บทที่ 2

แสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องพักของรีสอร์ท ทำให้ ทอไหม นิธินันท์ สาวร่างบอบบาง ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ต้องกระพริบตาขึ้นมาด้วยความรำคาญใจ เพราะแสงแดดที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างนั้นบังอาจรบกวนการนอนของเธอได้อย่างไร

แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาเท่านั้นแหล่ะ ความทรงจำที่ขาดๆ หายๆ เมื่อคืนก็ทำเอาร่างบางต้องตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อคืนเธอฝันว่าตนเองกำลังมีสัมพันธ์สวาทกับผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อคืนเธอทั้งเจ็บและมีความสุข แต่ทำไมมันเหมือนจริงมากขนาดนั้นก็ไม่รู้ ร่างบางกำลังจะลุกไปแต่งตัวเพื่อไปดูความเรียบร้อยที่รีสอร์ทของตนเอง

แต่พอเธอจะลุกขึ้นเท่านั้นแหล่ะ ทอไหมก็พบว่าร่างกายของเธอเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นผืนนี้ ที่สำคัญไปกว่านั้น เธอไม่ได้นอนอยู่คนเดียวด้วยนี่สิ มีผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ด้วย แปลว่าเรื่องที่เธอฝันเมื่อคืน มันคือเรื่องที่เกิดขึ้นจริงอย่างนั้นหรือ เธอนอนกับผู้ชายจริงๆ

ทอไหมตกใจเป็นอย่างมาก เธอมองไปที่ผ้าปูที่นอน เธอก็พบรอยเลือดหยดอยู่ที่ผ้าปูที่นอนจริงๆ หมดกันพรหมจรรย์ของเธอ สิ่งที่เธอเฝ้ารักษามาตลอดชีวิต จวบจนเธออายุยี่สิบห้าปี ต้องมาเสียให้ใครก็ไม่รู้ เธอไม่น่าดื่มจนเมาเลย ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้

ไวกว่าความคิดก็คือร่างบางนั่นเอง เธอรีบลุกขึ้นไปแต่งตัว เธออับอายเกินกว่าที่จะอยู่ที่นี่ต่อเพื่อเรียกร้องหาความรับผิดชอบจากชายแปลกหน้าคนนี้ มือบางหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่อย่างรีบร้อน และเธอก็ต้องพยายามทำอย่างเบามือที่สุด เพราะไม่ต้องการให้คนที่นอนหลับใหลอยู่ตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับตนเอง

เมื่อจัดการอย่างรีบร้อน เพียงไม่นานร่างบางก็จัดการกับตนเองเรียบร้อย โชคดีที่ชุดที่เธอใส่เมื่อคืน มันคลุมไปถึงคอ ไม่อย่างนั้นรู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น เพราะรอยรักสีกุหลาบ เต็มคอของหญิงสาว และยังลามมาที่เนินหน้าอกของเธอ ผู้ชายอะไรหื่นเสียจริง

ทอไหมกำลังจะออกไปจากห้องพักของรีสอร์ท แต่ทว่าอีกใจหนึ่งก็อยากเห็นหน้าคนที่นอนกับเธอเมื่อคืน อย่างน้อยถ้าเผื่อท้อง ยังจะพอรู้ว่าใครเป็นพ่อของลูก เธอหยิบมือถือขึ้นมา กะว่าจะถ่ายรูปชายที่พรากพรหมจรรย์เธอไปเสียหน่อย แต่พอเธอเห็นหน้าเท่านั้นแหล่ะ ทอไหมก็ทำโทรศัพท์หลุดมือทันที

“นี่มันไอ้พี่ธัชนี่นา” คราวนี้ร่างบางชาวาบราวกับถูกสาปก็ไม่ปาน เมื่อชายที่ได้พรหมจรรย์ของเธอไปก็คือธีธัช ไม้เบื่อไม้เมากับเธอตั้งแต่เด็กยันตอนนี้ ถ้าไอ้พี่ธัชรู้ว่าคนที่นอนกับเขาคือเธอ มีหวังหัวเราะจนกามหักและเยาะเย้ยเธออย่างหนักแน่นอน แค่คิดทอไหมก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

แล้วถ้าเมื่อคืนไอ้พี่ธัชมันรู้ว่าเป็นเธอล่ะ จะทำยังไงดี ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ตอนนี้เธอควรจะรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด คงต้องแอบเอาผ้าเช็ดตัวของที่นี่ออกไปแล้ว เพราะเธอต้องใช้มันคลุมเพื่อบังหน้าตัวเอง เผื่อว่าไอ้พี่ธัชมันสงสัย แล้วมันไปเปิดดูกล้องวงจรปิด ถ้ามันรู้ว่าเป็นเธอ มีหวังปากเสียๆ แบบนั้นล้อเธอจนอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเลยทีเดียว

เมื่ออุปกรณ์ทุกอย่างพร้อม ทอไหมก็เดินไปที่ประตู ก่อนที่จะเปิดมันอย่างเบามือที่สุด เพราะถ้าธีธัชตื่น เธอต้องอายไปชั่วชีวิตแน่ๆ การไปตอนนี้แล้วโมเมเอาว่าไม่ใช่เธอ แล้วเก็บหลักฐานให้ดีที่สุด น่าจะเป็นทางรอดทางเดียวที่ทอไหมมี

ส่วนร่างสูงนั้นยังนอนหลับไปเพราะเขาก็เมามากเหมือนกัน เขาไม่ได้รับรู้เลยว่ามีคนบางคนพยายามที่จะหนีเขาอยู่ ในที่สุดทอไหมก็ทำสำเร็จ หญิงสาวรีบวิ่งที่ไปที่ลานจอดรถ ก่อนที่เธอจะขับรถออกไปจากที่ภูพญารีสอร์ทแห่งนี้ ปลายทางก็คือรีสอร์ทเรือนตะวันของตนเองที่ห่างไปจากที่นี่แค่สามกิโลเมตร

“กลับมาแล้วเหรอแม่ตัวดี เป็นสาวเป็นนางไปค้างที่อื่นมา มันไม่งามรู้มั้ย” มารดาอย่างคุณทอฝันที่รู้ว่าบุตรสาวไปสังสรรค์ที่ภูพญารีสอร์ทแล้วไม่กลับ ท่านต้องมานั่งรอบุตรสาวแต่เช้าด้วยความเป็นห่วง แต่คนอย่างทอไหมก็ไม่ใช่คนเสเพล นี่คงเป็นยัยลูกพีชเป็นห่วงความปลอดภัยก็เลยให้นอนที่ภูพญารีสอร์ทอย่างแน่นอน แต่ขึ้นชื่อว่ามารดาผู้ที่ไม่ชอบยกยอปอปั้นบุตรสาวอย่างคุณทอฝันแล้ว ท่านก็ขอแขวะเพื่อเตือนสติบุตรสาวเสียหน่อย

“งามไม่งามคุณแม่ก็ดูหน้าสิคะ ถ้าขนาดนี้ไม่งาม แล้วแบบไหนล่ะคะถึงจะเรียกว่างาม” เมื่อโดนมารดาแขวะเข้าให้ แทนที่หญิงสาวจะโกรธหรือไม่พอใจ แต่เธอกลับตีมึนแล้วพูดกับมารดาด้วยรอยยิ้ม

“ใครเขาสอนให้ทะเล้นแบบนี้นะ แม่จะบอกจะสอนอะไรก็เล่นเอาแม่อารมณ์ขึ้นทุกครั้งไป หนุ่มบ้านไหนได้ลูกสาวแม่ไปเป็นภรรยาก็นับว่าดวงตกเหลือคณา” ผู้เป็นมารดาก็สวนกลับด้วยความหมั่นไส้ในตัวบุตรสาว ถึงปากจะบอกอย่างนั้น แต่ก็หวงบุตรสาวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดทั้งมวล ลองใครจะเข้ามาจีบบุตรสาวสิ ถ้าคุณทอฝันไม่แสกนแล้วแสกนอีก แสกนจนบางครั้ง หนุ่มๆ หลายๆ คนก็ล่าถอยออกไป ทำให้คุณทอฝันแอบหัวเราะด้วยความพึงพอใจในหลายครั้ง

“มีแต่เขาอยากได้ลูกสาวแม่กันทั้งนั้นแหล่ะค่ะ มีแค่แม่เท่านั้นแหล่ะที่เป็นก้างขวางคอจนไหมจะขึ้นคานอยู่แล้วเนี่ย” แม้ว่าสภาพจิตใจตอนนี้จะยังไม่พร้อมเท่าไหร่ แต่จะทำให้มารดาจับผิดตนเองไม่ได้ เพราะคนอย่างมารดานั้นฉลาดยิ่งกว่าอะไร ถ้ารู้ว่าเธอเพิ่งนอนกับธีธัชมา มีหวังท่านจับเธอกับธีธัชแต่งงานกันแน่ๆ เธอก็เลยต้องเนียนๆ โวยวายตามนิสัยเดิมของตนเองเพื่อไม่ให้มารดาจับได้

“คนไหนดีก็ต้องผ่านด่านไปให้ได้สิ จะมาตกถังข้าวสารลูกสาวแม่ ก็ต้องอดทนสักนิดหนึ่ง หรือถ้าเอาแบบที่ผ่านโดยไม่ต้องทดสอบเลยนะ ก็ตาธัช สนใจมั้ยล่ะ แม่จะไปสู่ขอตาธัชให้ จะได้ลงจากคานทองนิเวศน์หลังนี้เสียที” ผู้เป็นมารดาเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดอะไร แต่ทว่าคำพูดของท่านมันแทงใจดำเธอเหลือเกิน แต่งกับไอ้พี่ธัชเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว ต่อให้ฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย เธอก็นึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่าระหว่างเธอกับธีธัชจะเป็นคู่รักกันได้ยังไง นี่ถ้ามารดาของเธอรู้เรื่องเมื่อคืน เธอต้องสิ้นอิสรภาพแน่ๆ ท่านจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด มันจะต้องเป็นความลับไปจนตาย ไม่อย่างนั้นชีวิตที่แสนเป็นอิสระของเธอ จะต้องจบสิ้นลงทันที

“ไม่เอา ถ้าเป็นพี่ธัช ให้ไหมตายก่อนเถอะค่ะแม่ ไม่มีวันที่คุณแม่จะสมหวัง นี่อยากได้พี่ธัชเป็นลูกเขยจนไปเอาทำเนียมอินเดียมาใช้เหรอคะ ถึงขั้นจะยกขันหมากไปสู่ขอ แต่ไหมไม่มีทางให้แม่สมหวังหรอกค่ะ” ทอไหมเอ่ยด้วยความมุ่งมั่น แม้ว่าเธอเป็นของเขาแล้ว เธอก็ไม่มีวันจะแต่งงานกับเขา การแต่งงานของเธอต้องเกิดจากความรัก ไม่ใช่แค่ความผิดพลาดหรือความเหมาะสมเท่านั้น

และทอไหมก็มั่นใจว่าธีธัชไม่มีทางเป็นผู้ชายคนนั้นของเธอ เพราะฉะนั้นมารดาอย่างมายุเสียให้ยาก ยังไงเธอก็ไม่มีวันเคลิ้มตาม อยากได้ธีธัชเป็นลูกเขย โดยไม่สนแม้กระทั่งความรู้สึกของลูกตัวเอง เธอรู้สึกงอนมารดาขึ้นมาทันที เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ทีไร

“ไม่แน่นะ ไอ้ที่กัดกันแบบนี้แหล่ะ ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง พออีกหน่อยกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้ลงจากคาน ขี้คร้านจะจีบกันเอง ถ้าเป็นแบบนั้น แม่จะหัวเราะให้ดังๆ เลยล่ะคอยดู” คุณทอฝันเอ่ยเย้าบุตรสาว เพราะต้องการเห็นหน้างอเง้าด้วยความไม่พอใจของเธอ อยากสู้แม่ ก็ต้องโดนแม่สู้กลับแล้วล่ะ

“ไม่มีวันค่ะแม่ ดูปากไหมไว้นะคะ ไม่มีวันจริงๆ” ทอไหมชี้นิ้วชี้ไปที่ปากตัวเอง พร้อมกับเอ่ยช้าๆ ชัดๆ ให้มารดาฟัง ซึ่งมารดาก็ได้แต่หัวเราะกับท่าทางของบุตรสาว สงสัยจะเกลียดจริงจัง ชาตินี้ที่ท่านใฝ่ฝันคงไม่มีวันเป็นจริง เสียดายจริงๆ ธีธัชคือคนที่ท่านไว้ใจ อยากจะฝากชีวิตของลูกสาวคนเดียวของท่านไว้ที่เขา แต่มันติดตรงที่บุตรสาวของท่านไม่เล่นด้วยนี่สิ เขาบอกว่าน้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน แต่นี่ท่านแทบจะเอาลำธารราดรดบนจิตใจบุตรสาวแล้ว แต่กลับไม่แม้แต่จะหวั่นไหว มิหนำซ้ำยังต่อต้านซ้ำเสียอีก

“ก็ไม่แน่ ถ้าแม่ยังไม่ตายแม่ก็ต้องหวังต่อไปเรื่อยๆ” คุณทอฝันเอ่ยออกมาอย่างไม่ยี่หระ

“ไม่คุยกับคุณแม่แล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า คุยไปก็เหนื่อยใจเปล่าๆ” เมื่อเห็นท่าทางของมารดาที่ไม่ยอมรับความจริงแล้ว ทอไหมก็หลบฉากไปดีกว่า ก่อนที่สายตาอันแหลมคมของมารดา และสมองที่ชาญฉลาดของท่านจะจับสังเกตถึงความผิดปกติของเธอได้