ตอนที่15 แม่คะ สู้ ๆ (2)

           "ซูอวี้...หนู...หนูไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนลูก?" หวงเจิ้งหรงซึ่งเป็นหมอเองยังอดทึ่งไม่ได้ที่เด็กอายุเท่านี้จะเข้าใจหลักการที่ซับซ้อนและสำคัญอย่างการปฐมพยาบาลได้

            หานซูอวี้ชะงักไปเล็กน้อย เธอเผลอพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมามากเกินไปเสียแล้ว เด็กหญิงทำทีเป็นอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบตามที่เพิ่งคิดออกมาสด ๆ ร้อน ๆ

            "คือ...หนูไปเจอหนังสือพวกนี้ในห้องสมุดประชาชนน่ะค่ะพ่อบุญธรรม พอดีว่า...หนูอยากเป็นหมอ ก็เลยสนใจแล้วก็ยืมนำมาอ่านเป็นพิเศษค่ะ"

            คำตอบของเธอทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองมองหน้ากันอย่างชื่นชมระคนประหลาดใจ แม้จะเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อแต่เมื่อนึกถึงความฉลาดที่เธอแสดงให้เห็นมาตลอดทั้งวัน...ตามที่ลูกชายของตนบอก บางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นอัจฉริยะตัวจริงก็ได้

            เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ได้สร้างการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งให้กับหลิวซิน ทุกเช้ามืดเธอจะลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่ลูกสาวจะมาปลุกเสียอีก

            การเดินออกกำลังกายรอบสนามกีฬากลายเป็นกิจวัตรที่แม้จะยังเหนื่อยหอบแต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกสดชื่นและมีชีวิตชีวามากขึ้นทุกวัน หยาดเหงื่อที่ไหลรินไม่ได้มาจากความทุกข์ระทมอีกต่อไป แต่มาจากความมุ่งมั่นที่จะมีสุขภาพที่ดีขึ้นเพื่อตัวเองและลูกสาว

            ส่วนในตอนกลางวันและตอนค่ำ หลังจากช่วยงานที่ร้านอาหารเช้าของเฉินลี่ฮวาแล้วเธอก็จะกลายเป็นนักเรียนอีกครั้งโดยมีติวเตอร์ส่วนตัวคือหานซูอวี้ลูกสาวของเธอเองคอยอธิบายเนื้อหาในข้อสอบเก่าที่หวงเจิ้งหรงหามาให้อย่างใจเย็นและเข้าใจง่าย

            จากความรู้ที่เคยเลือนรางบัดนี้มันค่อย ๆ กลับมาแจ่มชัดอีกครั้ง ความมั่นใจที่เคยสูญเสียไปนานหลายปีก็เริ่มกลับคืนมาทีละน้อย

            และแล้ววันสอบคัดเลือกเข้าทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการของโรงพยาบาลทหารก็มาถึง...เช้าวันนี้บรรยากาศในบ้านพักของครอบครัวหวงดูจะคึกคักเป็นพิเศษ

            หลิวซินอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาและกางเกงสีเข้มที่ดูสุภาพเรียบร้อยที่สุดเท่าที่เธอมี หานซูอวี้ช่วยหวีผมและจัดปกเสื้อให้มารดาอย่างเอาใจใส่

            "แม่สวยที่สุดเลยค่ะวันนี้" เด็กหญิงพูดให้กำลังใจพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส "ไม่ต้องตื่นเต้นนะคะ แม่เตรียมตัวมาอย่างดีแล้ว หนูเชื่อว่าแม่ทำได้แน่นอน"

            "ขอบใจนะลูก" หลิวซินยิ้มตอบ แม้ในใจจะยังประหม่าอยู่บ้าง

            เฉินลี่ฮวาเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นเครื่องรางชิ้นเล็กให้  "เอาไปสิซินซิน ถือว่าเป็นเครื่องรางนำโชคจากฉันนะ ทำให้เต็มที่ล่ะ!"

            "ขอบคุณมากนะลี่ฮวา ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"

            หวงเจิ้งหรงที่ยืนมองอยู่เงียบ ๆ ก็พยักหน้าให้เธออย่างให้กำลังใจ "ความรู้ที่คุณมีติดตัว ไม่ได้หายไปไหนหรอกนะคุณหลิวซิน แค่ต้องใช้เวลาทบทวนมันหน่อยเท่านั้นเอง ขอให้โชคดีนะครับ"

            หานซูอวี้จูงมือแม่ของเธอเดินออกมาจากบ้านมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลซึ่งเป็นสถานที่สอบ เมื่อมาถึงหน้าห้องสอบที่จัดไว้ มีผู้สมัครคนอื่น ๆ นั่งรออยู่บ้างแล้ว บางคนดูอายุน้อยกว่าและดูกระตือรือร้น ทำให้หลิวซินรู้สึกใจเสียไปเล็กน้อย

            "แม่คะ" หานซูอวี้บีบมือมารดาเบา ๆ "แม่ไม่ต้องสนใจคนอื่นนะคะ คู่แข่งของแม่มีแค่ตัวแม่เองเท่านั้น แค่ทำให้ดีที่สุดเหมือนตอนที่เราซ้อมกันก็พอ"

            คำพูดของลูกสาวเรียกสติและความเชื่อมั่นของหลิวซิน กลับคืนมา เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ หันไปยิ้มให้ลูกสาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องสอบไปด้วยท่วงท่าที่มั่นคงและแววตามุ่งมั่น

            เมื่อนั่งลงประจำที่และได้รับกระดาษข้อสอบ หลิวซินค่อย ๆ ไล่สายตาอ่านคำถามทีละข้อ...ข้อสอบความรู้ทั่วไป...  การคำนวณ...และ...การพิมพ์ดีด...ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอและลูกสาวได้ติวเข้มกันมา

            และเมื่อเธอเห็นคำถามข้อสุดท้ายที่เกี่ยวกับการปฐมพยาบาลเบื้องต้น...มุมปากของหลิวซินก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง อย่างอดไม่ได้

            เธอวางกระดาษลงหายใจเข้าออกช้า ๆ รวบรวมสมาธิทั้งหมด...ก่อนจะจรดปลายปากกาลงบนกระดาษคำตอบอย่างมั่นใจ... สู้ ๆ นะหลิวซิน เพื่อตัวเธอเอง...และเพื่อซูอวี้...