CHAPTER 10 หึงหวง ประชด

เมื่อกลับมาถึงคอนโดพันไมล์ก็ยังคงเงียบ เงียบจนหมอนอิงไม่อาจทนต่อไปได้อีก เธอเดินตามเขาเข้ามาในห้องเทน้ำใส่แก้ว โดยไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่น้อย

ความอึดอัดตีรวนในอกเธออย่างรุนแรง จนสุดท้ายเธอต้องรวบรวมความกล้าทั้งหมด ถามออกไปเบาๆ

“คุณโกรธอิงหรือเปล่าคะ”

พันไมล์หยุดมือที่กำลังถือแก้วไว้แค่นั้น เขาหันมามองเธอ ดวงตานิ่งสนิท แต่แววตากลับซ่อนบางอย่างที่สั่นคลอน

“เธอมีอะไรให้ฉันต้องโกรธด้วยงั้นเหรอ?”

คำถามของเขาฟังเหมือนจะไร้ความหมาย แต่กลับเจ็บลึกไปถึงขั้วใจ หมอนอิงพูดไม่ออก ได้แต่ยืนมองเขาอย่างไม่เข้าใจ พันไมล์หัวเราะในลำคอ มุมปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา

“ถ้าคุณไม่พอใจที่อิงตบหน้าคนของคุณ...”

“เดี๋ยวนี้มีเพื่อนสนิทแล้วนี่ ไอ้หมอนั่นมันชื่ออะไรนะ” เขาเปลี่ยนเรื่องทันที เขารู้จักคีรินทร์แต่แกล้งถามหมอนอิง

“มันบอกว่าเธอน่ารักงั้นเหรอ?” เขาแค่นเสียงต่ำ ดวงตาคมกริบจ้องมองตรงมา เหมือนอะไรบางอย่างกระแทกกลางอกเธออย่างแรง

“คุณไม่พอใจเรื่องอะไรคะ”

“เธอลุกขึ้นมาสู้คนบ้างได้ไหมหมอนอิง โลกใบนี้มันโหดร้ายแม่เธอก็ทำให้เห็นแล้วหนิ แต่ยังทนมือทนตีนอยู่ได้ มือก็มีตบคนบ้างได้ไหมเวลามีคนมารัง