19 - คุณต้องรับผิดชอบ

 

คุณต้องรับผิดชอบ

“คุณภัทร! คุณมาทำไมค่ะ แล้วนี่กระเป๋า...” ชญานุชถามขึ้นอย่างนึกแปลกใจ เมื่อเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุด และเธอกลับต้องเห็นเจ้านายหนุ่มมาหาเหมือนเช่นทุกวัน ถึงแม้ว่าวันนี้นั้นจะไม่ใช่เวลาเช้าตรู่เหมือนดังทุกวัน แต่แปลกใจที่เห็นเขามา แถมยังลากกระเป๋าเดินเข้ามาอีกด้วย

กระเป๋าใบใหญ่ ดูด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าข้างในนั้นบรรจุอะไรมา ซึ่งไม่ใช่เอกสารหรืออะไรที่เกี่ยวกับงานอย่างแน่นอน เพราะเธอเคลียร์งานจบทันวันที่จะถึงวันหยุดแล้ว

“ผมต้องมารบกวนคุณแล้ว ขออยู่ที่นี่สักสองสามวันแล้วกันน่ะนุช” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่เรียบปกติ ไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อนกังวลใจอะไรเลย

“สองสามวัน! หมายถึงคุณ?” เธอเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ แต่กลับต้องเบิกตากว้าง เมื่อมองไปที่กระเป๋าลากของเขาอีกครั้ง และเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งทันทีว่าสิ่งที่เขาพูดนั้น หมายความเช่นไร

“ผมจะมา ค้าง ที่ นี่ ครับ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยถ้อยคำที่เน้นย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาบอกไปเมื่อสักครู่นี้

“ค้างที่นี่?”

“ก็น้องสาวตัวแสบของผมน่ะสิ กลับต่างจังหวัดไปกับเกื้อกูล แล้วเอาชื่อผมไปอ้างกับอาโมทย์ ว่าเราไปเที่ยวด้วยกัน ผมเลยต้องหอบกระเป๋าออกจากบ้านมาแบบนี้ยังไงล่ะ” เขาเอ่ยบอกเธอถึงสาเหตุที่แท้จริง เหตุใดเขาถึงลากกระเป๋าออกจากบ้านมาแบบนี้

เธอทราบเพียงแค่ว่า คุณพัฒน์นั้นจะกลับบ้านเกิดไปทำบุญมารดาในช่วงหยุดยาว เพียงแต่เธอไม่ทราบว่าหญิงสาวที่กำลังคบหาดูใจกันนั้นจะตามคุณพัฒน์ไปด้วย และไม่คิดว่าสองพี่น้องคู่นี้จะใช้เหตุผลแบบนี้มาอ้าง

“แล้วทำไมคุณต้องมาอยู่ที่บ้านนุชด้วย ที่อื่นมีตั้งถมเถไป” เธอถามเขากลับไปอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำ เพราะมีตั้งหลายที่ที่เขาสามารถไปหลบอยู่ได้ แต่ทำไมเขาต้องมาที่บ้านเธอด้วย

“แล้วจะให้ผมไปที่ไหน เกิดมีคนเจอเข้า แล้วเอาไปบอกพ่อผมกับอาโมทย์รับรองมุกดาโดนหนัก หรือไม่ก็อาจจะโดนกักขังบริเวณก็ได้น่ะ” เขาจึงยกสารพัดเหตุผลมาอ้างกับเธอ

“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านนุชไงค่ะ หรือคุณจะไปเที่ยวต่างจังหวัดก็ได้นี้ทำไมต้องมาที่นี่ด้วย” เธอเอ่ยบอกเขา และถามเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“ไม่รู้ล่ะ เกื้อกูลพาน้องผมไป คุณต้องเป็นคนรับผิดชอบ” ธนภัทรหากได้สนใจในคำพูดของเธอไม่ แต่กลับลากกระเป๋าเดินเข้าไปด้านในบ้านของเธออย่างหน้าตาเฉย

“แล้วจะให้นุชรับผิดชอบยังไงค่ะ”

“ก็ให้ผมค้างที่นี่ด้วย จนกว่าสองคนนั้นจะกลับมา หรือว่าคุณจะไปเที่ยวต่างจังหวัดเป็นเพื่อนผมก็ได้น่ะ ถ้าอยู่ที่นี่หลายวัน คุณจะเบื่อ” เขาหันมาพูดกับเธอ เมื่อเธอเดินตามหลังเขามา

“ไม่ค่ะ”

“แล้ววุฒิไปไหนเหรอ ผมไม่เห็นรถเลย” เขาเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่อสังเกตว่าตั้งแต่ที่จอดรถอยู่หน้าบ้าน ก็ไม่เห็นรถมอเตอร์ไซค์ของน้องชายเธอเลย

“ไปเที่ยวตามประสาวัยรุ่นหนุ่มโสดสิค่ะ สงสัยจะไปหลงสาวที่ไหนเข้าแล้ว เห็นช่วงนี้ทำตัวแปลก ๆ” เธอตอบเขาไปตามที่เธอรู้ เพราะเธอก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าน้องชายเธอออกไปไหนตั้งแต่เช้า เพราะชนาวุฒิก็โตมากพอแล้ว

“มันรู้งานจังว่ะ ไอ้น้องคนนี้” เสียงเอ่ยแผ่วเบาพูดคนเดียว

“คุณพูดอะไรค่ะ” เธอหันขวับกลับมาถามเขาทันที เพราะเธอเองก็ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดไม่ชัดเหมือนกัน

“เปล๊า” เสียงสูงรีบปฏิเสธทันควัน พร้อมกับยักไหล่ใส่เธอ

“เสียงสูงมากเลยน่ะ”

ธนภัทรไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเธอ แต่กลับลากกระเป๋าเดินเข้าบ้านของเธอต่ออย่างถือวิสาสะ โดยที่ไม่รอฟังคำอนุญาตจากเจ้าของบ้านเลย

เมื่อเข้ามาด้านในตัวบ้าน เขากลับตีหน้ามึน เดินลากกระเป๋าไปทางห้องนอนส่วนตัวของเธอ และเปิดประตูเข้าไปด้านในทันที โดยไม่สนว่าจะถูกเธอเอ่ยปากไล่ก็ตาม

“คุณเข้าไปในห้องนุชทำไมค่ะ ออกมาเลยน่ะ”

“ผมจะนอนในห้องนี้ เพราะบ้านคุณไม่มีห้องลำรองแขกไง” เขาเอ่ยบอกเธอพร้อมกับเดินไปนั่งลงที่เตียงนอนของเธอทันทีอย่างไม่เกรงกลัวเลยว่าเจ้าของห้องจะว่าอย่างไรเขาหรือเปล่า

“โซฟาด้านนอกมีค่ะ”

“ผมเป็นเจ้านายคุณน่ะนุช”

“นอกเวลา ไม่มีเจ้านายลูกน้องค่ะ และนี้ก็เป็นบ้านนุช นุชมีอำนาจสูงสุดค่ะ”

“ไม่ได้เป็นเจ้านายลูกน้อง ก็เป็นเมียผมได้ไหมล่ะ” ไม่เพียงแค่คำพูดเพียงปากเปล่า แต่ธนภัทรกลับดึงเธอเข้ามานั่งบนตักแกร่งของเขาทันที

“คุณ...” เธอเบิกตากว้างกลับการกรนะทำและสิ่งที่ได้ยินของเขา

“ว่ายังไง เป็นเมียผมได้หรือเปล่าครับ” เสียงนุ่มถามพร้อมกับสบตาเธออย่างต้องการคำตอบ

“จะเป็นเมียได้ยังไงค่ะ แฟนยังไม่ได้เป็นเลย”

“หึ ก็เป็นสะสิ คุณก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณอยู่แล้วนุช”

“...” เธอไม่เอ่ยตอบอะไร เมื่อเขาพูดมาแบบนี้ เธอรู้สึกประหม่า และหันหน้าหนีสายตาร้อนแรงของเขาคู่นี้ทันที

มือหนาเชยคางมนของเธอให้สบตากัน แล้วจ้องมองลึกเข้าไปนัยน์ตาอย่างสื่อความหมาย และความรู้สึกทั้งหมดของตัวเองทั้งหมดออกมาทางสายตา ก่อนที่เขาจะเอ่ยคำหวานกับเธอ

“เป็นแฟนกับผมนะครับ ผมรักนุชน่ะ”

“คุณ...อื้อออ” เธอตกใจเบิกตากว้างขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำสารภาพรักจากเขา แต่เขาไม่รอให้เธอหายตกใจ ฉกจูบลงมาที่ปากของเธออย่างรวดเร็วแบบที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

“ตกลงหรือเปล่าครับ” เสียงนุ่มถามเธอขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อยอมถอนจูบออกจากปากเธออย่างน่าเสียดาย พร้อมกับสบตาเธออย่างต้องการคำตอบ

“นุชยอมให้คุณจูบขนาดนี้แล้ว ไม่น่าถามน่ะ” เธอเอ่ยเสียงอู้อี้ที่ปนความน้อยใจออกมาอย่างไม่จริงจังนัก

“แปลว่านุชตกลงแล้วนะครับ” เขาสรูปรูปเองทันที ว่าเธอยอมตกลงแล้ว

“ค่ะ”

“ขอบคุณครับ จ๊วบบบ” สิ้นคำขอบคุณจากเขา ปากหยักฉกจูบปากบางของเธอทันที อย่างรวดเร็ว แล้วดันร่างบางนอนราบไปกับที่นอน โดยมีร่างเขาทาบทับเอาไว้

และมือปลาหมึกก็เริ่มทำงานทันที เลื้อยไปมาตามตัวของเธอ และขึ้นมากอบกุมเต้าอวบของเธอ บีบขยำอน่างหนำใจ จนคนใต้ร่างได้สติ ร้องออกมาทันที

“อ๊ะ”

“เลื่อนขั้นเป็นเมียเลยแล้วกัน ผมรอไม่ไหวแล้ว” เสียงแหบกระเส่าเอ่ยบอก เมื่อใบหน้าคลอเคลียอยู่ที่ลำคอระหงของเธอ

“อื้อ...”

เธอไม่อาจที่จะปฏิเสธเขาได้ เพราะใจจริงแล้วเธอก็มีใจให้เขามานานแล้วเช่นกัน เพียงแค่เธอยังไม่มั่นใจ ว่าเขานั้นคิดเช่นไรกับเธอ จริงจัง หรือเพียงแค่ต้องการแค่ร่างกาย แต่ในเมื่อเธอและเขาอายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ กันแล้ว

เธอก็ไม่ได้มาคิดเล็กคิดน้อยในเรื่องแบบนี้ ยอมมอบกายให้กับคนที่เธอรัก ให้เขาได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ เพราะเธอเองก็ต้องการเขาเช่นกัน...