บทที่ 61

ทันใดนั้นมือหนึ่งก็เอื้อมมาจับแขนเสื้อ หนิงอันหันไปมองและพบว่าคือมือของชายคนรัก นางก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ก่อนจะจับมือเขาตอบ

“เจ้าดูเศร้า? คิดอะไรอยู่” ชุนหรงปวดใจเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของภรรยา ในใจชายหนุ่มคิดว่านางเป็นภรรยาของตนไปแล้ว

“ข้าเป็นเด็กกำพร้า เมื่ออยู่ในสถานที่เช่นนี้แล้วจึงอดรู้สึกเคว้งคว้างไม่ได้ ทุกคนมีครอบครัวให้กลับไปหา แต่ข้าไม่มี” หนิงอันตอบด้วยรอยยิ้ม ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พูดออกมา แต่มันทำให้คนฟังเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งถึงความเจ็บปวดเบื้องหลังคำพูด

“ต่อจากนี้เจ้ามีข้า”

“ขอบคุณนะเจ้าคะ” หนิงอันกำชับมือที่จับมากขึ้น จูงเขาเดินไปบนถนน

ถนนสายนี้ทั้งสองเคยเดินด้วยกันมาแล้วห้าครั้งในเทศกาลซีซีทุกปี ชายหนุ่มจะมาและพานางออกมาเดินเล่น แต่เขาทำเพียงแค่เดินตามหลังและเฝ้ามองว่าหญิงสาวกำลังสนุกอยู่กับอะไรบ้าง โดยไม่กล้ายื่นมือเข้าไปเกี่ยวข้อง เพราะเกรงว่าจะทำให้ภาพสวยงามที่เกิดจากนางพังทลายลงในพริบตา

สุดท้ายมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ

ชุนหรงสูญเสียหญิงสาวไปเพราะเรื่องในวังมารของต