ซ้อนเล่ห์รัก | NC18+

“อ๊ะ อ๊า อ๊า~”

ร่างสมส่วนอย่างสาวยุโรปกำลังเปลือยเปล่าบนเตียงขนาดคิงไซซ์ร้องครางเสียงหวานไปทั่วห้องพักหรูชั้นบนของโรงแรมห้าดาว ใจกลางเมืองลอนดอน

เมื่อตนก้าวแตะขอบฟ้าเป็นครั้งที่ 3 จากฝีมือคนบนร่างของนางที่ยังคงส่งแรงกระแทกเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน

“เสร็จแล้วเหรอ แองจี้” เสียงทุ้มเอ่ยถาม แองจี้พยายามมองหน้าชายหนุ่มอย่างอ่อนล้า ใบหน้าคมสัน ผิวขาวอย่างหนุ่มตะวันตก ราวกับเทพบุตรโรมัน ดวงตาคมที่ยังคงส่งแววตาสะท้อนถึงความร้อนรุ่มในร่างกายออกมาอย่างต่อเนื่อง

“แองจี้ไม่ไหวแล้วค่ะ ริชาร์ด” สาวไซซ์อวบอุทธรณ์ออกมา พร้อมยกมือมาดันแผงอกหนาแน่น

“แต่ผมยังไหว” ชายหนุ่มพูดจบก็เอื้อมมือมาคว้า 2 มือของหญิงสาวกดลงบนเตียง ก่อนจะก้มหน้าซุกลงบนอกอวบ พร้อมอ้าปากงับยอดอกอิ่มสีชมพู

“อ๊า~” ปลายลิ้นร้อนตวัดลามเลีย ก่อนจะเม้มดึงอย่างหิวโหย มือแกร่งย้ายมาขย้ำอกใหญ่อีกข้างไม่ให้น้อยหน้ากัน ส่วนมืออีกข้างเลื่อนลงไปแตะใจกลางความเป็นสาว ก่อนจะดันนิ้วเข้าไปทักทาย

“อ๊ะ อ๊าย~ ริชาร์ด...” เมื่อช่องทางเปียกชื้นมากพอสำหรับการเข้าออกอีกครั้ง ชายหนุ่มก็ตระเตรียมส่งความเป็นชายที่เกินมาตรฐานเข้าไปสำรวจ เขาเลื่อนมือมาจับเอวหญิงสาว ก่อนจะส่งลำรักเข้าไปทีเดียว แล้วเร่งจังหวะกระแทกเอวสอบเข้าออกตามอารมณ์เถื่อน

ปึก!! ปึก!!! ปึก!!!!

เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังก้องไปทั่วห้องผสานกับเสียงครางไม่เป็นภาษาของหญิงสาว

“อ่า” เมื่อเขากระแทกกายเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมปลดปล่อยน้ำในตัวออกมาจนหมด ชายหนุ่มจึงได้ถอนกายออกมา พร้อมจัดการดึงถุงยางออกจากอาวุธประจำตัว แล้วโยนทิ้งไป

ริชาร์ดลุกขึ้นไปคว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ซึ่งมี วิลเลียม และ เบนจามิน คนสนิทยืนรอรับคำสั่งอยู่แล้ว

“จัดการให้เรียบร้อย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ

“ครับ นาย” วิลเลียมรับคำสั่ง พร้อมส่งสัญญาณให้สาวใช้เข้าไปจัดการพาผู้หญิงในห้องออกจากห้องพักของนาย

เจ้านายของเขา คือ ริชาร์ด ไคล์ นักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกล เจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับยารักษาโรคที่เข้ามารับตำแหน่งแทนบิดา เพียงไม่กี่ปีที่เขาเข้ามาดูแล บริษัทก็ขยายธุรกิจ โดยเข้าไปร่วมมือกับบริษัทยักษ์ใหญ่ในแต่ละประเทศ ทั้งโซนอเมริกาและเอเชียอย่างต่อเนื่อง

ซึ่งริชาร์ดเองนั้น มีฝีมือในด้านการบริหาร ทั้งบนโต๊ะและบนเตียง ชื่อเสียงทางด้านธุรกิจของเขามาพร้อมชื่อเสียทางด้านผู้หญิงที่ไม่เคยซ้ำหน้า แม้อายุจะล่วงเข้า 42 ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสนุกในชีวิตรักแบบนี้

แม้จะเป็นคนรักสนุกมากขนาดไหน เขาเองก็มีกฎเหล็กประจำตัว คือ เขาจะไม่นอนค้างคืนร่วมกับหญิงคนใดโดยเด็ดขาด

“นายครับ เมื่อครู่ ทางบริษัท P&M จากประเทศไทยติดต่อมาขอนัดวันเข้าพบ เพื่อเสนอข้อตกลงเกี่ยวกับการวิจัยยาตัวใหม่ครับ”

เบนจามิน คนสนิทพ่วงด้วยตำแหน่งเลขา ผู้ดูแลความเรียบร้อยในงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับบริษัทดังขึ้น ในขณะที่วิลเลียมเป็นคนสนิทที่ตามติดการใช้ชีวิตของเจ้านายหนุ่ม

เรียกได้ว่า เบนจามิน คือ คนที่ดูแลหน้าที่การงาน ส่วน วิลเลียม คือ คนที่ดูแลการใช้ชีวิตของเขา

“ฉันอ่านข้อตกลงแล้ว ก็ไม่ได้แย่อะไรนัก นายก็ดูวันที่ฉันว่างได้เลย” ชายหนุ่มพูดพร้อมเลื่อนนิ้วอ่านข่าวต่าง ๆ ในมือถือ

“ครับนาย”

เสียงโทรศัพท์ในมือชายหนุ่มดังขึ้น

“ครับ พ่อ”

‘ไง ไอ้เสือ เงียบไปเลยนะ’ เสียงชายวัยชราดังขึ้น เมื่อเขาเอ่ยทัก

“พ่อโทรมาทีไร ผมสังหรณ์ใจไม่ดีทุกที” ริชาร์ดบ่นเสียงเหนือย ๆ พร้อมแหงนศีรษะพิงโซฟา

‘ฮ่า ฮ่า ก็อย่างที่แกคิดนั่นแหละ’ เสียงปลายสายกลั้วหัวเราะ ‘แม่แกโทรมาชวนกินข้าวรึยังล่ะ’

“ยังไม่เห็นโทรมานะ พ่อ... อย่าบอกนะ ว่าเอาอีกแล้วน่ะ” ชายหนุ่มยกอีกมือมาปิดตาอย่างเซ็ง ๆ

‘ถูกเผงเลย ไอ้ลูกชาย’ วินเซนต์ตอบกลับด้วยเสียงระรื่น ‘เห็นแม่แกโทรนัดกับป้าเคท ที่หลานสาวชื่อ แคทเธอริน ให้มากินข้าวเย็นที่บ้านเรา วันอังคารนี้ ยังไงก็หาทางหนีทีไล่เอาเองล่ะ พ่อช่วยได้แค่นี้แหละ’

“อา ครับ ขอบคุณมากครับ พ่อ” ชายหนุ่มกดตัดสายบิดาไป

วินเซนต์ บิดาของเขา เรียนจบทางด้านเภสัชกรจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ก่อนจะผันตัวมาเป็นนักธุรกิจรุ่นเก๋าที่บุกเบิกบริษัท ไคล์ จากบริษัทยาเล็ก ๆ จนมาเป็นบริษัทชั้นแนวหน้าที่มีการศึกษาและวิจัยตัวยาใหม่ ๆ ออกมาเสมอ

แม้ทางด้านธุรกิจจะเก๋าและเซียนขนาดไหน แต่เมื่อมาเจอ ราเชล เขาก็ต้องสงบเสงี่ยมเรียบร้อยขึ้นมาทันที ดังนั้น การที่เขาแอบมาบอกแผนของภรรยาสุดที่รักให้ลูกชายรู้ก่อน ก็ถือว่าเป็นการเสี่ยงตายมากพอแล้ว

แต่ก่อน ริชาร์ดเคยถามว่า ทำไมวินเซนต์ถึงไม่ยอมราเชลกลับไปบ้าง พ่อของเขากลับหัวเราะ มองเป็นเรื่องสนุก และตอบไปนัยว่า ‘จะให้พ่อสู้ยังไง ขนาดตั้งชื่อแก (Richard) ยังมีชื่อพ่อ (Vincent) แค่ตัว i เองมั้ง นอกนั้น ก็เป็นชื่อแม่แกทั้งนั้น (Rachel)’

‘เราเลือกเขามาเป็นคู่ชีวิตแล้ว มันก็ต้องให้เกียรติซึ่งกันและกัน เรื่องบางเรื่อง เราไม่จำเป็นต้องแข็งใส่กันไปทั้งหมด เรายอมเขาบ้าง เขาไม่ยอมเราบ้าง ก็ช่างปะไร วันนี้ ถ้าเรายังรักกัน จับมือกันแน่นมากพอ ที่เหลือก็ช่างมันปะไร’

เขายอมรับ เขาไม่เข้าใจที่พ่อพูดเลยสักนิดเดียว แต่เอาเถอะ สักวัน ถ้าเขามีคู่ชีวิตเหมือนพ่อ เขาก็คงจะเข้าใจเอง

“มาดามอีกแล้วเหรอครับ” วิลเลียมเอ่ยถามเบา ๆ เพราะกิตติศัพท์ในการพยายามหาคู่ให้ลูกชายนั้นเป็นที่เลื่องลือในแวดวงสังคมชั้นสูง

“อื้อ” ริชาร์ดทำเสียงในลำคออย่างเบื่อหน่าย เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะส่งเสียงเรียกคนสนิท หลังจากที่ตัดสินใจอะไรบางอย่าง “เบน”

“ครับ นาย”

“ตอบกลับบริษัท P&M ไม่ต้องมาเสนองานที่นี่แล้ว ฉันจะบินไปดูงานที่ประเทศไทยเอง”

“วันไหนครับ นาย”

“เช้าวันอังคาร”