All Chapters of ดวงใจ คำผลาญ: Chapter 1 - Chapter 10

ความจากปากแม่ณ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย(ภาคอีสาน)“แม่บอกเกื้อมาเถาะ ว่าพ่อเกื้อเป็นผู้ใด เกื้อแค่อยากฮู้ซือ ๆ ทอนี้อีหลี” (แม่บอกเกื้อมาเถอะ ว่าพ่อเกื้อเป็นใคร เกื้อแค่อยากรู้เฉย ๆ แค่นี้จริง ๆ) เสียงทุ้มถามเอาความจริงจากปากของมารดาอีกครั้ง ตั้งแต่ที่มารดาป่วย เขาก็มักจะถามคนเป็นแม่อยู่ตลอด ว่าบิดาของเขานั้นคือใครคุณพัฒน์ ปัญญากูล หรือ เกื้อกูล แต่คนสนิทมักเรียกขานกันว่า บักเกื้อ ชายหนุ่มในวัย 23 ปี หนุ่มกำพร้าบิดาตั้งแต่เกิด อาศัยอยู่กับผู้เป็นมารดาที่ให้กำเนิด เพียงแค่สองคน ที่บ้านปูนชั้นเดียวหลังเก่า ที่ทรุดโทรมไปตามกาลเวลาชายหนุ่มที่ขาดบิดามาตั้งแต่เกิด ทำให้เป็นเด็กที่มีนิสัยก้าวร้าวมากพอสมควร เพราะต้องทำตัวเป็นคนเข้มแข็งจากการโดนเพื่อนล้อ และต้องคอยเป็นเกราะป้องกัน เป็นที่พึ่งให้แก่มารดาได้ ผู้หญิงซึ่งอันเป็นที่รักที่เขารักมากที่สุด ถึงจะเกเรบ้างตามประสาผู้ชาย เพราะอยู่ในวัยที่อยากรู้อยากลอง จนทำให้มารดานั้นเสียเงินเสียน้ำตามาแล้วและยังถูกตราหน้าว่า ‘บักคำผลาญ’ ตั้งแต่นั้นมา เขาได้ให้คำมั่นสัญญาต่อมารดาว่าจะเลิกนิสัยเกเร และหันมาตั้งใจทำงานหาเลี้ยงมารดาแทน ด้วยการช

กลัวมึงเอาเมียก่อนรุ่งเช้าคุณพัฒน์และชนาวุฒิลุกแต่เช้าตรู่ เพราะวันนี้ต้องเตรียมตัวไปหาสมัครงาน และอีกอย่างก็เกรงใจเจ้าของบ้านด้วย เพราะตัวเองก็ถือว่าเป็นแขกมาขออาศัยทั้งสองลุกมาทำกับข้าวไว้รอเจ้าของบ้าน โดยที่คุณพัฒน์เป็นคนเข้าครัวเอง มีชนาวุฒิที่เป็นลูกมือถูกบังคับให้ตื่นตามแต่เช้า“ไผมาแต่เช้า” (ใครมาแต่เช้า) ชนาวุฒิบ่นพึมพำอยู่ เมื่อมีคนมากดออดที่หน้าบ้าน“มึงกะออกไปเบิ้งตี้ล่ะ” (มึงก็ออกไปดูสิ) คุณพัฒน์พูดให้เพื่อนออกไปดุ เพราะเจ้าตัวมัวแต่วุ่นอยู่กับการปรุงอาหาร“มาหาใครครับ” เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นมาทันที เป็นภาษากลางเพราะสังเกตว่าคนตรงหน้าคงจะฟังภาษาบ้านเกิดของพวกตนไม่เข้าใจเป็นแน่ชนาวุฒิเดินออกไปเปิดประตู เมื่อมีคนมากดสัญญาณออดอยู่ที่หน้าบ้านของพี่สาว แต่กลับพบชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ สายตาคมกวาดมองสำรวจชายหนุ่มผู้นั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างพิจารณาชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อเหล่าราวกับพระเอกในเทพนิยายหลุดออกมา ผมถูกเซ็ตเป็นทรง จมูกโด่งรับกับปากหยักได้รูปสีสด แต่งกายดูมีภูมิฐาน มองแค่ภายนอกก็ดูออกว่าเป็นคนมีฐานะ เพราะรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ที่เป็นโลโก้ของต่างประเทศ“อ้าว! บะ...คุณ

มุกดารินทร์คุณพัฒน์และชนาวุฒิออกไปหาสมัครงานตามที่ต่าง ๆ ที่เปิดรับสมัคร จวบจนครึ่งค่อนวัน แล้วจึงพากันขี่รถมอเตอร์ไซค์กลับกัน และระหว่างทางจึง แวะทานข้าวกัน โดยเป็นร้านข้าวแกงข้างทางที่ติดกับมหาวิทยาลัยชื่อดัง“ผู้สาวมหาลัยคือมีแต่คนงาม ๆ ขาว ๆ แท้วะบักเกื้อ มึงเบิ้ง...” (สาวมหาลัยทำไมมีแต่คนสวย ๆ ขาว ๆ จังวะไอ้เกื้อ มึงดูสิ...) ชนาวุฒิพูดพร้อมกับเพยิดหน้าให้เพื่อนมองตาม“เว้าหลาย ฟ้าวกินสิได้ฟ้าวกลับ” (พูดมาก รีบกินตะได้รีบกลับ) คุณพัฒน์ดุเพื่อนขึ้นมาทันทีตั้งแต่ที่เข้ามานั่งในร้าน ชนาวุฒิก็มัวแต่มองหญิงสาวมหาลัยจนแทบไม่ตะฝักอาหารตรงกน้าเข้าปากเลยแม้แต่น้อย“สิฟ้าวไปไส เฮือนมันบ่หนีไปไสดอก มีแนวงาม ๆ ให่เบิ้งฟรี ๆ กะเบิ้งก่อน” (จะรีบไปไหน บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอก มีของสวย ๆ ให้มองฟรี ๆ ก็ดูไปก่อน) ชนาวุฒิยังคงพูดกับเขา แต่ก็ไม่ได้หันหน้ามา เพราะสายตามัวแต่ชะเง้อมองสาวที่เดินผ่านไปมาอยู่นอกร้าน“กูไปถ่ามึงอยู่รถเด้อ” (กูไปรอมึงอยู่ที่รถนะ)คุณพัฒน์มายืนรอเพื่อนที่ยังคงอยู่ภายในร้าน เขานั่งคร่อมอยู่บนมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง โดยที่ก้มหน้าลงมองเพียงหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เพื่อฆ่าเวลารอคนที่ม

มาร่วมแจมด้วย“พี่ไปรับน้องที่บริษัทอาโมทย์ไปส่งไว้ที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาแจมกับพวกเราต่อ” ธนภัทรเอ่ยขึ้นมาอย่างสนิทสนมกับน้อง ๆ ของเลขาสาว เมื่อวางสายจากคนปลายสายแล้ว“...” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา“พอดีว่าคนขับรถที่บ้านเอารถไปเข้าศูนย์ แล้วอาโมทย์ก็ติดงานด่วนด้วย ไม่มีคนไปส่งน้องให้” ธนภัทรจึงหันมาบอกกับชญานุชที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ“นุชไม่ได้ถามคะ” เธอถลึงตาใส่เขา เพราะเธอก็ไม่ได้อยากรู้เกี่ยวกับกิจวัตรประจำของเขาขนาดนั้น เขาจะทำอะไร จะไปรับไปส่งใคร มันก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องรายงานเสียด้วยซ้ำ“ผมอยากบอก”ธนภัทรรีบออกไปทันที ดีที่ตอนนี้เขายังไม่ได้แตะเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์เลย เพราะพึ่งหอบพาการจัดสถานที่เสร็จ จึงยังไม่มีอะไรเข้าไปท้อง“พี่ภัทรมาจากไหนคะเนี้ย ถึงมาได้เร็วขนาดนี้” หญิงสาวเอ่ยขึ้นแซวทันที เพราะพี่ชายที่แสนดีของเธอใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีเสียด้วยซ้ำมาถึงบริษัทแล้ว“พี่สังสรรค์อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง” เขาตอบเธอออกไปตามตรง“ถ้าอย่างนั้น หนูไปด้วยสิคะ” หญิงสาวตื่นตาขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินในสิ่งที่พี่ชายแสนดีของเธอบอก“พี่จะไปดื่มนะ และจะค้าง

ไปต่อหรือพอแค่นี้เมื่อเห็นว่าเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว คุณพัฒน์จึงเอ่ยชวนเธอกลับ และเป็นฝ่ายอาสาที่จะพาเธอไปส่งที่บ้าน ของเธอเอง ตอนแรกมุกดารินทร์ปฏิเสธไม่ยอมกลับบ้าน เพราะเธออยากที่จะค้างอยู่กับพวกเขา แต่คุณพัฒน์บอกว่ามันไม่เหมาะเพราะเธอเป็นผู้หญิง“แต่บ้านมุกอยู่ไกลจากที่นี่นะคะ” เธอบอกเขาออกไป เพราะจากตรงนี้ไปบ้านของเธอไกลมากพอสมควร เพราะอยู่คนละฝั่งทางกับบริษัท“ไม่เป็นไรครับ”“เดี๋ยวมุกโทรบอกพี่ภัทรก่อนนะคะ ว่าพี่เกื้อจะไปส่งมุกที่บ้าน พี่ภัทรจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”เมื่อเธอโทรศัพท์ไปแจ้งธนภัทรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุณพัฒน์จึงพาเธอขับรถกลับบ้านด้วยรถมอเตอร์ไซค์ของเขาทันที“มุกกอดเอวพี่เกื้อได้ไหมคะ” เธอเอ่ยขออย่างขออนุญาตเมื่อนั่งซ้อนท้ายเขา“ครับ” เขาตอบรับพร้อมกับจับมือของเธอมากอดที่เอวเขาไว้ ก่อนที่จะออกรถ มุ่งหน้าไปบ้านของเธอตามที่เธอบอกทางด้านของธนภัทร เมื่อหญิงสาวโทรศัพท์มาบอกว่าคุณพัฒน์จะไปส่งเธอที่บ้าน เขาจึงขอตัวกลับทันที เพราะเกิดรู้สึกเกรงใจเลขาสาวขึ้นมาเสียอย่างนั้น“ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า พอดีเกื้อไปส่งน้องมุกที่บ้านแล้ว” เขาเอ่ยบอกเธอขึ้นมา“คุณไหวแน่นะคะ” ชญานุชถามกลับด้วย