LOGINShare
สอนป้องกัน
Last Updated:
2025-05-23 02:01:582-3 วันที่ผ่านมาอินทรีย์เริ่มสอนฝึกให้อัญชันรู้จักการประกอบปืนอัดดินปืนและการยิงรวมถึงรูปกระสุนขนาดต่าง ๆ อัญชันเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วและฝึกยิงดีขึ้นเรื่อยๆ
"วันนี้เองทำได้ดีมากอัญชัน เอาไว้ว่าง ๆ จากการเรียนงานบ้านงานเรือน กับยายปริก เอ็งค่อยมาที่ลานอาวุธด้านหลัง มีแค่ข้าเท่านั้นที่อยู่ตรงนี้ "ข้าจะสอนเอ็งทุกอย่างด้วยตัวข้าเอง"อินทรีย์สั่งให้ไอ้สนทพาลูกสมุนเคลียร์พื้นที่ด้านหลังลานอาวุธให้โล่งพร้อมกับทำกระต๊อบแคร่ไม้ไผ่นั่ง ไว้ให้อัญชันฝึกฝนเรียนการยิงปืนและวิชาหมัดมวย 'อัญชันจะตั้งใจเรียนจ๊ะ อัญชันที่ได้เรียนรู้วิชาการยิงปืนก็ยิ้มแป้นอย่างมีความสุข ตั้งใจซ้อมมาตลอด 3 วัน "ดีแล้วที่เอ็งตั้งใจเรียน ให้สมกับที่ข้าอยากจะสอนเอ็งหน่อย ต่อไปนี้ก็ตามข้ามาฝึกที่นี่ทุกวัน แล้วช่วงบ่ายแดดมันร้อนเอ็งก็ไปเรียนทำงานบ้านงานเรือนกับยายปริก" "ได้จ้ะ อัญชันจะทำให้ดีที่สุด"อัญชันหันไปยิ้มหวานให้กับพ่อคุ้มอินทรีย์ ทั้งหัวใจของอัญชัน อินทรีย์เป็นทุกอย่างของเธอ นับตั้งแต่วันที่อินทรีย์ช่วยชีวิตเธอจากโรงพนัน "พี่อินทรีย์..!!" อยู่ดี ๆ ไอ้สนก็พุ่งพรวดเข้ามาที่ลานฝึกด้านหลังตะโกนเรียกอินทรีย์ลั่น "พี่วันนี้ชาวบ้านสองผัวเมียออกไปหาของป่าแล้วเห็นเหมือนมีกลุ่มผู้ชายประมาณ 5-6 คนวนเวียนอยู่แถบป่าด้าน นอกก่อนจะเข้าช่องแคบถึงหมู่บ้านเราพี่" "ผู้หญิงหลบหนีรอดออกมาได้ แต่ผู้ชายยังติดอยู่ในถ้ำก่อนจะออกจากช่องแคบ ดูเหมือนว่าไอ้โจร 5-6 คนนั้นมันตั้งใจจะมาดูลาดเลา และเตรียมจะปล้นสดม" ไอ้สนเล่าเรื่องทุกอย่างอย่างละเอียดให้กับอินทรีย์ได้ฟัง "ไอ้สนมึงพาคนของเราออกไปซัก 10 คนปืนผาอาวุธเอาไปให้ครบแล้ว ไปช่วยผัวของนางนั่นออกมาให้ได้ ต้องมีชีวิตเท่านั้น ส่วนไอ้พวกที่มาดูลาดเลาอย่าให้มันได้ก้าวขาออกจากรอยช่องแคบเป็นอันขา.!"อินทรีย์สั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและดูเหี้ยมเกรียม "ได้จ้ะพี่ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้"ไอ้สนที่ได้รับคำสั่งก็เกณฑ์คนออกไปด้านนอก เพื่อจัดการพวกโจรชั่วที่ทำแต่สิ่งไม่ดี "อัญชันเดี๋ยววันนี้พอแค่นี้ก่อน ข้าจะเดินไปส่งเอ็งที่เรือน'อินทรีย์ตั้งใจจะตามไอ้สนออกไปด้วยเผื่อพลาดพลั้งจะได้ช่วยกันทันจึงจำใจไปส่งอัญชันที่บ้านก่อน "พ่อคุ้มจะไปไหนหรือจ๊ะ"อัญชันที่รู้อยู่แล้วแต่ก็ยังเลือกที่จะเอ่ยปากถามจากอินทรีย์ "เดี๋ยวข้าจะตามไอ้สนออกไปอีกแรงนึง เผื่อมันพลาดพลั้ง ข้าจะได้ช่วยมันทัน"อินทรีย์อธิบายพร้อมจบเดินจูงมือของอัญชันให้ตามออกมาจากลาน ตอนนี้ลานฝึกดูวุ่นวายและโกลาหลมาก อัญชันเดินตามอินทรีย์ออกมาสอดส่องสายตา ผู้คนที่ลานฝึกฝนต่างพากันวิ่งหยิบอาวุธปืนอย่างพร้อมเพรียงราวกับกำลังจะออกศึก "นี่คือชีวิตจริงของเรานะอัญชัน ข้าดีใจที่เอ็งขอให้ข้าสอนการป้องกันตัว เอ็งจะได้มีวิชาไว้ป้องกันตัวในภายภาคหน้า"อินทรีย์พูดไปด้วยก็เดินออกจากลานฝึก "จ้ะพ่ออคุ้ม อัญชันจะตั้งใจเรียน เชื่อฟังที่พ่อคุ้มบอกทุกอย่าง"อัญชันและอินทรีย์เร่งฝีเท้ากลับจนถึงเรือน 'อัญชัน หากวันนี้ข้าไม่กลับมาที่เรือน เอ็งกินข้าวกับยายปริกอาบน้ำแล้วรีบเข้าเรือนทันที ให้ชมพู่มาอยู่บนเรือนเป็นเพื่อน ล็อคประตูลงกลอนเรือนทั้งด้านหน้าและหน้าต่างทุกบาน ห้ามเปิดโดยเด็ดขาด หากไม่ได้ยินเป็นเสียงของข้า"อินทรีย์สั่งอัญชันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "จ้ะพ่อคุ้ม พ่อคุ้มรีบกลับมานะ อัญชันจะรอพ่อคุ้ม"อัญชันที่จับมืออันใหญ่โตของอินทรีย์ แล้วกอบกุมเอาไว้แน่น เหมือนเป็นการบ่งบอกว่าเธอยังคงจะรอให้อินทรีย์กลับมาเสมอ "ข้าสัญญาว่าข้าจะรีบกลับมาหาเอ็ง"อินทรีย์พูดจบก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเพราะ ถ้าเขาหันกลับมามอง เขาคงทำใจที่จะทิ้งอัญชันไปไม่ได้ ตั้งแต่มีอัญชันเข้ามาในชีวิตอินทรีย์เริ่มกลายเป็นคนกลัวตายขึ้นมา เพราะเมื่อก่อนเขาไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร จึงใช้ชีวิตเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายไปวัน ๆ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาต้องมีชีวิตอยู่เพื่ออัญชัน "ข้าสัญญา ว่าข้าจะไม่ทิ้งเอ็งอัญชัน'อินทรีย์พูดเสียงแผ่วเบา อัญชันยืนมองแผ่นหลังกว้างควบม้าออกไปจนลับตาด้วยความเป็นห่วง อัญชันรู้สึกว่าครั้งนี้อินทรีย์อาจจะต้องเจอศึกหนัก ใจของเธอกระวนกระวายพิกลรู้สึกห่วงอินทรีย์อย่างจับใจถึงแม้อินทรีย์จะมีเวทย์มนต์คาถาดีเพียงใดแต่ทุกอย่างบนโลกใบนี้ล้วนแล้วแต่ไม่เที่ยง ไอ้สนที่พาคนมาสิบคนจากร้านฝึกพร้อมกับอาวุธครบมือและลูกปืนมันเห็นกลุ่มคนห้าคนที่เดินกำลังจะออกจากช่องแคบ พูดคุยกันเรื่องการปล้นสดมชาวบ้านในหมู่บ้านนี้ ไอ้สนที่เห็นว่าพวกมันกำลังประหม่าไม่ระวังตัว จึงปาระเบิดจากหน้าผาสูงชันใส่พวกมันจนบาดเจ็บสาหัสบางคนก็ตายคาที่ "เฮ้ย..พวกมึงสำรวจให้ดี ว่ายังมีอะไรผิดพลาดหรือมีใครอีกหรือเปล่า"ไอ้สนสั่งเสียงเข้มทุกคนเดินออกมาจากที่ซ่อนอย่างง่ายดาย โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพียงตัวล่อ และกับดักให้พวกไอ้สนออกจากที่ซ่อนจะได้เก็บพวกไอ้สนทีเดียวเช่นกัน ปัง ปัง ปัง..! เสียงปืน 3 นัด 4 นัดดังสนั่นเมื่อคนของไอ้สนโดนลอบยิงมี 1 คนเสียชีวิตคาที่ส่วนอีกคนโดนยิงเฉียดที่หัวไหล่บาดเจ็บสาหัส "เฮ้ยพวกมึงถอยเดี๋ยวนี้ มันเป็นกลลวง"ไอ้สนที่รู้ตัวว่าพาลูกน้องมาเจ็บตัวจนต้องเสียชีวิตไป 1 คนมันรีบล่าถอยทันที แต่ดูเหมือนว่าไอ้โจรกลุ่มนี้จะวางแผนมาเป็นอย่างดี มันได้ปิดทางช่องแคบด้วยการใช้คนล้อม "เอาไงดีวะ พี่สนจะเดินก็ถอยไม่ได้จะเดินหน้าก็ตาย"เสียงของไอ้สายน้ำตะโกนเรียกไอ้สนพร้อมกับทุกคนยกปืนทุกกระบอกที่มีหันหลังชนกัน "ถ้ามันถอยไม่ได้ ก็สู้มันเลยสิวะ"ไอ้สนที่ไม่รู้จะหาทางออกทางไหน จึงสั่งให้ทุกคนสู้ตายแต่ดูเหมือนว่าคนของฝั่งโน้นจะมีไม่ต่ำกว่า 20 ที่ค่อย ๆ ล่าถอยออกมาจากที่ซ่อนทีละคนสองคน "นี่หรอวะลูกน้องของพ่อคุ้มอินทรีย์ที่มีชื่อเสียงนักหนา จนตอกอย่างกับหมา"ไอ้คนที่จ่อกระบอกปืนมาทางไอ้สนน่าจะเป็นหัวโจกหรือหัวหน้าโจรในครั้งนี้ "ถุยพวกมึงเล่นหมาหมู่กันแบบนี้ ก็ไม่แปลกแต่พวกกูไม่กลัวพวกมึงหรอก" "กูไม่ได้อยากให้มึงกลัวกู กูก็แค่จะมาแก้แค้นให้น้องชายกูที่รอบที่แล้วพวกมึงใช้วิธีสกปรกเก็บคนของกูทีเดียวรวด 10 คน" พูดจบก็มีชายคนหนึ่งเดินกระเผลกๆออกมาจากที่ซ่อนนั่นคือไอ้ถ้ำมองที่ไปแอบซุ่มดูคุณหนูอัญชันกับนางชมพู่ในวันนั้นแต่เหมือนว่าพวกเขาตามรอยไปกลับไร้ซึ่งร่องรอย "มึงนี่ ไอ้คนที่ไปแอบดูวันนั้นนี่หว่า"ไม่สนเมื่อเห็นรอยบาดแผลบนต้นขาและใบหน้าที่พอจะจำได้ก็ถึงกับร้องอุทาน "ใช่กูเอง กูจะแก้แค้นที่นายมึงยิงขากู" "อ๋อ..ที่แท้มึงก็เป็นไอ้พวกโจรกระจอกกลุ่มที่แล้วสินะใครใช้ให้พวกมึงเป็นคนชาติชั่ว ที่ปล้นชาวบ้านกินแบบนี้ล่ะ"ไอ้สรก็ไม่มีลดลาวาศอก "ปากดีจริงๆไอ้ลูกหมา"ไอ้สนที่โดนล้อมทั้งหน้าทั้งหลังค่อย ๆ เขถิบเข้ามาจนมันและพรรคพวกที่มีเพียง 9 คนกำลังจนมุม,...
Latest chapter
ดวงใจอินทรีย์ สอนป้องกัน
2-3 วันที่ผ่านมาอินทรีย์เริ่มสอนฝึกให้อัญชันรู้จักการประกอบปืนอัดดินปืนและการยิงรวมถึงรูปกระสุนขนาดต่าง ๆ อัญชันเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วและฝึกยิงดีขึ้นเรื่อยๆ"วันนี้เองทำได้ดีมากอัญชัน เอาไว้ว่าง ๆ จากการเรียนงานบ้านงานเรือน กับยายปริก เอ็งค่อยมาที่ลานอาวุธด้านหลัง มีแค่ข้าเท่านั้นที่อยู่ตรงนี้"ข้าจะสอนเอ็งทุกอย่างด้วยตัวข้าเอง"อินทรีย์สั่งให้ไอ้สนทพาลูกสมุนเคลียร์พื้นที่ด้านหลังลานอาวุธให้โล่งพร้อมกับทำกระต๊อบแคร่ไม้ไผ่นั่ง ไว้ให้อัญชันฝึกฝนเรียนการยิงปืนและวิชาหมัดมวย 'อัญชันจะตั้งใจเรียนจ๊ะ อัญชันที่ได้เรียนรู้วิชาการยิงปืนก็ยิ้มแป้นอย่างมีความสุข ตั้งใจซ้อมมาตลอด 3 วัน"ดีแล้วที่เอ็งตั้งใจเรียน ให้สมกับที่ข้าอยากจะสอนเอ็งหน่อย ต่อไปนี้ก็ตามข้ามาฝึกที่นี่ทุกวัน แล้วช่วงบ่ายแดดมันร้อนเอ็งก็ไปเรียนทำงานบ้านงานเรือนกับยายปริก""ได้จ้ะ อัญชันจะทำให้ดีที่สุด"อัญชันหันไปยิ้มหวานให้กับพ่อคุ้มอินทรีย์ ทั้งหัวใจของอัญชัน อินทรีย์เป็นทุกอย่างของเธอ นับตั้งแต่วันที่อินทรีย์ช่วยชีวิตเธอจากโรงพนัน"พี่อินทรีย์..!!" อยู่ดี ๆ ไอ้สนก็พุ่งพร
ดวงใจอินทรีย์ ถ้ำมอง
ตั้งแต่มีอัญชันเข้าอินทรีย์ก็ไม่เหงาอีกเลยบางคืนอินทรีย์ก็จะเข้าไปนอนในห้องของอัญชัน จนอัญชันรู้สึกชินและก็รู้สึกดีที่ได้นอนในอ้อมกอดของผู้มีพระคุณอย่างอินทรีย์ อย่างเช่นคืนนี้ก็เป็นอย่างทุกคืนอินทรีย์ที่อาบน้ำเสร็จตั้งแต่หัวค่ำ ถือวิสาสะเดินเข้ามารออัญชันอยู่ในห้องนอน ด้วยกันสวมผ้ากางเกงเพียงตัวเดียว โชว์ท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนอัญชันก็ลงไปเล่นน้ำกับชมพู่ที่ท่าน้ำยังไม่ยอมขึ้น"อัญชันนี่เหลวไหล จนจะโพล้เพล้พลบค่ำอยู่แล้วก็ยังไม่ยอมเลิกเล่นน้ำกัน สงสัยต้องลงไปตามเสียกะมัง"อินทรีย์รู้สึกหงุดหงิดที่ยังไม่เห็นอัญชันขึ้นเดินเสียทีห่วงแต่เล่นน้ำกับชมพู่เลยตัดสินใจเดินลงไปตาม"ชมพู่อย่าแกล้ง ดูสิเนี่ยตัวข้างตัวอัญชันแดงหมดแล้ว"อัญชันทำหน้ากะเง้ากะงอดที่โดนชมพู่แกล้ง"ก็ได้เจ้าค่ะ บ่าวไม่แกล้งแล้ว งั้นเรามาว่ายน้ำแข่งกันไหม ว่าใครจะว่ายข้ามกลับมานี้ได้ก่อนกัน"ทั้งสองคนก็พากันว่ายน้ำแข่งกันอยู่ภายใต้สายตาของอินทรีย์ที่ยืนมองเด็กทั้งสองเล่นน้ำเงียบๆอัญชันกับชมพู่สาวน้อยในวัย 17 ปี ที่สวยงามประดุจดอกไม้งาม แม้จะยังไม่สะพรั่งเต็มที่ก็เป็นสิ่งที่เปรียบเสมือนดอกไม้ที่ล่อลวงแมลงตัวผู้ทั้งหลายให้มาด
ดวงใจอินทรีย์ ดวงใจของอินทรีย์
อัญชันที่นั่งดูการฝึกอาวุธอยู่ด้านหลังของอินทรีย์ วันนั้นทั้งวันตลอดบ่าย เหล่าบรรดาชายหนุ่มต่างพากันยิ้มกริ่ม อย่างมีกำลังใจเพราะไม่ได้เห็นแต่ใบหน้าเหี้ยมเกรียมของอินทรีย์แต่กลับเห็นใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มที่ส่งยิ้มให้กับอินทรีย์ทำให้พวกเขาที่ฝึกอาวุธอยู่ก็ยิ้มตามไปด้วย"พวกมึงยิ้มห่าอะไรกัน..! ฝึกกันไปสิวะ..!!"อินทรีย์ยืนเอามือไพล่หลัง เดินวนไปวนมาจ้องเราลูกสมุนตาเขม็งอินทรีย์รู้สึกทนไม่ไหวจึงบอกให้ไอ้สนมาคุมการฝึกแทนเขา เพื่อจะพาอัญชันกับเรือนเขารู้สึกรำคาญสายตาทุกคู่ที่จ้องมองอัญชันอย่างไม่วางตาก่อนที่เขาจะควบคุมอารมณ์เอาไว้"ไอ้สน มึงคุมการฝึกให้ดี ฝึกพวกมันให้หนักโทษฐานที่มองอัญชันของกู"อินทรีย์หันไปพูดกับไอ้สน"ฉิบหาย งานหยาบแล้วพวกมึง เหนื่อยเอวเคล็ดแน่!"ไอ้บุญมาลูกน้องลูกกระจ๊อกที่รองมือรองเท้าของไอ้สนและไอ้กล้าเอ่ยขึ้นเสียงดัง"แน่นอนพี่อินทรีย์ เดี๋ยวข้าจะคุมการฝึกให้พี่เอง พี่พาคุณหนูอัญชันกับเรือนไปเถอะไ"อ้สนที่รู้ใจผู้เป็นลูกพี่ยิ่งกว่าใครอัญชันที่นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนมิรู้หนาว อยู่บนแคร่เห็นหน้าบึ้งตึงของพ่อคุ้มอินทรีย์ก็รีบเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยตามประสา"ไป
ดวงใจอินทรีย์ ส่งข้าว
ไอ้ทองอินเดินโซซัดโซเซ ตั้งใจจะเอาชีวิตไปตายเอาดาบหน้า ไอ้ทองอินเหลือแต่ชีวิตของมัน และไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นลูกหรือเมียและญาติคนสุดท้ายมันรู้สึกสิ้นไร้ไม้ตอก จึงเดินตุ้มปัดตุ้มเป๋ไปในป่าโดยไร้จุดหมาย"อย่าให้กูฟื้นตัวมาได้นะ..!ไอ้อินทรีย์ ตาเขียว กูจะมาเอาคืนให้หมดทุกคนเลย ที่ทิ้งกู"ไอ้ทองอินกับเคียดแค้นให้กับลุงแท้ ๆ อย่างตาเขียวที่ไล่ตะเพิดมันออกจากบ้านและคนที่ซื้อลูกสาวมันไปอย่างพ่อคุ้มอินทรีย์ก็ยังจะมาซ้ำมันให้ออกจากหมู่บ้านอีกนับจากวันนั้นเป็นต้นมา วันแล้ววันเล่าชีวิตของอัญชันดูราบรื่นและสวยงาม อัญชันบัดนี้อายุเข้า 17 ปีดูสวยงามสง่า ความเป็นกุลสตรีที่อ่อนโยนยิ่งผูกมัดใจของอินทรีย์เข้าไปทุกวัน"ยายปริกจ๋า วันนี้อัญชันขอไปลานฝึกอาวุธได้ไหมจ๊ะอยากจะเอาปลาสามรสไปฝากพ่อคุ้ม"อัญชันที่ยิ้ม หวานขอยายปริกให้ใจอ่อน"ก็ได้คุณหนูอัญชัน ยายให้ไปแต่คุณหนูอัญชันจะต้องไม่ไปก่อความวุ่นวายให้กับพ่อคุ้ม ต้องลำบากใจรู้หรือไม่"ยายปริกรู้ว่าอัญชันเองก็เป็นเด็กดีน่ารักแต่ก็มีความแสบอยู่ไม่น้อย"อัญชันสัญญากับยายปริกว่าจะไม่สร้างความวุ่นวายเด็ดขาด อัญชันจะรีบไปรีบกลับ ขอเอาข้าวไปส่งให้กับ
ดวงใจอินทรีย์ ขับไล่พ่อชั่ว
อีจวงที่วิ่งหน้าตั้งไปตามไอ้สนและไอ้กล้าที่อยู่ร้าน น้ำชาข้างตลาด ไม่ไกลจากบ้านของพ่อคุ้มอินทรีย์มากนัก เมื่อมาถึงอีจวงจึงรีบตะโกนเรียกคนทั้งสอง"พี่สน พี่กล้า พ่อคุ้มหัวอินทรีย์เรียกหาที่เรือนมีเรื่องรีบกลับไปที่เรือนทันที"อีจวงที่ยืนหอบแฮ่กๆแต่ก็ยังบอกทุกความของพ่อคุ้มอินทรีย์ไม่มีตกหล่น"เกิดเรื่องอะไรวะ"ไอ้สนและไอ้ต้นกล้าหันไปพูดกับ อีจวงพร้อมกัน"ก็พ่ออีนางเด็กอัญชันน่ะ มันมาอาละวาดที่เรือนจะเอาอีอัญชันกลับ"อีจวงที่ไม่ชอบอัญชันก็เรียกจิกหัว ทันทีสองคนที่ได้ยินดังนั้น"นังจวงพูดจาอะไรให้มันดี ๆ หน่อยเถอะ แม่อัญชันก็เป็นคนสำคัญของที่เรือนของพ่อคุ้มอินทรีย์"ไอ้สนหันไปเอ็ดอีจวง"ช่างมันเถอะพวกพี่รีบไปเที่ยวเรือนก่อน"อีจวงที่ไม่สนใจเสียงบ่นกรนด่าของไอ้สนไอ้ทองอินที่อยู่ใต้ถุนเรือน ก็ยังคงโวยวายลั่นทำ ท่าทางจะขึ้นมาบนเรือนของอินทรีย์ให้ได้ แต่อินทรีย์ยืนขวางแม้แต่บันไดขั้นเดียวก็ไม่ให้ขึ้นเหยียบ"เอ็งมาทำแบบนี้ได้ยังไงวะ ข้าอยากจะเอาลูกสาวข้าคืน เอ็งก็คืนมาสิ ข้าเป็นพ่อของมันนะ"ไอ้ทองอินทำเป็นทองไม่รู้ร้อนทั้งที่รับเ
ดวงใจอินทรีย์ ตัดพ่อตัดลูก
สภาพของไอ้ทองอิน ที่โดนซ้อมจนใบหน้าปูดบวมบิดเบี้ยว กว่ามันจะลุกขึ้นมาได้ก็เล่นเอาช้ำใน เจ็บตัวไป 3-4 วัน เงินที่เหลือติดตัวอยู่ยี่สิบบาทบาทสุดท้ายในสมัยนั้นเป็นเงินที่มากอยู่พอจะให้ตั้งตัวได้เลยแต่สุดท้ายไอ้ทองอินก็ยังหอบสภาพสังขารด้วยใบหน้าที่ปูดบวมไปเล่นการพนันในบ่อนท้ายหมู่บ้านจนสิ้นเนื้อประดาตัวไอ้อินที่โดนเอามาทิ้งใกล้ ๆ กับโรงหมอ ก็ได้หมอใจดีช่วยรักษาจนหาย แต่คนอย่างไอ้ทองอินก็เปรียบเสมือนงูพิษมันพร้อมจะชกกัดกับทุกคน"หมอข้าขอยาแก้ปวดหน่อยสิ ข้าปวดเนื้อปวดตัวไปหมด"ใบหน้าที่ปูดบวมเขียวช้ำ ของไอ้ทองอินก็ยังไม่ดีขึ้น มันก็เริ่มจะแผลงฤทธิ์ได้อีกแล้ว"ข้าก็เพิ่งจะให้เอ็งกินไปไม่ถึงชั่วยาม เอ็งก็ต้องรอหน่อยสิวะ มันก็ต้องปวดเป็นธรรมดาสมุนไพรยังไม่ออกฤทธิ์"คนเป็นหมอถึงกับส่ายหัว กับคนไข้อย่าง ไอ้ทองอิน แม้แต่เงินสตางค์แดงเดียวไอ้ทองอินก็ไม่จ่าย"โธ่เว้ย..! ทำไมข้าต้องมาทนเจ็บปวดด้วยวะ หมอยังเองนี่มันไม่ได้เรื่อง"ไอ้ทองอินลุกขึ้น โซซัดโซเซ สีหน้าชี้หนาด่าทอหมอที่ช่วยชีวิตมันเอาไว้"ถ้าเอ็งพูดอย่างนี้ เอ็งก็ออกไปจากโรงหมอของข้าเสีย แล้วอย่าย้อนกลับมาอีก"คนเป็นหมอถึงกับโมโหเลือดขึ้นหน
ดวงใจอินทรีย์ หวงของ
ไอ้กล้ากับไอ้สนถือวิสาสะพาตาเขียวเดินขึ้นไปบนเรือนของอินทรีย์ เพื่อไปพบกับอินทรีย์ที่นั่งอยู่กลางเรือน นั่งดูอัญชันฝึกร้อยมาลัยอยู่กับยายปริกที่พื้นด้านล่างตรงหน้าของเขา"พ่อคุ้มอินทรีย์ ดูสิจ๊ะ มาลัยของอัญชันบูดเบี้ยวไม่สวยเหมือนของยายปริกเลย"อัญชันทำหน้างอเป็นม้าหมากรุกรู้สึกน้อยใจในฝีมือของตัวเองยายปริกจึงพูดปลอบใจอัญชันว่า "ตอนที่ยายฝึกทำครั้งแรกโย้เย้กว่าของเอ็งเยอะเลย อัญชันเนี่ยถือว่าเก่งแล้ว เอ็งต้องฝึกฝีมือมาก ๆ นะ'ยายปริกเอ่ยบอกให้อัญชันได้รู้สึกดีขึ้น"จริงหรอจ๊ะ"อัญชันหันไปถามยายปริกพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ"จริงสิ ยายจะหลอกเอ็งทำไมล่ะ กว่ายายร้อยมาลัยเก่ง สวยขนาดนี้ ยายก็ฝึกจนเข็มแทงนิ้วไม่รู้กี่พันรอบ"ยายปริกรู้สึกเหมือนมีหลานสาวตัวเล็ก ๆ ทำให้เรือนนี้ดูมีชีวิตชีวาตาเขียวที่ยืนมองดูหลานสาว อยู่ตรงหัวกระได รู้สึกมีความสุขที่ เห็นหลานสาวมีรอยยิ้มและดูหน้าตาสดใสเพียงแค่เวลาวันสองวันเท่านั้นเอง แต่ตาเขียวก็อยากจะไปคุยกับพ่อคุ้มอินทรีย์ให้รู้เรื่องเพื่อความปลอดภัยของหลานอินทรีย์หันไปตามเสียงก๊อกแก๊กที่ตรงหัวบันไดบ้านก็รู้สึกแปลกใจที่ไอ้สนกับไอ้กล้า จูงใครคนนึงมาบนบ้านของเขาโ
ดวงใจอินทรีย์ หลานเลว(ทองอิน)
ไอ้ทองอินที่ได้เงินสามร้อยห้าสิบบาทเป็นเงินที่ขายลูกสาวกิน มันเอาไปถลุงในบ่อนพนันเพียงคืนเดียวก็เหลือติดตัวเพียงยี่สิบบาท มันจึงรีบล่าถอยกลับไปหาลุงของมันที่เรือน"ลุงเขียวจ๊ะ ข้าขอโทษจ้ะ"ไอ้ทองอินก้มลงไปกราบ ลุงเขียว เพื่อขอขมาลาโทษ ที่ทำให้ลุงได้รับบาดเจ็บตาเขียวที่เห็นหลานชายหัวแก้วหัวแหวนมาทำท่าทางขอขมาลาโทษก็รู้สึกใจอ่อน แต่ก็ไม่ได้รับคำขอโทษแต่อย่างใด"แล้วหลานสาวกูอยู่ที่ไหน มึงเอาแม่อัญชันไปขัดดอกจริงๆ ใช่ไหม"ตาเขียวเค้นถามหลานชายหัวแก้ว หัวแหวน ตาเขียวถามหาหลานสาวสุดที่รักอย่างอัญชันเมื่อวานแกพยายามจะวิ่งตามแต่ด้วยความบาดเจ็บของคนแก่จึงทำอะไรไม่ได้"ฉันขายนางอัญชันให้กับผู้ชายคนนึงไปแล้วฉันได้เงินมานิดหน่อย แต่ตอนนี้ เหลือติดตัวอยู่ยี่สิบบาท" ตาเขียวโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ที่ไอ้ทองอินขายลูกกินอย่างไม่รู้สึกผิด แกจึงใช้ไม้ตะพดฟาดไปที่หัวของ ไอ้ทองอินจนแตก พร้อมกับตวาดลั่นบ้าน แกเอ่ยไล่ไอ้ทองอินทร์ให้ออกจากบ้านไป"มึงนี่มันไม่ใช่คนจริง ๆ ขนาดลูกหมาลูกแมว มันยังรักลูกของตัวเอง แต่นั่นลูกสาวมึงแท้ ๆ มึงยังกล้าขายให้กับคนที่มึงไม่รู้จัก มึงใช้สมองหรือหัวแม่โป้งตีนคิดไว่ะ..?"
ดวงใจอินทรีย์ กินข้าวมื้อแรก
วันนี้เป็นวันแรก ที่อัญชันได้ใช้ชีวิตในแบบที่ควรเป็นเย็นวันนี้อัญชันที่ฝึกทำปลาสามรสกับยายปริกและน้ำพริกกะปิผักต้มให้กับพ่อคุ้มอินทรีย์เป็นครั้งแรกอัญชันรีบช่วยยายปริกยกข้าวเย็นขึ้นมาบนเรือน"เอ็งทำอันใดให้ข้ากินหรืออัญชัน"พ่อคุ้มอินทรีย์ที่พึ่งอาบน้ำผัดเสื้อผ้าก็เดินออกมา"อัญชันทำเมนูปลาสามรส น้ำพริกกะปิแล้วก็ผักต้มให้กับพ่อคุ้มอินทรีย์ ลองกินดูจ๊ะ"อัญชันยิ้มหวานเนื้อตัวยังมีแต่กลิ่นกับข้าวพ่อคุ้มอินทรีย์เดินเข้าไปหาอัญชัน โอบกอดร่างเล็ก ๆ พร้อมกับหอมแก้มเบาๆ ดังฟอด..!"พ่อคุ้ม...!!!"อัญชันเรียกอินทรีย์เสียงดังเพราะแอบตกใจที่อยู่ดีๆก็โดนขโมยหอมแก้ม"ทำไม มึงเป็นคนของกูแล้ว กูบอกมึงแล้วไง ไม่ต้องตกใจหรอก ต่อไปนี้ทุกอย่างบนตัวมึงเป็นของกูแต่เพียงผู้เดียว"อินทรีย์พูดไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาทั้งนั้น"อัญชันแม้จะไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแบบที่พ่อคุ้มทำ ก็ยิ่งรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อยเพราะพ่อคุ้มอินทรีย์ไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของตน"ขอบใจเอ็งมาก เอ็งก็มากินข้าวพร้อมข้าเลยแล้วกัน"อินทรีย์ที่จุงมือเล็ก ๆ ให้เดินตามมาด้วยอีจวงที่เดินขึ้นมาพร้อมกับโถข้าว แทบจะทำโถข้าวหลุดมือ เมื่อเห็นภาพพ่อคุ้มอินทรีย์
You may also like
