Novels by Time To Love

“ฉันพูดไม่เก่ง”ดวงตากลมโตของหญิงสาวได้บอกเล่าความคิดความอ่านทุกสิ่งอย่างให้โคดี้ได้รับรู้โดยไม่ต้องเอ่ยปากพูด ดวงตาคมที่ทอดมองไปที่แม่ค้าคนสวยทอประกายระยิบระยับ..ก่อนริมฝีปากหนาสุขภาพดีของบอดี้การ์ดมากฝีมือจะพึมพำพูดออกไปเพียงสั้นๆแต่ล้วนได้ใจความ “ค่ะ..มินก็พอจะรู้..เพราะหนึ่งอาทิตย์นี้คุณโคดี้พูด

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ติ้งต่องงง~~ ติ้งต่องงง~~ ตั้งต่องงง~~ แกร๊กกก!!! “ทำไมต้องหมายเหตุให้มินมาส่งอาหารด้วยคะคุณโคดี้?”ทันทีที่บานประตูบ้านพักหรูริมหาดที่สวยที่สุดปรากฏตัวขึ้น..เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มแสนน่ารักก็แผดเสียงเปิดฉากบ่นเจ้าของใบหน้ามึนตรงหน้าออกไปอย่างอ่อนอกอ่อนใจในทันทีทันใด นั่นเพราะนับตั

“_\\\_เออ..ดิฉันคิดว่าหน้าที่ของดิฉันหมดลงแล้วนะคะ”แต่แล้วสองแก้วป่องก็ต้องเปลี่ยนฉับพลันเมื่อสายตาไม่รักดี..ดันเอาแต่ลอบมองความเพอร์เฟสที่โผล่พ้นสาบเสื้อคลุมของลูกค้าอย่างหน้าไม่อาย มินตราพยายามดึงสายตากลับ..แต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกินเมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะตั้งใจ..‘อ่อย’..เธอเต็มอัตรา! “=^=ไม่มี

บ้านพักตากอากาศของ โคดี้ ติ้งงงง!!! [ลุงโคดี้ของแพกซ์ตัน~~/ของพาริชด้วยยยคร้าาา~~] “หึๆ..” เพียงปลายนิ้วกดเล่นวีดีโอประจำวัน..เสียงเจื้อยแจ้วแสนน่ารักน่าเอ็นดูของสองทายาทแห่งตระกูลเรนย์ก็ดังขึ้น มุมปากหนาสีไวน์ก่ำที่ปกติเรียบเฉยบัดนี้กลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอยู่บ่อยครั้ง..หลังมีสองแสบคอยส่งวีดีโอมา

สิบห้านาทีต่อมา ตึกๆๆๆ “ลูกเมียไม่มีจริงหรอ..?”หลังกวาดสายตามองหาความผิดปกติของจอมเผด็จการที่จู่ๆก็พรวดพลาดให้มาในชีวิตโดยที่เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรือไม่ยอมรับ เสียงหวานก็พึมพำปรึกษากับตัวเองไปพลางๆ..หลังเจ้าของบ้านหรูริมหาดแห่งนี้ได้ระเห็จตัวเองไปเก็บกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้น “รอเธอไง..” พรึบบบบ!!

กึกกกก!!! และในขณะที่ความคิดมากมายกำลังสู้รบปรบมือกันอยู่ภายในหัวของหญิงสาวอยู่นั้นเอง..พลันความเคลื่อนไหวที่อยู่ๆก็หยุดชะงักลงนั้น ก็ดึงความสนใจทั้งหมดของหญิงสาวให้กลับมาอยู่ยังปัจจุบัน..ที่สภาพแววล้อมข้างนอกตัวรถได้เปลี่ยนไปแล้ว “0.0!..คุณ!..คิดจะทำอะไรฉันคะ!!”และในช่วงเวลาที่เธอกำลังตื่นตาตื่น

ขวับบบบ!!!/ขวับบบบ!!!/ขวับบบบ!!!“เป็นอะไรไปลูก?”ความผิดปกติที่แสดงบนใบหน้าของเจโรมทำคนเป็นมารดาอดที่จะไถ่ถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ พร้อมเดียวกันนั้นก็มีสายตาของไดอาน่าและบิดากดดันขอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ“เหม็น..”คำตอบเดียวเพียงสั้นๆทำเอาคนลงมือทำอาหารถึงกับใจแป่ว เจเชตที่สีหน้าของภรรยาไม่ดีรีบขยับตัวเข้าไปปลอบประโลมความรู้สึกของผู้เป็นภรรยา และไม่ลืมที่จะตวัดสายตาดุดันไปยังบุตรชายที่กำลังตีหน้ายุ่งปิดจมูกเป็นพัลวัน“พูดบ้าอะไรคะเนี่ย..อาหารกลิ่นหอมจะตายไป”ไดอาน่าที่รับรู้ได้ถึงบรรยากาศมาคุรีบขยับตัวไปกระซิบถามเจโรม โดยไม่ลืมที่จะใช้รอยยิ้มของตัวเองดึงบรรยากาศให้กลับมาสดใสเหมือนดั่งเดิม“ไม่รู้..อุ๊ปป..!!!”แต่คงจะยากเพราะอาการเหม็นบูดอาหารของเจโรมคล้ายจะหนักกว่าเดิมมาก เสียงเข้มแหบพล่ากัดฟันตอบเพียงสั้นๆ..ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดริมฝีปากสกัดกั้นลมปราณที่กำลังตีขึ้นมาบริเวณลำคอกะทันหัน“0.0พี่เจ…!!”ใบหน้าที่เริ่มซีดเผือกลงเรื่อยๆทำไดอาน่าเริ่มใจคอไม่ดี จากที่เห็นใจมารดาเขากลับกลายเป็นเขาเสียเอง..ที่เธอเป็นกังวลกับอาการแปลกประหลาดที่อยู่ๆก็เกิดขึ้นฉับพลัน และดูแล้วเจ้าตัวก็คงจะไม่ได้ล้อเล่น.

เวลาต่อมา“=0=ฮ่าววว~~~”นั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องแต่งตัว ไดอาน่าก็พยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น..พร้อมกับอ้าปากหาววอดๆอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ความสวย ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรช่วงนี้เธอถึงได้รู้สึกง่วงอยู่บ่อยๆ แม้จะพยายามทำตัวเองให้กระปรี้กระเปร่าอยู่ตลอดเวลา..แต่ก็เพียงไม่นานเธอก็กลับมาง่วงนอนอีกครั้ง และเพราะเป็นแบบนี้กิจกรรมแช่น้ำนมบำรุงผิวของเธอถึงต้องยกเลิกไปอย่างไม่มีกำหนด นั่นเพราะเจโรมและมารดาของเธอไม่อนุญาตให้ทำอีก..หรือจนกว่าเธอจะกลับมาเป็นปกติหมับบบบ!!!ซึ่งก็เหมือนในตอนนี้ที่เธอกำลังจะหลับกลางอากาศ..โดยที่ยังทาครีมบำรุงผิวไม่เสร็จด้วยซ้ำ! แต่ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเจโรมก็มักจะเข้ามาช่วยเหลือเธอได้ทันเสมอ ไดอาน่าพยายามต่อสู้กับเปลือกตาที่หนักอึ้ง..ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไประบายยิ้มแทนคำขอบคุณที่เขาอยู่ตรงนี้ และคอยปกป้องคุ้มครองเธอให้ปลอดภัยครบสามสิบสอง“ไปโรงพยาบาลกัน”เป็นครั้งแรกที่เจโรมยื่นคำขาด..ให้ไดอาน่าไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายเช็คร่างกายให้ละเอียด เพราะทุกครั้งที่พบว่าเธอทิ้งตัวกลางอากาศ..หัวใจแกร่งก็กระตุกวูบกลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างบาง“ได

“เมื่อคืน..พี่จัดเธอหนักไปหรอ?”ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ทำเจโรมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปาก..พร้อมกับเลิกคิ้วถามร่างบางในอ้อมแขนออกไปอีกครั้ง โดยที่สายตาที่ทอดมองไดอาน่ากำลังทอประกายระยิบระยับ..ราวกับพึงพอใจที่เป็นต้นเหตุทำเธอหน้ามืดฉับพลันแบบนี้ซ่าาาาา!!!“0////0!…พี่เจ..!!!”นาทีนี้กลายเป็นเธอที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับรอยยิ้มปราบเซียน และคนตรงหน้าก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่ามีอิทธิพลต่อเธอมาด..ถึงได้ขยันแกล้งเบอร์นี้ มือเล็กอดไม่ได้ที่ฟาดลงบนแผงอกแกร่งเบาๆ พร้อมกับปรามเจโรมกลบเกลื่อนอาการเขินอายของตัวเอง“หึๆๆ..”แต่มีหรือที่เจโรมจะสะทกสะท้าน..นอกจากยิ้มรับอย่างภาคภูมิใจ ทำไดอาน่าเขินอายจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่างเสียนาทีนั้น ‘อร้ายยย..เธอโดนตกซ้ำๆอีกแล้ว~~~’“>\\\\”สามสิบนาทีต่อมาบรืนนนนน~~~ บรืนนนนน~~~ บรืนนนนน~~~หัวใจดวงเล็กกระหน่ำเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เมื่อเสียงขบวนรถหรูสัญชาติยุโรปสีดำขลับมากกว่าห้าคัน..ค่อยๆขับเคลื่อนตามกันผ่านประตูคฤหาสน์เข้ามา ไดอาน่าที่แต่งกายเป็นระเบียบเรียบร้อยยืนตัวเกร็งอยู่ข้างๆร่างสูงสง่าที่ยังคงวางสีหน้าเรียบเฉย แต่ตรงข้ามกับเธอที่แทบจะเก็บอาการไม่อยู่!.

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาพรึบพรับๆๆ“ยัยขี้เซา..ตื่นได้แล้ว”ช่วงหลังมานี้เจโรมต้องเป็นฝ่ายปลุกเจ้าขี้เซาที่นอนหลับอุตุไม่ยอมตื่นจากฝัน..จนเขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจกับอาการผิดปกติของร่างบาง ที่หลังๆมานี้ความแสบสันแทบไม่มีให้เห็น..แต่ความขี้เซากลับเข้ามาแทนที่และมากขึ้นจนมันทำให้เจโรมเป็นกังวลใจ “งึมงำๆๆ..กี่โมงแล้วขาาาา~~”ไม่นานหลังจากที่ถูกปลุก..เสียงหวานแหบพล่าก็พึมพำขึ้นโดยที่เปลือกตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิท นั่นเพราะตอนนี้เธอยังคงรู้สึกง่วงเสมือนนอนไม่เต็มอิ่ม และตัวต้นเหตุที่ยืนนิ่วหน้าคิ้วขมวดอยู่ตรงหน้าของเธอนั่นแหละ..ที่ทำให้เธอเหนื่อยล้าไปทั่วร่างกายแบบนี้พรึบบบ!!!“ทำหน้าดุทำไมคะเนี่ยย?”ไดอาน่าเปิดปากหาวน้ำตาเล็ด ก่อนจะยื่นปลายนิ้วเล็กไปคลึงบริเวณหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปมยุ่งเหยิงของเจโรมให้คลายลง แล้วเอียงศีรษะถามคนหน้าดุด้วยความสงสัย..และไม่ลืมที่จะใช้รอยยิ้มอ้อนเรียกคะแนนความสนใจไปด้วย“นอนจนจะกลายเป็นหมูอยู่แล้ว”รอยยิ้มสดใสทำให้เจโรมคล้ายความเป็นกังวลได้เปราะหนึ่ง แต่ภายในใจนั้นยังคงเป็นห่วงกับอาการแปลกประหลาดนี้ไม่น้อย แต่พอได้เห็นดวงตาใสแป๋วของไดอาน่าเจโรมก็ยอมวางความสงสัยทุกอย่างเอ

สิบนาทีต่อมาแกร๊กกกก!!!“=_=กว่าจะเปิดได้นะพวกแก!…อาหารที่สั่งเย็นไปหมดแล้วมั้ง?”เสียงใสเปิดฉากบ่นเป็นคนแรก..โดยไม่ลืมที่จะพยักพเยิดใบหน้าไปยังกล่องอาหารที่วางอยู่ใกล้ๆประกอบคำพูดของตัวเอง ทำเอาเพลินวานยิ้มแห้งอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนรอนาน ส่วนมาไคก็ยังคงตีหน้ามึนไม่ได้ตกใจหรือคิดจะอธิบายอะไรกับเธอเลยด้วยซ้ำ ‘สงสัยน้ำลายจะบูดกะทันหัน!’“แล้ว..ว่าที่สามีของแกละ”ทนให้เพื่อนสาวหยอกล้อทางสายตาได้ไม่เท่าไหร่ เพลินวานก็รีบเปลี่ยนเรื่องของตัวเองไปถามหาคนที่มากับเพื่อนสาว..ซึ่งในตอนนี้เขาคนนั้นไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว“พี่เจมีธุระกะทันหัน..ไม่ต้องสนใจหรอก เพราะตอนนี้ฉันสนใจเรื่องของพวกแกมากกว่า ยังไงกันแน่หะมาไค?”ไดอาน่าจัดการสรุปเรื่องของเจโรมอย่างกระชับและรวบรัด แล้วกลับมาไล่บี้เรื่องเพื่อนสนิททั้งสอง..ที่ตอนนี้หวานเลี่ยนยิ่งกว่าเธอกับเจโรมเสียอีก ‘เธอได้พลาดอะไรไปตอนไหนกันนะ..ถึงได้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย?‘“ก็อย่างที่เห็น..ฉันกับเพลินคบกัน”คราวนี้เป็นจอมหน้ามึนที่เป็นคนให้คำตอบแก่เธอ ไม่พอมาไคยังรั้งตัวเพลินวานเข้าไปกอดเพิ่มน้ำหนักคำพูดของตัวเองพร้อม!“หะ!!!…ทำไมไดไม่รู้?”ไดอาน่าอุทานขึ้นอย่

ความตั้งใจที่อยากจะเซอร์ไพรส์เพื่อนสาว..กลับกลายเป็นเธอเสียเองที่ถูกทั้งสองเซอร์ไพรส์กลับ! ไดอาน่าเสมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างเมื่อได้เห็นสภาพตื่นนอนของเพื่อนสนิททั้งสอง!..และการแต่งกายที่สวมใส่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่บนตัว มองจากดาวอังคารก็รู้ได้ในทันทีว่าทั้งสองพึ่งพากิจกรรมอะไรมา! และเธอก็ไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขั้นจะดูไม่ออกว่าทั้งสองได้ข้ามเส้นเพื่อนกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“ขะ..ขอโทษที่ไม่เรียบร้อยค่ะ..พวกเราขอเวลาสักครู่นะคะ”เพลินวานเป็นฝ่ายได้สติ..ก่อนจะรีบเอ่ยขอโทษขอโพยคนข้างๆเพื่อนสาว จากนั้นก็หันขวับไปส่งสัญญาณไล่ตะเพิดมาไคให้กลับเข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อย..ก่อนจะหันมาส่งยิ้มแห้งๆทิ้งท้ายแล้วรีบดึงบานประตูปิดลงอย่างรวดเร็ว!ปังงงงงง!!!“0.0…นะ..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยยย~~~”ลมจากการปิดประตูกระแทกเข้าใบหน้าอย่างจัง..ดึงเอาสติสัมปชัญญะของไดอาน่าให้กลับเข้าสู่ร่าง ก่อนดวงตากลมโตจะกระพริบปริบๆพลางละล่ำละลักปรึกษากับตัวเองเบาๆ..เมื่อเหตุการณ์ชวนโลกแตกเบื้องหน้ายังคงทำเธอจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นถ้าหากทั้งสองจะลงเลยกันจริงๆเธอก็พร้อมสนับสนุนเต็มที่..แค่เพียงขอเวลานอกตกใจก่อนก