ขายลูกสาว

"แล้วเรื่องที่มึงติดการพนัน จนถึงขั้นขายบ้านขาย ที่นา เอาทรัพย์สมบัติทุกอย่างไปขายแถมยังติดหนี้เขาเกือบสามร้อยบาทอีก แล้วมึงจะว่ายังไงวะ"ตาเขียวเค้นถามความจริงจากไอ้อินก็ทำท่าทีอ้ำอึ้ง

"มันก็จริงนั่นแหละ แต่จะให้ฉันทำยังไงล่ะ ก็ฉันเล่นไปแล้วมันเสียไปแล้ว ฉันก็ถึงมาเริ่มต้นใหม่ที่นี่ไงจ๊ะ ลุงเขียวจะทิ้งฉันหรือขับไล่ไสส่งฉันไปที่ไหน ฉันไม่มีญาติแล้วนะลุง"

"อย่าลืมสิว่าฉันเป็นญาติเพียงคนสุดท้ายคนเดียวของลุงนะเนี่ย ดูสินางอัญชันก็ยังเด็กจะไล่มันไปที่ไหนอีกล่ะ"ไอ้ทองอินที่รีบเอาลูกสาวยกขึ้นมาให้ดูน่าสงสาร

"มึงไม่ต้องพูดมากเลย ไอ้ทองอิน กูรู้คนอย่างมึงสันดานมันเสีย แก้ยังไงก็ไม่หาย ตั้งแต่เล็กยันโต" ลุงเขียวที่เห็นไอ้อินตั้งแต่อยู่กับพ่อกับแม่ตั้งแต่ตัวเล็กๆเขาจึงรู้สันดานหลานชายคนนี้ดี

"ก่อนที่ลุงจะด่าฉัน ฉันขอเงินลุงไปจ่ายหนี้บ่อนพนันท้ายหมู่บ้านได้ไหม พอดีฉันตีไก่แพ้น่ะ"ไอ้ทองอินถึงกับเอ่ยปากขอเงินตาเขียวโดยไม่รู้สึกละอายใจ

"มึงหมายความว่ายังไงวะ ไอ้ทองอิน เงินที่กูให้มึงเอาไปซื้อของให้อัญชัน มึงเอาไปเล่นการพนันจนหมดเลยรึ..?!" ตาเขียวยิ่งโมโหใหญ่เข้าไปอีก

"แหม ลุงฉันก็แค่เล่นแก้เซ็งน่ะ เดินทางมาก็เหนื่อยก็แค่อยากจะมาลองดูว่าเผื่อฉันมีดวง"

"กูไม่ให้มึงไม่ให้แม้แต่สตางค์แดงเดียว มึงอยากได้มึงก็ไปหาเงินเอาเอง"ตาเขียวยื่นคำขาดใส่ไอ้ทองอิน

"ก็ได้ถ้าลุงไม่ให้ฉัน ฉันจะเอาอีอัญชันนี่แหละไปขัดดอกที่บ่อน จะได้จบ ๆ ไป"พูดจบไอ้ทองอินก็เดินไปกระชากแขนอัญชันให้ตามตนเองออกไป

"อัญชันไม่ไปนะพ่อ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้..! ตาเขียวช่วยอัญชันด้วยจ้ะ อัญชันไม่อยากไปขัดดอกใครต่อใคร"อัญชันร้องโวยวายลั่นน้ำตาไหลอาบสองแก้มชีวิตที่แสนรันทดของอัญชันช่างน่าสงสารเหลือเกิน

"กูบอกให้มึงมานี่อีอัญชัน อยู่กับไปมึงก็มีแต่เป็นภาระให้กับชีวิตกู สู้กูเอามึงไปขายเอาเงินไปขัดดอกแถมได้เงินไปต่อยอดด้วย มาให้ไว.!"

ไอ้ทองอินถูลากถูกัง ลูกสาวที่ไม่เต็มใจจะไปด้วย ตาเขียวก็พยายามเข้าไปห้าม แต่ไอ้ทองอินก็ไม่ยอมปล่อย ผลักแต่ตาเขียวจนหงายหลัง

"ไอ้หลานทรพี นี่มึงถึงกล้าผลักกูเลยหรือ..!"ตาเขียวที่นั่งหงายหลังอยู่ที่พื้นห้อง มือก็กุมไปที่หน้าอกด้วยความเจ็บปวด

"จะให้ฉันทำยังไงล่ะ ในเมื่อฉันขอเงินลุงดี.ๆ แต่ลุงไม่ให้ฉัน ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว ฉันจะเอานางอัญชันเนี่ยไปขัดดอก"

"พ่อสงสารข้าเถอะ ปล่อยอัญชันไปเถอะนะจ๊ะพ่ออย่าเอาอัญชันไปทำแบบนั้นเลย อัญชันไหว้ล่ะให้ อัญชนไปทำงานทำอย่างอื่นก็ได้ อย่าเอาอัญชันไปทำแบบนั้นเลยนะพ่อนะ"อัญชันกราบกรานนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นดื้อดึงไม่ยอมไปกับพ่อของตัวเอง

แต่มีหรือแรงเด็กผู้หญิงอายุเพียง 12 ปี จะสู้แรงบุรุษร่างกายกำยำได้ ไอ้ทองอินพานนางอัญชันไปจนถึงโรงบ่อนท้ายหมู่บ้าน เพื่อเอาตัวลูกสาวไปขัดดอกและขายขาดให้กับเจ้าของโรงบ่อน

"พ่อปล่อยอัญชันเถอะ.อัญชันไม่ไป พ่อปล่อยอัญชันเถอะนะ อัญชันขอร้อง"อัญชันน้ำตานองหน้า ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เมื่อตัวเองนั้นยืนต่อหน้าผู้ชายมากมายในบ่อนพนัน

"นี่มึงเอาอะไรมาให้กูวะ" เจ้าของบ่อนพนันเดินเข้ามาหาไอ้ทองอิน พร้อมกับเด็กหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ถึงแม้จะดูอิดโรยซูบเสี่ยวไปบ้าง แต่ความสวยก็ไม่ได้ลดลงไปเลย

"ฉันจะเอาลูกสาวฉัน มาขัดดอกขายขาดให้กับนายบ่อนเลย นายบ่อนจะซื้อเท่าไหร่"ไอ้ทองอินพูดโดยไม่คิดไม่ไตร่ตรองเลยแม้แต่น้อย

"แต่นางหนูนี่มันเป็นลูกสาวมึงไม่ใช่หรอวะ ทำไมมึงถึงกล้าที่จะเอาลูกสาวตัวเองมาขัดดอกแบบนี้"

เจ้าของโรงพนันเห็นก็ถึงกับส่ายหัว ถึงเขาจะทำสิ่งผิดกฎหมายหรือธุรกิจสีดำแบบนี้ เขาก็ยังมีความเป็นคน

"เอาเถอะน่า ลูกสาวสุดท้ายเดี๋ยวก็แต่งงานมีผัวอยู่ดีสู้ให้เอามันมาขายเอาเงิน มาต่อยอดทำทุนดีกว่า" ไอ้ทองอินไม่มีความรู้สึกรู้สาสงสารผู้เป็นลูกเลยแม้แต่นิด

"พ่อจ๋า พ่ออยากขายฉันเลยนะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่พ่อฉันขอร้อง"อัญชันก้มลงไปกราบเท้าผู้เป็นพ่อ เขย่าขาไปมา ไอ้ทองอินก็ยังไม่สนใจ ใช้เท้ายันอัญชันจนล้มหงายหลัง

"มึงอย่าพูดมากสิวะอีอัญชัน กูกำลังจะส่งมึงไปสบาย อยู่ที่ดี ๆ กับนายเจ้าของบ่อน มึงไม่เห็นหรอเนี่ย"

"สรุปนายจะซื้อลูกสาวฉันเท่าไหร่จ๊ะ ฉันขายขาดเลยฉันจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับอีอัญชันตลอดชีวิต"ไอ้ทองอินทำท่าทีล้นลาน กลัวว่าเจ้าของโรงพนันจะไม่ซื้อลูกสาวตน

"ไหนขอกูดูหน้ามันใกล้ ๆ หน่อยได้ไหม"เจ้าของโรงพนันที่อยากจะมองหน้าเด็กตรงหน้าอย่างชัด

"ได้สิจ๊ะ อีอัญชันเขยิบเข้ามาให้นายเขาดูหน้ามึงหน่อยเร็ว ๆ อย่าอิดออด"

อัญชันกลับไม่ขยับ นั่งก้มหน้างุดด้วยความกลัวต่อให้ไอ้ทองอินพยายามยื้อยุดฉุดกระชากอย่างไรอัญชันก็ไม่ยอม

"กูว่ามึงเอาลูกสาวมึงกลับไปเถอะ สภาพนี้กูไม่ซื้อหรอก ซื้อมาก็เปลืองอัดเปลืองเบี้ย กูเปล่า ๆ.เอามาก็ทำอะไรไม่ได้สภาพยังเด็กยังเล็กอยู่เลย"

"โถ่นายซื้อไปเถอะ ตอนนี้มันก็ยังเด็กเดี๋ยวมันก็โตเป็นสาว นายเอามันไปทำกำไรได้อีกเยอะ"

เจ้าบ่อนพนันเอื้อมมือหยาบกร้านไปยกไปหน้าเล็กๆจิ้มลิ้มขึ้นดู หมุนซ้ายหมุนขวา ถึงใบหน้าจะเปรอะเปื้อนมอมแมมไปด้วยน้ำตา ก็หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มจริงๆ

"ก็ได้วะ เดี๋ยวกูจะซื้อไว้ มึงติดหนี้กูอยู่ตอนนี้ห้าสิบบาท แล้วมึงจะขายลูกสาว มึงเท่าไหร่มึงบอกกูมา" เจ้าของโรงพนัน ถามราคาพร้อมจะซื้อขายขาดและทำสัญญา

สี่ร้อยบาทได้ไหมจ๊ะสี่ร้อยบาทหักพร้อมกับหักหนี้ ข้าขอสี่ร้อยบาท ข้าพร้อมทำสัญญาซื้อขายขาดนางอัญชันให้เป็นคนของโรงพนันที่นี่ไปเลย"

"สี่ร้อยบาทกูไม่..!! ซื้อแพงเกินไป"เจ้าของโรงพนันต่อรองราคาอย่างไม่ใยดี เพราะเขาถือว่าตอนนี้เขายังเป็นต่อ

"ไม่จ้ะ อย่าซื้อข้าเลย อัญชันไม่อยากขายขัดดอกใคร พ่อช่วยเห็นใจข้าเถอะ ข้าไม่ใช่หมูใช่มานะ ปล่อยข้าไปเถอะพ่อ ปล่อยข้า"อัญชันทำท่าทางจะลุกหนีแต่ ไอ้ทองอินก็ยื้อเอาไว้

"งั้นสามร้อยห้าสิบบาทขาดตัว"ไอ้ทองอินใช้คำวัดใจกับเจ้าของโรงพนันทันที เพราะมันรู้ว่านางอัญชันลูกสาวของมันนั้นหน้าตาดีไม่ใช่น้อย

"ได้กูให้มึงได้แค่สามร้อยยี่สิบบาท มึงจะขายก็ขายมึงไม่ขายก็เอาลูกมึงออกไป แล้วเอาเงินมาคืนกูห้าบาท"เจ้าของโรงพนันยื่นคำขาดครั้งสุดท้ายเช่นกัน

"เออๆก็ได้สามร้อยยี่สิบบาทเอา นางอัญชันไปเลยป่ะ"ไอ้ทองอิน ผลักอัญชันไปหาเจ้าของโรงพนันอย่างไม่ใยดีลูกสาวตน

"ไม่นะพ่อ .! พ่ออย่าทิ้งอัญชันแบบนี้ ฮึก ฮื่อ ...ข้าขอร้อง ไม่ไปข้าไม่ไป"เจ้าของโรงพนันสั่งให้เด็กมาดึงอัญชันออกไปจาก ไอ้ทองอิน อัญชันก็ดิ้นสู้สุดฤทธิ์จนกระทั่งตัดสินใจลุกขึ้นวิ่งหนีออกจากบ่อนพนันอย่างไม่คิดชีวิต

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย..!" อัญชันวิ่งไปร้องไห้ไปวิ่งไปจนสุดทางและไปชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนนึงที่ดูท่าทางน่ากลัวหนวดเครารุงรัง

"ช่วยด้วยเถอะจ๊ะ ช่วยอัญชันด้วยเถอะ"อัญชันวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังของผู้ชายปริศนา ทางด้านเจ้าของโรงพนันและเหล่าบรรดาลูกน้องถึงกับหน้าถอดสี....เมื่อเห็นบุรุษปริศนา...