เข้าสู่ระบบแชร์
ชักจะวุ่นกันใหญ่
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-17 22:18:58
บทล่าสุด
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ปลดป้ายอ๋องไร้พ่าย
เขาไม่อาจอยู่ท่ามกลางเสียงสะอื้นนั้นได้อีก เพราะหัวใจของเขาก็ปวดร้าวไม่แพ้กันเสียงกีบม้าดังสะท้อนสะบัดเข้ามาในลานหน้าจวนอ๋องไร้พ่าย ทหารองครักษ์ต่างถอยเปิดทาง เมื่อขบวนเสด็จของ ฮ่องเต้ปาหวาง และ องค์หญิงจิวอัน เคลื่อนเข้าสู่ประตูหน้าจวนด้วยความเร่งรีบเฉิงอู๋อ๋อง ที่ยืนรออยู่ล่วงหน้า ก้าวเท้าเข้ามารับเสด็จ ทว่าสีหน้าเคร่งเครียดของเขาไม่อาจปกปิดความเศร้าโศกได้เลยแม้แต่น้อย“เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ ท่านอาเฉิงอู๋อ๋อง” ฮองเฮาจิวอันเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตานั้นกลับสั่นไหวเฉิงอู๋อ๋องก้มศีรษะต่ำ ก่อนกล่าวเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแตกพร่า“ฝ่าบาทโตวโฮฉิน…ทรงสิ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”เสียงของเขาแม้ไม่ดังกึกก้อง หากแต่กรีดลึกลงในใจของผู้ฟังฮองเฮาจิวอัน ยืนนิ่งราวรูปสลัก ม่านตาสั่นไหวในคราเดียวกับที่ร่างของ จิวฮัว ที่เดินโซซัดโซเซออกมาเห็นหน้าทั้งสองพลันทรุดลงกับพื้นตรงหน้า เสียงสะอื้นหลุดจากลำคอเบาๆ แต่เจ็บร้าว“พี่…พี่สาว…ฝ่าบาทเขาจากข้าไปแล้ว”จิวอันย่อตัวลงคุกเข่า โอบกอดร่างของจิวฮัวไว้แน่น ราวกับจะโอบความเจ็บปวดของหญิงผู้เป็นน้องสาวไว้ด้วยสองแขนฮ่องเต้ปาหวาง มิได้กล่าววาจาใด หากแต่ใบหน้าแกร่งของพระองค์ก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เจ็บปวดยิ่งนัก2
ร่างสูงของไท่จือหนุ่มนอนนิ่งอยู่บนตั่งไม้สัก กลิ่นสมุนไพรที่บดตำสดใหม่ลอยคลุ้งไปทั่วห้อง เงาร่างบอบบางของไป๋ฮวานั่งอยู่ข้างเตียง ไม่ได้แม้แต่จะขยับตัวออกไปไหนตั้งแต่ช่วงบ่ายไป๋ฮวา ก้มหน้าซับเหงื่อบนหน้าผากของเว่ยจินเบาๆ แววตาของนางคล้ายมีบางอย่างที่ลึกเกินคำพูด“เจ้า…คนชอบปากแข็งนัก แต่กลับยอมเอาตัวบังคนอื่นไว้แบบนั้น” เสียงกระซิบเบาแทบเป็นลมลอยจากริมฝีปากของนาง “เฮ้อหากเป็นอะไรไป…ข้าจะทำอย่างไร คงเสียใจน่าดูที่ไม่มีเว่ยจินอยู่ที่นี่แล้ว”ประตูห้องเปิดออกอย่างเบา ๆ ซางหลางก้าวเข้ามาพร้อมกับห่อยาบำรุงชั้นเลิศจากวังหลวงที่ถืออยู่ในมือ พลางยิ้มจาง ๆ“เขายังไม่ฟื้นหรือ” เขาถามเสียงต่ำไป๋ฮวาหันมายิ้มให้บางๆ แล้วพยักหน้า “ยังเลย…หมอบอกว่าอย่างน้อยคืนนี้ต้องดูอาการให้แน่ชัด ข้าไม่กล้าห่างเขากลัวว่าหากฟื้นขึ้นมาอย่างน้อยก็ยังมีคนตามหมอ”ซางหลางวางห่อยาไว้ข้างเตียง แล้วมองเว่ยจินสักครู่ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ“เจ้าดูแลเขาดีจริงๆ ….”ไป๋ฮวาชะงัก ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้ตอบ ไป๋อวี้ ที่ยืนอยู่ตรงประตูเอ่ยขึ้น“ไท่จือซางหลางดูหน้าท่านสิ ทำราวกับว่าโลกจะแตกเสียให้ได้ พี่สาวข้า…คงแค่สงสารเ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เจ็บปวดยิ่งนัก
ไป๋อวี้พยักหน้า แล้วควบม้าประคองเกี้ยวฮองเฮาจิวฮัวภายใต้แสงจันทร์ซีดจางในคืนไร้ดวงดาวเพิงไม้รกร้างกลางหุบเขาห่างไกลจากเส้นทางการค้าถูกเปลี่ยนเป็นเรือนคุมขังอย่างชั่วคราวภายใน… โตวโฮฉิน ฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยเอียนถูกมัดด้วยเชือกเส้นหนา ผูกติดกับเสาหลักกลางเพิง แต่… แววตาของโตโฮฉินยังมั่นคงและสูงศักดิ์ไม่ยินยอมตกอยู่ใต้อำนาจของใครเป่ยซวี่ผู้บัดนี้ก่อกบฏโดยการซุ่มโจมตีราวกับโจรป่าก้าวเท้าเข้ามาช้าๆ ใบหน้าประดับรอยยิ้มเหยียดหยันในมือของเขา…มีเพียงดาบยาวเล่มหนึ่ง ปลายคมสะท้อนแสงจันทร์วับวาว“ท่านพี่โตวโฮฉิน…” เป่ยซวี่กล่าวเรียกด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า“ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ ตราบใดที่ท่านยังหายใจ บัลลังก์ก็ไม่มีวันเป็นของข้า…ขุนนางเก่า ราษฎรที่ซื่อสัตย์…ยังสรรเสริญท่านทุกเช้าเย็นต่อให้ข้ายึดเมืองได้ ข้าก็ไม่มีวันครองใจคนได้อย่างแท้จริง หากยังมีท่าน”โตวโฮฉินเงยหน้าขึ้นดวงเนตรอันเฉียบคมเปล่งแสงเย็นยะเยือกไร้ความหวาดหวั่น“ข้าเกิดมาบนบัลลังก์ มิใช่เพื่อหวงแหนอำนาจ หากแต่เพื่อประโยชน์ของแผ่นดินเจ้าฆ่าข้าได้แต่เจ้าจะไม่มีวันได้ใจคน และไม่มีวันหลุดพ้นจากคำว่า กบฏ…”“ข้าสมควรได้นั่งบัลลังก์
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไม่เคยพ่าย
เสียงเกือกม้าดังสนั่นไปทั่วผืนป่า เมื่อกองทัพของเฉิงอู๋อ๋องบุกฝ่าแนวป้องกันของกองทัพเป่ยซวี่ลงด้วยกลยุทธ์เฉียบขาดและอาวุธหนักเต็มกำลัง ธงสีดำของอ๋องไร้พ่ายโบกสะบัดกลางพายุทราย เสียงคำรามของแม่ทัพดังกึกก้องราวพญาสัตว์ป่าประจัญบาน“กุนไฉ่ นำปีกซ้ายล้อมป่าทางทิศเหนือให้หมด หยวนฮุ่ย ลากคนของมันออกมาให้ข้าดูหน้า”"รับคำสั่ง!!"ในขณะที่ธนูปลิวว่อนดั่งฝน พื้นดินก็เปียกชุ่มด้วยโลหิต ทัพเป่ยซวี่ที่ถูกซุ่มโจมตีกลับ ถูกเฉิงอู๋อ๋องตีโอบได้ทั้งสามด้านอย่างเด็ดขาด เสียงฆ้องศึกของจวนอ๋องไร้พ่ายสะท้อนสะเทือนภูผา บดขยี้ขวัญศัตรูเฉิงอู๋อ๋องควบม้านำทัพตะลุยเข้าไปกลางสมรภูมิด้วยท่วงท่าองอาจ มือขวากวัดแกว่งกระบี่ชี้นำ เหล่าทหารของเขากระหน่ำโจมตี เพียงไม่นานวงล้อมของกองกบฏก็ถูกตัดขาด เว่ยจินบนหลังม้าใบหน้าเปื้อนเลือดเคียงข้างเฉิงอู่อ๋อง“จับอ๋องกบฏเป่ยซวี่เยี่ยนให้ได้!” เสียงสั่งการของเฉิงอู๋อ๋องแผดดังเป่ยซวี่ที่แม้จะมีฝีมือ แต่เมื่อเจอการวางกลศึกของอ๋องไร้พ่ายก็ไม่อาจต้านทานได้ ถูกบีบจนล่าถอย กระทั่งกระบี่ในมือหลุดร่วงลงกับพื้นถูกกดเข่าลงกลางลานเปื้อนเลือดต่อหน้าฮ่องเต้โตวโฮฉินและฮองเฮาจิวฮัว ทหารกระชับ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ลืมไปแล้วหรือว่าข้าคืออ๋องไร้พ่าย
ทุ่งหญ้ากว้างนอกชายแดนเป่ยเหลียง ยามสายลมพัดสะบัดผืนธงราชวงศ์เหนือหลังม้า ขบวนเสด็จของฮ่องเต้โตวโฮฉิน เคลื่อนพลไปด้วยความสงบ องค์ฮ่องเต้ประทับอยู่กลางขบวน ริมข้างคือ ฮองเฮาจิวฮัว กับ เว่ยจิน ที่ขี่ม้าเคียงข้างมารดาเหล่าองครักษ์คุ้มกันแน่นหนา ทหารของ อ๋องไร้พ่าย เฉิงอู๋อ๋อง ยังคงตามมาไม่ทัน“เสด็จพ่อ ท่านลุงเฉิงอู่อ๋องร่วมเดินทางกับเราด้วยหรือ” เว่ยจินชักมามาเคียงข้างถามบิดาเบาๆ“แน่นอน ครั้งที่ที่ต้องเดินทางมาร่วมดื่มชามิใช่แค่ร่วมดื่มชาเราใช้งานดื่มชาเพื่อบังหน้า สินเดิมทั้งของเจ้าและของฮองเฮาข้าได้ส่งให้นำมาพร้อมเครื่องบรรณาการเพื่อฝากไว้ที่จวนอ๋องไร้พ่าย ที่ทำให้ผู้คนโจษจันกันว่าเราขนเครื่องบรรณาการมากมากมายด้วยเหตุนี้”“เสด็จพ่อรอบคอบจนลูกคิดไม่ถึง” โตวโฮฉินยิ้มเศร้าๆ ภัยคุกคามครั้งนี้ยากจะป้องกันในเมื่อทุกอย่างก่อตัวสั่งสมมานาน หากไม่อาจยื้บัลลังก์หรือชีวิตของข้าไว้ ขอเพียงเจ้าไท่จือกับแม่ของเจ้าฮองเฮา กลับไปที่แค้วนเป่ยเหลียงอย่างปลอดภภัยเฉิงอู่อ๋องจะไม่มีทางใฝห้เจ้าสองคนพบกันอันตรายแน่” เว่ยจินก้มหน้าเศร้าสร้อยก่อนหน้านั้นบิดาส่งเขามาท่แค้วนเป่ยเหลียงเขาที่เอาแต่เล่นสนุกๆ ไป
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ลาแล้วคนงาม
ลานหน้าจวนอ๋องไร้พ่ายอบอวลด้วยกลิ่นดอกหลินเซียงที่โรยกลีบปลิวในสายลมยามค่ำนั้นงานเลี้ยงเลิกราไปเมื่อกว่าหนึ่งชั่วยามเจียวหยูยังช่วย สั่งการคนของจวนอ๋องให้เก็บกวาด อี้หลินกับอี้เหยาก็ลงแรงช่วยกันเก็บ กวาดขบวนราชรถแห่งแคว้นเป่ยเอียนจอดเรียงราย พร้อมนำเสด็จ โตวโฮฉินฮ่องเต้ และ ฮองเฮาจิวฮัว เสด็จกลับแคว้นท่ามกลางเสียงล่ำลาและความครึกครื้นหลังงานเลี้ยงเว่ยจินยืนแน่วแน่ ทว่าสีหน้ากลับเศร้าสร้อยราวสายหมอกในฤดูเหมันต์เว่ยจิน ก้มศีรษะลาทุกคนอย่างสง่างามก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าไป๋ฮวา“ไป๋ฮวา…” เสียงเขาเรียกแผ่วเบา แต่หนักแน่น ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอาลัย...ไม่ใช่ความสิ้นหวัง แต่เป็น ความยอมรับ ในสิ่งที่ไม่อาจบีบบังคับ“ข้าจะกลับแคว้นเป่ยเอียนพร้อมเสด็จพ่อและเสด็จแม่…” เขากล่าวช้าๆ“แต่ไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ใด…ข้าก็จะคิดถึงเจ้าไม่สิพวกเจ้าเสมอ” อี้เหยาเง่ยหูฟังบทสนทนาจากที่ไม่ไกลนักไป๋ฮวายิ้มบาง ๆ แม้หัวใจจะชัดเจนในบางเรื่องแล้วแต่มิตรภาพยังคงอยู่ นางพยักหน้ารับคำเบา ๆ ไม่กล่าวสิ่งใดเพราะบางถ้อยคำ...แค่ยิ้มให้กันก็เพียงพอแล้วเว่ยจินโบกมือลา ลมหอบชายอาภรณ์สีมรกตให้พลิ้วไปตามทางเดินราวเงาไ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ25.4K viewsปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก
ชาไทยเย็น11.5K viewsย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์81.0K viewsข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่60.7K viewsสวนผักฟ้าประทาน
บ้านเขมปัณณ์334 viewsยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย
บ้านเขมปัณณ์1.1K viewsชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล538.0K viewsวาสนานี้ข้ามิอยากได้
l3oonm@7.1K views
