ต่อมาก็ได้มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วทั้งบริษัทว่า นักธุรกิจหนุ่มจากเมืองผู้ดี คู่ค้ารายใหญ่ของบริษัทกำลังตามจีบเลขาสาวของรองประธานอย่างภาคิณ
ก่อนที่ริชาร์ดจะตอกย้ำความเป็นจริงด้วยการเข้าบริษัท ส่งช่อดอกไม้ และพาเมษาออกไปรับประทานอาหารกลางวันทุกวัน จนชายหนุ่มที่เคยแวะเวียนมาหา ทยอยหายหน้าหายตาไปทีละคน รวมถึงเจ้านายสายตรงของเธอด้วย ที่ลดการคุยลงเหลือเพียงเรื่องงานเท่านั้น
เสียงข้อความเข้า ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังดื่มชายามบ่ายที่ห้องพักบนคอนโดหรู ชายหนุ่มเอื้อมมือกดอ่าน ก่อนจะโยนมือถือคืนบนโต๊ะ แล้วขมวดคิ้วแน่น
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เมษาถามอย่างสงสัย ขณะจิบน้ำชา
“แม่บอกให้กลับบ้าน” เสียงทุ้มตอบอย่างเคร่งเครียด
เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงบุพการี เธอเองก็กังวลใจในข้อนี้เหมือนกัน จากการที่เธอหาข้อมูลเรื่องของเขา ก็รวมถึงเรื่องของครอบครัวเขาด้วยเช่นกัน
วินเซนต์ และ ราเชล ไคล์
สำหรับ วินเซนต์ เธอคิดว่า ไม่น่ามีปัญหาอะไร เพราะเป็นคนอารมณ์ดี วางตัวดีในการปรากฏตัวในแต่ละข่าว แต่กับราเชลนี่สิ ปัญหาหลักเลย
ราเชลเป็นสาวไฮโ
“เดี๋ยว ว้าย” ไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มก็แหวกสาบเสื้อคลุมของคนบนตักออก ก่อนจะโยนทิ้งไป เผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่ากระตุ้นความร้อนแรงตรงหน้าตั้งแต่เมษากลับมารอบนี้ คนสนิทและเหล่าบอดี้การ์ดถูกไล่ให้ออกไปยืนรอที่นอกห้องพัก เพราะชายหนุ่มเริ่มสนุกกับการได้รักหญิงสาวตามมุมต่าง ๆ ของห้องพัก นั่นทำให้เมษาไม่จำเป็นต้องอายสายตาคนอื่นอีก“สวยชะมัดเลย ฮอตตี้” ริชาร์ดพึมพำขณะที่ทอดสายตาชื่นชมความงามของอีกฝ่าย ผิวขาวเนียนละเอียดที่สะท้อนแสงแดดยามบ่าย ทรวดทรงองค์เอวที่โค้งรับกับร่างกายของเขาไปทุกส่วน“คุณน่ะ หลงเมย์แล้ว รู้ตัวรึเปล่า” เมษาแกล้งหยอกเย้า การที่โป๊ะต่อหน้าเขา ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปเสียแล้ว“ไม่เถียงเลย ที่รัก” ชายหนุ่มตอบอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโน้มหน้ามาจูบเขาเบา ๆ ก่อนจะเพิ่มน้ำหนักและส่งลิ้นเล็กเข้ามาท้าทายเขาก่อนสุดท้าย เสืออย่างเขาก็ไม่ทิ้งลาย ล็อกศีรษะร่างบาง ก่อนจะโรมรันรัวลิ้นเข้าไปดูดกลืนอีกฝ่าย“อึก!!” เพราะเขามัวแต่บุกโจมตีเธอด้านบน เลยไม่ทัน
“นั่นคุณจะไปไหน” เสียงทุ้มเรียกถาม ขณะที่เห็นร่างบางกำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปรวมกลุ่มกับคนในบริษัทที่กำลังยืนออกันอยู่ที่หน้าประตูสนามบินลอนดอนฮีทโธรว์ เพื่อรอรถมารับไปโรงแรมที่พัก“เมย์ก็ต้องไปกับที่บริษัทสิคะ อ๊ะ” เมษาตอบตามความเป็นจริง ขณะที่ริชาร์ดก้าวขายาว ๆ มาคว้ากระเป๋าเดินทางของหญิงสาว ก่อนจะเลื่อนส่งไปให้วิลเลียมที่ยืนรอรับอยู่ด้านหลัง “เอากระเป๋าเมย์มาค่ะ”“ไม่ คุณต้องนอนกับผม”“นี่!! คุณ” ร่างบางหน้าแดงเห่อร้อนขึ้นมากับคำพูดสองแง่ของเขาขึ้นมาทันที “เมย์มากับบริษัท ก็ต้องไปกับบริษัทสิคะ”“งั้นก็ได้” ชายหนุ่มยินยอมแต่โดยดี “แต่ผมจะไปนอนกับคุณด้วย”“ไม่ได้!!” เมษาตอบปฏิเสธทันที “คุณก็กลับไปนอนที่บ้านคุณสิคะ”“ฮอตตี้ คุณคิดว่า ผมจะยอมปล่อยให้คุณอยู่ห่างตัวรึไง คนจ้องจะงาบแฟนผมเป็นฝูงขนาดนี้” ชายหนุ่มพูดพลางหรี่ตามองกลุ่มพนักงานหนุ่ม ๆ ของบริษัท P&M ที่ชะเง้อคอมองมาทางแฟนสาวของเขาใช้คำ
หญิงสาวค่อย ๆ กะพริบตาตื่นขึ้น เพราะความเมื่อยล้าสะสมจากการเดินทางและกิจกรรมบนเตียงกับคนร่างสูงข้างตัวที่เรียกร้องตลอดทั้งคืน ทั้งที่ก็ทำอยู่ทุกวัน แต่ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนาเมษาขยับตัวบนเตียง พยายามไม่ให้อีกคนที่ก้มหน้าซุกอยู่กับอกอิ่มของเธอรู้สึกตัว แต่ก็ช้าไป แค่เธอพลิกตัวนิดหน่อย เขาก็ตื่นแล้ว“อ๊ะ ดะ เดี๋ยวค่ะ ชะ เช้าแล้วนะ~”ริชาร์ดกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น กดจะฝังจมูกลงกลางร่องอกอย่างมันเขี้ยวแล้วลากลิ้นไล้ผ่านขึ้นมาตามซอกคอ ก่อนจะเม้มที่ติ่งหูเล็กเบา ๆ“หอมจัง” เสียงทุ้มครางอย่างพึงพอใจ หลังกดจมูกลงบนแก้มเนียนอีกฟอด“พอแล้วค่ะ เช้าแล้ว” ร่างบางพยายามยกมือมาประคองใบหน้าซุกซนที่เอาแต่ดอมดมตัวเธอไม่ห่าง“วันนี้ มันวันพักผ่อนไม่ใช่เหรอ ฮอตตี้” ริชาร์ดถามเสียงขุ่น เพราะโดนขัดใจ “คุณต้องไปพรีเซนต์งานพรุ่งนี้นี่”ตามกำหนดการของทางบริษัท P&M จากความตั้งใจที่จะเป็นทั้งทริปนำเสนอผลงานและทริปเที่ยว ภาคิณจึงแบ่งคนออกเป็น 2 กลุ่ม โดยใน 2 วันแรก สำหรับกลุ่มที่ 1 คือ กลุ
“ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดีนะ ฮอตตี้” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างตัวพร้อมแรงกระชับมืออย่างหนักแน่นที่ถ่ายทอดความอบอุ่นและเชื่อใจส่งมาถึงเธอหลังจากที่ทางบริษัท P&M นำเสนอผลงานการวิจัยในเฟซ 1 เสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินมารอที่ห้องทำงานของริชาร์ดตามที่เจ้าตัวสั่ง ก่อนจะพบว่า ลิเดีย เลขาของราเชลมารออยู่ก่อนแล้ว พร้อมทั้งเชิญเธอมาพบเจ้านายสายตรงของหล่อน โดยที่เธอไม่ทันได้มีโอกาสบอกกล่าวอะไรกับริชาร์ดเลยสุดท้าย เมษาก็ได้เจอริชาร์ดที่เดินหน้ามุ่ยนำหน้าอิซาเบล เลขาอีกคนของราเชล ลงมาที่รถ ก่อนจะเคลื่อนตัวมาจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์หลังงามแถบชานเมืองริชาร์ดเดินมารอรับร่างบางลงจากรถ ท่ามกลางสายตาใครบางคนที่มองผ่านกระจกบานใหญ่บนชั้น 2ถนอมน่าดูเลยนะ...“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด คุณเมษา”“ไม่เจอกันนานเลยนะ โนอาห์” ชายหนุ่มทักคนสนิทของบิดาที่มายืนรอรับเขาถึงหน้าประตู“นายใหญ่ให้มาเชิญไปพบที่ห้องรับแขกครับ”ร่างสูงแค่พยักหน้ารับทราบเบา ๆ ก่อนจะกระชับมือพาอีกคนเดินนำไปทันทีภายในห้องรับแขก ปรากฏร่างว
เมษามองไปทั่วห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ที่มีเพียงโซฟา 1 ชุด โดยมาดามราเชลครองโซฟาหลักไปเรียบร้อยแล้ว เธอจึงหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาตัวข้าง ๆความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องอยู่ครู่ใหญ่ เมษาก็เพียงนั่งสบตาอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ราเชลนั่งพิศมองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเป็นระลอก“เธอมีอะไรจะพูดก็พูดมา” ราเชลเปิดโอกาสให้สาวตรงหน้าพูด“หนูทราบดีค่ะ ว่า มาดามต้องการลูกสะใภ้แบบไหน และหนูไม่เข้าเกณฑ์ของมาดามเลย” เมษาเลือกที่จะยอมรับตรง ๆ “หนูขอถามมาดามสักข้อได้ไหมคะ”“ว่ามา”“มาดามอยากเห็นอนาคตของคุณริชาร์ดเป็นแบบไหนหรือคะ”“...”เมื่อเห็นสาวสูงวัยกว่านิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด เมษาจึงกล่าวต่อ“หนูอยากเห็นรอยยิ้มของคุณริชาร์ดค่ะ อยากให้เขามีความสุขในทุก ๆ วัน คนที่จะอยู่ข้างเขา อาจจะเป็นใครก็ได้ แต่ขอแค่ให้เขามีความสุข หนูก็พอใจแล้วค่ะ”“ฉันอยากให้เขาได้สิ่งที่ดีที่สุด” เสียงราเชลตอบชัดเจน “และเธอก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับริชาร์ดในสายตาของฉัน&
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานของประธานบริษัท ไคล์ ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างเลขาสาวของมาดามราเชล“มาดามให้พามาส่งค่ะ” อิซาเบลเอ่ยขึ้นสิ้นเสียงพูด ริชาร์ดผุดลุกขึ้น เพื่อรอรับคนที่เขาอยากเจอมาตลอดสัปดาห์ เพราะนับตั้งแต่วันนั้น เขาก็จำต้องกลับบ้านคนเดียว ไม่สิ... มีคนกลับมากับเขาด้วย‘ลิเดีย ส่งแขก’ สิ้นคำพูดของแม่เขา ลิเดียก็เดินมาหาเขาทันที‘แม่...’ เขาร้องเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างเว้าวอน‘อ่อ ถ้ากลับไปคนเดียวคงจะเหงาสินะ’ จู่ ๆ มาดามก็หันมาถาม ‘วินเซนต์ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพักก็แล้วกัน’อยู่ดี ๆ หวยก็ดันมาออกที่พ่อเขาซะอย่างนั้น วินเซนต์ได้แต่มองตาปริบ ๆ ‘ทำไมล่ะ’‘คิดว่า ฉันไม่รู้หรือไง ที่ลูกหนีฉันได้ตลอด มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ ราเชลมองตาขวาง ‘เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ไปอยู่กับลูกซะ’ใช่ คนที่เขาได้พากลับบ้าน คือ พ่อของเขาเอง อย่าคิดว่า พ่อเขาจะค้านแม่ได้ แค่แม่ปรายตาก็ปิดปากเงียบสนิทแล้ว เหอะ เหอะ...
ตั้งแต่กลับจากบ้านแม่ในคืนนั้น ริชาร์ดก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนอน เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ตั้งแต่แผนการแทรกซึมก็โดนจับได้อย่างไว ส่วนแผนการชิงตัวก็เหมือนว่าแม่เขาจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไปนั่งดักรออยู่แบบนั้น แถมยังรู้ทันเขาถึงแผนการที่จะไปดีลว่าที่เจ้าสาวไว้ล่วงหน้าอีกเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือแม่อย่างไรอย่างนั้นก็เอาเถอะ ใครเป็นคนเลี้ยงดูสั่งสอนเขามาล่ะ“ฮอตตี้ ผมควรทำยังไงดี”ริชาร์ดเงยศีรษะพิงโซฟานุ่มอย่างจนใจ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ยิ่งเหมือนรัดตัวเขา และทำร้ายเมษาทางอ้อม เพราะทันทีที่เขากลับถึงบ้านคืนนั้น เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอสั้น ๆ จากแม่ของเขาวิดีโอที่เมษากำลังยืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ พร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นเพียงคลิปสั้น ๆ ไม่ถึง 10 วินาที แต่ก็สร้างความทรมานใจให้เขาอย่างที่สุดเขาไม่สามารถรับรู้สาเหตุของความเสียใจนั้น ไม่สามารถปลอบโยนคนในโทรศัพท์มือถือได้เลย และนอกจากคลิปนั้น ยังมีข้อความเตือนการกระทำของเขาจากราเชลกำกับไว้อีกชายหนุ่มเลือกที่ค่อย ๆ ป
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเบนจามินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา หลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต“คุณลิเดียพาทีมออแกไนซ์งานแต่งงานมาแล้วครับ”ลิเดียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทีมงานอีก 3 – 4 คน ริชาร์ดจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญทุกคนนั่งที่ชุดโซฟารับแขก“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด” โรเบิร์ต หัวหน้าทีมออแกไนซ์ยื่นมือมาทักทาย“สวัสดีครับ”“นี่ ทีมงานของผมครับ ฮันน่า นาตาลี และเจคอป ครับ” โรเบิร์ดผายมือแนะนำลูกทีมไปทีละคน ริชาร์ดกวาดสายตาทักทายผ่าน ๆ โดยเมินสายตายั่วยวนของนาตาลีไปอย่างไม่ใส่ใจ“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้น ๆ“เอ่อ งั้นเราเริ่มกันเลยนะครับ” โรเบิร์ตเปิดบทสนทนา เมื่อเห็นว่าริชาร์ดตอบกลับสั้น ๆ “คุณริชาร์ดอยากได้ธีมงานประมาณไหนครับ”“ไม่รู้สิครับ”“เอ่อ เป็นแบบ Vintage แบบ Minimal หรือแบบเรียบหรูดีครับ” หัวหน้าทีมลองให้ตัวเลือกหลาย ๆ แบบ โดยมีฮันน่าเตรียมจดข้อมูลที่ลูกค้าต้องการ“ไม่รู้สิครับ” ชายหน
ชายหนุ่มสะดุ้งไปกับประโยคนั้นใช่ เขาฝากแม่มาบอกผู้หญิงคนนั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นคนที่เขารักสุดใจตรงหน้าแค่ทำให้เธอโกรธ เขายังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรจะไปกลั่นแกล้งให้เธอรู้สึกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น“ตกนรกสวาทไง ที่รัก” สัญชาตญาณความเป็นเสือผู้หญิงทำงานอย่างเร่งด่วน พร้อมมือหนาที่ประคองกอดอยู่ด้านหลังก็รูดซิปชุดเจ้าสาวอย่างรู้หน้าที่ ทำให้ชุดเกาะอกหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง พอดีกับที่หญิงสาวยันตัวห่างจากชายหนุ่ม เผยให้เห็นเนินอกอวบเปลือยเปล่าเต็มสองตา“อ๊ะ ว้าย” เมษารู้สึกเหมือนโลกหมุน เพราะคนข้างล่างจัดการพลิกตัวให้เธอลงมานอนแผ่บนเตียงแทน ขณะที่อีกมือก็ดึงเกาะอกลงมา ก่อนจะก้มลงฝังหน้าที่ร่องอกเธออย่างคิดถึง“อึก อ๊ะ อื้อ~”มือหนาขยำอกอวบอย่างคิดถึง พร้อมดันให้เต้านุ่มสู้กับหน้าของตนเอง“หอมจัง” ชายหนุ่มสูดความหอมจากตัวหญิงสาวเข้าเต็มปอด กลิ่นที่เขาคิดถึงอย่างที่สุด พลางเบียดแทรกกายเข้าระหว่างกลางเรียวขางามภายใต้กระโปรงหนานิ้วซุกซนเริ่มขยับมาบี้ยอดอกจนค่อย ๆ แ
ริชาร์ดนั่งรถคันหรูมากับเอวามาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์ของแม่ของเขา เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มก็ก้าวขายาว ๆ เดินลิ่วไปที่ห้องของตัวเองทันที เพราะทราบมาจากวินเซนต์แล้วว่า ราเชลจัดห้องนอนของเขาเป็นห้องหอร่างสูงก้าวเท้าเดินนำไปอย่างไม่ไยดีเจ้าสาว ในใจเอาแต่นับเวลาถอยหลังให้ครบ 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะได้เจอใครบางคน ขณะที่เขาจะก้าวไปถึง เสียงบิดาที่ก้าวตามมาติด ๆ เรียกไว้ก่อน“ริชาร์ด”“มีอะไรครับ พ่อ” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหมุนตัวมามองบิดาที่ก้าวตามมา ทั้งคู่หยุดยืนที่หน้าบันไดกว้าง“มากับพ่อแปบหนึ่ง” วินเซนต์คว้ามือบุตรชาย ลากเข้าห้องทำงานที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ“เรื่องหนูเอวาน่ะ” พ่อของเขาเกริ่นขึ้น เมื่อเห็นลูกชายยังนิ่งเงียบ เขาจึงเอ่ยต่อ “เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อเอง แม่เธอเป็นคนไทยเพิ่งเสียได้ไม่นาน ยังไงก็ใจดีกับเธอหน่อย”“...” ริชาร์ดไม่ตอบรับคำใด เขาได้แต่นิ่งเงียบ“พ่อรู้ว่า แกน่ะโกรธแม่เขาที่ไม่เข้าใจแกเลย แต่หนูเอ
เสียงเพลงสากลหวาน ๆ ดังคลอขับกล่อมคนในงานที่พูดคุยทักทายกันอย่างยินดีกับคู่บ่าวสาวในพิธีมงคลสมรส เจ้าบ่าวร่างสูงในชุดสูทสีขาวยืนต้อนรับแขกอยู่ที่หน้างาน โดยมีวินเซนต์และราเชลคอยยืนประกบหลังจากวันนั้น ก็ไม่มีทีมงานออแกไนซ์หน้าไหนเข้ามาติดต่ออีกเลย จนเขาได้ทราบจากเบนจามินว่า มาดามราเชลจัดการเลือกทุกอย่างเองเสร็จสรรพ แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้สนใจไยดีอะไรอยู่แล้วงานแต่งในวันนี้ มันก็เป็นแค่หน้าที่หนึ่งที่เขาตั้งใจทำให้มันเสร็จ ๆ ไป เพื่อรอเจอหน้าร่างบางที่เขาไม่เจอมานานนับ 2 เดือนตั้งแต่วันที่แม่ริบคนรักของเขาไป“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เสียงมารดาเขากระซิบแผ่วเบา“ผมก็ยิ้มให้แม่ได้เท่านี้แหละ” ชายหนุ่มกระซิบตอบกลับ ก่อนจะยกยิ้มฝืน ๆแม่ของเขาตัดสินใจเปลี่ยนรูปแบบงานแต่งใหม่ โดยให้มาทำพิธีที่โบสถ์แถวชานเมือง ใกล้คฤหาสน์ของพวกท่าน ส่วนแขกเหรื่อก็เชิญแต่คนสนิทไม่กี่สิบคนเท่านั้น ก่อนจะไปจัดงานเฉลิมฉลองพิธีมงคลสมรสที่โรงแรมหรูกลางเมืองในอีก 2 วันข้างหน้า“แล้วผมจะได้เจอเมย์ตอนไหนครับ แม่”“หลังเสร็จเข
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเบนจามินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา หลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต“คุณลิเดียพาทีมออแกไนซ์งานแต่งงานมาแล้วครับ”ลิเดียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทีมงานอีก 3 – 4 คน ริชาร์ดจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญทุกคนนั่งที่ชุดโซฟารับแขก“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด” โรเบิร์ต หัวหน้าทีมออแกไนซ์ยื่นมือมาทักทาย“สวัสดีครับ”“นี่ ทีมงานของผมครับ ฮันน่า นาตาลี และเจคอป ครับ” โรเบิร์ดผายมือแนะนำลูกทีมไปทีละคน ริชาร์ดกวาดสายตาทักทายผ่าน ๆ โดยเมินสายตายั่วยวนของนาตาลีไปอย่างไม่ใส่ใจ“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้น ๆ“เอ่อ งั้นเราเริ่มกันเลยนะครับ” โรเบิร์ตเปิดบทสนทนา เมื่อเห็นว่าริชาร์ดตอบกลับสั้น ๆ “คุณริชาร์ดอยากได้ธีมงานประมาณไหนครับ”“ไม่รู้สิครับ”“เอ่อ เป็นแบบ Vintage แบบ Minimal หรือแบบเรียบหรูดีครับ” หัวหน้าทีมลองให้ตัวเลือกหลาย ๆ แบบ โดยมีฮันน่าเตรียมจดข้อมูลที่ลูกค้าต้องการ“ไม่รู้สิครับ” ชายหน
ตั้งแต่กลับจากบ้านแม่ในคืนนั้น ริชาร์ดก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนอน เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ตั้งแต่แผนการแทรกซึมก็โดนจับได้อย่างไว ส่วนแผนการชิงตัวก็เหมือนว่าแม่เขาจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไปนั่งดักรออยู่แบบนั้น แถมยังรู้ทันเขาถึงแผนการที่จะไปดีลว่าที่เจ้าสาวไว้ล่วงหน้าอีกเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือแม่อย่างไรอย่างนั้นก็เอาเถอะ ใครเป็นคนเลี้ยงดูสั่งสอนเขามาล่ะ“ฮอตตี้ ผมควรทำยังไงดี”ริชาร์ดเงยศีรษะพิงโซฟานุ่มอย่างจนใจ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ยิ่งเหมือนรัดตัวเขา และทำร้ายเมษาทางอ้อม เพราะทันทีที่เขากลับถึงบ้านคืนนั้น เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอสั้น ๆ จากแม่ของเขาวิดีโอที่เมษากำลังยืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ พร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นเพียงคลิปสั้น ๆ ไม่ถึง 10 วินาที แต่ก็สร้างความทรมานใจให้เขาอย่างที่สุดเขาไม่สามารถรับรู้สาเหตุของความเสียใจนั้น ไม่สามารถปลอบโยนคนในโทรศัพท์มือถือได้เลย และนอกจากคลิปนั้น ยังมีข้อความเตือนการกระทำของเขาจากราเชลกำกับไว้อีกชายหนุ่มเลือกที่ค่อย ๆ ป
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานของประธานบริษัท ไคล์ ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างเลขาสาวของมาดามราเชล“มาดามให้พามาส่งค่ะ” อิซาเบลเอ่ยขึ้นสิ้นเสียงพูด ริชาร์ดผุดลุกขึ้น เพื่อรอรับคนที่เขาอยากเจอมาตลอดสัปดาห์ เพราะนับตั้งแต่วันนั้น เขาก็จำต้องกลับบ้านคนเดียว ไม่สิ... มีคนกลับมากับเขาด้วย‘ลิเดีย ส่งแขก’ สิ้นคำพูดของแม่เขา ลิเดียก็เดินมาหาเขาทันที‘แม่...’ เขาร้องเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างเว้าวอน‘อ่อ ถ้ากลับไปคนเดียวคงจะเหงาสินะ’ จู่ ๆ มาดามก็หันมาถาม ‘วินเซนต์ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพักก็แล้วกัน’อยู่ดี ๆ หวยก็ดันมาออกที่พ่อเขาซะอย่างนั้น วินเซนต์ได้แต่มองตาปริบ ๆ ‘ทำไมล่ะ’‘คิดว่า ฉันไม่รู้หรือไง ที่ลูกหนีฉันได้ตลอด มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ ราเชลมองตาขวาง ‘เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ไปอยู่กับลูกซะ’ใช่ คนที่เขาได้พากลับบ้าน คือ พ่อของเขาเอง อย่าคิดว่า พ่อเขาจะค้านแม่ได้ แค่แม่ปรายตาก็ปิดปากเงียบสนิทแล้ว เหอะ เหอะ...
เมษามองไปทั่วห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ที่มีเพียงโซฟา 1 ชุด โดยมาดามราเชลครองโซฟาหลักไปเรียบร้อยแล้ว เธอจึงหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาตัวข้าง ๆความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องอยู่ครู่ใหญ่ เมษาก็เพียงนั่งสบตาอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ราเชลนั่งพิศมองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเป็นระลอก“เธอมีอะไรจะพูดก็พูดมา” ราเชลเปิดโอกาสให้สาวตรงหน้าพูด“หนูทราบดีค่ะ ว่า มาดามต้องการลูกสะใภ้แบบไหน และหนูไม่เข้าเกณฑ์ของมาดามเลย” เมษาเลือกที่จะยอมรับตรง ๆ “หนูขอถามมาดามสักข้อได้ไหมคะ”“ว่ามา”“มาดามอยากเห็นอนาคตของคุณริชาร์ดเป็นแบบไหนหรือคะ”“...”เมื่อเห็นสาวสูงวัยกว่านิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด เมษาจึงกล่าวต่อ“หนูอยากเห็นรอยยิ้มของคุณริชาร์ดค่ะ อยากให้เขามีความสุขในทุก ๆ วัน คนที่จะอยู่ข้างเขา อาจจะเป็นใครก็ได้ แต่ขอแค่ให้เขามีความสุข หนูก็พอใจแล้วค่ะ”“ฉันอยากให้เขาได้สิ่งที่ดีที่สุด” เสียงราเชลตอบชัดเจน “และเธอก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับริชาร์ดในสายตาของฉัน&
“ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดีนะ ฮอตตี้” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างตัวพร้อมแรงกระชับมืออย่างหนักแน่นที่ถ่ายทอดความอบอุ่นและเชื่อใจส่งมาถึงเธอหลังจากที่ทางบริษัท P&M นำเสนอผลงานการวิจัยในเฟซ 1 เสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินมารอที่ห้องทำงานของริชาร์ดตามที่เจ้าตัวสั่ง ก่อนจะพบว่า ลิเดีย เลขาของราเชลมารออยู่ก่อนแล้ว พร้อมทั้งเชิญเธอมาพบเจ้านายสายตรงของหล่อน โดยที่เธอไม่ทันได้มีโอกาสบอกกล่าวอะไรกับริชาร์ดเลยสุดท้าย เมษาก็ได้เจอริชาร์ดที่เดินหน้ามุ่ยนำหน้าอิซาเบล เลขาอีกคนของราเชล ลงมาที่รถ ก่อนจะเคลื่อนตัวมาจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์หลังงามแถบชานเมืองริชาร์ดเดินมารอรับร่างบางลงจากรถ ท่ามกลางสายตาใครบางคนที่มองผ่านกระจกบานใหญ่บนชั้น 2ถนอมน่าดูเลยนะ...“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด คุณเมษา”“ไม่เจอกันนานเลยนะ โนอาห์” ชายหนุ่มทักคนสนิทของบิดาที่มายืนรอรับเขาถึงหน้าประตู“นายใหญ่ให้มาเชิญไปพบที่ห้องรับแขกครับ”ร่างสูงแค่พยักหน้ารับทราบเบา ๆ ก่อนจะกระชับมือพาอีกคนเดินนำไปทันทีภายในห้องรับแขก ปรากฏร่างว
หญิงสาวค่อย ๆ กะพริบตาตื่นขึ้น เพราะความเมื่อยล้าสะสมจากการเดินทางและกิจกรรมบนเตียงกับคนร่างสูงข้างตัวที่เรียกร้องตลอดทั้งคืน ทั้งที่ก็ทำอยู่ทุกวัน แต่ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนาเมษาขยับตัวบนเตียง พยายามไม่ให้อีกคนที่ก้มหน้าซุกอยู่กับอกอิ่มของเธอรู้สึกตัว แต่ก็ช้าไป แค่เธอพลิกตัวนิดหน่อย เขาก็ตื่นแล้ว“อ๊ะ ดะ เดี๋ยวค่ะ ชะ เช้าแล้วนะ~”ริชาร์ดกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น กดจะฝังจมูกลงกลางร่องอกอย่างมันเขี้ยวแล้วลากลิ้นไล้ผ่านขึ้นมาตามซอกคอ ก่อนจะเม้มที่ติ่งหูเล็กเบา ๆ“หอมจัง” เสียงทุ้มครางอย่างพึงพอใจ หลังกดจมูกลงบนแก้มเนียนอีกฟอด“พอแล้วค่ะ เช้าแล้ว” ร่างบางพยายามยกมือมาประคองใบหน้าซุกซนที่เอาแต่ดอมดมตัวเธอไม่ห่าง“วันนี้ มันวันพักผ่อนไม่ใช่เหรอ ฮอตตี้” ริชาร์ดถามเสียงขุ่น เพราะโดนขัดใจ “คุณต้องไปพรีเซนต์งานพรุ่งนี้นี่”ตามกำหนดการของทางบริษัท P&M จากความตั้งใจที่จะเป็นทั้งทริปนำเสนอผลงานและทริปเที่ยว ภาคิณจึงแบ่งคนออกเป็น 2 กลุ่ม โดยใน 2 วันแรก สำหรับกลุ่มที่ 1 คือ กลุ