ผู้จัดการเถิง

ขณะที่ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยกำลังจะออกจากร้าน กลับมี รปภ. สี่คนมาขวางทางเอาไว้เสียก่อน ซูเมี่ยวจินขมวดคิ้วมุ่นแล้วมองพวกเขาอย่างเย็นชา

“หมาดีไม่ขวางทางคน!” ซูเมี่ยวจินเอ่ยเสียงห้วน

โหลวอิ๋งลู่ได้ยินเสียงดังของซูเมี่ยวจิน พอหันไปมองทางด้านนั้นเข้า เธอก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นที่เห็นเถิงปู้เหยา จางเหมยเหมยกับ รปภ.อีก 4 คน ขวางทางลูกค้ารายใหญ่ของเธออย่างเสียมารยาท โหลวอิ๋งลู่กวักมือเรียกซวงจือมาดูแลลูกค้าแทนและเดินไปหาซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ย

“ขอโทษคุณลูกค้านะคะ ดิฉันจะคุยกับพวกเขาเองค่ะ” โหลวอิ๋งลู่ไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรในร้านของเธออีก เธอจึงอาสาที่จะไกล่เกลี่ยเรื่องนี้

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำและถอยหลังออกไปพร้อมกับฉางเล่ย เธอเองก็ไม่อยากมีเรื่องกับคนพวกนี้ให้เสียเวลา

“รองผู้จัดการเถิง คุณพาคนมาขวางลูกค้าของฉันได้ยังไงคะ ไม่กลัวว่าฉันจะบอกท่านประธานหรือไง” โหลวอิ๋งลู่แสดงสีหน้าไม่พอใจชายร่างอ้วนเตี้ยตรงหน้าที่ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างน่าหมั่นไส้

“คุณไม่ต้องมาขู่ผมหรอกผู้จัดการโหลว ที่ผมพาคนมาเพราะพวกเขาทำร้ายร่างกายพนักงานของห้างเรา ผมที่เป็นรองผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็ต้องปกป้องพนักงานของเรา ไม่เหมือนคุณหรอกที่หนุนหลังคนชั้นต่ำพวกนี้ให้รังแกพนักงาน” เถิงปู้เหยาเถียงอย่างไม่สนใจความถูกผิดเลยแม้แต่น้อย เขาเห็นน้ำตาของเมียน้อยก็ใจอ่อนยวบ แถมยังรอยฝ่ามือที่แก้มของเธออีก มันทำให้เขาปวดใจนัก

“ฮึ! คุณรู้ไหมว่าทำไมจางเหมยเหมยถึงถูกตบ?” โหลวอิ๋งลู่มองจางเหมยเหมยอย่างรังเกียจที่เห็นท่าทางออดอ้อนของเธอตรงหน้า

“ผมไม่สนใจว่าสาเหตุเกิดจากอะไร แต่พนักงานของเราบาดเจ็บก็ต้องจับพวกเขาไปส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจสิ” เถิงปู้เหยายังคงยืนกราน

“นั่นคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าคุณคิดจะส่งลูกค้าคนสำคัญของร้านฉันไปจริง ๆ ฉันจะฟ้องพวกคุณในข้อหาดูหมิ่นลูกค้าและขัดขวางการค้าของร้านฉัน” โหลวอิ๋งลู่ไม่สนใจว่าเธอจะต้องเป็นศัตรูกับเถิงปู้เหยา เธอไม่อยากให้ลูกค้าในห้างเข้าใจพนักงานผิด

“พวกคุณจะคุยกันอีกนานไหม? ฉันกับสามียังมีธุระต้องทำอีกนะ” ซูเมี่ยวจินเอ่ยขึ้น

“เอ่อ… ขออภัยคุณลูกค้าด้วยค่ะ รอฉันโทรศัพท์แจ้งท่านประธานสักครู่นะคะ” โหลวอิ๋งลู่เห็นว่าเถิงปู้เหยาไม่ยอมถอย เธอจึงต้องรีบรายงานท่านประธานที่เป็นคุณตาของเธอทันที เรื่องนี้เป็นความลับที่เธอไม่เคยบอกใคร แต่วันนี้สงสัยว่าจะต้องเปิดเผยฐานะให้พวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงตรงหน้ารู้เสียแล้ว

“รีบหน่อยก็แล้วกันค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ใกล้พวกขยะนานเกินไป เดี๋ยวกลิ่นจะติดตัว”

คำพูดของซูเมี่ยวจินสร้างเสียงหัวเราะให้กับลูกค้าที่มามุงกันอยู่ พวกเขาเห็นท่าทางของจางเหมยเหมยก็เข้าใจแล้วว่าเรื่องน่าจะเกิดจากเธอมากกว่า เพราะซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยต่างก็ถือถุงสิ่งของแบรนด์เนมมากมาย พวกเขาจะเป็นคนชั้นต่ำอย่างที่เถิงปู้เหยาว่าได้ยังไงกัน

โหลวอิ๋งลู่หยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งน้อยนักที่จะได้เห็น เพราะมีแต่คนรวยเท่านั้นที่มีปัญญาซื้อโทรศัพท์มือถือราคาแพงแบบนี้ เถิงปู้เหยาเห็นโหลวอิ๋งลู่จะโทรรายงานจริง เขาก็เกิดกลัวขึ้นมานิดหน่อย เพียงแต่เขาไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าจางเหมยเหมย ถ้าเรื่องครั้งนี้เขาจัดการไม่ได้ เมียน้อยของเขาต้องเอาใจออกห่างแน่

โหลวอิ๋งลู่คุยสายไม่นานนัก เธอจึงเดินมาบอกซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยให้ไปนั่งรอที่โซฟาสักครู่ เพราะคุณตาของเธอกับเลขาฯ กำลังจะมาจัดการเรื่องนี้ให้

“ขอบคุณที่ช่วยอำนวยความสะดวกนะคะ เพียงแต่มันเสียเวลาพวกเราจริง ๆ” ซูเมี่ยวจินไม่อยากรออีกต่อไป ตอนนี้เธออยากรีบไปหาโรงแรมพักและเข้าห้องน้ำ

“เอ่อ… คุณลูกค้ารออีกไม่ถึง 20 นาทีหรอกนะคะ” โหลวอิ๋งลู่หน้าเสียเมื่อเห็นว่าซูเมี่ยวจินอยากรีบกลับแล้ว

“ภรรยา… อย่ามีเรื่องกับพวกเขาเลยนะครับ ให้ผู้จัดการทำหน้าที่ของเธอเถอะ” ฉางเล่ยไม่อยากให้เรื่องราวบานปลาย

“แต่ฉันอยากเข้าห้องน้ำนี่นาสามี” ซูเมี่ยวจินใบหน้าบูดบึ้งเมื่อต้องบอกสาเหตุ

“อ่า… คุณผู้หญิงตามดิฉันมาทางนี้ค่ะ ในร้านมีห้องน้ำของพนักงานอยู่” โหลวอิ๋งลู่ไม่คิดว่าเหตุผลของลูกค้าเธอจะเพราะปวดเบา เธอรีบนำทางไปทันทีและปล่อยให้ฉางเล่ยนั่งรออยู่พร้อมถุงข้าวของมากมาย

“ที่รัก! ทำไมคุณไม่จัดการพวกมันสักทีล่ะคะ” จางเหมยเหมยเขย่าแขนเถิงปู้เหยา

“ตกลง ๆ พวกแกไปจับมันมาให้ฉัน!” เถิงปู้เหยาสั่งการ รปภ.ทั้งสี่คนเสียงดัง

“รองผู้จัดการเถิง พวกเราไม่กล้าล่วงเกินลูกค้าหรอกนะครับ เมื่อครู่ผู้จัดการโหลวก็บอกอยู่ว่าพวกเขาเป็นลูกค้าคนสำคัญของร้านเธอ ถ้าเราทำอะไรลงไปแล้วถูกไล่ออก คุณคงช่วยพวกเราไม่ได้แน่” หนึ่งใน รปภ. เอ่ยขึ้น เขาไม่รู้หรอกว่าใครมีอำนาจมากกว่ากัน แต่ท่าทางของโหลวอิ๋งลู่น่าเชื่อถือมากกว่าเถิงปู้เหยา

“กรี๊ด!!! พวกชั้นต่ำนี่ กล้าขัดคำสั่งรองผู้จัดการเหรอ!” จางเหมยเหมยกรีดร้องอย่างไม่สนใจหน้าตาตัวเอง เธออยากจัดการคนบ้านนอกสองคนนั่นให้หลาบจำ

รปภ. ยิ่งเห็นพฤติกรรมของจางเหมยเหมย พวกเขาก็ยิ่งรำคาญมากขึ้น ถ้าไม่เห็นแก่เถิงปู้เหยา พวกเขาคงไม่ติดตามมาที่ร้านนี่ให้เสียเวลาทำงานหรอก

“เสียงดังอะไรกัน!!!” ฮัวอิงเต๋อ ประธานห้างแห่งนี้เดินมากับเลขาฯ ด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขารู้เรื่องทั้งหมดจากหลานสาวแล้ว ยิ่งเห็นท่าทางถือดีของพนักงานอย่างเถิงปู้เหยาและจางเหมยเหมยต่อหน้า เขาก็มั่นใจว่าต้นเหตุคือพนักงานหญิงตรงหน้า

“สวัสดีท่านประธานครับ!” รปภ.กับเถิงปู้เหยารีบค้อมตัวลงทันที ส่วนจางเหมยเหมยที่เพิ่งเคยเห็นประธานห้างครั้งแรกไม่ได้ทำความเคารพอะไร เธอนึกว่าตาแก่ตรงหน้าเป็นเพียงลูกค้าในห้างเท่านั้น

“เถิงปู้เหยา! คุณกล้ามากนะที่ใช้อำนาจหน้าที่มารังแกลูกค้าของห้าง เลขาไห่ ไล่พวกเขาสองคนออกไปและสั่งแบนในทุกเครือของบริษัทเรา” ฮัวอิงเต๋อสั่งอย่างไม่คิดจะไว้หน้าเถิงปู้เหยา เขารู้นิสัยผู้ชายคนนี้ดี ถ้าไม่เห็นว่าเขาทำงานมาหลายปี เขาคงไล่ออกไปนานแล้ว วันนี้เถิงปู้เหยายังก่อเรื่องให้ห้างเสียชื่อเสียงอีก เขาจึงไม่คิดจะเก็บคนแบบนี้ไว้ให้รกหูรกตา

“ท่านประธานจะไล่ผมออกไม่ได้นะครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ลูกค้าสองคนนั่นรังแกพนักงานในห้างของเรา ผมแค่ทำหน้าที่ปกป้องพนักงานเท่านั้น” เถิงปู้เหยาเถียงขึ้นมาอย่างไม่ยินยอม หากเขาถูกไล่ออก ครอบครัวเขาต้องลำบากแน่

“คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อรองกับผม พนักงานที่คุณว่านั่น เธอดูถูกลูกค้าของห้างและสร้างความอับอายให้ลูกค้า เธอจะถูกตบมันก็สมควรแล้ว คุณยังกลับผิดเป็นถูกและนำคนของห้างมาก่อเรื่องวุ่นวายอีก สมองคุณถูกหมากินไปแล้วหรือยังไง” ฮัวอิงเต๋อกล่าวอย่างไม่สนใจว่าเถิงปู้เหยาจะทำสีหน้ายังไง

โหลวอิ๋งลู่ที่พาซูเมี่ยวจินไปเข้าห้องน้ำกลับมาทันได้ยินคุณตาของเธอพูดขึ้นพอดี เธอจึงบอกให้ซูเมี่ยวจินไปนั่งรอกับสามีก่อน และเดินไปหาฮัวอิงเต๋อ

“คุณตาคะ เถิงปู้เหยาใช้อำนาจในทางมิชอบมาหลายปีแล้ว หนูพยายามอดทนกับคนที่เขานำมาฝากไว้ที่ร้านหลายครั้ง สุดท้ายเธอก็ยังก่อเรื่องใหญ่อีกจนได้ ลูกค้าสองคนที่มาก็ซื้อชุดราคาแพงที่สุดของร้านไปถึงสองชุดด้วยค่ะ คุณตาต้องจัดการพวกเขาให้หนูนะคะ” โหลวอิ๋งลู่เกาะแขนตาของเธอและฟ้องเหมือนเด็ก ๆ

“ชู่… หลานไม่ต้องกังวลไป ตาไล่พวกเขาออกแล้ว หลังจากนี้ห้างเราจะไม่รับพนักงานที่ดูถูกลูกค้าอีกต่อไป ตาจะสั่งให้เลขาไห่ตรวจสอบพนักงานอย่างเข้มงวดว่ามีใครทำพฤติกรรมแบบนี้อีกไหม จะได้ไล่ออกไปให้หมด” ฮัวอิงเต๋อเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง หลายปีแล้วที่เขาปล่อยปละละเลย จนทำให้พวกผู้จัดการและรองผู้จัดการเหิมเกริมมากขนาดนี้

“ขอบคุณคุณตามากค่ะ ว่าแต่คุณตาจะชดเชยให้ลูกค้าของหนูยังไงคะ”

“เลขาไห่ นำบัตรวีวีไอพีให้ลูกค้า และบอกสิทธิพิเศษของบัตรด้วย”

เถิงปู้เหยาได้ยินบทสนทนาของสองตาหลานเข้าก็เหงื่อแตกพลั่ก เขาไม่คิดมาก่อนว่าโหลวอิ๋งลู่ที่เขาเคยกดหัวไว้หลายปี เธอจะเป็นถึงหลานสาวของท่านประธาน ตอนนี้ถึงเขาจะคุกเข่าขอร้องทั้งสองคนก็คงไม่ทันแล้ว