ตอนที่13 พาแม่ลดน้ำหนัก (2)

            "มา ๆ อย่ามัวแต่คุยกันเลย รีบมาช่วยฉันเตรียมของเถอะ เดี๋ยวลูกค้าก็มากันแล้ว" เฉินลี่ฮวาร้องเรียกสองแม่ลูกจึงรีบเข้าไปช่วยงานในครัวอย่างเต็มใจ วันแรกของชีวิตใหม่ในหนานจิงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...ด้วยความหวังและไออุ่นของมิตรภาพอย่างแท้จริง

            ช่วงสายของวัน หลังจากหานซูอวี้ช่วยแม่บุญธรรมกับแม่ของตนเก็บร้านอาหารเช้าจนเรียบร้อย เด็กหญิงที่กำลังจะกลับเข้าบ้านพักก็ถูกเรียกไว้ด้วยเสียงอันคุ้นเคย

            "พี่ใหญ่!"

            หวงจิงวิ่งเหยาะ ๆ มาหาเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ไปติวหนังสือกันเถอะ! อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะสอบเข้า ม.ต้น แล้วนะ เราต้องรีบเตรียมตัวกันหน่อย"

            หานซูอวี้พยักหน้ารับ การได้ทบทวนบทเรียนและทำความเข้าใจระดับการศึกษาของยุคนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่พอดี

            หวงจิงพาเธอเดินไปยังศาลาริมน้ำที่ค่อนข้างเงียบสงบในอีกมุมหนึ่งของหมู่บ้านทหาร ซึ่งเป็นสถานที่นัดพบประจำของกลุ่ม

            ที่นั่น...มีเด็กอีกสองคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว คนหนึ่งคือเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ส่วนอีกคนเป็นเด็กผู้ชายท่าทางนิ่งขรึมที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา

            "พี่ใหญ่ซูอวี้! นี่ถังเยว่ฉี เพื่อนสนิทของฉันเอง" หวงจิงแนะนำอย่างกระตือรือร้น "ส่วนนี่...อู๋ถิง"

            ถังเยว่ฉีส่งยิ้มกว้างให้เธออย่างเป็นมิตร "สวัสดีจ้ะพี่ใหญ่ซูอวี้! ฉันได้ยินเรื่องที่เธอชู้ตบาสเมื่อวานแล้ว สุดยอดไปเลย!"

            หานซูอวี้ยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปหาเด็กชายอีกคน "สวัสดีอู๋ถิง"

            อู๋ถิงเพียงแค่พยักหน้าให้เธอเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย ดวงตาของเขาดูสงบนิ่งและเป็นผู้ใหญ่เกินวัย หานซูอวี้ที่พอจะรู้เรื่องราวของเขามาบ้างจากที่แม่บุญธรรมเคยเล่าให้แม่ฟัง ว่าพ่อของอู๋ถิงเป็นทหารที่พลีชีพในสนามรบ ทำให้เขาต้องอยู่กับแม่ที่เป็นพยาบาลในค่ายทหารเพียงลำพัง บางที...นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาดูเงียบขรึมกว่าเด็กคนอื่น

            เมื่อทักทายกันเรียบร้อย ทั้งสี่คนก็ก้มหน้าก้มตาทบทวนตำราเรียนและทำแบบฝึกหัดกันอย่างจริงจัง บรรยากาศเต็มไปด้วยความเป็นกันเอง หวงจิงที่ดูสนุกสนานที่สุดมักจะคอยสร้างเสียงหัวเราะ

            ส่วนถังเยว่ฉีก็ช่างพูดช่างคุย มีเพียงอู๋ถิงที่ตั้งใจอ่านหนังสือเงียบ ๆ แต่ก็คอยเงี่ยหูฟังเพื่อนอยู่เสมอ

            จนกระทั่งมาถึงโจทย์คณิตศาสตร์ข้อหนึ่งที่ค่อนข้างซับซ้อน "โอ๊ย! ข้อนี้ยากชะมัดเลย คิดไม่ออกแล้ว" หวงจิงบ่นพลางเกาหัวแกรก ๆ ถังเยว่ฉีกับอู๋ถิงเองก็ขมวดคิ้วมุ่นกับโจทย์ข้อนั้นเช่นกัน

            หานซูอวี้เหลือบมองโจทย์บนกระดาษเพียงครู่เดียว ในสมองของหญิงสาววัยสามสิบสองปี วิธีการแก้สมการที่ถูกต้องก็ปรากฏขึ้นมาอย่างง่ายดาย แต่เธอรู้ดีว่าตัวเองต้องไม่แสดงออกว่าเก่งกาจจนเกินไป

            "ลองย้ายตัวแปรฝั่งนี้ไปก่อนสิ" เธอพูดขึ้นพลางใช้นิ้วชี้ไปที่สมการของหวงจิง "แล้วค่อยแทนค่าตัวนี้เข้าไป บางทีอาจจะง่ายขึ้นนะ"

            เด็กทั้งสามคนมองตามที่เธอชี้ ก่อนจะร้อง "อ๋อ!" ออกมาแทบจะพร้อมกัน เมื่อเห็นแนวทางที่สว่างขึ้น พวกเขารีบลงมือแก้โจทย์อีกครั้ง และในที่สุดก็ทำมันสำเร็จ

            "พี่ใหญ่สุดยอดอีกแล้ว!" หวงจิงร้องออกมาอย่างชื่นชม "ขนาดโจทย์ยาก ๆ แบบนี้ยังมองแป๊บเดียวออกเลย!"

            "ก็แค่เคยเห็นโจทย์คล้าย ๆ กันในหนังสือเก่าน่ะ" หานซูอวี้ตอบอย่างถ่อมตัว

            อู๋ถิงที่นั่งเงียบมานาน เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือของตัวเองแล้วพูดขึ้นเบา ๆ แต่ชัดเจน

            "ขอบใจนะ...พี่ใหญ่"

            คำพูดนั้นทำให้หานซูอวี้รู้สึกดีอย่างประหลาด การได้มีเพื่อนมีคนที่คอยช่วยเหลือกันและกันแบบนี้ คือสิ่งที่เธอโหยหามาตลอด (คิดถูกจริง ๆ ที่ชวนแม่ย้ายมาที่นี่) เธอคิดอย่างอารมณ์ดี