โรงแรมของรัฐ

หลังกินบะหมี่และจ่ายเงินเสร็จ ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยก็เดินออกจากห้าง ซึ่งตอนนี้ด้านนอกมีไฟถนนสว่างไสวไม่ต่างจากตอนกลางวันเลยแม้แต่น้อย ไม่เหมือนกับที่หมู่บ้านพวกเขาซึ่งมีเสาไฟฟ้าส่องสว่างเพียงไม่กี่ต้น

“เราจะไปทางไหนกันดี ภรรยา” ฉางเล่ยหันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะไปทางซ้ายหรือทางขวา เขาไม่รู้ว่าโรงแรมที่คนขับสามล้อบอกอยู่ตรงไหน

“ลองไปทางนั้นกันก่อนเถอะค่ะ ถ้าไม่มีโรงแรมค่อยเดินกลับไปอีกทาง”

ซูเมี่ยวจินไม่ได้คิดมากเหมือนฉางเล่ย ยังไงตอนนี้พวกเธอก็กินอิ่มแล้ว ยังมีแรงเดินหาโรงแรมได้สักพักใหญ่ ๆ

พวกเขาเดินผ่านซอยข้างห้างไปไม่นานก็พบป้ายโรงแรมของรัฐแห่งหนึ่ง ฉางเล่ยยิ้มอย่างดีใจที่มาถูกทาง เขาอยากอาบน้ำและพักผ่อนพร้อมภรรยานานแล้ว เพราะวันนี้พวกเขาเดินกันตั้งแต่เช้ายันค่ำ

“ห้องพักเตียงคู่ราคาเท่าไหร่ครับ” ฉางเล่ยถามตามที่ผู้จัดการเจี่ยงแนะนำมา

“ห้องละ 20 หยวนต่อคืนครับ” พนักงานโรงแรมตอบกลับ เขาเห็นลูกค้าสองคนถือของพะรุงพะรังก็รู้ว่าพวกเขาคงเหนื่อยกันไม่น้อยแล้วอยากพักผ่อน

“นี่เงินค่าห้องครับ รบกวนขอกุญแจห้องที่ดีสักหน่อยให้เราด้วยครับ” ฉางเล่ยหยิบเงินหนึ่งร้อยหยวนส่งให้พนักงาน

“พวกคุณเป็นสามี ภรรยากันหรือเปล่าครับ เราต้องตรวจสอบเอกสารก่อนให้เข้าพักตามระเบียบครับ” พนักงานรีบขอดูเอกสาร

“ใช่ครับ ภรรยา เอาทะเบียนสมรสให้เขาดูหน่อยครับ” ฉางเล่ยหันไปบอกซูเมี่ยวจินที่เขาให้เธอเป็นคนเก็บทะเบียนสมรสและเอกสารสำคัญ

“นี่เอกสารของพวกเราค่ะ” ซูเมี่ยวจินหยิบทะเบียนสมรสส่งให้พนักงาน

“เอกสารถูกต้อง นี่เป็นเงินทอนและกุญแจห้องเบอร์ 7 ชั้นสองครับ เชิญพวกคุณตามสบายครับ โรงแรมเราต้องออกก่อนเที่ยงวันพรุ่งนี้นะครับ” พนักงานบอกเวลา

“ทราบแล้วครับ พวกเรายังมีธุระต้องออกไปแต่เช้าอยู่แล้ว” ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำ

พนักงานยิ้มรับคำของฉางเล่ย เขามองสองสามีภรรยาหนุ่มหล่อสาวสวยที่ช่วยกันถือถุงมากมายขึ้นไปบนชั้นสองอย่างชื่นชม ถึงแม้การแต่งตัวของพวกเขาจะดูเหมือนคนในชนบท แต่ถ้ามองถึงสิ่งของที่พวกเขาถืออยู่ในมือ ทุกคนจะต้องนึกไม่ถึงว่าคนจากชนบทจะมีเงินซื้อของดี ๆ มากมายขนาดนี้แน่

ฉางเล่ยเดินนำทางซูเมี่ยวจินขึ้นไปชั้นบน เขามองหาเลขหน้าประตูห้องไม่นานก็พบห้องหมายเลข 7 ฉางเล่ยนำกุญแจที่เพิ่งได้รับเปิดประตูเข้าไปทันที เขารอให้ซูเมี่ยวจินเดินเข้าไปด้านใน ก่อนจะปิดประตูห้องและล็อคเอาไว้เพื่อป้องกันคนนอกแอบเปิดประตูห้องพวกเขาเข้ามา

“คุณวางของไว้ก่อนแล้วเอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ” ฉางเล่ยเห็นว่าภรรยาน่าจะเหนื่อยมากแล้ว เขาจึงตั้งใจจะรออาบน้ำทีหลัง

“ตกลงค่ะ คุณก็เลือกชุดใหม่ที่ซื้อมาวันนี้เข้าไปเปลี่ยนด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินไม่ลืมบอกฉางเล่ยให้เขาเลือกชุดที่เธอซื้อให้มาใส่นอนด้วย

“ได้ครับ คุณรีบไปอาบน้ำก่อนเถอะ” ฉางเล่ยพยักหน้ายิ้มรับคำภรรยา

ซูเมี่ยวจินวางสิ่งของลงแล้วค้นหาชุดนอนที่เธอเพิ่งซื้อและชุดชั้นในใหม่ออกมาจากถุงอย่างรวดเร็ว ฉางเล่ยเองก็วางถุงต่าง ๆ ลงกับพื้นข้างเตียงและค้นหาเสื้อผ้าที่ภรรยาเลือกซื้อให้ระหว่างรอเธออาบน้ำ ถึงแม้พวกเขาจะอยู่ร่วมบ้านกันมาได้สักพักใหญ่แล้ว แต่ทั้งสองก็ไม่เคยนอนร่วมห้องเดียวกันมาก่อน ฉางเล่ยจึงเลือกที่จะเช่าห้องแบบสองเตียงเพื่อให้เกียรติภรรยาซึ่งยังไม่ได้เข้าพิธี

ฉางเล่ยค้นหาเสื้อผ้าจากถุงที่ถือมาก็พบชุดนอนผู้ชายที่ดูจะใส่สบาย เขาอมยิ้มที่ซูเมี่ยวจินช่างเลือกถึงขนาดนี้ ปกติบ้านของเขาไม่มีใครมีชุดนอนใส่มาก่อน ทุกคนสวมเพียงเสื้อผ้าธรรมดาที่มีอยู่ในบ้านนอนเท่านั้น ฉางเล่ยคิดว่าการมีภรรยาที่จัดการเรื่องเหล่านี้ให้ช่างดีเสียจริง ไม่แปลกใจเลยที่พ่อแม่เขาบ่นว่ามาตลอดที่ไม่ยอมแต่งงานจนอายุเกือบจะเข้าเลขสามแล้ว

ซูเมี่ยวจินอาบน้ำไม่นานก็เดินออกมาในชุดนอนกระโปรงที่เธอเลือกมา ในห้องน้ำมีระบบทำน้ำอุ่นอยู่ ซูเมี่ยวจินจึงรู้สึกสบายตัวมากขึ้นอีกโข

“คุณรีบไปอาบน้ำสิคะจะได้รีบนอนกัน พรุ่งนี้เรายังต้องไปซื้อของอีกหลายที่นะ”

“ครับ ๆ ผมเห็นคุณใส่ชุดนี้แล้วสวยมาก เลยมองเพลินไปหน่อย” ฉางเล่ยคนซื่อพูดตามที่เขาเห็น ภรรยาของเขาสวมชุดไหนก็สวยมากจริง ๆ เขานึกถึงวันที่จะได้แต่งงานและนอนร่วมเตียงกับเธอเป็นครั้งแรกก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น

“ฮ่า ฮ่า คุณก็ชมฉันเกินไป รีบไปอาบน้ำเถอค่ะ ผ้าเช็ดตัวของคุณฉันแขวนเอาไว้ให้ในห้องน้ำแล้วนะคะ” ซูเมี่ยวจินไม่ลืมที่จะบอกเขา เพราะในห้องน้ำมีผ้าเช็ดตัวสองผืน ผืนที่เธอใช้แล้ว เธอนำออกมาตากไว้ด้านนอกด้วย

“ขอบคุณครับ ผมจะรีบอาบเดี๋ยวนี้แหละ” ฉางเล่ยยิ้มเผล่และเดินถือชุดนอนเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี

ซูเมี่ยวจินอดที่จะนึกเอ็นดูสามีตัวโตของเธอไม่ได้ เขาคิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้นเสมอ ขนาดคำชมแบบนี้เขายังพูดออกมาได้ เธอไม่เคยเห็นใครที่ซื่อเหมือนเขามาก่อนจริง ๆ ขณะที่กำลังนึกถึงสามีอยู่นั้น เสียงระบบในหัวของเธอก็ดังขึ้น

[เจ้านายครับ วันนี้พวกคุณใช้เงินไปไม่น้อยเลยนะครับ เงินที่คุณเตรียมไว้จะพอซื้อของพรุ่งนี้หรือเปล่าครับ]

[ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่นายยังมีทองมูลค่าหนึ่งหมื่นห้าพันหยวนอยู่ไม่ใช่หรือไง]

[ใช่ครับ ถ้าหากเจ้านายต้องการใช้ ผมจะแลกเปลี่ยนเป็นเงินให้ครับ]

[ยังไม่ต้องแลกหรอก ในอนาคต ราคาทองคำจะสูงกว่านี้มาก ฉันอยากเก็บทองเอาไว้มากกว่าน่ะ]

[โอ้! เจ้านายช่างคิดได้รอบคอบนัก ในอนาคตราคาจะสูงกว่านี้จริง ๆ]

[อืม… นายพักผ่อนเถอะ ฉันเองก็จะนอนแล้ว เหนื่อยมาทั้งวัน]

[ครับเจ้านาย ราตรีสวัสดิ์ครับ]

เมื่อเสียงของระบบเงียบหายไป ซูเมี่ยวจินก็นึกถึงสิ่งของที่ต้องซื้อพรุ่งนี้ เธออยากไปดูรถเครื่องก่อน จะได้สะดวกในการขนของกลับหมู่บ้าน อีกทั้งพรุ่งนี้เธอไม่จำเป็นต้องเข้าไปซื้อของในห้าง การมีรถเป็นของตัวเองจึงจำเป็นมาก

ฉางเล่ยอาบน้ำไม่นานนักก็ออกมา เขาเห็นภรรยามองตัวเองด้วยดวงตาเป็นประกายก็อดที่จะยืดตัวขึ้นเล็กน้อยไม่ได้ ชุดนอนชุดนี้เหมาะกับเขามากจริง ๆ

“ภรรยายังไม่นอนอีกเหรอครับ” ฉางเล่ยยิ้มถาม

“อืม… รอคุณอยู่น่ะค่ะ พรุ่งนี้เรากินข้าวที่โรงแรมก่อนค่อยไปร้านขายรถเครื่องดีไหมคะ ฉันอยากได้รถขนของสักคัน จะได้ไม่ต้องถือของเยอะนัก”

“ตกลงครับ ผมตามใจคุณอยู่แล้ว แต่ว่าเงินที่ใช้ไปวันนี้ก็ไม่น้อยแล้วนะ ที่คุณจะมีเงินพอซื้อรถเครื่องเหรอครับ” ฉางเล่ยถามอย่างกังวล

“พอสิคะ คุณอย่าคิดมากเลยนะ อ้อ พรุ่งนี้คุณอย่าลืมใส่ชุดใหม่กับนาฬิกาที่ฉันซื้อให้ด้วยนะคะ เราจะได้รู้ว่าต้องเดินทางกลับกันกี่โมง ไม่อย่างนั้นคงกลับถึงบ้านช้าแน่เลย ฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วง” ซูเมี่ยวจินนึกถึงระยะทางที่จะต้องกลับหมู่บ้านก็เตือนสามีไว้ก่อน

“ตกลงครับ พวกเรารีบนอนกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปกินข้าวกันแต่เช้า”

“ได้ค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะสามี” ซูเมี่ยวจินอดที่จะแกล้งคนตัวโตไม่ได้

“ราตรีสวัสดิ์ครับ ภรรยา” ฉางเล่ยที่เขินจนใบหูแดงก่ำพูดขึ้นเบา ๆ

ทั้งสองต่างหลับไปในเวลาไม่นานนัก ถึงแม้พวกเขาจะอดเขินไม่ได้ที่นอนร่วมห้องกันเป็นครั้งแรก แต่ซูเมี่ยวจินที่กำลังจะแต่งงานกับฉางเล่ยก็อยากทำตัวให้ชินกับการอยู่ร่วมกันของพวกเธอ

รุ่งเช้าวันต่อมา ทั้งสองล้างหน้าแปรงฟันและเปลี่ยนชุดใหม่ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานเรียบร้อยแล้ว พวกเขามองกันและกันก็เห็นว่าเสื้อผ้าทำให้คนเปลี่ยนไปจริง ๆ จากชุดที่พวกเขาสวมอยู่ทำให้ดูเหมือนคนมีฐานะในเมืองมณฑล ซูเมี่ยวจินคิดว่าการซื้อของในวันนี้ พวกเธอคงไม่ถูกใครดูถูกเหมือนเมื่อวานอีก