ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 13

ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 13

งานค่ำนี้ล้วนแล้วแต่เป็นคนมีชื่อเสียง มีฐานะ มีชาติตระกูลมาร่วมงาน ต่างยืนบ้างนั่งบ้างคุยกันในเรื่องที่ตัวเองให้ความสนใจ แต่ละก้าวที่เดินเข้าไปในงาน ปรียาพรแข้งขาสั่น ไม่กล้ามองหน้าใคร หลบหน้าหลบตาคนที่มองมาเพราะเกรงว่า หากคนอื่นทักเธอจะคุยกับคนนั้นๆ ไม่รู้เรื่อง หรืออาจทำให้ยุรนันท์ขายหน้า และนั่นหมายถึงรื่นฤดี นวลผ่องกับประภาวรรณก็ต้องขายหน้าไปด้วย เธอจึงก้มหน้าเดิน

“พื้นมันมีอะไรดี เธอเอาแต่มองพื้น” ยุรนันท์ที่สังเกตเห็นจึงถาม

“ก็ยังดีกว่ามองหน้าคนในงานนี่คะ อุ้มไม่รู้จักใคร เกิดใครมาทักพูดคุยในเรื่องที่อุ้มไม่เข้าใจ พูดผิดๆ ถูกๆ ออกไป พวกเขาคงหัวเราะเยาะอุ้มแน่ๆ แล้วอาจทำให้คุณเฮิร์ปเสียหน้าได้ อุ้มก็เลยก้มหน้าไม่สบตาใคร ก้มหน้าแบบนี้จะได้ไม่มีคนมาทัก คุณเฮิร์ปจะได้ไม่ถูกใครนินทาว่ามีเมียเป็นคนชั้นต่ำ”

คนได้รับคำตอบถึงกับอึ้ง ตอนแรกคิดไว้ว่าจะแกล้งเธอให้ยืนหัวเดียวกระเทียมลีบสักครึ่งชั่วโมง ให้ปรียาพรรู้สึกตัวว่า กาในฝูงหงส์เป็นอย่างไร แต่พอได้ยินประโยคนี้ ความคิดก่อนหน้าหายไปจนสิ้น ใจเขาอ่อนยวบขึ้นทันใด

‘ถ้าทำไม่ดีกับอุ้ม คุณแม่กับคุณยายให้เงินอุ้มรวมกัน