Chapter 10

Chapter 10

ทานตะวันวิ่งตากฝนตัวสั่นงันงกเข้าไปในบ้านหลังเล็กแล้วล็อคประตูเอาไว้ เธอไม่รู้จะหนีไปที่ใดถึงจะหลุดพ้น คุณป๋าไม่ชอบขี้หน้าเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งเธอไปขัดจังหวะเขาแบบนี้ เขาก็ยิ่งไม่ชอบใจแน่ๆ ทานตะวันรีบเข้าไปหลบในห้องคุณลุงอำพลแล้วนิ่งเงียบ 

เธอซ่อนตัวหลบอยู่ใต้เตียง พยายามทำตัวลีบเล็ก หลบซ่อนภัยร้ายที่คืบคลานเข้ามา ถ้าหลบอยู่ในห้องของตัวเอง มันก็ยิ่งไม่ปลอดภัย มาแอบหลบในห้องนี้เผื่อเขาจะหาไม่เจอ 

ตอนวิ่งมาเธอได้ยินเสียงคำรามพร้อมเสียงฝีเท้า เขาคงจะวิ่งตามเธอ ทานตะวันขดตัวรู้สึกกลัวจับจิต ถ้าเขาจับได้ชะตากรรมของเธอจะเป็นอย่างไร ทานตะวันไม่อยากจะคิดเลย

หัวใจเต้นโครมคราม สายฝนตกกระหน่ำลมพัดกรรโชกรุนแรง ภายในห้องมืดมีเพียงแสงฟ้าแลบฟ้าผ่าที่เล็ดลอดเข้ามาเท่านั้น บรรยากาศยิ่งเลวร้าย ทานตะวันก็ยิ่งกลัว

ครืน! เปรี้ยง! แอ๊ด!

ตึก! ตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าดังแข่งกับเสียงฟ้าเสียงฝน บรรยากาศมันช่างน่ากลัว ประตูห้องถูกเปิดทานตะวันเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ด้วยความตกใจระคนหวาดกลัวสุดขีด

ตึก!ตึก!

"ว้า! ชอบเล่นซ่อนแอบก็ไม่บอก" น้ำเสียงดุดันดังขึ้น ทานตะวันพยายามนิ่ง ไม่กล้าแม้จะหายใจแรงๆ เสียงหัวใจที่กำลังเต้นรัวเร็ว ดังโครมครามแทบทะลุออกมานอกอก

"..."

"หลบอยู่ในตู้หรือเปล่า?" คริสแสยะยิ้มร้าย

"..."

"หรือว่าหลบอยู่ใต้เตียง!"

"..."

"แต่คิดเหรอว่าหนีฉันพ้น!" 

"กรี๊ดดด!" ขาเล็กถูกจับแล้วลากร่างทานตะวันออกมาจากใต้เตียง เธอพยายามฝืนตัวเองอย่างสุดกำลัง มือจิกพื้นไม้ตะกายตัวให้หลุดพ้น

"ฮ่าๆ รนหาที่เองนะทานตะวัน" เสียงหัวเราะอย่างสะใจดังขึ้น คริสล็อคตัวทานตะวันแล้วพลิกเธอนอนหงาย

"กรี๊ด!" มือเล็กกระหน่ำทุบคนตัวโต แสงฟ้าแลบสว่างวาบเขาหันหลังให้แสงยิ่งน่ากลัว ทานตะวันหวีดร้องสุดเสียง ต่อสู้สุดกำลัง

"ถ้าหนีพ้นก็ลองดู

"กรี๊ดด! คุณป๋าปล่อยทานตะวัน" 

ทานตะวัน

ฉันหวีดร้องด้วยความกลัวสุดหัวใจ พยายามต่อสู้เพื่อให้หลุดพ้น แต่ยิ่งทุบตีเขาเขาก็ยิ่งตรึงร่างฉันเอาไว้ เเสงฟ้าแลบสว่างวาบทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าทะมึนทึนของเขาอย่างชัดเจน

กรอด! เสียงบดกรามดังขึ้น แสงฟ้าแลบทำให้เห็นแววตาแข็งกระด้างวาวโรจน์ไปด้วยไฟโทสะที่พร้อมจะแผดเผาฉันให้ไหม้เป็นจุล หากฉันเป็นกระดาษหรือใบไม้ถ้าเขาเป็นไฟฉันคงมอดไหม้เพราะไฟโทสะของเขา

"เธอคิดว่าฉันจะใจดีกับเธออีกเหรอ? หลายปีที่ฉันปล่อยเธอใช้ชีวิตมีความสุข เธอคิดว่าไอ้อำพลมันจะมีปัญญาคุ้มกะลาหัวเธอได้เหรอ  ถ้าฉันจะทำอะไรเธอ ที่เธอยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ก็เพราะฉันรอเวลาต่างหาก และตอนนี้เธอรนหาที่เอง และมันถึงเวลาที่ฉันจะทำสิ่งที่ฉันต้องการจะทำแล้ว" เขาประกาศกร้าวยิ่งทำให้ฉันหวาดกลัว ฉันพยายามดิ้นรนจนสุดความสามารถแต่ทว่าก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากคนตัวโตที่ทาบทับร่างของฉันเอาไว้ได้

น้ำตาเม็ดใสๆไหลอาบแก้มนวล สิ่งที่กำลังประจานความอ่อนแอของฉันก็คือหยาดน้ำตา ฉันหวาดกลัวหวาดกลัวสุดขั้วหัวใจ หวาดกลัวในสิ่งที่เขาพูดและในสิ่งที่เขาจะทำ

"คุณป๋าจะทำอะไรทานตะวัน"

"ฉันก็จะทำแบบนี้ไง!" เขาลุกขึ้นแล้วลากร่างฉันเหวี่ยงไปที่เตียง การกระทำแสนป่าเถื่อนโหดร้ายราวกับสัตว์ร้าย ร่างบางเล็กปลิวไปปะทะกับที่นอนอย่างแรง 

"กรี๊ดดด!"

"ฮ่าๆ!" คุณป๋าหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งสร้างความกลัวให้ฉัน ฉันกรีดร้องพยายามถดถอยกายหนี 

"อย่าทำอะไรทานตะวันเลยนะคะ" ฉันเสียงสั่นเครือน้ำตาไหลพรั่งพรู 

"หึ! เธอมันรนหาที่เองทานตะวัน!" เขาเข้ามา ฉันตัดสินใจถีบเขาจนเซล้ม แล้วรีบโดดลงจากเตียงวิ่งออกมาจากห้อง ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันรู้แต่ว่าฉันต้องหนีไปจากที่นี่

ฉันต้องหนีไปจากผู้ชายใจยักษ์คนนี้ หนีไปตายเอาดาบหน้า ดีกว่าต้องตายเพราะน้ำมือของเขา

ฉันวิ่งตรงไปตามทางเล็กๆหลังตึก บอดี้การ์ดที่คอยตรวจตราตอนนี้ไม่อยู่แล้ว สายฝนตกหนักจนฉันสะท้านทั้งกาย  น้ำตาไหลรินอาบแก้มแข่งกับสายฝน หนาวจับขั้วหัวใจเมื่อฝนตกห่าใหญ่ไม่ลืมหูลืมตา

ฉันสาวเท้าเร็วๆตรงไปที่ประตูรั้วด้านหลัง น้ำกระเซ็นทุกครั้งที่เท้าเปล่าเปลือยวิ่งกระทบ ฉันเห็นประตูด้านหลังแล้ว และฉันจะเปิดมันออกไป แต่ทว่า....

หมับ!

"กรี๊ด!" ร่างของฉันถูกคว้าเอาไว้ เขากระชากเสื้อของฉันแรงๆจนมันขาด แล้วลากฉันไปที่สวนห่างไกลผู้คน ฉันพยายามกรีดร้องแต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้างฉันเลย 

ฉันถูกลากเข้าไปในห้องเล็กๆที่เต็มไปด้วยฝุ่นเกรอะกรัง ไฟดวงเล็กกลางห้องส่องสว่างเพียงสลัวๆเท่านั้น

"กรี๊ด!" ฉันถูกเหวี่ยงลงพื้น เขายืนทะมึนทึนกลางห้องโชว์แผงอกกว้างเปลือยเปล่า เขาใส่เพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น

ฉันพยายามถดถอยกายหนี ใช้มือปิดหน้าอกตัวเอง ท่อนบนของฉันตอนนี้มีเพียงบราเซียร์สีดำห่อหุ้มทรวงอกเอาไว้ "อย่าทำอะไรทานตะวันเลยนะคะ ฮึก! ทานตะวันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"

"หึ! ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะรู้หรือเห็นอะไร ฉันรู้เพียงแต่ว่า ..." เขามองฉันด้วยสายตาโลมเลีย "ฉันจะเอาเธอ..."

"กรี๊ดดดด!!"