LOGINShare
บทที่ 36
Last Updated:
2025-05-20 16:15:36ไม่มีสายตาและท่าทางเย็นชาตัวเขาลืมไปแล้วว่าใบหน้านี้มีสีหน้าอื่นครั้งสุดท้ายเมื่อใด…ไม่พูดจาราวกับเจ้านายออกคำสั่งกับนาง ข้อนี้เขาคิดว่าไม่ได้ทำ
“คราวก่อนนายท่านบอกให้ว่าที่นายหญิงอยู่ในเรือนพักนี้ให้ดีก็พอ นั่นเป็นคำสั่งกลาย ๆ สำหรับคนที่แสนธรรมดาอย่างนางเจ้าค่ะ”
“...” ชุนหรงมองอันเซ่ออย่างหงุดหงิด คิดว่าเขาจะผ่านสักข้อ แต่ดูเหมือนไม่มีข้อไหนที่ตรงกับตนเองเลย
“นายท่านอย่าท้อใจไปเจ้าค่ะ ตอนนี้ว่าที่นายหญิงหนีไปไหนไม่ได้แน่นอน ซ้ำยังไม่มีความคิดที่จะหลบหนี นางย่อมชอบพอรูปร่างหน้าตาของท่านไม่น้อย เพียงแต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย”
“เวลา…นั่นเป็นสิ่งที่ข้าเสียดายที่สุด” ชุนหรงรู้ว่าตัวเองใจร้อน แต่เขาเป็นคนมุ่งมั่น โดยเฉพาะกับหญิงสาวผู้นี้ เขามุ่งมั่นที่จะได้รับนางมาเป็นของตัวเองในเร็ววัน
“เช่นนั้นท่านก็ควรอ่อนโยนกับว่าที่นายหญิงมากขึ้น ข้ามีวิธีหนึ่ง เมื่อเรือนด้านหลังเสร็จสิ้น นายท่านเข้าพักที่นี่แล้ว ลองใช้วิธีนี้ดูสิเจ้าคะ”
“เจ้าลองว่ามา…” คราวนี้หมายความว่า ‘ถ้ามันไม่ได้ผลเจ้าเตรียมโลงศพตนเองไว้ได้เลย’
“...” อันเซ่อปา
Latest chapter
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 37
หนิงอันที่ไม่รู้อะไรยังคงนั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศความเงียบสงบ ถ้าไม่ติดว่าที่นี่คือวังมารนางน่าจะมีความสุขไม่น้อยราวกับสิ่งที่อธิษฐานในชีวิตก่อนหน้าบังเกิดผล ‘กิน ๆ นอน ๆ ไม่ต้องทำอะไรก็มีคนหามาให้และคอยดูแล ถ้าท่านยมเห็นข้าตอนนี้คงเตือนว่าเขาเลี้ยงข้าไว้เป็นหมูรอเชือดแน่นอน’ คิดในใจแล้วก็นึกตลกจนหัวเราะออกมาเสียงใสเสียงหัวเราะของหญิงสาวที่จู่ ๆ ก็ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มชุดดำที่อยู่ชายป่าผุดลุกขึ้น เขามองไปทางนั้นอย่างเป็นกังวล ดูเหมือนจะต้องรีบทำงานแล้วไปคุยเป็นเพื่อนนางซะก่อนที่หญิงสาวจะเป็นบ้า!ตอนนี้นางถึงขนาดหัวเราะคนเดียวก็ได้แล้ว“ท่านชอบบทเพลง?” อันเซ่อเอ่ยถามเมื่อเห็นหนิงอันกำลังเขียนบทเพลงอะไรสักอย่าง นึกสงสัย ‘ไหนบอกเป็นหญิงชาวนาธรรมดา ๆ ตัวอักษรสวยยิ่งกว่าข้าเสียอีก’ “ข้ายังเด็กนัก ย่อมชอบทุกสิ่งที่เป็นความรื่นเริง”“เช่นนั้นท่านชอบละครเร่ด้วยหรือไม่”ชุนหรงได้ยินเสียงสนทนาก็เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ กำลังคิดว่าควรทำ
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 36
ไม่มีสายตาและท่าทางเย็นชาตัวเขาลืมไปแล้วว่าใบหน้านี้มีสีหน้าอื่นครั้งสุดท้ายเมื่อใด…ไม่พูดจาราวกับเจ้านายออกคำสั่งกับนาง ข้อนี้เขาคิดว่าไม่ได้ทำ“คราวก่อนนายท่านบอกให้ว่าที่นายหญิงอยู่ในเรือนพักนี้ให้ดีก็พอ นั่นเป็นคำสั่งกลาย ๆ สำหรับคนที่แสนธรรมดาอย่างนางเจ้าค่ะ”“...” ชุนหรงมองอันเซ่ออย่างหงุดหงิด คิดว่าเขาจะผ่านสักข้อ แต่ดูเหมือนไม่มีข้อไหนที่ตรงกับตนเองเลย“นายท่านอย่าท้อใจไปเจ้าค่ะ ตอนนี้ว่าที่นายหญิงหนีไปไหนไม่ได้แน่นอน ซ้ำยังไม่มีความคิดที่จะหลบหนี นางย่อมชอบพอรูปร่างหน้าตาของท่านไม่น้อย เพียงแต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย”“เวลา…นั่นเป็นสิ่งที่ข้าเสียดายที่สุด” ชุนหรงรู้ว่าตัวเองใจร้อน แต่เขาเป็นคนมุ่งมั่น โดยเฉพาะกับหญิงสาวผู้นี้ เขามุ่งมั่นที่จะได้รับนางมาเป็นของตัวเองในเร็ววัน“เช่นนั้นท่านก็ควรอ่อนโยนกับว่าที่นายหญิงมากขึ้น ข้ามีวิธีหนึ่ง เมื่อเรือนด้านหลังเสร็จสิ้น นายท่านเข้าพักที่นี่แล้ว ลองใช้วิธีนี้ดูสิเจ้าคะ”“เจ้าลองว่ามา…” คราวนี้หมายความว่า ‘ถ้ามันไม่ได้ผลเจ้าเตรียมโลงศพตนเองไว้ได้เลย’ “...” อันเซ่อปา
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 35
คนบางคนแม้ชอบเพียงใดก็ไม่อาจเข้าใกล้ได้เกินสามจั้ง วันนี้ชุนหรงพบว่าคำนี้เป็นจริงและเกิดขึ้นกับตนเองในบทบรรยายโศกของนิยายประโลมโลกเรื่องนั้นที่เหล่าองครักษ์หามาให้อ่านเพื่อเรียนรู้จิตใจหญิงสาว คนทั้งสองรักกันแต่มีฐานะต่างกัน แม้ชอบกันเพียงใดก็ไม่อาจเข้าใกล้ได้มากเกินไปแต่ตัวเขาเฝ้าแอบรักหญิงงามนางหนึ่ง กลับไม่กล้าแม้จะปรากฎตัวต่อหน้านางอย่างสง่าผ่าเผยเสียด้วยซ้ำ“นายท่านวันนี้ว่าที่นายหญิงถามเรื่องงานเลี้ยงวังมารกับข้าอีกแล้วเจ้าค่ะ”อันเซ่อองครักษ์เงาหญิงผู้ถูกสั่งให้ไปดูแลหนิงอันปรากฎตัวอย่างเงียบเชียบ“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ยังไม่ปลอดภัยสำหรับนาง”“เช่นนั้นให้ข้าทำอย่างไรต่อดีเจ้าคะ”“ตามใจนางเช่นเคย นางอยากทำอะไรก็ให้ทำ อยากได้อะไรก็หามาให้”“แต่…สิ่งที่นายหญิงต้องการมากที่สุด เห็นที่จะเป็นการออกจากที่นี่” อันเซ่อเอ่ยขึ้นลอย ๆ ก่อนจะทรุดลงกับพื้นด้วยแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างเจ้านาย“นายท่านอภัยให้อันเซ่อด้วย นางอยู่กับว่าที่นายหญิงตลอดย่อมเข้าใจจิตใจหญิงสาวมากกว่า บางที…นายท่านลองฟังนางก็ดีเหมือนกันนะขอรับ” หัวหน้าอ
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 34
การมีทายาทเป็นหน้าที่ที่พึงกระทำของมนุษย์ แต่นายท่านในรุ่นนี้กลับไม่ชื่นชอบสาวงาม ไม่เคยแตะต้องหญิงสาวมาก่อนเลยในชีวิต ถึงขนาดว่าพวกเขาวางแผนให้นายท่านไปหอนางโลม กดดันต่าง ๆ นา ๆ เพื่อให้ท่านเลือกสักนางมาอุ่นเตียง ก็ยังไม่ได้ผลเลยสักนิดตอนนี้พอปล่อยวางแล้ว นายท่านกลับพาตัวหญิงสาวนางหนึ่งกลับมาอย่างลึกลับ กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดพบเห็นยกเว้นแต่องครักษ์ลับของนายท่าน คงมีแต่พ่อครัวที่รับงานหนักขึ้น ทำให้รับรู้ว่ามีว่าที่นายหญิงพักอยู่ในวังมาร“เจ้าสาม เจ้าแปด และสิบเอ็ดทำอะไรผิด เหตุใดนายท่านจึงต้องสังหารและกำจัดพวกเขาด้วย”“ผู้อาวุโสใหญ่ คราวก่อนท่านส่งหญิงสาวตระกูลตนเองขึ้นปีนเตียงข้า เป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดีให้กับผู้อาวุโสคนอื่น ๆ พากันส่งผู้หญิงมาคนแล้วคนเล่า และพวกนางก็ไม่เคยได้กลับไปอย่างมีชีวิต…”“...” นี่เป็นเรื่องจริง ทำให้ผู้อาวุโสใหญ่ก้มหัวยอมรับแต่โดยดี“ถึงข้าจะรำคาญกับเรื่องนี้ขนาดไหน แต่ก็ไม่เคยฆ่าพวกท่านสักคน ไม่ว่าจะคนที่หนึ่ง จนถึงคนที่เท่าใด”“...” น
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 33
จิ้บ ๆเสียงนกไม่ได้ปลุกเพียงคนในเรือน แต่ยังรวมถึงคนที่อยู่นอกเรือนมาทั้งคืนอย่างเหล่าองครักษ์และเจ้านายด้วยแต่เมื่อมองไปยังเรือนที่เคยอยู่โดดเดี่ยวกลางป่าลึกของวังมาร ตอนนี้กลับมีโครงร่างการก่อสร้างเพิ่มเติมห้องด้านหลังเข้ามาอีกเรือนหนึ่งก็รู้สึกเหมือนเห็นทางรอดของชีวิต แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ขึ้นมาทันที“วันนี้ข้าจะเข้าประชุม ห้าม! คลาดสายตาจากนางอีกเป็นอันขาด!”“ขอรับนายท่าน”องครักษ์เงาขานรับอย่างแข็งขัน เมื่อคืนพวกมันเพียงแค่ปิ้งย่างแกล้มสุรานิดเดียวเอง คนเราก็ต้องกินถึงมีจะแรง แม้จะอยากโอดครวญเท่าไร แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่ได้ผลกับเจ้านายของตนเองชุนหรงไม่สนใจท่าทางเหมือนผีดิบขององครักษ์ลับ เขาแตะปลายเท้าเบา ๆ ก็ส่งให้ร่างกายอยู่ห่างออกไปไกลกว่าสิบก้าวแล้ว เพียงไม่นานก็ออกมาจากแนวป่า เผยให้เห็นวังมารที่แท้จริงวังมารดูเหมือนจะอึมครึมสมศักดิ์ศรีของพรรคมาร ดูเรียบ ๆประกอบไปด้วยหินอ่อนสีขาว เครื่องเรือนสร้างจากหยกทั้งสิ้นราวกับอยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้า ประตูใหญ่เปิดออกเผยให้เห็นห้องโถงกว้างที่ทำจากหยกล้วน ๆ เป็นชั้นที
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 32
“เฮ้อ” เสียงทอดถอนใจออกมาจากปากของหญิงงามเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ได้ อันเซ่อขี้เกียจจะนับเสียแล้วหญิงงามดูไร้ชีวิตชีวา แต่ก็มีชีวิตชีวาในเวลาเดียวกัน คงมีแค่คนตรงหน้า ดูเหมือนนางมีเรื่องหนักใจจนคิดไม่ตก แต่ก็ดูสบายใจอย่างประหลาด จิตใจของหญิงงามผู้นี้ยากคาดเดาไม่ได้ต่างจากนายท่านเลย“สนทนากับนายท่านแล้ว ยังมีเรื่องใดต้องคิดหนักอีกหรือเจ้าคะ” อันเซ่อเอ่ยถามขณะหวีสางผมให้หญิงงาม เรือนผมเช่นนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนกับสาวชาวนาธรรมดาที่เจ้าตัวกล่าวอ้างแม้แต่น้อย หากบอกว่าเป็นคุณหนูในห้องหอยังดูสมจริงมากกว่า“เฮ้อ” หนิงอันไม่อยากจะพูดเลย ยิ่งได้สนทนากันแล้วก็ยิ่งหนักใจกว่าเดิมนี่สิคิดดูนะ ชีวิตสุดท้ายนางตกตายอยู่ในมือมาร แล้วจะสามารถอยู่ในวังมารอย่างสบายใจได้ยังไง วัน ๆ ก็เอาแต่ระแวงว่าตัวเองจะตายวันตายพรุ่ง ไม่สามารถกำหนดได้ว่าชีวิตจะจบลงที่ตรงไหนแบบนี้ เป็นคนละเส้นทางกับความฝันที่วาดหวังไว้เลยทีเดียว“หนักใจถึงเพียงนั้นเลยหรือเจ้าคะ มีอะไรให้ข้าช่วยได้บ้างหรือไม่”“เจ้าช่วยพาข้าออกไปจากที่นี่ได้หรือไม่เล่า” หนิงอันเอ่ยถามเสียงย
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 31
ฮัดชิ่ว!อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ แต่ชายหนุ่มผู้หนึ่งยังคงยืนอยู่ชายป่าถัดจากธารน้ำไหลข้างเรือนวสันต์ สายตาของเขาจับจ้องไปยังร่างเล็กที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ริมระเบียง“นายท่าน” ชายชุดดำคุกเข่าลงด้านข้าง ยื่นเสื้อคลุมให้แต่เจ้าตัวกลับโยนไปด้านหลัง เงาร่างสีดำรับไปสวมเอาไว้ คุกเข่าลงบริเวณนั้น“ขอบคุณนายท่านที่เมตตา”“เจ้าเป็นองครักษ์เงา แต่กลับมีร่างกายอ่อนแอเช่นนี้ ไปฝึกใหม่สามเดือน ค่ายเหมันต์”“ขออภัยนายท่าน ข้าขอรับโทษด้วยความเต็มใจ” ว่าแล้วคนก็เลือนหายไป“นายท่าน ลงโทษหนักเกินไปหรือไม่ขอรับ อันดับเก้าเพียงแค่อยู่เฝ้าริมลำธารนี้มาหลายวันแล้ว ซ้ำยังถูกยุงกัดจนเป็นไข้…”‘นี่ไม่ใช่เพราะนายท่านมอบเรือนกลางป่านี้ให้กับผู้หญิงลึกลับคนนั้นหรือ’ เขาไม่ได้เอ่ยคำที่อยู่ในใจออกมา เพียงแค่อดค้านไม่ได้ ตอนนี้กระทั่งเรือนอาบน้ำนายท่านก็ยังจะมอบให้นางเสียแล้ว หากไม่ยั้งไว้บ้างไม่แน่กระทั่ง…อ่า เขาไม่อยากจะคิดเลย“เพราะอย่างนั้นจึงต้องไปค่ายเหมันต์ หมอเทวดาอยู่ที่นั่น คนของข้าเป็นไข้ป่าง่าย ๆ ได้อย่างไร เจ้านั่นต้องมีบาดแผลเก่าหรือพิษซ่อ
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 30
“...” เคยรู้สึกเหมือนอะไรก็ไม่เป็นอย่างใจหรือไม่ หนิงอันเพิ่งรู้สึกแบบนั้นก็ตอนที่ถูกขังในเรือนวังมารนี่แหละ“อันเซ่อมีงานต้องไปทำ ข้าจะเดินไปส่งเจ้าที่เรือน” ใบหน้าหล่อเหลาของชายชุดดำนิ่งสนิทไร้การเคลื่อนไหวทางอารมณ์ แต่ร่างกายของเขากลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่าจะนำทางนางกลับเรือนพักอย่างปลอดภัย“...” แม้จะยังไม่กล้าพูดกับอีกฝ่าย แต่อาจเพราะมัวคิดถึงสถานการณ์น่าอับอายก่อนหน้านี้ ทำให้หนิงอันไม่ได้มีใจหวาดกลัวคนตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว“เหตุใดเจ้าจึงหวาดกลัวข้านัก เพราะการพบกันครั้งแรกของเรา ไม่น่านึกถึงสักเท่าไหร่งั้นหรือ” ‘ชุนหรง’ เอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กเดินตามตนเองมาแต่โดยดี แม้จะยังไม่กล้าเอ่ยปากสนทนา แต่ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นมากซึ่งต่างจากวันแรก ๆ“ข้า…” ‘ใครเห็นแบบนั้นก็ต้องกลัว เขาฆ่าคนตาไม่กระพริบเชียวนะ’ แค่คิดว่าคน ๆ นี้สามารถฆ่านางได้ทุกเมื่อ หนิงอันก็สั่นสะท้านแล้ว“ไม่ต้องกลัว ข้าเพียงกำจัดคนชั่ว ไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์”‘ไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์งั้นหรือ’ หนิงอันเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรง ๆ เป็นครั้งแรก แม้เขาจะเคยบอกว่าจะไม่มีวันทำร้ายนาง หนิงอันก็ไม่อยากเชื่อเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้ใน
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 29
หนิงอันชะงักไปเมื่อพูดถึงตรงนี้ เพราะเวลาที่นางบ่นพึมพำอะไร วันต่อมาสิ่งนั้นมักมีปรากฎในเขตพื้นที่เรือนเสมอ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่บ่นว่าชั้นหนังสือว่างเปล่า วันถัดมาตำราก็เต็มห้อง หรือตอนที่บ่นว่าดอกไม้เหี่ยวเพียงพริบตาก็เห็นดอกไม้บานเต็มสวน ไม่ว่าจะเป็นน้ำชา ของว่าง ของกิน ดูเหมือนจะเป็นของโปรดนางทั้งสิ้น‘ต้องเป็นอันเซ่อที่คาบข่าวไปบอกเจ้านายนางแน่ ๆ’ หนิงอันคิดเช่นนั้น“ถึงแล้ว ข้าจะเฝ้าอยู่ด้านนอก หากมีอะไรก็…เรียกได้” อันเซ่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม ขณะเปิดประตูและดันหลังหนิงอันเบา ๆ ก่อนจะปิดประตูตามหลัง“เดี๋ยวสิ ข้ายังบ่นเจ้าไม่จบเลย อันเซ่อนะอันเซ่อ” หญิงสาวร่างเล็กบ่นกระปอดประแปด คิดว่าเมื่อกลับเรือนแล้วคงต้องบ่นสาวใช้ตัวน้อยอีกสักหน่อย“...” หันกลับมามองบรรยากาศโดยรอบ ที่นี่เป็นบ่อน้ำพุร้อนจริง ๆ มีไอควันลอยอยู่ทั่วไปหมด พื้นที่เปียกชื้นและอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย สมกับเป็นบ่อน้ำพุร้อน แต่นี่คงเป็นสถานที่ส่วนตัวของชายผู้นั้น คิดได้แบบนั้นหนิงอันก็รีบเร่งเดินไปหลังหินก้อนใหญ่ ถอดเสื้อผ้าออก วางชุดใหม่ไว้บนก้อนหิน ก้าวเดินลงไปในบ่อน้ำจ๋อม~เสียงน้ำกระเพื่อมดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมอง สิ
You may also like
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋645.5K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา454 viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน244.1K viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง140.7K viewsองค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย343.1K viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์26 views
