แรกพบ

ชายปริศนาร่างสูงใหญ่งามสง่า ดวงตาคมกริบราวกับนกเหยี่ยว จ้องมองไปที่กลุ่มผู้ชายสี่ห้าคนที่วิ่งออกมาจากบ่อน

และเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาวิ่งมา กอดหลังหลบอยู่ด้านหลังชายปริศนา เด็กหญิงตัวสั่นงันงก

อินทรีย์ไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกถูกชะตากับเด็กตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก การที่เขาจะปลอบใจแม่หนูน้อยตรงหน้า เขาต้องหันไปจัดการกับพวกผู้ชายพวกนั้นซะก่อน

"พวกมึงทำอะไรนางเด็กคนนี้ ทำไมมันถึงได้วิ่งเตลิดออกมาจากบ่อนของพวกมึงฮะ..!"เสียงเหี้ยมเกรียมทรงพลังของผู้ชายปริศนา ทำให้ผู้ชายพวกนั้นถึงกับหยุดชะ

"เอ่อคือนางเด็กคนนี้พ่อมันเอามาขายขาดที่โรงพนันเพราะว่าติดการพนันนะจ๊ะพ่อคุมอินทรีย์ ข้าไม่ได้ข่มเหงรังแกนางเด็กนี่นะ"เจ้าของโรงพนันถึงกับต้องรีบอธิบาย

"ขายลูกกินหรอวะ.."อินทรีย์ถึงกับทำหน้าฉนวนใจเพราะตั้งแต่เขาดูแลหมู่บ้านแห่งนี้ เขาไม่อนุญาตให้ซื้อขายมนุษย์ลูกเต้าและเมียเป็นอันขาด

"แต่มึงก็รู้กฎที่นี่ดีไม่ใช่หรอ ก็กูไม่อนุญาตให้ขายมนลูกเมียเป็นอันขาด"พร้อมกับส่งสายตาเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยคำถามที่ต้องการคำตอบ

"ฉันเข้าใจจ้ะแต่พ่อของมันติดหนี้ฉันห้าสิบบาทเลยนะพ่อคุ้มอินทรีย์ ฉันบอกให้มันไปเอาเบี้ยเอาอัดมาคืนแต่มันไม่มี มันยืนยันจะขายนางเด็กคนนี้ให้ฉัน ฉันก็เลยจะรับซื้อมันเอาไว้ แต่ไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดีนะจ๊ะพ่อคุ้มอินทรีย์"

"ได้งั้นนางเด็กคนนี้กูขอ..! มันขายมึงเท่าไหร่"พูดจบพ่อคุ้มอินทรีย์ก็อุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กอายุ 12 ขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด

"อัญชันได้ยินดังนั้นถึงกับกอดคอพ่อคุ้มอินทรีย์เอาไว้แน่น แต่ก็ไม่อาจหยุดร้องไห้สะอึกสะอื้นได้

ไอ้อินทร์ที่วิ่งตามออกมา เห็นชายร่างใหญ่ใบหน้าเหี้ยมเกรียม มันก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ด้วยความขี้ขลาดของตัวมันเอง มันจึงแอบยืนฟังอยู่ห่างๆ แต่ก็ได้ยินทุกอย่างที่ผู้ชายปริศนาได้ถาม

"มันขายให้ฉันสามร้อยห้าสิบบาทพ่อคุ้มอินทรีย์"เจ้าของโรงพนันรีบแจ้งพ่อคุ้มอินทรีย์

"กูให้มึงห้าร้อยบาท ไปเอาสัญญามาให้กูเซ็น ว่าจะไม่มีใครหน้าไหน ย้อนกลับมายุ่งวุ่นวายกับเด็กคนนี้อีกต่อไป เด็กคนนี้จะเป็นของกู สิทธิ์ขาดเพียงผู้เดียว"อินทรีย์ประกาศก้าว

"ไอ้มั่นกับไอ้บุญที่ยืนฟังเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ รู้แล้วว่าจะต้องวิ่งมาทำหน้าที่มือซ้ายและมือขวาแทนไอ้สนกับไอ้กล้า ที่ไปฝึกคนซ้อมมวยที่ลานอาวุธ พวกมันสอง คน พุ่งเข้าไปทันทีอย่างพร้อมเพรียง ทั้งสองจึงเดินเข้ามาหาพ่อคุ้มอินทรีย์

"ถ้าพวกมึงได้ยินแล้วก็ไปจัดการให้กูซะ"

พ่อคุ้มอินทรีย์อุ้มเด็กน้อยที่ตัวสั่นเทาเดินออกมาโดยไม่สนใจว่า เจ้าของโรงพนันจะยกอัญชันให้หรือเปล่า

"ไม่ต้องร้องนะเด็กดี อยู่กับฉันจะไม่มีใครทำอะไรเอ็งได้อีก นับจากวันนี้เป็นต้นไป"พ่อคุ่มอินทรีย์ลูบหัวทุยเบา ๆ ที่เอาแต่ซบไหล่สะอึกสะอื้นไม่ยอมหยุดร้องไห้

"ข้าจะพาเอ็งกลับเรือนเอง ต่อไปนี้เอ็งจะเป็นคนของข้สตลอดไป"อินทรีย์ที่รู้สึกถูกชะตากับหนูน้อยคนนี้ถึงกับยอมจ่ายเงินเพื่อซื้อมาจากโรงพนัน

"อ้าวนายได้ยินที่พ่อคุ้มอินทรีย์พูดแล้วใช่ไหม ไปเอาสัญญามาสิ ฉันจะได้เอาไปให้พ่อคุ้มทำสัญญาจะเอาไหมเงินน่ะ หรือว่าจะยกให้ฟรี ๆ "ไอ้บุญยืนที่ปากแจ๋วยืนพูดเปล่าๆ

"เอาจะเอาเฮ้ย..! พวกมึงไปเอาสัญญาที่โรงพนันมาเจ้าของบ่อนหันไปสั่งลูกน้องที่ติดตามมาด้วย

"ส่วนมึงขายให้กูสามร้อยห้าบาทนี่เงินของมึง เอาไปซะ แล้วอย่ามาวุ่นวายกับกูอีก" นายเจ้าของโรงพนันโยนเงินสามร้อยห้าสิบบาทให้กับไอ้ทองอิน

"ได้ยังไงอ่ะ ผู้ชายคนเมื่อกี้บอกว่าจะซื้อลูกสาวข้าห้าร้อยบาท แล้วนายให้ฉันแค่สามร้อยห้าบาทเนี่ยนะ น้อยไปหรือเปล่า นั่นลูกสาวฉันทั้งคนเลยนะ"ไอ้ทองอินเริ่มจะหัวหมอใส่นายโรงพนัน

"ถ้ามึงอยากได้ห้าร้อยบาท มึงก็ตามไปแดกลูกปืนพ่อคุ้มอินทรีย์ที่เรือนโน่น มึงกล้าหรือเปล่าล่ะ ถ้ามึงกล้า มึงก็ไปเอา แต่ถ้ามึงยังขี้ขลาดแบบนี้ มึงก็เอาแค่ส่วนของมึงไปก็เท่านั้น"นายโรงพนันหันไปขู่ไอ้ทองอิน

"ก็ได้ฉันยอมก็ได้ งั้นฉันต้องได้สามร้อยห้าสิบเต็มไม่หักกับหนี้นะ"ไอ้ทองอินยื่นข้อเสนออีกครั้ง

"ก็ได้อย่างน้อยฉันก็ยังได้กำไรเอานี่ไปเงินของมึง"

ไอ้ทองอินรับเงินมาอย่างง่ายดาย แทนที่มันจะกลับไปดูลุงเขียวที่บ้าน มันกลับไม่สนใจใยดีอะไร เพราะผีพนันเข้าสิงมัน มันกลับเข้าไปเล่นพนันต่อ

แม้กระทั่งลูกสาวอย่างอัญชันที่โดนคนแปลกหน้าอุ้มหายไปต่อหน้าต่อตา มันยังไม่มีความรู้สึกนึกคิดต่อลูกสาวว่าจะโดนทำอะไรบ้างหรือเปล่า

"กูเกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นพ่อเช่นไอ้ชายชั่วคนนี้ ลูกสาวของตัวเองหายไปกับผู้ชายแปลกแบบนั้น มันกลับไม่มีความเป็นห่วงลูกมันเลย"นายโรงพนันถึงกับส่ายหัวให้กับไอ้ทองอิน

ทางด้านอัญชันที่มาถึงเรือนใหญ่โตของชายปริศนาผู้ช่วยชีวิตและเป็นเจ้าของชีวิตของอัญชันนับจากวันนี้เป็นต้นไป

อัญชันที่ได้สติหยุดร้องไห้ แต่ก็ยังคงสะอื้นให้ สองมือน้อย ๆ นั่งลงที่พื้นแล้วก้มกราบไปที่เท้าของอินทรีย์ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งหัวใจ ที่อินทรีย์ได้ช่วยเหลือตนออกมาจากโรงพนัน

"เด็กดีเอ็งชื่ออะไร"อินทรีย์ที่เห็นความน่ารักและนอบน้อมถ่อมตนจากเด็กตรงหน้า

"หนูชื่ออัญชันจ้ะ หนูมาจากลพบุรีพ่อของหนูหนีหนี้จากที่นู่นมา ระหว่างทางแม่หนูถูกงูกัดตาย หนูเพิ่งจะมาถึงที่นี่เป็นวันแรกจ้ะ"

อัญชันได้เล่าความทุกข์ใจทั้งหมดออกมาให้กับอินทรีย์ได้ฟัง และอายุดูยังน้อย แต่ความคิดความอ่านก็ยังมีความเป็นผู้ใหญ่เพราะเธอได้ช่วยแม่ทำงานมาตั้งแต่เด็กเห็นความลำบากตั้งมากมาย

"ไม่เป็นไรต่อจากนี้ไปเอ็งจะเป็นคนของข้า อัญชันจะไม่มีใครหน้าไหน มารังแกเอ็งได้อีก หากข้ายังมีชีวิตอยู่เข้าใจใช่ไหม"อินทรีย์ใช้มือนะลูบหัวของอัญชันด้วยความเมตตา

อัญชันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มเล็ก ๆ พยักหน้าเบา ๆ เป็นการตอบรับอินทรีย์ว่าเข้าใจทุกคำพูดที่อินทรีย์ได้กล่าวออกมา

"อัญชันขอบคุณพ่อคุ้มจริง ๆ ที่เมตตาอัญชันถึงเพียงนี้นะจ๊ะ"

"ไม่เป็นไร ขอแค่เอ็งเป็นเด็กดี เชื่อฟังข้า ไม่ทำให้ข้าปวดหัวก็พอ"

"อัญชันสัญญา อัญชันจะเป็นเด็กดี ช่วยเหลืองานที่เรือนทุกอย่าง ขอแค่พ่อคุ้มอินทรีย์สั่งอัญชัน อัญชันพร้อมจะทำให้ทุกอย่างเลยจ้ะ"

"แล้วเอ็งอายุเท่าไหร่แล้วเล่า ฮึ "อินทรีย์เอื้อมมือไปจับใบหน้าจิ้มลิ้มให้เงยหน้ามอง

"อัญชันอายุ 12 แล้วจ้ะพ่อคุ้ม ปีนี้ก็จะ 13 แล้วอัญชันขอบคุณที่ช่วยอัญชันนะจ๊ะ"

อินทรีย์ถึงกับหัวเราะร่วมที่เห็นความน่ารักน่าชังของอัญชัน ที่พูดจาฉะฉาน ถึงแม้ตัวเองจะผ่านเรื่องเลวร้ายมาแต่อัญชันกับดูเข้มแข็งมากกว่าเด็กอายุสิบสองปีซะอีก...