Home / วัยรุ่น / ดวงใจ คำผลาญ / 20 - แต่งงานกันนะ NC (ธนภัทร-ชญานุช)

Share

20 - แต่งงานกันนะ NC (ธนภัทร-ชญานุช)

last update Last Updated: 2025-10-10 13:46:04

แต่งงานกันนะ NC (ธนภัทร-ชญานุช)

สองร่างเปลือยเปล่าจากฝีมือของคนร่างสูง ทั้งคู่จ้องสบประสานสายตามองกันอย่างหวานเชื่อมแบบลึกซึ้ง โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมละสายตาออกจากกันเลย

ปากหยักก้มลงละเลียดชิมความหวานจากโพรงปากนุ่มนั้นอีกครั้ง ความหวานที่เขาหลงใหลตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ลิ้มลอง จนไม่อาจจะถอนตัวออกไปได้เลย

“คะ คุณภัทร” เมื่อได้สติ เธอจึงรีบห้ามและดันอกแกร่งของเขาเอาไว้ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

“...” ธนภัทรจ้องมองสายตาสับสนคู่นี้ของเธออย่างอ่านไม่ออก ว่าเธอห้ามเขาไว้ทำไมกันทั้งที่ร่างกายก็พร้อมกันแล้ว หรือว่าเธอเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา ถ้าเป็นอย่างหลังเขาคงต้องตายแน่ ๆ มาขนาดนี้แล้วจะให้ถอยหลังคงไม่ได้แล้ว

“ตอนนี้มันยังเช้าอยู่เลยนะคะ” เธอหาเหตุผลมาอ้างกับเขาออกไป เพราะไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาลบล้างอาการประหม่าของเธอเอง

“หึ ไม่มีกฎข้อไหนห้ามคนมีอะไรกันตอนเช้าหรอกครับนุช” เขาขำพร้อมกับมองเธออย่างเอ็นดูคนใต้ร่างของเขาทันที ที่เธอหาเหตุผลมาอ้างช่างฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย

“แต่...” ใบหน้าสวยยังคงมีแต่ความกังวล

“ครั้งเดียวก็ได้ครับนุช ตอนนี้เราก็พร้อมกันแล้ว คุณจะกลัวอะไรอีก ผมสัญญาณ ว่าผมจะรั-...”

เธอจึงยกแขนทั้งสองข้างขึ้นคล้องคอเขาเอาไว้ แล้วโน้มคอเขาลงมาเพื่อที่จะมอบจูบให้เขาปิดกั้นคำพูด  ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยจบประโยคนั้น

สวบ!

ทันทีที่เธอเผลอหลงใหลไปตามการชักจูงของเขา มือหนากำสาวแท่งเอ็นร้อน ๆ ของตน เข่าแกร่งดันเรียวขาของเธออ้าออกกว้าง แล้วจ่อแท่งเอ็นนั่นถูไถ ดุนดันเข้าไปยังช่องทางรักฉ่ำเยิ้มของเธอทันที

“อื้อออ เจ็บ...” เสียงหวานเปล่งออกมาทันที แล้วจิกเล็บลงที่แผ่นหลังกว้างของคนเหนือร่าง เมื่อเขานั้นดันแท่งเอ็นเข้าไปในตัวเธอทีเดียวจนลึกสุดโคน แบบที่เธอไม่ทันได้เตรียมใจเลย

“นุช!!! ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณไม่เคย ขอโทษนะครับ จ๊วบบบ...” เมื่อรับรู้ถึงแรงต่อต้านผลักไสแถมบีบรัดจนเขาแทบเสร็จในทันที คนที่เคยผ่านผู้หญิงมาแล้ว ก็รับรู้ได้ทันที ว่าเธอนั้นไม่เคยเป็นของใครมาก่อน ความรู้สึกที่ไม่ได้เล้าโลมเธอไปมากกว่านี้ รีบเอ่ยขอโทษขอโพยเธอขึ้นมาทันทีจากใจจริง

“...” เธอไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเขากลับไป แต่น้ำตากลับไหลออกมาอย่างไม่อาจที่จะห้ามไว้อยู่ หยดลงมาดั่งสายธาร

“ขอบคุณนะครับ อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ กันแล้ว แต่คุณก็ยังเก็บความบริสุทธิ์นี้ และมอบมันให้ผมเป็นคนแรกของคุณ ขอบคุณจริง ๆ” เขารู้สึกดีไม่น้อยเมื่อได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ และก้มลงหอมหน้าผากมนพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเธอ และไล่จูบซับน้ำตาที่ไหลของเธอจนหมดสิ้นอย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องพูดแล้ว...” เธอรีบปรามเขาไว้ ไม่ให้เขาพูดยาวไปมากกว่านี้อีก เพราะวาจาที่อ่อนหวานทำให้เธอแก้มแดงระเรื่อขึ้นมาเขินอาย

“เขินเหรอครับหืมมม...” สายตาล้อเลียนเธออย่างหยอกล้อ แถมยังแกล้งถามขึ้นมา เพราะชอบกิริยาท่าทางที่เขินอายนี้ของเธอ มันช่างน่ารักเสียเหลือเกิน

“ปะเปล่า” เสียงเล็กรีบปฏิเสธความเขินอาย และหลบสายตาที่เขามองเธอทันที

ตับ ตับ ตับ

ใบหน้าหล่อมีรอยยิ้มของความสุข พร้อมกับสาวสะโพกสอบตอกอัดทันทีอย่างหนักหน่วง เมื่อเธอเริ่มคุ้นชินกับสัมผัสของเขา

“ซี๊ด...ดีเหลือเกินเมียจ๋า แน่นมาก อ่า” ความสุขสมทำให้เขาซูดปากครางเสียวอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อร่างกายเธอตอบสนองเขาเป็นอย่างดี

“อ๊ะ” เสียงหวานครางตอบสนองเขาอย่างน่ารัก

“อ้าขาออกกว้าง ๆ หน่อยครับ ผัวจะกระแทกได้ถนัดกว่านี้ เมียจ๋าจะได้ไม่เจ็บ” เสียงแหบกระเส่าเอ่ยขึ้น พร้อมกับถาโถมเร่งจังหวะอย่างถี่ยิบ

“อ๊ะ อ๊า” เสียงครางหวานเล็ดลอดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อถูกกามารมณ์คลอบงำ

“แม่ง! โคตรเสียวหัวเลย จะแตกแล้ว ซี๊ดดด” คนเหนือร่างได้แต่สบถออกมาอย่างสุขสม

ตับ ตับ ตับ

เขาตอกกระแทกอัดแรง โหมกระหน่ำสาดแรงแบบไม่ยั้งมือใส่คนใต้ร่างอย่างเอาเป็นเอาตาย จนหน้าอกอวบกระเพื่อมไปตามแรงที่เขาสาดใส่ ปากหยักก้มลงงับยอดดอกบัวสีสดอย่างหมั่นเขี้ยว

“อ้ายยยย” คนใต้ร่างเกร็งกระตุกผวากอดรัดกอดเขาอย่างแน่น ก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักออกมา เมื่อไปแตะขอบสวรรค์เป็นครั้งแรก

และคนเหนือร่างก็ตามเธอไปติด ๆ เกร็งกระตุกฉีดพ่นลาวาอุ่น ๆ ใส่ในช่องทางรักของเธอจนหมดสิ้นทุกหยาดหยด แล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง

“เหนื่อยมากเลยหรือครับ” เสียงทุ้มถามขึ้น โดยที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากซอกคอขาวระหงของเธอ ที่ยังคงนอนหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย

“อื้อหนัก...” เธอรีบดันเขาออก แต่แรงเพียงน้อยนิดไม่อาจทำให้คนอย่างเขาขยับเลย แถมยังกอดเธอไว้แน่นขึ้นอีกกว่าเดิม จนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

“ขอพักอยู่แบบนี้ก่อนผมก็หมดแรงเหมือนกัน เพราะนุชเลยน่ะ” เสียงนุ่มเอ่ยบอกเธอออกไป และยังคงซบหน้าอยู่ที่เดิมเช่นนั้น

“ไม่ต้องมาพูดเลย” เธอทุบลงไปที่กลางหลังของเขา แล้วย่นหน้าพูดอย่างงึมงำ

“นุช...” เขาลุกขึ้นจากตัวเธอเพียงเล็กน้อย แต่ยังคงชันศอกค้ำยันกับที่นอนเอาไว้ แล้วเอ่ยเรียกชื่อคนใต้ร่าง พร้อมกับจ้องสบตาเธอ

“...” เธอจ้องมองเขากลับไปอย่างตั้งใจรอฟัง ในสิ่งที่เขาจะพูด เพราะเธอสังเกตเห็น เหมือนว่าเขานั้นมีคำพูดอะไรจะพูดกับเธอ

“เราแต่งงานกันนะครับนุช...” สายตาจ้องมองลึกเข้าไปนัยน์ดวงตาวาววับของเธอ ก่อนที่จะเอ่ยในสิ่งที่เธอไม่คาดไม่ถึงออกไป

“คะ คุณ!” เธอเบิกตาโตมองเขาอย่างตกตะลึง เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากของเขา เพิ่งจะมาขอเธอเป็นแฟนไปหยก ๆ จู่ ๆ ก็ขอเธอแต่งงานเสียอย่างนั้น เป็นใครจะไม่ตกใจกัน ก็เขาดันทำอะไรที่ปุ๊บปั๊บแบบไม่ให้เธอได้ตั้งตัวเลย

“ผมจริงจังน่ะ เราก็อายุเข้าเลขสามกันแล้ว ผมไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้อีกแล้วนุช...” เขาเอ่ยย้ำกับเธออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอนั้นยังไม่ได้ให้คำตอบเขา

“แต่คุณพ่อของคุณ...” ใบหน้าที่มีแต่ความประหม่า มีแต่ความวิตกกังวลแสดงออกมา จนเขาพอที่รู้ว่าเธอนั้นคิดอะไรอยู่

“ท่านไม่ว่าอะไร ท่านรู้ว่าผมชอบนุชมานานแล้ว ท่านยังเห็นดีเห็นงามให้ผมชวนนุชไปอยู่ด้วยกันอีกด้วยนะ เพราะท่านสงสารผมที่ต้องตื่นแต่เช้ามารับนุชไปทำงานทุกวัน เพราะฉะนั้น คุณไม่ต้องกลัวว่าท่านจะไม่ชอบนุชหรอก ท่านอยากได้นุชเป็นลูกสะใภ้มากน่ะ แต่งงานกับผมนะครับ” เมื่อเห็นว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไร เขาจึงชิ่งเอ่ยตัดหน้าเธอขึ้นมาก่อน และอธิบายบอกเธอออกไป

“ฮึก...” ใบหน้าสวยกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่ ปล่อยโฮออกมาทันที ที่ได้ยินในสิ่งที่เขาบอก ความรู้สึกกดดันที่เก็บกลั้นเอาไว้ปล่อยออกมาอย่างไม่อาจจะห้ามอยู่

เธอไม่เคยคิดว่าครอบครัวของเขาจะเอ็นดูเธอมากขนาดนี้ เธอคิดเพียงแค่ว่า ที่เขาเข้าหาเธอนั้นก็แค่หวังเพียงร่างกาย แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะอยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอ ให้เธอเป็นภรรยาของเขา ทั้งที่เธอไม่มีอะไรเลย...

“นุชเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ ผมทำนุชเจ็บเหรอ?” เขาถามขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกับมองสำรวจรอบกายเธอทันทีอย่างละเอียด เมื่อจู่ ๆ เธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

“...ไอ้คนบ้า จะขอแต่งงานทั้งที ทำไมไม่โรแมนติกเอาเสียเลย มาขออะไรตอนอยู่ในท่าล่อแหลมแบบนี้เล่า” เธอทุบเข้าไปที่อกแกร่งของเขาอย่างไม่แรงนัก แล้วต่อว่าเขาออกมาทันที

“ตอนนี้แหล่ะ ตอนที่เราทั้งคู่กำลังลึกซึ้งกัน นุชจะได้ไม่กล้าปฏิเสธผม” รอยยิ้มเจ้าเลห์ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า พร้อมกับแซวเธอออกไปด้วยวาจาที่หื่นห่าม

“แล้วถ้านุชปฏิเสธล่ะ อ๊ะ...” ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยจบ ก็ต้องร้องเสียงหลงออกมา เมื่อดันดุนแท่งเอ็นที่ยังไม่สงบเข้ามาในตัวเธอแบบลึก ๆ

“โดนเอาต่อแบบแรง ๆ เลย” เขาไม่พูดเพียงปากเปล่า เอวสอบก็ขยับเริ่มทำงานต่อหน้าที่โดยที่เธอไม่ได้ร้องขอทันที

“ไม่ พอแล้วนุชแสบ...” เธอห้ามเขา แต่ก็รู้ชะตากรรมของตัวเองดีว่าห้ามเช่นไรก็คงไม่สำเร็จ เพราะเขาไม่ยอมฟังเธอเลย

“ตอบมาก่อนว่าจะแต่งงานกันไหม อ่า...” เอวสอบผ่อนแรงลง แล้วหถามเธอขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงกระเส่า

“นุชมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ” เธอเอ่ยด้วยใบหน้างอเหมือนเด็กใส่เขา

“ไม่ครับ” คนหน้ามึนสาดแรงใส่ โหมกระหน่ำเธออีกทันทีอย่างไม่ยั้ง แถมยังกระทุ้งเสยงัดเพื่อให้เธอเสียวซ่านอีกด้วย

“อ๊ะ คนเจ้าเล่ห์ อืมเสียว” เสียงเล็กก้นด่าเขาออกไปแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ก็พอจะรู้ว่าเธอนั้นกำลังต่อว่าเขา

“ตอบมาก่อน ว่าตกลงจะแต่งงานกับผมหรือเปล่า ซี๊ด...” ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ก็มีความจริงจังแฝงอยู่ ถามเธอขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเขายังไม่ได้คำตอบจากเธอเลย

“อ๊ะ...ตะ ตกลงคะ”

“ขอบคุณครับ รักนุชนะครับ”

บทเพลงรักก็เริ่มบรรเลงต่อไปอีกหลายต่อหลายชั่วโมง จนไม่คิดจะพักเลย และวันนี้น้องชายของเธอก็ช่างเป็นใจ ไม่อยู่บ้านอีกด้วย

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ดวงใจ คำผลาญ   28 - จำใจยอม

    จำใจยอมมื้อค่ำสุดพิเศษจบลง มุกดารินทร์ก็ยังคงเอาแต่นั่งชะเง้ออยู่ที่ห้องโถงไม่ยอมขึ้นห้องไปพักผ่อน จนปราโมทย์ที่นั่งอยู่ด้วยถอนหายใจยาว ก่อนที่จะเอ่ยสั่งเด็กสาวรับใช้ที่เป็นหลานสาวของพิไล“ไปตามเกื้อกูลมาที่นี่หน่อย” ปราโมทย์ที่ทนเห็นลูกสาวเป็นแบบนี้ไม่ได้ จึงสั่งให้แม่บ้านไปตามคุณพัฒน์เข้ามาที่บ้านหลังใหญ่ทีนที“ค่ะ คุณท่าน”สักพักคุณพัฒน์ก็เดินเข้ามาถึง เจอกับปราโมทย์นั่งวางมาดขรึมอยู่ที่โซฟาจ้องมองมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง แต่เขาทำใจฮึดสู้ยกมือขึ้นไหว้อย่างยอบน้อม โดยที่จะไม่เอ่ยถามอะไรว่าท่านให้คนไปตามทำไมกัน“พามุกดาขึ้นไปนอน นี้ก็ดึกมากแล้วไม่รู้จักหน้าที่เอาเสียเลย” พูดเพียงแค่นั้น ปราโมทย์ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเดินผ่านหน้าชายหนุ่มขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที เพราะเขาเองก็ง่วงเต็มทนจนตาแทบจะปิดอยู่รอมร่อ“ทำไมถึงไม่ยอมขึ้นนอนล่ะครับ หืมมม” คุณพัฒน์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเมื่อเดินเข้าไปหาหญิงสาว และใช้มือโอบรอบเอวพาเธอเดินขึ้นไปด้านบน“มุกไม่อยากนอนคนเดียวค่ะ มันหงุดหงิดทำให้มุกนอนไม่หลับ” เอ่ยบอกเขาพร้อมกับทำหน้ายู่ราวกับเด็กใส่เขาทันทีดูสิขนาดเธอกำลังจะกลายเป็นแม่คนแล้ว แต

  • ดวงใจ คำผลาญ   27 - มื้อค่ำสุดพิเศษ

    มื้อค่ำสุดพิเศษตกเย็นคุณพัฒน์ที่ผล็อยหลับไปตามหญิงสาวนั้น ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาเย็น แล้วช้อนเอาร่างเล็กของว่าที่คุณแม่ที่ยังคงหลับสนิทอยู่ขึ้นอย่างทะนุถนอมไปวางที่เตียงกว้างให้เธอได้นอนสบาย ก่อนที่จะออกจากห้องของเธอไป เพื่อที่จะไปซื้อของมาทำอาหารมื้อเย็นให้ตามที่่รับปากเธอเอาไว้“จะไปไหน?” เสียงเข้มของปราโมทย์ถามขึ้นมา เมื่อเขากำลังเดินออกจากบ้านไปที่โรงจอดรถ ที่มีมอเตอร์ไซค์เขาจอดอยู่ด้วยปราโมทย์รู้ว่าชายหนุ่มจะออกไปไหน เพราะได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูดกับลูกสาวทุกประโยคเมื่อตอนกลางวัน แต่แค่อยากถามกวนเฉย ๆ“จะออกไปตลาดครับ” คุณพัฒน์ตอบออกไปตามตรง เพราะอาศัยอยู่ที่บ้านท่าน ก็ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังอยู่แล้ว ดีแค่ไหนแล้วที่ท่านยอมให้เขามาอยู่ใกล้กับลูกสาวท่าน“ไปสภาพนี้?” ใบหน้านิ่งขรึมมองสำรวจชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จึงได้แต่เลิกคิ้วถามคุณพัฒน์นั้นสวมเพียงแค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขายาวธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้มีสิ่งของราคาแพงอะไรประดับติดตัว แต่ก็ดูดีใบแบบของชายหนุ่มเอง“คือ...” เขาได้แต่ก้มหน้าถ่อมตนไม่กล้าสบตาของปราโมทย์ เพราะสภาพตัวเองที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับลูกสาวท่านเลย“เ

  • ดวงใจ คำผลาญ   26 - อยากหนีไปจากตรงนี้

    อยากหนีไปจากตรงนี้คุณพัฒน์ที่กำลังทำงานสวนอยู่หลังบ้าน ถูกตามตัวให้มาพบกับเจ้าของบ้าน จึงต้องยอมละทิ้งทุกอย่างไว้ แล้วเดินเข้ามาในบ้านใหญ่ทันทีคุณพัฒน์ได้รับอนุญาตจากปราโมทย์ให้พักอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ โดยพักอยู่ที่บ้านพักของคนงานแทน มีหน้าที่ดูแลรับใช้มุกดารินทร์ในฐานะพ่อของลูกเท่านั้น และจนกว่าที่มุกดารินทร์จะคลอดแต่คุณพัฒน์จะไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปชั้นบนของบ้านหลังใหญ่ และให้อยู่กับมุกดารินทร์ได้ เพราะปราโมทย์ต้องการดูพฤติกรรม ว่ามีความอดทนมากแค่ไหนและปราโมทย์ก็ให้เขาออกจากงานทันที ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น ให้มาอยู่ที่บ้านของเขาแทน ส่วนพงษ์พิพัฒน์และธนภัทรจึงยอมให้คุณพัฒน์ทำตามที่ปราโมทย์ขอ เพราะมีทางเดียวที่คุณพัฒน์จะได้อยู่ใกล้ลูกเมีย และเป็นการพิสูจน์ตัวเองด้วยคุณพัฒน์เดินเข้ามาภายในห้องโถงของบ้าน เห็นปราโมทย์นั่งกอดอกอยู่บนโซฟามองมาที่ตน ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรกลับไป ทำเพียงแค่ยกมือขึ้นไหว้เท่านั้น“ตามป้าไลขึ้นไปข้างบน แล้วทำยังไงก็ได้ให้มุกดายอมกินข้าว เป็นผัวเมียภาษาอะไร เมียไม่กินข้าว ก็ไม่ยอมดูแล...” ใบหน้านิ่งขรึมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง เมื่อคุณพัฒน์มาถึ

  • ดวงใจ คำผลาญ   25 - ไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อม

    ไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อมสามวันต่อมาบ้านภัทรไชยาธนภัทรกับบิดาของตนรีบมาหามุกดารินทร์ที่บ้าน หลังจากที่ทำธุระที่ต่างจังหวัดเสร็จก็มุ่งหน้ามาบ้านของหญิงสาวเลยทันทีที่ทราบข่าวว่าเกิดอะไรขึ้น“คุณอาอย่าบังคับน้องให้ไปเอาเด็กออกเลยนะครับ เด็กไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย น้องจะเสียใจมากแค่ไหน ที่ทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง แล้วคนที่จะเป็นทุกข์ไม่ใช่แค่มุกดา แต่อาโมทย์เองก็จะรู้สึกผิดไปด้วย...” ธนภัทรร้องขอขึ้นมาทันที ที่รู้ว่าปราโมทย์กำลังจะทำอะไรกับลูกสาว“...” ทุกคนเงียบลงไม่มีใครพูดอะไรออกมาสายตาหันมองไปยังหญิงสาวและชายหนุ่ม ที่หน้าตาบูดซ้ำ เพราะการถูกซ้อมปางตายจากลูกน้องของปราโมทย์ แล้วหันกลับมาเอ่ยกับเจ้าของบ้านต่อ...“ถือว่าเห็นแก่เด็กที่กำลังจะเกิดมา ซึ่งก็คือหลานแท้ ๆ ของอาเอง พ่อเขาก็มีทำไมอาต้องอยากให้ลูกสาวตัวเองทำร้ายอีกหนึ่งชีวิตเพื่ออนาคตด้วยครับ คลอดแล้วค่อยกลับไปเรียนก็ได้”“...” ปราโมทย์ไม่เอ่ยตอบอะไร เมื่อธนภัทรเอ่ยออกมาเช่นนี้“เกื้อกูลก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร น้องออกจะเป็นคนดีคนขยันทำมาหากินคนหนึ่ง เพียงแต่เกิดมากับครอบครัวที่ไม่เพียบพร้อมเหมือนกับพวกเรา แต่ไม่ใช่ว่าวันข้างหน้

  • ดวงใจ คำผลาญ   24 - ไม่เจียมตัวเอาเสียเลย

    ไม่เจียมตัวเอาเสียเลยก๊อก ก๊อก ก๊อก“มีอะไร” เสียงเข้มถามออกไป เมื่อวิศรุตผุนผันเข้ามาหาเขาที่ห้องแบบไม่ได้รอให้คนด้านในอนุญาตเสียก่อนทุกสายตาที่อยู่ในห้องนี้ด้วย ต่างก็หันจ้องมองมาที่วิศรุตเป็นตาเดียวอย่างรอฟังคำตอบ ชายหนุ่มหากได้สนใจไม่ กลับเดินเข้าไปหาปราโมทย์ทันที เพราะมีเรื่องด่วนกว่า“คุณหนูมุกเป็นลมครับ” เสียงกระซิบเอ่ยบอกเบา ๆ เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน“อะไรน่ะ!!! เป็นลม? แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” แต่ปราโมทย์ เมื่อได้ยินว่าลูกสาวสุดที่รักเป็นอะไร กลับเก็บอาการไม่อยู่ ตวาดถามเสียงดังขึ้นมาทันที โดยไม่สนใจว่าในที่นี่จะมีใครได้ยินบ้าง เพราะเป็นห่วงลูกสาวจนไม่สามารถควบคุมอะไรได้“อยู่ข้างล่างครับ” วิศรุตเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งปราโมทย์ไม่ได้สนใจทุกสายตาที่มองมาที่ตน รีบสาวเท้าเดินออกไปจากตรงนี้ ลงมายังจุดที่วิศรุตแจ้งว่าลูกสาวอยู่ที่ไหนและก็เจอกับคุณพัฒน์กำลังอุ้มลูกสาวตนเดินไปทางห้องพยาบาลพอดี จึงได้แต่เดินตามไปแต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรชายหนุ่มออกไปคุณพัฒน์วางมุกดารินทร์ลงที่เตียงในห้องพยาบาลอย่างเบามือ และก็ออกมารออยู่ห่าง ๆ ให้หมอที่ถูกเรียกตัวมาจากโรงพยาบาลตรวจดูอาการหมอที

  • ดวงใจ คำผลาญ   23 - เอาอะไรไปสู้เขา

    เอาอะไรไปสู้เขาวิศรุตได้แต่ชำเลืองมองคุณพัฒน์ที่เดินสวนกันอย่างรู้สึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเขาเองก็ต้องทำตามหน้าที่เหมือนกัน“ให้คนของเราไปจัดการเลยไหมครับ” ถามผู้มีพระคุณที่นั่งหน้าขรึมขึ้นมาทันที ที่เขาเดินเข้ามาภายในห้อง“ไม่ต้อง รอดูไปก่อน ถ้ามันขัดคำสั่งเมื่อไหร่ ค่อยจัดการทีเดียว”ปราโมทย์รีบปราม แล้วนั่งทำงานต่ออยู่ภายในห้องอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจอะไรต่อ แต่สมองก็สั่งการให้เขาอดคิดเรื่องของลูกสาวกับชายหนุ่มที่เขาเรียกมาตักเตือนไม่ได้อยู่ดี“มีหยัง...เว้าบอกกูได้เด้อ เผื่อมึงสิสบายใจขึ้น” (มีอะไร...เล่าให้กูฟังได้น่ะ เผื่อมึงจะสบายใจขึ้น) ชนาวุฒิถามเพื่อนขึ้นมาทันที ที่เห็นคุณพัฒน์เดินกลับเข้ามาทำงานด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก“มันจบลงแล้วล่ะ เฮ็ดงานต่อเถาะอย่าสนใจเรื่องของกูเลย” (มันจบลงแล้วแหล่ะ ทำงานต่อเถอะอย่าสนใจเรื่องของกูเลย) สั่งเรียบเอ่ยบอกเพื่อน แต่ใบหน้าก็ยังแสดงความทุกข์ออกมาอยู่ดี“มักลูกสาวเขาเฮากะสู้ตัวเกื้อ” (รักลูกสาวเขาเราก้ต้องสู้สิเกื้อ)“กูบ่มีอีหยังไปสู้เขาได้ดอก มึงกะเห็น” (กูไม่มีอะไรไปสู้เขาหรอก มึงก็เห็น) พูดตัดพ้อตัวเองขึ้นมาทันท

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status