บทที่ 1745

“น่าแปลก หัวหน้า จู่ๆ ข้าก็รู้สึกหมดแรงขอรับ” คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความตกตะลึง

“ข้าเองก็รู้สึกไม่มีแรงหลงเหลืออยู่เฉกเดียวกัน”

“พวกเราถูกลอบวางอุบายหรือไม่?”

กลุ่มทหารรับจ้างเสินสุ่ยตกอยู่ในความโกลาหล ชายผอมสูงพูดออกมาอย่างโกรธแค้น “จะต้องถูกกลุ่มทหารรับจ้างฉื่อหรงลอบทำร้ายแน่ ถอยก่อน อย่าเข้าใกล้พวกเขา!”

ขบวนคนรีบถอยออกไป หลบเข้าไปพักผ่อนในพื้นที่ปลอดภัย

สีท้องฟ้ายามราตรีเข้มขึ้น ชิงเยี่ยนเหลือเนื้อกระต่ายย่างหนึ่งในสามส่วนและแป้งอบเอาไว้ นำขึ้นไปบนรถม้าให้ชิงสือกิน

หลังพักรักษาตัวสองสามวัน อาการบาดเจ็บส่วนมากของชิงสือก็ฟื้นฟูกลับมา

“ใกล้จะถึงพระราชวังเป่ยตี้แล้ว”

กู้หว่านเยว่นำแผนที่ออกมากางดู พระราชวังเป่ยตี้อยู่ที่เมืองข่าหลอ

ได้ยินว่าเดิมทีสถานที่แห่งนี้เรียกว่าเมืองเฟิงเสวี่ย ลมแรงหิมะตกหนักสมดั่งชื่อ ต่อมากษัตริย์ข่าหลอขึ้นครองราษฎร์ หลงใหลตนเองจนเปลี่ยนชื่อเป็นเมืองข่าหลอ

“เล่าสืบมาว่าบิดาของข่าหลอมีนางบำเรอมากมาย ข่าหลอเกิดจากนางระบำไม่ได้รับความโปรดปรานท่านหนึ่งในร้านอาหาร ได้รับการปฏิบัติอย่างโหดร้ายมาตั้งแต่เด็ก”

“หลังเขาขึ้นครองราชย์ เพื่อประกาศศักดาของตนและเพื่อชด