CHAPTER 9 สั่งให้ตบคืน

        “เอสเย็นไม่หวานของพี่ไนท์ค่ะ” สาวสวยแห่งคณะการจัดการวางกาแฟให้เขา ทั้งโต๊ะมีเพื่อนของเขานั่งอยู่ด้วยลิตาส่งยิ้มหวานให้พันไมล์

        ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้อยู่ใกล้เขาขนาดนี้ มือบางเอื้อมไปวางบนหลังมือของเขาและลูบเบาๆ แต่เขากับรีบชักมือกลับ จนเธอไม่ค่อยพอใจ

        “ไอ้ไนท์มึงทำหน้าดีๆ หน่อย แม่งพ่อไม่ให้เงินใช้เหรอว่ะ”

        “สาระแน” เขาถอนหายใจออกมาเพราะคิดแต่เรื่องของหมอนอิง เมื่อเช้าเขายอมปล่อยให้เธอมาเรียน หลังจากที่กักขังไว้สองวันเต็มๆ ใบหน้าของเธอโกรธและรังเกียจเขามา แล้วใครเขาสนกัน

        “เฮ้ย น้องคนสวยของกูนี่หว่า” ต้นกล้ามองไปที่หน้าร้าน รุ่นน้องที่หมายปองเดินมาพร้อมกับหนุ่มหล่อ คู่อริของพันไมล์

        พันไมล์เงยหน้ามองคนที่เข้ามาใหม่ หมอนอิงยืนหัวเราะขำเบาๆ กับรุ่นพี่รอยยิ้มเธอดูสดใสจนแสบตา แววตาเธอดูมีชีวิตชีวาและเป็นธรรมชาติในแบบที่เขาไม่เคยได้เห็นในเวลาที่เธออยู่กับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เขาขบกรามแน่นโดยไม่รู้ตัว เขากำแก้วกาแฟแน่นขึ้นอย่างหงุดหงิด

“อะไรเป็นอะไรหึงน้องเขาเหรอวะ” แอมป์ยิ้มหวานให้ อาการออกเสียขนาดนี้

“เอ้า อย่านะมึงไหนบอกว่าของเล่น” ต้นกล้าส่ายหน้า

“มันเป็นใครคะ! พี่ไนท์” ลิตาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเกลียดชัง เพื่อนของเขาพูดแบบนี้แสดงว่าพันไมล์เคยลากมันขึ้นเตียงแล้ว

“เรียกใครว่ามัน?”

“ก็มันไงคะ พี่ไนท์ชอบมันเหรอแล้วเอาลิตาไปไว้ไหน” เธอไม่ยอมพันไมล์ต้องเป็นของเธอเท่านั้น

“กูไม่เอาไว้ใต้ตีนก็ดีแค่ไหนแล้ว” พันไมล์ลุกขึ้นออกมาจากร้านเมื่อเห็นว่าหมอนอิงออกมาแล้ว เขาแอบตามไปเงียบๆ จนเห็นว่าทั้งสองกลับเข้าไปที่คณะอีกครั้ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอึกทึกของห้องซ้อมละคร หมอนอิงที่กำลังซ้อมบทอยู่กลางเวทีหยุดชะงัก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อที่โชว์บนหน้าจอ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

“ฮัลโหล หมอนอิงพูดค่ะนั่นใครคะ” เงียบปลายสายไม่ยอมพูด เธอจึงถามย้ำไปอีกรอบ

“ถ้าเป็นแก๊งคอลเซ็นเตอร์บอกไว้ก่อนว่าใรบัญชีไม่มีเงินหรอก” กำลังจะตัดสายแต่ปลายสายตอบกลับมา ทำให้เธอตัวแข็งทื่อ

“ฉันเองนี่เธอไม่เมมเบอร์ผัวตัวเองไว้เหรอ!”

“คุณไนท์โทรมาทำอะไร” เธอยังคงโกรธเขาที่ล่ามโซ่เธอไว้

“ออกมา” เขาพูดแค่นั้น

“ไปไหน”

“ออกมาฉันมารอรับแล้ว” เขาพูดแค่นั้นก็เงียบอีก

“อิงยังซ้อมละครไม่เสร็จและไม่ต้องรอค่ะ”

ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนไหนบอกว่าห้ามคนรู้ แต่ที่เขามารอรับเป็นการประกาศให้คนทั้งคณะรู้

“ฉันให้เวลา 5 นาทีไม่อย่างนั้นจะขึ้นไปรับถึงหน้าห้อง” เขาตัดสายทิ้งทันที ยังไงหมอนอิงต้องลงมาหาเขา

เธอมองหน้าจอโทรศัพท์นิ่ง เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังก้อง ผู้คนรอบข้างต่างพากันหันมองผู้หญิงหน้าตาสะสวย สวมแว่นกันแดดแบรนด์ดัง ชุดนักศึกษารัดรูปโชว์รูปร่างแบบไม่แคร์สายตาใคร ลิตาเดินตรงเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจ ทว่าแววตากลับแฝงไว้ด้วยความเดือดดาล

“หมอนอิง!” เสียงแหลมสูงเรียกชื่อเธออย่างไม่ไว้หน้า

หมอนอิงหันไปตามเสียงเรียก หยุดชะงักเมื่อเห็นเจ้าของเสียง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย

“มีอะไรเหรอคะ?”

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังสนั่นกลางห้อง ทุกคนรอบข้างถึงกับชะงัก หมอนอิงตัวเอียงไปตามแรงฝ่ามือก่อนจะค่อยๆ หันหน้ากลับมา ใบหน้าแดงเป็นปื้นพร้อมรอยนิ้วอย่างชัดเจน

“เป็นบ้าอะไรของคุณ” เสียงเธอถามนิ่งๆ แต่แฝงความสั่นเล็กน้อย

“ยังกล้าถามอีกเหรอว่าฉันตบทำไม เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอแอบยุ่งกับพี่ไนท์ ทั้งที่เขาเป็นผัวของฉัน” ลิตาสบถอย่างเหลืออด

“ฉันไม่ได้ยุ่งกับเขา” หมอนอิงเม้มปากแน่น งุนงงว่าอีกฝ่ายรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับพันไมล์ได้อย่างไร

“ไม่ยุ่งแล้วเพื่อนเขาจะพูดทำไมว่าพี่ไนท์ชอบเธอ อย่าคิดว่าฉันโง่เธออาจจะยั่วเก่ง แต่เขาแค่เล่นๆ กับเธอเท่านั้นแหละจำไว้!” ลิตายิ้มเหยียด

คนที่ยืนดูเริ่มซุบซิบกันเบาๆ

หมอนอิงยืนนิ่งไม่แก้ตัว ไม่เถียงเธอไม่อยากสร้างเรื่อง หรือทำให้มันแย่ไปกว่านี้ เพราะเธอรู้ว่าในสายตาคนอื่น เธอคือฝ่ายผิดเสมอ

ลิตาก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความรังเกียจ

คีรินทร์เห็นแบบนั้นจึงเข้ามาขวางไว้ ตั้งแต่รู้จักกับรุ่นน้องมา ไม่เคยเห็นพันไมล์มาวุ่นวายด้วยเลย แต่คนที่รับสายเขาในวันนั้นทำให้เขาเริ่มคิดไม่ตก ว่าจะใช่พันไมล์หรือเปล่า

“ที่แท้ผู้ชายของตัวเองก็มาชอบหมอนอิง ทำไมไม่ล่ามโซ่ไว้” คีรินทร์ตอบกลับทันที

“เสือก! ถอยไปอยากปกป้องคนอื่นแต่เมียตัวเองยังปกป้องไม่ได้ จนหนีไปเอากับพี่ไนท์” ลิตาไม่ยอมเช่นกัน ตอนนั้นข่าวของทั้งดังไปทั่วมหาลัย

“นี่เธอ!!”

“ฟังให้ดีนะหมอนอิงต่อจากนี้ไปฉันไม่สนว่าเธอจะคิดอะไรกับพี่ไนท์มากแค่ไหน แต่เธอไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเขาอีกห้ามยุ่งเด็ดขาด!”

ก่อนที่หมอนอิงจะได้ตอบอะไร ลิตาก็หมุนตัวกลับอย่างเชิดๆ ท่ามกลางสายตาของคนทั้งห้อง

หมอนอิงยืนนิ่งรู้สึกราวกับโดนถ่วงไว้ด้วยคำพูดเหล่านั้นน้ำตาไม่ไหล แต่ในใจกลับแน่นไปหมด

“หมอนอิงถอยให้ห่างจากผู้ชายคนนั้นดีกว่าถ้าเขามาจีบก็ปฏิเสธไปเลย” เมเปิ้ลเดินมาตบไหล่รุ่นน้อง คนน่ากลัวยิ่งกว่าผี

หมอนอิงเก็บของและเดินออกมาจากห้องซ้อม แต่คีรินทร์ตามมาและคว้าข้อมือเธอไว้เสียก่อน

“คนที่รับสายคือมันใช่ไหม” เขาตัดสินใจถามออกไป

“บอกพี่ได้นะ มันบังคับอิงเหรอ”

“อิง...” เธอไม่กล้าบอกใครถึงความสัมพันธ์อันน่าอึดอัด และเธออยากหนีไปให้พ้นจากพันไมล์

“พี่ยอมรับฟังอิงนะ ยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร” เขาปล่อยมือและถอยเพื่อให้หมอนอิงเดินออกไป ทำไมชอบใครต้องมีผู้ชายที่ชื่อพันไมล์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

รถของพันไมล์เธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พยายามรวบรวมลมหายใจ และทำใจรับกับอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่เข้าใจนัก

สายตาของนักศึกษาแถวนั้นเริ่มหันมามอง บ้างกระซิบ บ้างแอบถ่ายรูป บ้างเลิกคิ้วสงสัยว่าทำไมหมอนอิงถึงขึ้นรถหรูของใครบางคนแบบนั้น

เธอสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะตัดใจเดินตรงไปยังรถหรูคันนั้น ประตูฝั่งข้างคนขับถูกเปิดออกอย่างลังเล

เธอเข้าไปนั่งนิ่งข้างเขา กลิ่นน้ำหอมของเขาลอยอบอวลในห้องโดยสารแคบๆ ใบหน้าคมยังคงเรียบนิ่ง สายตาไม่หันมามองเธอแม้แต่น้อย มีเพียงความเงียบที่กดทับจนบรรยากาศรอบตัวแทบแหลกสลาย

เสียงเกียร์ถูกดัน รถคันหรูเคลื่อนออกจากจุดจอดอย่างนิ่งสงบ แต่บรรยากาศภายในกลับเต็มไปด้วยคลื่นใต้น้ำที่น่าหวาดหวั่น

เมื่อรถแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถของร้านอาหารแห่งหนึ่งพันไมล์กำลังจะต่อว่าหมอนอิง แต่เขาเห็นรอยช้ำแดงๆ ที่แก้มเสียก่อน

“ใครทำอะไร!” เขาเชยปลายคางเธอขึ้น แต่หมอนอิงกับหันไปหน้าหนี

“เรื่องเข้าใจผิดค่ะ คุณจะไปไหน”

“ฉันถามว่าใครทำ!” เขาถามย้ำอีกรอบ และเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นพอดี จึงกดเข้าป่านข้อความในแชทกลุ่มที่แอมป์ส่งเข้ามา

“เด็กมึงตบกันว่ะ”

เขากำหมัดแน่นโกรธอีกฝ่ายที่ไปทำร้ายหมอนอิง และยังมีไอ้ห่าคีรินทร์แกล้งทำเป็นคนดี ปกป้องหมอนอิงต่อหน้าทุกคน

“ลิตามันตบเธอใช่ไหม”

“เมียคุณเขาชื่อลิตาเหรอคะ” เธอไม่รู้อะไรเลย เห็นเขาสตาร์ทรถและขับออกไปทันที

“คุณจะไปไหน?”

“พาเธอไปตบมันคืน”

จนกระทั่งรถหรูเลี้ยวเข้าไปยังโซนคอนโดหรูใจกลางเมือง สถานที่ที่เธอเคยเห็นในสตอรี่อวดรวยของลิตา

เธอใจเต้นแรงรู้สึกประหลาดใจ และเริ่มรู้แล้วว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

“ลงไป” เขาพูดเพียงเท่านั้นก่อนดับเครื่อง

“อิงไม่...” เธอหันมามองเขา สีหน้าสงสัยแต่แฝงความกลัว

“ลงไปหมอนอิง” เสียงเขานิ่ง แต่เด็ดขาดเกินกว่าเธอจะปฏิเสธ

ไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องหรูถูกเปิดออก ลิตาในชุดนอนแพงๆ ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมแววตาตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นพันไมล์กับหมอนอิงยืนอยู่คู่กัน

“พี่ไนท์ มาหาลิตาเหรอคะ?” เสียงเธอหวานแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ

พันไมล์ไม่ตอบ แต่หันมามองหมอนอิง

“ตบลิตาคืนซะ!”

“อะไรนะ” หมอนอิงถามเสียงเบา

“ฉันบอกให้เธอตบคืนผู้หญิงที่กล้าตบเธอต่อหน้าคนอื่น” เขาหันไปหาลิตา แววตาคมกริบเจือแรงกดดัน

“พี่ไนท์จะทำอะไร” ลิตาเริ่มกลัวเขาไม่คิดว่าเขาจะปกป้องหมอนอิงขนาดนี้

“อย่าเลย มันไม่จำเป็น”

“จำเป็น” เขาตัดบทเสียงเรียบ ก่อนโน้มหน้าเข้าใกล้เธอ “เธอจะปล่อยให้ใครก็ไม่รู้มาทำร้ายเธอ แล้วยืนยิ้มเหมือนไม่รู้สึกอะไรไปตลอดเหรอหมอนอิง”

หมอนอิงกำมือแน่นสูดลมหายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบผิวหน้าดังชัด ลิตาหน้าหันไปตามแรงตบ สะอึกกับแรงที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ ดวงตาเธอเบิกกว้าง ทั้งเจ็บทั้งอับอาย และไม่เชื่อว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นจริง

พันไมล์ยืนเฉยราวกับกำลังตัดสินลงโทษอย่างยุติธรรมที่สุดในแบบของเขา

“จำไว้นะลิตาอย่าแม้แต่จะคิดแตะต้องหมอนอิงอีก ไม่งั้นฉันจะไม่ยืนเฉยแบบวันนี้แน่” เสียงเขาเย็นเฉียบ

ลิตาเม้มปากแน่น ความอับอายและความแค้นทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนตัวสั่นมองประตูห้องที่ปิดลงตามหลังทั้งสองคน