ลูกค้าวีวีไอพี

เลขาไห่พยักหน้ารับคำท่านประธาน เขาเดินเข้าไปหาซูเมี่ยวจินและฉางเล่ยซึ่งยังคงนั่งรออยู่อย่างสงบ

“สวัสดีครับคุณลูกค้า ผมต้องขออภัยแทนพนักงานที่หยาบคายสองคนนั่นด้วยครับ นี่เป็นบัตรของลูกค้าวีวีไอพีของห้างเรา ขอให้คุณลูกค้ารับไว้ด้วยนะครับ หลังจากนี้หากพวกคุณซื้อสินค้าและใช้บัตรนี้ตอนจ่ายเงิน พวกคุณจะได้รับส่วนลด 30% และหากร้านมีของแถมก็จะได้รับไปด้วยครับ ห้างเรายังมีบริการส่งสินค้าให้ด้วยนะครับ หวังว่าพวกคุณจะไม่ถือสาและกลับมาซื้อของที่ห้างเราในอนาคตด้วยครับ”

คำพูดและท่าทางนอบน้อมของไห่ตง ทำให้ซูเมี่ยวจินพอใจไม่น้อย เธอพยักหน้าและรับบัตรวีวีไอพีมาอย่างไม่อิดออด ฉางเล่ยยังอึ้งอยู่ที่พวกเขาได้รับบัตรระดับสูงสุดของห้างเพราะเรื่องที่เกิดขึ้น

“ขอบคุณสำหรับบัตรนี้นะคะ พวกเราจะมาใช้บริการที่ห้างนี่ต่อแน่นอนค่ะ” ซูเมี่ยวจินรับคำไห่ตง แน่นอนว่าส่วนลดเยอะขนาดนี้ เธอจะสามารถซื้อของให้สามีกับครอบครัวได้ในราคาถูกลงมากเลยทีเดียว

ฮัวอิงเต๋อสั่งให้ รปภ. ลากตัวเถิงปู้เหยากับจางเหมยเหมยออกจากหน้าร้านอย่างไม่รีรอ ลูกค้าคนอื่นที่มามุงดูเห็นว่าเหตุการณ์คลี่คลายแล้วก็แยกย้ายกันไปซื้อของในห้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซูเมี่ยวจินชวนฉางเล่ยไปเดินดูนาฬิกาที่ชั้นบนต่อ เธอเกือบลืมไปว่าที่บ้านไม่มีนาฬิกาเลยสักเรือน เธออยากซื้อให้เป็นของขวัญฉางเล่ยและน้องสาวเขา เวลาที่ฉางเซียงจูเข้าสอบจะได้มีนาฬิกาดูเวลา

โหลวอิ๋งลู่เห็นลูกค้าลุกขึ้นจึงเดินเข้ามาขอโทษอีกครั้งและส่งพวกเขาออกจากร้านของเธอไปพร้อมรอยยิ้มการค้า เธอมั่นใจว่าพวกเขาจะต้องมีเงินไม่น้อยแน่ถึงได้คิดจะเดินซื้อของในห้างต่อ นับว่าช่วยให้ห้างของตาเธอมีรายได้เพิ่มขึ้น

ฉางเล่ยไม่คิดว่าภรรยาจะยังซื้อของต่ออีก เขาไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แต่ในเมื่อภรรยาเขาอยากซื้อของ เขาก็จะเดินเป็นเพื่อนเธอต่อ

เมื่อไปถึงชั้นบน ซูเมี่ยวจินเห็นร้านนาฬิกาหลายร้านตั้งอยู่เรียงกัน เธอเดินไปดูว่าร้านไหนน่าสนใจและดูมีคุณภาพมากกว่ากัน เพราะเธอไม่อยากซื้อของถูกแล้วใช้งานได้เพียงไม่กี่วันก็เสีย ซูเมี่ยวจินรู้ดีว่าของพวกนี้หากไม่เลือกดี ๆ ก็ไม่คุ้มกับเงินที่ต้องเสียไป

ฉางเล่ยมองภรรยาเดินเลือกดูนาฬิกามากมายก็งุนงงไม่น้อย เขาพอจะรู้ว่าราคาของพวกนี้แพงไม่เบา อย่างต่ำ ๆ ก็หนึ่งร้อยกว่าหยวนต่อเรือน บ้านเขาไม่เคยมีเงินมากมายพอที่จะซื้อของแบบนี้มาก่อน

“ภรรยา คุณจะซื้อจริงหรือ? มันแพงอยู่นะครับ” ฉางเล่ยกระซิบถามซูเมี่ยวจิน

“ซื้อสิคะ คุณกับน้องสาวจำเป็นต้องใช้นะ บ้านเราไม่มีนาฬิกาแล้วจะรู้เวลาได้ยังไง”

“ผมกลัวว่าเงินของเราจะไม่พอซื้อของตามรายการของแม่น่ะสิครับ” ฉางเล่ยบอกถึงความกังวลของเขา ถึงตอนนี้จะเหลือเงินอยู่สองพันกว่าหยวนก็เถอะ

“ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ที่ฉันยังมีเงินอีกมาก” ซูเมี่ยวจินตัดสินใจเข้าร้านนาฬิการ้านใหญ่ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เธออยากได้นาฬิกาออโตเมติกจะได้ไม่ต้องหาซื้อถ่านเปลี่ยนให้เสียเวลาและเสียเงินเพิ่ม

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่ภรรยาครับ” ฉางเล่ยนึกได้ว่าซูเมี่ยวจินยังมีเงินค่าโสมอีก

ซูเมี่ยวจินยิ้มบางส่งให้ฉางเล่ย เธอเดินดูนาฬิกาในตู้กระจกอย่างตั้งใจ พนักงานในร้านเห็นสองคนถือถุงแบรนด์เนมพะรุงพะรัง เธอจึงตั้งใจดูแลพวกเขาอย่างดี น้อยคนนักที่จะมาห้างแล้วซื้อของราคาแพงแบบพวกเขา

“คุณมีนาฬิกาแบบไขลานหรือเปล่าคะ” ซูเมี่ยวจินไม่แน่ใจว่าเรือนไหนเป็นแบบไม่ใช้ถ่าน เธอจึงถามพนักงานที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“มีค่ะคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าต้องการนาฬิกาชายหรือหญิงคะ” พนักงานยิ้มตอบ

“ขอดูทั้งสองแบบค่ะ ฉันจะเลือกให้สามีและน้องสามี” ซูเมี่ยวจินตอบ

พนักงานพยักหน้ารับคำ เธอเปิดตู้และหยิบนาฬิกาผู้ชายสามเรือน ผู้หญิงอีกสามเรือนซึ่งเป็นแบบไขลานส่งให้ซูเมี่ยวจินดูอย่างละเอียด

“สามี คุณชอบเรือนไหนคะ” ซูเมี่ยวจินชี้ไปยังนาฬิกาผู้ชายแล้วให้เขาเลือกเอง

“เอ่อ… ผมเลือกไม่ถูกครับ ภรรยาเลือกให้ได้ไหม” ฉางเล่ยบอกอย่างเขิน ๆ เขาไม่รู้ว่าใส่เรือนไหนแล้วดูดี เลยอยากให้ซูเมี่ยวจินเลือกให้

“อืม… เรือนนี้เป็นยังไงคะ ฉันว่าดูเข้ากับคุณดี” ซูเมี่ยวจินชี้ไปยังนาฬิกาสีเงินดูทนทานหนึ่งในสามเรือนที่พนักงานนำมาให้เลือก

“ตกลงครับ ผมลองสวมดูก่อนดีไหม” ฉางเล่ยกลัวว่าถ้าซื้อแล้วใส่ไม่ได้จะเสียเงินไปเปล่า ๆ ในเมื่อภรรยาบอกว่าซื้อเป็นของขวัญให้เขากับน้องสาว เขาก็จะใส่ทุกวัน

“ดีสิคะ คุณรีบวางของลงก่อน จะได้ลองสวมดูว่าพอดีหรือเปล่า ที่ร้านมีบริการปรับสายให้ด้วยไหมคะ” ซูเมี่ยวจินบอกสามีและหันไปถามพนักงานร้าน

“มีค่ะคุณผู้หญิง ให้คุณผู้ชายลองสวมดูได้เลยค่ะ” พนักงานยิ้มรับ นาฬิกาเรือนนั้นที่พวกเขาเลือกราคา 320 หยวน หากว่าเธอขายได้ก็จะได้รับส่วนแบ่งการขายด้วย

ซูเมี่ยวจินดูนาฬิกาผู้หญิงอีกสามเรือนตรงหน้า เธอกะขนาดข้อมือของน้องสาวฉางเล่ยไม่นานก็นำนาฬิกาเรือนหนึ่งมาสวมดูก่อนและถอดออกเพื่อรอส่งให้พนักงานนำไปแก้สายให้เล็กลงกว่านี้สองระดับ เพราะฉางเซียงจูข้อมือเล็กกว่าเธอ

“สามี พอดีหรือเปล่าคะ” ซูเมี่ยวจินหันไปถามฉางเล่ย

“พอดีครับ ไม่แน่นเกินไป” ฉางเล่ยไม่คิดว่านาฬิกาเรือนนี้จะสวมได้พอดี

“คุณเอานาฬิกาเรือนนี้ไปปรับลดสองระดับนะคะ เสร็จแล้วก็คิดเงินทั้งสองเรือนได้เลยค่ะ อ้อ นี่บัตรของฉัน รบกวนคุณด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินหยิบบัตรวีวีไอพีส่งให้

“ได้ค่ะคุณลูกค้า พวกคุณรอที่โต๊ะคิดเงินสักครู่นะคะ” พนักงานรับบัตรวีวีไอพีมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ มีลูกค้าเพียงไม่กี่คนที่จะได้รับบัตรใบนี้ เธอรู้ดีว่าสิทธิพิเศษของบัตรระดับนี้มีอะไรบ้าง

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำพนักงาน เธอชวนสามีเดินไปรออีกด้านหนึ่ง และมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว

“สามี จะหนึ่งทุ่มแล้ว เราจะกินข้าวในห้างหรือออกไปกินข้างนอกดีคะ”

“กินที่นี่ก็สะดวกดีนะครับ คุณไม่มีอะไรจะซื้ออีกแล้วใช่ไหม”

“ไม่มีแล้วค่ะ พรุ่งนี้เราค่อยหาร้านซื้อของตามรายการที่แม่ให้มานะคะ วันนี้ฉันไม่อยากเดินต่อแล้ว” ซูเมี่ยวจินที่ซื้อของมาหลายชั่วโมงเริ่มเบื่อจึงอยากหาที่พักก่อน

“ตกลงครับ คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ฉางเล่ยเข้าใจดีว่าภรรยาน่าจะอยากพักผ่อน เขาเองก็เหนื่อยล้าไม่น้อยเช่นเดียวกัน

พนักงานร้านนำนาฬิกาที่ใส่กล่องแล้วทั้งสองเรือนมาคิดเงินโดยใช้บัตรวีวีไอพีของลูกค้า เธอลดราคา 30% ตามสิทธิพิเศษของบัตร และที่ร้านยังแถมนาฬิกาตั้งโต๊ะแบบใช้ถ่านให้ลูกค้าด้วย

“ราคาทั้งหมด 580 หยวนค่ะ ทางร้านแถมนาฬิกาตั้งโต๊ะให้ลูกค้าด้วยนะคะ เพราะพวกคุณซื้อนาฬิกามากกว่าหนึ่งเรือนค่ะ” พนักงานแจ้งราคาและบอกของแถม

“นี่ครับเงิน 600 หยวน” ฉางเล่ยส่งเงินให้พนักงานและรับถุงมาถือเอาไว้

“ขอบคุณค่ะ เงินทอนและบัตรวีวีไอพีของคุณลูกค้า ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ”

ซูเมี่ยวจินปล่อยให้ฉางเล่ยรับเงินทอนมา ส่วนเธอนำบัตรมาเก็บเอาไว้และชวนฉางเล่ยไปหาร้านที่ชั้นหนึ่งกินข้าวก่อนออกจากห้าง

ระหว่างทางลงไปชั้นหนึ่ง ซูเมี่ยวจินถามฉางเล่ยว่าอยากกินอะไร เธอเห็นว่ามีร้านอาหารหลายอย่างให้เลือกที่นั่น

“ผมว่าเรากินบะหมี่สักชามดีไหมครับ เมื่อเที่ยงพวกเรากินข้าวที่ร้านอาหารของรัฐไปแล้ว ผมกลัวคุณจะเบื่อ” ฉางเล่ยตอบ

“ตกลงค่ะ กินบะหมี่ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่หนักท้อง” ซูเมี่ยวจินพยักหน้าตกลง

พวกเขาเดินไม่นานก็มาถึงร้านบะหมี่ร้านหนึ่งซึ่งมีคนนั่งกินอยู่นิดหน่อย ทั้งสองเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านในเพื่อความเป็นส่วนตัว จากนั้นจึงสั่งบะหมี่คนละชาม ไม่นานพนักงานก็นำบะหมี่มาส่งที่โต๊ะ ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยชิมดูก็รู้สึกว่าบะหมี่อร่อยจนไม่ต้องปรุงใหม่ พวกเขาจึงกินอย่างไม่รีรอ ส่วนน้ำก็สั่งเพียงน้ำเปล่าในร้านมาเพิ่มเท่านั้น