ตอนที่11 กลอนแทนใจ2

พลบค่ำผ่านพ้นช่วงอาหารค่ำไปแล้วราวสองเค่อ

เหอหย่งหมิงมิได้ถามหาเหตุผลแห่งการกระทำของภรรยาในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่แม้ครึ่งคำ แต่เขาเพียงนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้องเพื่อรอเวลาให้เพ่ยจีนำสิ่งของมามอบให้เขาเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขากลับเข้าจวนมาก็เท่านั้น

“ท่านพี่...” เสียงแว่วหวานอันคุ้นเคยดังมาจากทางห้องนอนด้านใน พร้อมร่างระหงเดินนวยนาดออกมาโดยมีสิ่งของในมือน้อยๆ เต็มไปหมด

ซึ่งเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้

“น้องปักผ้า เย็บรองเท้าให้ท่านพี่เจ้าค่ะ” นางแย้มยิ้มพริ้มเพราพร้อมยื่นทุกสิ่งให้เขาตรงหน้า ท่าทางของนางอ่อนโยนเอาใจใส่เขาอย่างนุ่มนวลตลอดเวลา

“ขอบใจเจ้ามาก ที่ใส่ใจข้า” ชายหนุ่มตอบรับเสียงทุ้มนุ่มเหมือนที่เคยเป็นมา พร้อมกับรับทุกอย่างมาไว้ในมือแล้วคลี่ออกดูอย่างพิจารณา สายตาคมเข้มทอประกายชื่นชมเหมือนเช่นทุกครั้งที่ภรรยามอบสิ่งของเหล่านี้ให้เขา

“ยังมีภาพวาดพร้อมกลอนด้วยนะเจ้าคะ” เพ่ยจีกรีดยิ้มเอาอกเอาใจแล้วคลี่ภาพวาดให้เหอหย่งหมิงได้พินิจมอง

“ท่านชอบหรือไม่?” นางส่งสายตาออดอ้อนน่าเอ็นดู

ชายหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอื้อมนิ้วแกร่งเชยคางมนแล้วเปรยคำหวานใส่หน้าหญิงสาว

“ข้าชอบมาก ภาพงามกลอนไพเราะ บอกรักข้าได้ลึกซึ้งเช่นนี้ เห็นทีข้าคงต้องบอกรักเจ้าให้ลึกซึ้งยิ่งกว่า”

จบคำก็คลี่ยิ้มอบอุ่นเปี่ยมเสน่ห์ลึกล้ำ

เพ่ยจีถึงกับหน้าแดงก่ำ เอียงอายเป็นที่สุด

“มาเถิด เรามาบอกรักกัน” เหอหย่งหมิงกล่าวอีกหนึ่งคำแล้วเดินนำหน้าเพ่ยจีไปทางห้องหนังสือที่เขาย้ายออกมาจากเรือนหลักที่เคยติดกับห้องหอของอดีตภรรยาผู้ล่วงลับ

เพ่ยจีเดินตามอย่างงุนงง มิใช่บอกรักบนเตียงอุ่นรึ?

นางถามอยู่ในใจมิได้เอ่ยออกมา

เมื่อเหอหย่งหมิงเดินมายังโต๊ะทำงานที่มีหมึกกับพู่กันพร้อมอยู่แล้ว เขาจึงหยิบกระดาษขึ้นมา ก่อนจะเขียนกลอนบทหนึ่งที่เคยได้รับลงไป

‘เมื่อรักปักใจมั่นคงแล้ว เหนื่อยยากแค่ไหนไม่ปริปาก’

เมื่อเขียนเสร็จเพียงหนึ่งประโยคก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามอีกฝ่ายที่ยืนมองอยู่ตรงหน้าก่อนเอ่ยเสียงนุ่มว่า “กลอนบทนี้เป็นเจ้าที่เขียนให้ข้า เจ้าจำได้หรือไม่”

ชายหน่มุกล่าวคำพร้อมยื่นมือไปฉุดหญิงสาวให้เข้าใกล้ก่อนจะจับมือนางขึ้นมาแล้วส่งพู่กันให้อย่างใจดี

“มาเถิด มาต่อให้จบ” เขากล่าวสำทับอีกทีด้วยรอยยิ้มละมุนซ่อนคมมิดชิด “การบอกรักเช่นนี้ สามีชมชอบยิ่งนัก”

เพ่ยจีที่ยังตั้งตัวไม่ทันจึงทำอันใดไม่ถูกก็ได้จ่อปลายพู่กันอยู่บนกระดาษนิ่งค้างแข็งทื่อจนน้ำหมึกหยดลงไปจนชุ่ม

เหอหย่งหมิงจึงช่วยเหลืออีกหนึ่งประโยคด้วยน้ำเสียงเอื้อเอ็นดู “เจ้าจำมิได้เสียแล้วกระมัง ว่าเขียนคำบอกรักให้สามีว่าอย่างไร เอาเถิด สามีจะช่วยบอกให้ เจ้าเขียนตามคำข้านะ”

ชายหนุ่มก้มหน้ามองหญิงสาวด้วยสายตมคมดำลึกล้ำมากกว่าที่เคยก่อนจะค่อยๆ เปล่งวาจาทีละคำ

“ต่อจากเหนื่อยยากแค่ไหนไม่ปริปาก ก็คือประโยคว่า หากเลือกแล้วไยต้องใส่ใจ ว่าแม่น้ำที่ไหลไปจักหวนคืนมา”

เพ่ยจีกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเริ่มเขียนไปตัวอักษรเดียว ก่อนจะฉุกใจคิดในทันใดว่านางมิอาจเขียนได้ จึงแสร้งปิดปากหาวแล้วกล่าวว่า “อา...ท่านพี่ ข้ารู้สึกเพลียเหลือเกิน หากท่านพี่ชอบกลอนถึงเพียงนี้ พรุ่งนี้ข้าจะแต่งให้ท่านใหม่นะเจ้าคะ”

จบคำก็วางพู่กันลงบนแท่นรองอย่างแช่มช้อยแล้วเบี่ยงตัวออกจากร่างสูงได้อย่างอ่อนโยนแนบเนียน ก่อนจะช้อนตามองเขาอย่างเอียงอายพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวานชนะใจเขาเหมือนที่ชอบทำ จากนั้นก็เดินไปไม่เหลียวหลังอีกเลย

เหอหย่งหมิงหาได้มองตามสตรีที่อ่อนช้อยปานงูเลื้อยไม่

เพราะสายตาคมจ้องนิ่งแค่เพียงอักษรตัวเดียวบนกระดาษ ซึ่งสามารถบ่งบอกเขาได้ทั้งหมดอย่างชัดเจน...

นางมิใช่เจ้าของภาพวาดและโคลงกลอนเหล่านี้!

นั่นคือความจริงที่เขาได้ประจักษ์ในชั่วอึดใจ

ประกายเย็นเยียบบังเกิดโดยเฉียบพลันในสายตาคู่คมที่เริ่มคมกริบมากยิ่งขึ้น ประหนึ่งดั่งกำลังอยู่ในสนามรบ ยามเจอไส้ศึกที่แฝงตัวเข้ามาปั่นหัวในอาณาเขตของเขา

แต่ทว่า ในหัวใจกลับเต้นแรงไม่เบา เมื่อนึกถึงใครบางคนขึ้นมา

ลี่เหยาถิง...

*****

ชายหนุ่มแอบสืบเรื่องนี้ด้วยตนเองอย่างเงียบเชียบต่อเนื่องโดยมิให้เพ่ยจีได้รู้ตัว

ร่างสูงสง่ามาปรากฏตัวอีกครั้งที่เรือนนอนของสาวใช้ซักล้างนางหนึ่ง ที่อดีตเคยเป็นสาวใช้ใกล้ชิดลี่เหยาถิง แต่ถูกย้ายมาทำงานกุลีหลังจากสิ้นเจ้านายของตนไป

“เรียนท่านแม่ทัพ ยามเมื่อฮูหยินคนเก่าอยู่ที่จวน นางก็มักจะนั่งรอท่านอยู่ที่ริมหน้าต่างห้องส่วนตัวเจ้าค่ะ นางทั้งปักผ้า เย็บรองเท้า วาดภาพ เขียนกลอนหวานซึ้งในทุกๆ วัน เพื่อรอท่านกลับมา หากยามใดนางหงุดหงิดเริ่มโกรธา เอ่อ...ด้วยบ่าวเกรงว่านางจะกราดเกรี้ยว บ่าวจึงวิ่งไปหยิบกระดาษกับพู่กันมายื่นให้ แค่นี้นางก็จะหายโกรธแล้วเจ้าค่ะ”

สาวใช้นางนี้เล่าความเสียงเบาแผ่วอยู่ภายในเรือนของ  ลี่เหยาถิงที่ชายหนุ่มลอบพาตัวเข้ามาในยามดึกดื่น แล้วถามไถ่เกี่ยวกับสิ่งของที่อยู่ภายในห้องชั้นใน

ม่านตาดำสนิทของเหอหย่งหมิงยิ่งเริ่มหรี่เล็กแคบเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเย็นใสของสาวใช้นางนี้เล่าต่ออีกว่า

“ลายปักบนผ้าเหล่านี้” สาวใช้กล่าวพลางชี้นิ้วไปทางสิ่งของที่กล่าวถึง