แชร์

บทที่ 1822

ผู้เขียน: ฮวาฮวาตีลังกาแปล
นางยังมีธุระสำคัญต้องทำ ไม่อยากมีเรื่องกับคนกลุ่มนี้ จึงหันหลังเตรียมจะเดินจากไป

คุณชายที่เป็นหัวโจกหัวเราะคิกคักแล้วเอ่ยขึ้น “ข้ายังไม่ได้ให้เจ้าไป เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงเดินไป เดี๋ยวเจ้าจะต้องได้รับการลงโทษจากข้า”

เพราะเมื่อครู่เห็นกู้หว่านเยว่หลบหลีกได้ คราวนี้เขาจึงระมัดระวังมากขึ้น พุ่งเข้าไป คิดจะจับตัวกู้หว่านเยว่

กู้หว่านเยว่ไม่คิดจะเกรงใจเขา ถีบเท้าออกไปทีเดียว ก็ทำให้เขากระเด็นออกไปไกล

“อ๊าก!”

แผงลอยข้าง ๆ ตกใจ ผู้คนต่างรีบลุกขึ้นยืนหลบไปด้านข้าง

“เจ้ากล้าถีบข้าหรือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?”

คุณชายที่ถูกถีบกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง โมโหอย่างยิ่ง เขายื่นมือเช็ดรอยเลือดที่มุมปาก

“พวกเจ้ายังจะยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบเข้าไปสิ”

พรรคพวกที่มากับเขาราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน รีบพุ่งเข้าไปหากู้หว่านเยว่

คุณชายผู้นั้นถ่มน้ำลายปนเลือดลงบนพื้น

“กล้าเป็นศัตรูกับคุณชายรองโต้วอย่างข้า พวกคนนอกที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!”

กู้หว่านเยว่ซดเกี๊ยวน้ำจนหมด แล้ววางชามลงบนโต๊ะ แม้คนกลุ่มนี้จะมีจำนวนมาก ทว่าแต่ละคนกลับเป็นพวกไร้ประโยชน์ นางไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ขณะที่นางกำลังจะสั่งสอนคนกล
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 2150

    ช่วงนี้ทางใต้อากาศไม่ค่อยดี อุทกภัยเกิดขึ้นบ่อยครั้ง เขามัวแต่จัดการน้ำท่วม แต่เขาไม่รู้วิธีควบคุมน้ำท่วมเท่าใดนัก บัดนี้เวลาผ่านไปร่วมครึ่งเดือน เมื่อเห็นผลลัพธ์การควบคุมน้ำท่วมมีเพียงน้อยนิด จึงปวดเศียรเวียนเกล้าอย่างมากซูจื่อชิงคิดแต่จะช่วยพี่ใหญ่ปกครองบ้านเมือง เพื่อยืนยันให้พี่ใหญ่เห็น ว่าเขาไม่ใช่คนไร้ประโยชน์หนึ่งปีที่ผ่านมาฝนตกต้องตามฤดูกาลปกครองมาอย่างดี แต่ครึ่งปีมานี้ทางใต้ดันเกิดอุทกภัยบ่อยครั้งเช้านี้ซูจื่อชิงยังกังวล หากเขาปกครองบ้านเมืองจนเละเทะวุ่นวาย กลับมาพี่ใหญ่ต้องต่อว่าเขาแน่นอน“ลำบากแล้ว” ซูจิ่งสิงตบบ่าซูจื่อชิงเบา ๆ สองพี่น้องสบตากันแวบหนึ่ง ต่างเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย คำพูดที่เหลือไม่จำเป็นต้องเอ่ยกู้หว่านเยว่ถอนใจ “ดูท่าคนเราทำงานไม่ได้จริง ๆ จื่อชิง เจ้าดูราวกับเป็นตาแก่น้อยคนหนึ่ง”ซูจื่อชิงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะ “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านอย่าล้อข้าเล่นเลย หากเป็นห่วงน้องจริง ไม่สู้ให้พี่ใหญ่รีบให้ข้าเป็นท่านอ๋องเจ้าสำราญเถอะ”ความร่ำรวยและอำนาจเหมือนหมอกควันที่พัดผ่าน อำนาจสูงสุดก็ใช่ว่าจะควบคุมได้ง่าย ทุกวันมีฎีกาที่ตรวจไม่หมด มีงานที่จัดการไม่หม

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 2149

    เกาเจี้ยนฝืนหยุดฝีเท้า ซูจิ่งสิงพูดมามีเหตุผล เขาจะทำให้สถานการณ์แย่ลงไม่ได้“สวรรค์โปรดคุ้มครอง ขอให้ยางเอ๋อร์ปลอดภัย”เขาพนมมือเข้าหากัน อธิษฐานในใจเงียบ ๆไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดด้านในก็มีเสียงร้องไห้ดังขึ้นขณะเดียวกันประตูห้องที่ปิดสนิทถูกเปิดออกอีกครั้ง ร่างเกาเจี้ยนสั่นสะท้าน รีบวิ่งเข้าไปกู้หว่านเยว่ล้างมืออยู่ข้างใน หมอตำแยอุ้มเด็กน้อยที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าห่อตัว ใบหน้ายิ้มแย้ม “ยินดีกับท่านแม่ทัพ ขอแสดงความยินดีกับท่านแม่ทัพ ที่ได้ลูกชาย”“เป็นเด็กชายหรือ?”เกาเจี้ยนเผยความผิดหวังชั่วครู่ แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยที่จ้ำม่ำตัวขาวน่ารัก ก็เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง“เด็กผู้ชายก็ดี ต่อไปข้าจะสอนวรยุทธ์ทั้งหมดให้เขา เราทั้งสองคนจะได้ช่วยกันปกป้องอายาง”ซูจิ่งสิงยื่นหัวไปมองแวบหนึ่ง แอบบ่นในใจว่าน่ารักสู้จ้านจ้านตอนเด็กไม่ได้ แล้วสอบถาม “ตั้งชื่อหรือยัง?”เกาเจี้ยนส่ายหน้าอย่างอึกอัก ก่อนคลอดปรมาจารย์แพทย์บอกว่าต้องเป็นลูกสาวแน่นอน เขากับลั่วยางจึงคิดชื่อเด็กหญิงมาเป็นกระบุง ไม่ได้คิดชื่อเด็กชายไว้เลยสักชื่อ“รอให้ยางเอ๋อร์ตื่นแล้ว ค่อยให้นางคิดเถอะ” ลั่วยางเป็นคนคลอดล

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 2148

    เกาเจี้ยนรีบเอ่ยอย่างร้อนใจ “พระนางฮองเฮา ข้าไม่มีเวลาพูดกับท่านแล้ว ยางเอ๋อร์คลอดยาก ท่านรีบตามข้าไปจวนลั่วสักครั้งเถอะ”“ยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือนกว่าจะคลอดไม่ใช่หรือ?” กู้หว่านเยว่ปาดเหงื่อนางคำนวณเวลากลับมาแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าลั่วยางจะคลอดก่อนเกาเจี้ยนอยู่ข้างหน้านำทางไปด้วยอธิบายไปด้วย “หมอเองก็บอกว่าเดือนหน้าถึงจะคลอด แต่ใครจะไปคิดเมื่อคืนหลังกินข้าวเสร็จจู่ ๆ นางก็ปวดท้อง จากนั้นไม่นานน้ำคร่ำก็แตกแล้ว”กู้หว่านเยว่คำนวณเวลาอยู่สักครู่ ทันใดนั้นก็ตระหนักถึงความรุนแรงของปัญหา“อย่าเดินเลย ขี่ม้าไปดีกว่า ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันการ”ระหว่างที่พูด นางหันหลังกลับ ปลดเชือกของม้าที่ผูกติดกับรถม้า ต่อมากระโดดขึ้นหลังม้า แล้วขี่ม้ามุ่งหน้าไปจวนลั่วอย่างรวดเร็ว“พระนางฮองเฮา!” เกาเจี้ยนตะโกนเสียงดัง แล้วรีบตามไปสีหน้าซูจิ่งสิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ทำอะไรกู้หว่านเยว่ไม่ได้ จึงได้แต่ตามไปโดยดียังดีที่ระหว่างทางไม่พบคนสัญจรไปมา กู้หว่านเยว่มาถึงหน้าจวนลั่วอย่างราบรื่น“ท่าน พระนางฮองเฮา...”พ่อบ้านตรงประตูรู้จักกู้หว่านเยว่ หลังจากได้เห็นนาง สีหน้าตื่นตระหนกจนเตรียมจะคุกเข่าลง กู้หว่า

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 2147

    ซูจิ่งสิงไม่รู้ว่าลูกชายแอบบ่นอยู่ในใจ จึงก้มหน้า “กลับไป พ่อก็สอนวรยุทธ์ให้เจ้าได้”จ้านจ้านกระพริบตาอย่างบ้าคลั่ง “ท่านพ่อลำบากแล้ว จ้านจ้านไม่อยากให้ท่านเหน็ดเหนื่อย”ซูจิ่งสิงก้มหน้ามองเขาชั่วครู่ ต่อมาตบฝ่ามือไปที่หน้าผากของเขาหนึ่งที“พูดจาเหลวไหล ช่างเถอะ เช่นนั้นเจ้าอยู่ที่ตงโจวก็แล้วกัน”ซูจิ่งสิงและกู้หว่านเยว่ล้วนเป็นพ่อแม่ที่เคารพความคิดของลูก สำหรับความคิดของจ้านจ้าน ขอเพียงไม่เกี่ยวพันถึงเรื่องชั่วร้าย พวกเขาทั้งสองจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวมากนักในอนาคตถ้าจ้านจ้านมีหญิงสาวที่ชื่นชอบ ทั้งสองเลือกที่จะสนับสนุน“ขอบพระทัยเสด็จพ่อเสด็จแม่”จ้านจ้านทำหน้าเชื่อฟัง“ระหว่างทางเสด็จพ่อเสด็จแม่ก็ต้องระวังตัวด้วยนะ”วันนั้น กู้หว่านเยว่กับซูจิ่งสิงออกเดินทางเลย ตอนทั้งสองนั่งเฮลิคอปเตอร์ ผ่านหมู่บ้านซิงซิงอีกแล้วเวลาสั้น ๆ เพียงหนึ่งเดือน หมู่บ้านซิงซิงเปลี่ยนแปลงไปมากเมื่อมองลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ กู้หว่านเยว่มองเห็นอย่างชัดเจน ด้านหลังหมู่บ้านซิงซิงป่าถูกตัดออกไปผืนใหญ่ถนนคอนกรีตคดเขี้ยวจากหมู่บ้านซิงซิง ทอดไปสู่ส่วนลึกของป่าซิงโต้วเนื่องจากการสร้างถนนที่นี่ ไม่เพียงมี

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 2146

    สิ่งที่กู้หว่านเยว่คิดคือจ้านจ้านเป็นโอรสแห่งสวรรค์ เป็นผู้ที่ถูกเลือก มอบต้าฉีให้เขาถือว่ามีความชอบธรรมแต่ลูกในท้องนางคนนี้ ไม่รู้ว่าพรสวรรค์ในภายหน้าจะเป็นเช่นไร เกิดหลังคลอดออกมาไม่ใช่คนฉลาดหลักแหลม แล้วมอบบ้านเมืองให้เขาดูแล จะไม่ลำบากประชาชนหรอกหรือเมื่อคิดได้ดังนั้น กู้หว่านเยว่ลูบท้อง เอ่ยกับเหยาเสวี่ย“ท่านแม่ สิ่งที่ท่านพูดข้าจำไว้หมดแล้ว ข้าจะตรึกตรองให้ดีรอให้จิ่งสิงกลับมา ข้าจะหารือกับเขา”เหยาเสวี่ยพยักหน้า ใบหน้าเผยความยินดี“เจ้าไม่คิดว่าแม่จู้จี้ก็พอแล้ว”กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า นางรู้ดีว่าสิ่งที่เหยาเสวี่ยพูดกับนางล้วนเป็นสิ่งที่ออกมาจากใจจริงเมื่อดื่มน้ำแกงไก่ทีละคำจนหมด เหยาเสวี่ยก็ไม่อยู่ทีนี่รบกวนการพักผ่อนของกู้หว่านเยว่ เพียงสอบถามว่าจะออกเดินทางเมื่อใด ก็ยกถ้วยออกไปแล้วรอให้ซูจิ่งสิงกลับมา กู้หว่านเยว่บอกเรื่องนี้แก่เขา“สิ่งที่เสด็จแม่เตือนนั้นถูกต้องแล้ว”นึกไม่ถึง ซูจิ่งสิงใจเย็นอย่างมาก“ในเมื่อจ้านจ้านฉลาดขนาดนี้ น้องสาวของเขาก็ต้องไม่ด้อยไปกว่ากัน วางใจเถอะ”กู้หว่านเยว่จนใจ “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าต้องเป็นน้องสาวจ้านจ้านเป็นเด็กไม่รู้ประสา เ

  • ชายาแพทย์พลิกชะตา   บทที่ 2145

    เหยาเสวี่ยนั่งลงข้างกายกู้หว่านเยว่ เบื้องหน้าปรากฏภาพในอดีต ใบหน้าอ่อนโยน“เมื่อก่อนตอนข้าตั้งครรภ์ ท่านยายของเจ้าก็เป็นท่านแม่ของแม่ ก็ตุ๋นน้ำแกงไก่ให้แม่เช่นกันภายในมีเคล็ดลับเฉพาะ ตอนนี้แม่เรียนมาแล้ว จึงมาตุ๋นให้เจ้ากิน”ในดวงตาเหยาเสวี่ยเต็มไปด้วยความคะนึงหา นึกถึงเรื่องบางอย่างจึงจับมือกู้หว่านเยว่“ครั้งที่แล้วเจ้าบอกแม่ว่าหลังจัดการเรื่องทางนี้เสร็จแล้ว จะกลับไปต้าฉีสักครั้งบัดนี้เจ้าเพิ่งตรวจพบว่าตั้งครรภ์ ยังจะกลับอีกหรือไม่?”สิ่งที่เหยาเสวี่ยคิดคือ ป่าซิงโต้วกว้างใหญ่เกินไป หากต้องไปมาระหว่างสองแคว้น ยากที่จะไม่เหนื่อยกายเหนื่อยใจ กู้หว่านเยว่เพิ่งจะตั้งครรภ์ อายุครรภ์เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น เป็นช่วงที่ตัวอ่อนยังไม่แข็งแรงหากไม่มีธุระสำคัญ ไม่ต้องออกไปข้างนอกจะดีกว่า ตั้งใจบำรุงครรภ์อยู่ในบ้าน รอให้ตัวอ่อนแข็งแรงแล้วค่อยกลับต้าฉีก็ไม่สายแต่เหยาเสวี่ยก็รู้ดีว่าลูกสาวมีความคิดเป็นของตัวเอง เรื่องเหล่านี้บังคับกู้หว่านเยว่ไม่ได้ต้องหารือกับกู้หว่านเยว่ก่อน เพื่อดูว่านางมีความต้องการอย่างไรกู้หว่านเยว่มองเห็นสีหน้ากังวลของเหยาเสวี่ยชัดเจน นางเข้าใจว่าเสด็จแม่กั

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status