All Chapters of ดอกไม้ของจอมมาร: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำบรืน!บรืน!รถสปอร์ตสุดหรูสองคันขับตามกันอย่างไม่ลดละตามท้องถนนในยามวิกาล เสียงของเครื่องยนต์ดังสนั่นหวั่นไหว จนรถที่กำลังสัญจรอยู่ต้องหลบทางให้สายฝนตกพรำยิ่งทำให้ถนนลื่น ทำให้ผู้ที่เป็นสารถีประคับประคองยานพาหนะด้วยความยากลำบาก"เอายังไงดีครับนาย" ลูกน้องเอ่ยเสียงสั่นจ้องมองกระจกหลัง "ขับไปให้เร็วที่สุด ถ้าพวกมันตามทัน อย่าหวังว่าคนในรถจะรอด" ภาณุวัฒน์กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด พร้อมกับกอดกระชับร่างบุตรสาวเข้าสู่อ้อมแขน"พี่นุ ดาหลากลัวว่าพวกเขาจะ ..." ผู้เป็นภรรยาเอ่ยพลางยื่นมือไปจับแขนสามี"ดาอย่ากังวลใจไปเลย ตราบใดที่พี่ยังมีชีวิตอยู่ ดากับลูกจะต้องปลอดภัย" ภานุวัฒน์เอ่ยอย่างมาดมั่น ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ก็อย่าหวังว่าเขาจะยอมให้ใครมาทำร้ายลูกกับภรรยาของเขาได้"ค่ะ""หลับตาเอาไว้นะลูกรัก ได้ยินเสียงอะไรก็อย่าลืมตาขึ้นดู""ค่ะพ่อ" เด็กหญิงพยักหน้า กอดตุ๊กตาแน่นหลับตาปี๋ด้วยความตื่นกลัว ปัง!ปัง!ปัง!"โคร้ม!""กรี๊ดด!" เสียงกรีดร้องดังกึกก้อง ร่างทั้งสามถูกเหวี่ยงกระแทกไปมา รถพลิกคว่ำหลายตลบจนกระทั่งนิ่งอยู่กลางถนน ชายร่างสูงลงจากรถในมือถือมัจจุราชสีดำมันวาวไว้ในมือ "พ่อขาแม่ข

Chapter 2ทานตะวันหลับตาพร้อมดิ่งลงพื้น เธอเป็นเพียงเด็กอายุแค่แปดขวบ ที่ต้องมาสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปถึงสองคน หัวใจรู้สึกเจ็บและทุกข์จนไม่อาจจะทนอยู่ที่โลกแสนโหดร้ายนี้ได้ เธอเป็นเพียงแค่เด็ก เป็นเด็กที่ตลอดชีวิตที่ผ่านมามีความสุข ตอนนี้ความสุขมันหลุดลอยหายไปแล้ว มันเหลือเพียงความทุกข์ระทมตรอมตรมเท่านั้นการอยู่บนโลกนี้ลำพัง มันก็ทรมานไม่ต่างจากตาย ชีวิตนับจากนี้ ไม่รู้จะใช้ชีวิตที่โหดร้ายเพียงลำพังได้ยังไง ตายไปก็ดี! จะได้ไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่พ่อจ๋าแม่จ๋า ทานตะวันจะไปหาพ่อกับแม่แล้วนะคะ...เด็กน้อยตัดสินใจทิ้งตัวลง เป็นจังหวะเดียวกันที่ร่างบางเล็กถูกใครบางคนคว้าตัวเอาไว้ใครกัน... ใครเป็นคนมาช่วยเธอ..."ปล่อย ทานตะวันจะตายตามพ่อกับแม่ไป...ฮึก""ถ้าฉันไม่อนุญาตก็อย่าหวังว่าจะตายได้!" น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ย คนร่างเล็กพยายามดิ้น แต่ทว่าร่างของเธอก็ถูกดึงแล้วเหวี่ยงลงพื้นที่ระเบียงแรงๆตุ๊บ!"โอ๊ย!" เธอร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อถูกชายใบหน้าคมเข้มเหวี่ยงลงพื้น แล้วจ้องมองอย่างโกรธๆ"เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปสาวน้อย" เขาตรงเข้าไปบีบที่คางของเธอแรงๆ "เธอยังต้องเจ็บอีกเยอะ" คริสยิ้มร้ายจ้องม

Chapter 4วันเวลาเคลื่อนคล้อยไปอีกหลายปี เด็กหญิงผอมบางในวันนั้นกลายเป็นเด็กสาววัยสิบแปดที่สวยสะพรั่ง หญิงสาวใบหน้าสวยหวานใช้มือเล็กๆปาดเหงื่อขณะที่ร้อยเปลือกหอยเบาๆ"ทานตะวัน วันนี้ลุงมีกุ้งลายเสือมาให้" อำพลชูถุงกุ้ง คนร่างเล็กละมือจากงานที่ทำวิ่งตรงไปรับถุง"วันนี้ทานตะวันจะทำอาหารอร่อยๆให้ทานนะคะ""อืม วันนี้ไม่ต้องทำงานนะ รีบกลับบ้านไปทำอาหารดีกว่า""นี่เพิ่งบ่ายเองนะคะ ลุงอำพลหิวแล้วเหรอ?""คุณป๋ามาเกาะ ทานตะวันไม่เจอจะดีที่สุด""ค่ะ"ทานตะวันพยักหน้ารับรู้ เมื่อคุณลุงอำพลผู้เปรียบเสมือนบิดาคนที่สองเอื้อนเอ่ย คุณป๋าที่คุณลุงให้เรียกมาตั้งแต่เด็กจะมาที่เกาะไข่มุก แต่ละปีเขามาหลายครั้ง เธอเจอเขาบ่อยตอนที่เป็นเด็ก และรับรู้ได้ว่าเขาเกลียดชังเธอมาก พอโตขึ้นหญิงสาวพยายามเลี่ยงที่จะไม่เจอเขา เวลาที่เขามาเธอแทบจะไม่ออกมาจากบ้านบนเขาเลย เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวไม่อยากถูกเกลียดไม่อยากโดนเขาใช้คำพูดเหน็บแนม แม้จะไม่อยากจะใส่ใจแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกกับคำพูดพวกนั้น...หญิงสาวยิ้มให้คุณลุงอำพลจากนั้นก็รีบตรงไปที่กระเช้าเพื่อขึ้นไปที่บ้านบนเขา เธอมองเห็นเฮลิคอปเตอร์ที่บินลงมาจอด เธอจ้องมองในขณะ

Chapter 6ทานตะวันข่มอารมณ์โกรธของตัวเอง แม้จะกลัวคุณป๋ามากไม่ชอบคำพูดหลายๆอย่าง เขาก็ไม่ควรจะมาพูดจาดูถูกเธอ แต่จะต่อปากต่อคำกับเขามากก็ไม่กล้า เพราะเขาน่ากลัว เขาอาจจะฆ่าเธอตายก็เป็นได้ เธออึดอัดไปหมด ถ้าหากว่าวันนี้คุณป๋าไม่กลับง่าย เธอคงต้องไปเดินหรือหาอะไรทำฆ่าเวลาที่อื่น สายตาที่จ้องมองเธอมันมีแต่ความน่ากลัว ถึงแม้เขาจะไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาทางสีหน้ามากนัก แต่พอจ้องเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้น มันทำให้ทานตะวันรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่ซ่อนอยู่ "แล้วนายกลับวันไหน?""เร็วๆนี้แหละ" เสียงคุยกันดังอยู่ข้างนอก ทานตะวันเก็บกวาดจัดครัวจนเสร็จเรียบร้อยทั้งสามก็ยังคุยกันอยู่ หญิงสาวคว้าผ้าเช็ดตัวและตะกร้าสบู่เดินออกมาทางหลังบ้าน เธอเตรียมชุดเอามาไว้ผลัดเปลี่ยนด้วย สายน้ำใสไหลเอื่อย มันเป็นแม่น้ำที่ไหลมาจากน้ำตกข้างบน ถึงบ้านบนเขาที่เธออาศัยอยู่จะอยู่สูง แต่ก็มีน้ำกินน้ำใช้จากน้ำตกสายน้ำแห่งนี้ทานตะวันวางตะกร้าลงข้างๆโขดหิน เธอใส่ผ้าถุงแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก พระอาทิตย์สีแดงกำลังจะลาลับขอบฟ้า และอีกไม่นานสถานที่ที่เธออาบน้ำมันก็จะมืดลงแต่ถ้าจะมืดมันก็ไม่ใช่อุปสรรคเลย ทานตะวันชินกับที

Chapter 8ทานตะวันตกใจระคนไม่พอใจที่ชายที่โอบกอดและกดเธอให้นั่งตักเขาเอ่ยคำพูดร้ายกาจออกมา เธอไม่พอใจ ไม่ชอบใจ และเกลียดคำพูดของเขามาก คนอะไรไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลยสักนิด ถึงจะกลัวแต่ใช่ว่าเขาจะมาใช้คำพูดแบบนี้กับเธอได้ถึงจะจำใจไปกรุงเทพพร้อมคุณลุงเพราะคำสั่งของเขา แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ดูถูกเธอ"ถ้าคุณป๋าไม่ปล่อยทานตะวันจะทำร้ายคุณป๋านะ""เธอกล้าเหรอสาวน้อย" ไม่พูดเปล่าแต่กระชับร่างเล็กแน่นกว่าเดิม"นายครับ ปล่อยทานตะวันเถอะครับ" อำพลรีบเอ่ยปราม"หุบปากไป ...โอ๊ย" คริสร้องออกมาทันทีเมื่อฟันแหลมคมของหญิงสาวงับลงที่ต้นแขนของเขา เขาผลักร่างทานตะวันกระแทกกับหน้าต่างเครื่องบินแรงๆ "ยัยเด็กนรกนี่ อยากตายใช่ไหม?!" เขาตะคอกแล้วกระชากแขนเล็กแรงๆ ทานตะวันตัวปลิวตามใช้มือจับที่หน้าผากของตัวเอง ไม่ร้องโอดโอยแสดงความเจ็บปวดออกมา ถ้าร้องคนที่ทำหยาบคายกับเธอจะยิ่งได้ใจ เธอจะไม่แสดงสิ่งที่ทำให้เขาพอใจออกมาเด็ดขาด"เลือด นายครับปล่อยทานตะวันเถอะครับ" อำพลแทบจะกราบขอร้อง เขากลัวว่าหญิงสาวที่เขาเลี้ยงดูมาจะเป็นอันตราย เลือดไหลอาบลงมาที่เเก้มแล้วหยดแหมะลงที่เสื้อขาวของทานตะวัน อำพลได้เห็นก็ยิ่งร้อนรน