ถ้ำมอง

ตั้งแต่มีอัญชันเข้าอินทรีย์ก็ไม่เหงาอีกเลยบางคืนอินทรีย์ก็จะเข้าไปนอนในห้องของอัญชัน จนอัญชันรู้สึกชินและก็รู้สึกดีที่ได้นอนในอ้อมกอดของผู้มีพระคุณอย่างอินทรีย์ อย่างเช่นคืนนี้ก็เป็นอย่างทุกคืน

อินทรีย์ที่อาบน้ำเสร็จตั้งแต่หัวค่ำ ถือวิสาสะเดินเข้ามารออัญชันอยู่ในห้องนอน ด้วยกันสวมผ้ากางเกงเพียงตัวเดียว โชว์ท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนอัญชันก็ลงไปเล่นน้ำกับชมพู่ที่ท่าน้ำยังไม่ยอมขึ้น

"อัญชันนี่เหลวไหล จนจะโพล้เพล้พลบค่ำอยู่แล้วก็ยังไม่ยอมเลิกเล่นน้ำกัน สงสัยต้องลงไปตามเสียกะมัง"อินทรีย์รู้สึกหงุดหงิดที่ยังไม่เห็นอัญชันขึ้นเดินเสียทีห่วงแต่เล่นน้ำกับชมพู่เลยตัดสินใจเดินลงไปตาม

"ชมพู่อย่าแกล้ง ดูสิเนี่ยตัวข้างตัวอัญชันแดงหมดแล้ว"อัญชันทำหน้ากะเง้ากะงอดที่โดนชมพู่แกล้ง

"ก็ได้เจ้าค่ะ บ่าวไม่แกล้งแล้ว งั้นเรามาว่ายน้ำแข่งกันไหม ว่าใครจะว่ายข้ามกลับมานี้ได้ก่อนกัน"ทั้งสองคนก็พากันว่ายน้ำแข่งกันอยู่ภายใต้สายตาของอินทรีย์ที่ยืนมองเด็กทั้งสองเล่นน้ำเงียบๆ

อัญชันกับชมพู่สาวน้อยในวัย 17 ปี ที่สวยงามประดุจดอกไม้งาม แม้จะยังไม่สะพรั่งเต็มที่ก็เป็นสิ่งที่เปรียบเสมือนดอกไม้ที่ล่อลวงแมลงตัวผู้ทั้งหลายให้มาดอมดม ความเลื่องลือในความสวยของอัญชันดังไปทั่วหมู่บ้านใคร ๆ ก็อยากดูโฉมที่เลื่องลือ

"ชมพู่ อัญชันเหนื่อยแล้วไม่ไหวแล้วนะ"สองคนที่ว่ายน้ำไปกลับอย่างสนุกสนานก็หมดแรง

"ก็ได้จ้ะ งั้นเรามาขัดเนื้อขัดตัวกันเถอะ วันนี้ชมพู่เตรียมมะขามเปียกกับขมิ้นชันมาด้วยนะเดี๋ยวชมพู่ขัดตัวให้คุณหนูอัญชันเองเจ้าค่ะ"

"เอาสิ อัญชันก็อยากขัดตัวเหมือนกัน"

สองสาวที่นั่งอยู่ริมน้ำ บนสะพานท่าน้ำก็นุ่งกระโจมอกผลัดกันถูหลังถูตัวอยู่นั่นไม่ยอมขึ้นเสียที

ภายใต้สายตาของอินทรีย์ก็เฝ้ามองดูอยู่ห่าง ๆ แต่มีบางอย่างสั่นไหวหลังพุ่มไม้ข้างบ่อน้ำ อินทรีย์กกวาดสายตาเพ่งมองไปที่ข้างบ่อน้ำเขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว เหมือนมีอะไรซุ่มอยู่

"เอ๊ะ....!" อินทรีย์รู้สึกเอะใจจึงได้ลักลอบเดินไปทางด้านหลังบ่อน้ำ พร้อมกับจับปืนพกคู่ใจที่เหน็บเอวแล้วย่องไปอย่างเงียบ ๆ

มึง...!!!! ปัง...!! เพียงชั่วอึดใจอินทรีย์ก็ยิงปืนนัดหนึ่งเข้าที่ต้นขาของชายปริศนา ที่กำลังซุ่มดูสองสาวอยู่ตรงพุ่มไม้ใหญ่ข้างบ่อ

"กรี๊ด..!!"ทำอัญชันและชมพู่ตะโกนกรี๊ดดังลั่น เสียงโอดครวญทั้งเสียงกรี๊ดตะเบ็งขึ้นพร้อมกันเพราะสองสาวตกใจกับเสียงปืน

"โอ๊ย.....!!!' ข้ากลัวแล้วพ่อคุ้มอินทรีย์ เสียงชายแปลกหน้าที่นอนกุมขาจมกองเลือด

เสียงปืนที่ดังมาจากบ้านของอินทรีย์ทำให้ลูกสมุนที่อยู่บริเวณลานฝึกไอ้สนกับไอ้กล้าและผู้ติดตามอีก 5-6 คนรีบรถหน้าวิ่งมาที่บ้านของอินทรีย์อย่างไม่ต้องคิดมาก

"เฮ้ย..!เสียงปืนดังมาจากบ้านพี่อินทรีย์นี่หว่า พวกมึงเตรียมอาวุธให้พร้อม รีบไปบ้านพี่อินทรีย์เดี๋ยวนี้"เสียงไอ้สนที่สั่งลูกสมุนที่ติดตาม

"ได้จ้ะพี่" ลูกสมุนไพร 5-6 คนจึงรีบติดตามไอ้สนและไอ้กล้าไปที่บ้านของอินทรีย์ ถึงจะอยู่ไม่ห่างไกลกันมากแต่ก็ใช้เวลาเกือบ 5 นาที

"กูถามว่ามึงเป็นใคร ทำไมถึงกล้าเข้ามาในบ้านของกู ที่นี่เป็นที่ของกู"อินทรีย์จ่อปืนที่กลางกบาลของชายแปลกหน้า

"ข้า ข้า แค่ผ่านมาจ้ะ ข้าเอาของป่ามาขายในตลาด แล้วเดินลัดเลาะมาแล้วได้ยินเสียงผู้หญิงสองคนนั้นเลยซุ่มดูจ้ะ"

ชายแปลกหน้าถึงกับร้องลั่นเมื่ออินทรีย์เอาปืนตบเข้าไปที่หน้าพร้อมกับใช้เท้าใหญ่ ๆ เหยียบไปที่แผลที่เขาได้ยิงเอาไว้

"กูเตือนมึงครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งหน้ากระสุนจะไม่ได้ฝังที่ขาของมึง แต่กระสุนจากฝันที่กบาลของมึงแทน!"

อินทรีย์ถีบชายแปลกหน้าจนหงายหลัง ใบหน้าเรียบนิ่งบวกกับน้ำเสียงที่ดุเข้มเย็นชาจนดูเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ ทำให้ชายตรงหน้าต้องกราบชาวอินทรีย์เพื่อร้องขอชีวิตเลยทีเดียว

สองสาวพี่รีบนุ่งผ้าผ่อนจนเรียบร้อยก็วิ่งตามมาดูจากต้นเสียง จึงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด สองสาวก็วิ่งมาหลบอยู่หลังอินทรีย์ แล้วก็เห็นชายแปลกหน้านอนจมกองเลือดอยู่

ส่วนลูกน้องที่มาถึงก็รู้สึกเฉยๆเพราะพี่อินทรีย์ปกติไม่ไว้ชีวิตใครง่าย ๆ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องของอัญชันแทบจะไม่เคยรอด

"จ๊ะฉันสัญญาจ๊ะ ฉันขอโทษนะจ๊ะ" ชายแปลกหน้าก้มกราบกรานอินทรีย์ลนลานเหมือนคนสติแตก

"ไป..ไปให้พ้นเรือนของกู..!!'อินทรีย์ตะคอกเสียงดังลั่น เหล่าลูกน้องที่ยืนอยู่ห่าง ๆ พากันขนลุกเกรียว

ชายแปลกหน้ารีบลุกลากสังขารตัวเองอย่างทุลักทุเลออกจากพุ่มไม้ใช้มืออุดแผลของตนแล้วรีบเดินจนหายลับไป

"อัญชันกลับขึ้นเรือนเดี๋ยวนี้!"อินทรีย์สั่งเสียงเข้มพร้อมกับโอบกอดอัญชันให้เดินกลับขึ้นเรือน

ชมพู่ถึงกับตัวสั่นกับภาพที่เห็นชมพู่ไม่เคยคิดว่าพ่อคุ้มจะเด็ดขาดขนาดนี้

"ส่วนพวกมึงขอบใจมากที่มา ตามไปดูว่ามันเป็นคนของใคร อย่าเพิ่งกระโตกกระตากเป็นไปไม่ได้ที่มันจะมาเพียงขายของ หรือซุ่มดูสองสาวแน่นอน"อินทรีย์พูดจบก็ประคองอัญชันแนบกายขึ้นเรือน

"ได้จ้ะพี่เดี๋ยวข้าจะตามมันไป"ไอ้สนรับปากพร้อมกับลูกน้อง 5-6 คนเดินตรวจตรารอบเดือนของอินทรีย์อีกครั้งก่อนจากไป

"เป็นอะไรหรือเปล่า ตกใจหรือ"อินทรีย์ที่เห็นอัญชันไม่ยอมพูดจาตั้งแต่กลับขึ้นมาบนเรือน

"อัญชันแค่รู้สึกตกใจนะจ๊ะ พ่อคุ้มจะต้องอยู่กับปืนผาหน้าไม้แบบนี้ตลอดเลยหรือจ๊ะ"อัญชันที่นั่งรับลมอยู่บนเรือนกับอินทรีย์หันไปถามพร้อมกับเงยหน้ามองฉายแววตาเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง

"ทำไมทำหน้าเช่นนั้นเล่าอัญชัน"อินทรีย์ถามเพราะอยากจะรู้ความในใจของเด็กน้อยตรงหน้า

"อัญชันกลัวจะเสียพ่อคุ้มอินทรีย์ไป อัญชันไม่มีใครอีกแล้วนอกจากพ่อคุมอินทรีย์และตาเขียว"อัญชันถูกวงแขนแกร่งของอินทรีย์โอบรัดเอาไว้แน่นแนบกระชับตัว

"เอ็งไม่ต้องกลัวว่าข้าจะทิ้งเอ็งไปไหนหรอก ข้าก็อยู่กับเอ็งที่นี่ ตลอดชีวิตของข้านั่นแหละ ข้าก็ไม่เคยอยากคิดจะเสียเอ็งไปเช่นกันอัญชัน ตั้งแต่วันที่ข้าพบเอ็ง เอ็งก็มีความสำคัญกับชีวิตข้าไม่น้อย"อัญชันซุกอกแกร่งด้วยความอบอุ่นหัวใจ

"เอาอย่างนี้ได้ไหมจ๊ะ พรุ่งนี้อัญชันขอพ่อคุ้มสอนให้ยิงปืนหน่อยได้ไหมจ๊ะ อัญชันอยากเรียน"อัญชันเอาหัวเล็ก ๆ ถูไถไปที่อกแกร่งเหมือนลูกแมวมีหรือว่าอินทรีย์จะไม่ยอมใจอ่อน

"ก็ได้ ก็ดีเหมือนกัน ข้าจะสอนไว้ให้เองป้องกันตัวหากวันใดมีเหตุด่วน จะได้ดูแลตัวเองได้"อินทรีย์ก็เป็นห่วงอัญชันไม่ใช่น้อย

หากวันหนึ่งเขาต้องออกไปดูพวกโจรปล้นควายหรือต้องปะทะกับโจรป่าสุดท้ายถ้าเกิดพลาดพลั้งอัญชันยังได้ดูแลตัวเอง

"ขอบคุณนะจ๊ะ พ่อคุ้มใจดีที่สุดในโลกเลย อัญชันรักพ่อคุณที่สุด"

อัญชันไม่รู้ตัวเลยว่าคำว่ารักของอัญชันกำลังเริ่มก่อเป็นข้อผูกมัดพันธนาการภายใต้จิตใจของอินทรีย์

ส่วนอินทรีย์ก็คิดแค่ว่าตัวเองรู้สึกถูกชะตากับอัญชันมากเป็นพิเศษ เขาไม่เคยคิดอยากจะได้เด็กคนนี้มาทำไม่ดีไม่ร้าย เขาเพียงแค่อยากปกป้องชีวิตเล็กๆชีวิตหนึ่งให้มีความสุขและปลอดภัย....

ภายใต้การกระทำทุกอย่างของอัญชันและอินทรีย์ถูกคนคนหนึ่งเฝ้ามองอยู่ไม่ห่างด้วยความอิจฉาตาร้อนจนเกิดเป็นไฟริษยาสูงอยู่ในทรวงใน อีจวงที่ได้ยินเหตุการณ์มาจากนางชมพู่จึงได้รีบวิ่งจั้นขึ้นมาบนเรือนแอบดูอินทรีย์และอัญชัน

"อีเด็กเหลือขอ มึงแย่งความรักจากพ่อคุ้มอินทรีย์ไปจากกูจนหมดสิ้น" อีจวงที่คิดเข้าข้างตัวเองเป็นตุเป็นตะคิดว่าอัญชันเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งสอง