โรงแรมของรัฐ

หลังกินบะหมี่และจ่ายเงินเสร็จ ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยก็เดินออกจากห้าง ซึ่งตอนนี้ด้านนอกมีไฟถนนสว่างไสวไม่ต่างจากตอนกลางวันเลยแม้แต่น้อย ไม่เหมือนกับที่หมู่บ้านพวกเขาซึ่งมีเสาไฟฟ้าส่องสว่างเพียงไม่กี่ต้น

“เราจะไปทางไหนกันดี ภรรยา” ฉางเล่ยหันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะไปทางซ้ายหรือทางขวา เขาไม่รู้ว่าโรงแรมที่คนขับสามล้อบอกอยู่ตรงไหน

“ลองไปทางนั้นกันก่อนเถอะค่ะ ถ้าไม่มีโรงแรมค่อยเดินกลับไปอีกทาง”

ซูเมี่ยวจินไม่ได้คิดมากเหมือนฉางเล่ย ยังไงตอนนี้พวกเธอก็กินอิ่มแล้ว ยังมีแรงเดินหาโรงแรมได้สักพักใหญ่ ๆ

พวกเขาเดินผ่านซอยข้างห้างไปไม่นานก็พบป้ายโรงแรมของรัฐแห่งหนึ่ง ฉางเล่ยยิ้มอย่างดีใจที่มาถูกทาง เขาอยากอาบน้ำและพักผ่อนพร้อมภรรยานานแล้ว เพราะวันนี้พวกเขาเดินกันตั้งแต่เช้ายันค่ำ

“ห้องพักเตียงคู่ราคาเท่าไหร่ครับ” ฉางเล่ยถามตามที่ผู้จัดการเจี่ยงแนะนำมา

“ห้องละ 20 หยวนต่อคืนค