บทที่ 83

“ต้องอ้อมอย่างน้อยสองเดือนเลยหรือ?”

พวกเขาออกจากเมืองหลวงนานเพียงนี้ เพิ่งเดินทางไปได้สองสามเดือนเท่านั้น

อ้อมภูเขาลูกนี้ ต้องใช้เวลาถึงสองเดือน เห็น ๆ อยู่ว่าเทือกเขาลูกนี้มีขนาดใหญ่แค่ไหน

ภูเขาหู่หลาง

ชื่อภูเขาบวกกับคำอธิบายของจางเอ้อร์ก็ฟังดูคล้ายกับหินก้อนใหญ่ ทำให้ทุกคนรู้สึกเป็นกังวลอยู่ในใจ

แต่กู้หว่านเยว่กลับมีแววตาเปล่งประกาย

เมื่อได้ยินชื่อภูเขา นางรู้สึกคุ้นหูอยู่ไม่น้อย

จริงสิ ภรรยาของซูจื่อชิงรู้จักภูเขาหู่หลางไม่ใช่หรือ!

เมื่อเอ่ยถึงสามีภรรยาคู่นี้ ในใจก็อดรู้สึกซาบซึ้งไม่ได้ พี่น้องของนางเป็นหญิงสาวที่ไม่ธรรมดาและไม่เป็นสองรองใคร

นางนั้น...เป็นหญิงที่แข็งแรงมาก

กู้หว่านเยว่มองไปทางซูจื่อชิงที่อ่อนแอ แล้วก็ต้องหัวเราะเยาะอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

“พี่สะใภ้ใหญ่ เจ้าหัวเราะอะไร?”

ซูจื่อชิงมีสีหน้างุนงง

กู้หว่านเยว่ยิ้มและกล่าวว่า “ต่อไปก็ให้ท่านอาเหยียนของเจ้าแบกพี่ใหญ่ของเจ้าไปละกัน เจ้าไม่ต้องแบก เมื่อโตขึ้นเจ้าก็อย่าเผลอไปแบกความกดดันที่มันมากเกินไปล่ะ ระวังตัวไว้ต่อไปภรรยาของเจ้าอาจจะไม่พอใจเจ้า”

ภรรยา?

เขายังไม่เคยคิดเรื่องนี้

ซูจื่อชิงถูกหยอกล