ตอนที่14 แม่คะ สู้ ๆ (1)

หลังจากผ่านโจทย์คณิตศาสตร์ที่ซับซ้อนไปได้ด้วยการชี้นำของ "พี่ใหญ่" บรรยากาศในการติวหนังสือก็ดูผ่อนคลายและเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นมากขึ้น แต่แล้วความท้าทายบทใหม่ก็มาถึง เมื่อพวกเขาเปิดตำราเรียนวิชาภาษาอังกฤษ

            "โอ๊ย! ไม่เอาแล้ว! ฉันยอมแพ้" หวงจิงโอดครวญเป็นคนแรกเมื่อเจอกับไวยากรณ์ซับซ้อน

            "ฉันก็เหมือนกัน อ่านออกเสียงยังไม่ได้เลย" ถังเยว่ฉีทำหน้ามุ่ย

            มีเพียงอู๋ถิงและหานซูอวี้ที่ยังคงสงบนิ่ง หานซูอวี้มองเพื่อนใหม่ทั้งสองด้วยความเข้าใจ ด้วยความรู้จากโลกอนาคต ภาษาอังกฤษสำหรับเธอนั้นง่ายดายราวกับภาษาแม่ แต่สำหรับเด็กในยุคนี้มันคือยาขมหม้อใหญ่ดี ๆ นี่เอง

            "ไหน เอามาให้พี่ใหญ่ดูหน่อยสิ" เธอพูดพลางหยิบหนังสือของหวงจิงมาดู "ตรงนี้ไม่ต้องคิดมากเลยนะ มันมีหลักการจำง่าย ๆ อยู่..."

            หานซูอวี้เริ่มอธิบายหลักไวยากรณ์ด้วยวิธีการที่เรียบง่ายและเป็นเหตุเป็นผลอย่างที่ครูในยุคนี้ไม่เคยสอน ทำให้เพื่อนทั้งสองตาโตอย่างทึ่งจัด ไม่นานนักพวกเขาก็เริ่มเข้าใจและทำแบบฝึกหัดได้ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

            ในเวลาเดียวกันที่โรงพยาบาลทหาร ทางด้านหลิวซิน หลังจากได้รับกำลังใจจากเพื่อนรักและลูกสาว เธอก็รวบรวมความกล้าเดินทางมายังฝ่ายธุรการของโรงพยาบาลเพื่อยื่นใบสมัครงาน

            บรรยากาศในสำนักงานราชการทำให้เธอประหม่าอยู่ไม่น้อย พนักงานบางคนเหลือบมองรูปลักษณ์ที่อวบอ้วนและเสื้อผ้าเก่า ๆ ของเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

            แต่เมื่อเธอบอกว่า "คุณหวงเจิ้งหรงเป็นคนแนะนำให้มาสมัครค่ะ" ท่าทีของพนักงานเหล่านั้นก็เปลี่ยนไปทันที ไม่มีแววตาดูแคลนใด ๆ อีกต่อไป พวกเขารีบจัดการเรื่องเอกสารให้เธออย่างรวดเร็ว นี่คืออิทธิพลของนายแพทย์ทหารยศร้อยเอกอย่างหวงเจิ้งหรง

            หลังจากยื่นใบสมัครเรียบร้อยหลิวซินก็กลับมาที่บ้านพักของครอบครัวหวง เธอหยิบเอกสารข้อสอบเก่าที่หวงเจิ้งหรงช่วยหามาให้ขึ้นมานั่งทบทวนอย่างจริงจัง

            ส่วนเรื่องการพิมพ์ดีดนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอเพราะเคยเรียนมาบ้างแล้ว แต่เมื่อเห็นเนื้อหาข้อสอบวิชาความรู้ทั่วไป เธอก็อดถอนหายใจไม่ได้...มันช่างตึงมือเหลือเกินสำหรับคนที่ห่างหายจากการอ่านเขียนเชิงวิชาการไปนานนับสิบปี ช่วงบ่ายแก่ ๆ ภายในบ้านพักของครอบครัวหวง

            "แม่ครับ! พวกเรากลับมาแล้ว!" เสียงของหวงจิงดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินนำหานซูอวี้เข้ามาในบ้าน หลิวซินรีบเงยหน้าขึ้นจากกองกระดาษพยายามปรับสีหน้าที่เคร่งเครียดของตนให้เป็นปกติ

            แต่มีหรือที่หานซูอวี้จะดูไม่ออก "แม่คะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ หน้าเครียดเชียว" เด็กหญิงเดินเข้ามาถามพลางเหลือบมองข้อสอบบนโต๊ะ

            "แม่แค่อ่านหนังสือไม่ค่อยเข้าใจน่ะลูก มันนานมากแล้วที่ไม่ได้ทำข้อสอบแบบนี้" หลิวซินตอบเสียงอ่อย

            "ไหนคะ ขอหนูดูหน่อย" หานซูอวี้หยิบกระดาษข้อสอบขึ้นมาดู ก่อนจะยิ้มออกมา "ไม่เห็นจะยากเลยค่ะแม่ มาค่ะ เดี๋ยวหนูเป็นติวเตอร์ให้เอง!"

            ว่าแล้วเด็กหญิงก็เริ่มอธิบายเนื้อหาที่ซับซ้อนให้กลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับมารดาของตนอย่างฉะฉาน จนกระทั่งมาถึงข้อสอบส่วนหนึ่งที่เกี่ยวกับการแพทย์

            "ข้อนี้ถามถึงวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นสำหรับผู้ที่หมดสติและสงสัยว่ามีอาการบาดเจ็บที่กระดูกคอ..." หานซูอวี้อ่านโจทย์ก่อนจะอธิบายอย่างคล่องแคล่ว

            "อันดับแรกเลยนะคะ เราต้องห้ามขยับตัวผู้ป่วยเด็ดขาด โดยเฉพาะศีรษะและลำคอ จากนั้นให้ประเมินการตอบสนอง ตรวจดูทางเดินหายใจว่ามีอะไรอุดกั้นหรือไม่ และ..."

            คำอธิบายที่ถูกต้องตามหลักการแพทย์ฉุกเฉินทุกประการดังออกมาจากปากของเด็กหญิงอายุสิบสามปีอย่างต่อเนื่อง ทำให้หวงเจิ้งหรงและเฉินลี่ฮวาที่บังเอิญเดินเข้ามาได้ยินถึงกับยืนนิ่งอย่างตกตะลึง