บทที่ 150

“งื้ออออ~~ แบบนี้นี่เอง~~”น้ำเสียงแห่งความปรามปลื้มยินดีของไดอาน่า..ที่ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศแสนแปลกประหลาด ดึงสติสัมปชัญญะส่วนหนึ่งของดอกรัก..ที่เผลอหลุดเข้าไปในห้วงภวังค์ความคิดมากมายของตัวเอง ให้ออกมาเผชิญหน้ากับสายตาเป็นประกายระยิบระยับของพี่ไดอาน่า..ที่ตอนนี้กำลังชะโงกใบหน้าเข้ามาหา จนปลายจมูก