ตอนที่3 ไม่มีทางเป็นไปได้

ดั่งร้ายรักมาเฟียร้าย

ตอนที่3

ไม่มีทางเป็นไปได้

"หน้าบูดมาเลยเป็นอะไรยัยหนูท่อ?"หลินหลินเอ่ยถามกับเพื่อนสนิททันทีเมื่อหนูนาเดินมานั่งลงที่โต๊ะไม้ใต้ตึกด้วยท่าทีที่อารมณ์ไม่ดี

"ก็ไอ้โอมมันแย่งที่จอดรถฉันน่ะสิฉันกำลังจะขับรถเข้าไปจอดแต่ไม่รู้ว่าไอ้โอมมันมาจากไหนไม่รู้พุ่งเข้าไปจอดแทนที่ฉันเฉยเลยแบบที่ไม่เกรงใจแถมมันยังบอกอีกนะว่ามันไม่เห็นรถฉัน สีเขียวกระแทกตาแบบนั้นมันจะไม่เห็นได้อย่างไงตามันบอดสีหรือไงกัน"หนูนาพูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด

"สรุปคือทะเลาะกับโอมมาใช่ไหม?"หลินหลินถาม

"ก็ใช่นะสิเจอหน้ามันและพาให้อารมณ์เสียได้ตลอดเวลาเลย"

"ฉันว่าเธอควรชินก็ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอกันอยู่แล้วนี่"หลินหลินพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติก็มันก็ปกติจริงๆนี่น่า

"ฉันก็ไม่อยากทะเลาะแต่มันก็กวนประสาทฉันตลอดเลยแล้วมันทำให้อารมณ์เสียเข้าใจไหม"

"หรือว่าที่โอมมันชอบกวนประสาทเธอบ่อยๆเพราะว่ามันชอบเธอหรือเปล่ายัยหนูท่อ"หลินหลินเอ่ยบอก

"แบบนั้นอะนะที่เรียกว่าชอบ?"

"ใช่ไงแบบเหมือนอยากให้อยู่ในสายตาตลอดเวลาอะไรประมาณนี้"

"ไม่มีทางที่มันจะชอบฉันเพราะฉันพึ่งเห็นว่ามันลงสตอรี่ไอจีไปกินข้าวกับสาวอยู่เลย"

"โอมมันอาจจะไม่กล้ามาจีบเธอตรงๆก็ได้มั่ง"

"พอแล้วยัยหลินฮุ่ยหยุดชงได้แล้วมันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน"หนูนาส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงว่าเรื่องแบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน

"โอเคไม่ชงก็ได้"หลินหลินไหวไหล่อย่างไม่สนใจนัก

"แล้วยัยลูกแก้วล่ะยังไม่มาอีกเหรอ?"หนูนาถามถึงถึงเพื่อนสนิทอีกคน

"เดี๋ยวก็คงมามั่ง นั่นไงเดินมานู้นแล้ว"หลินหลินพยักพเยิดไปทางด้านหลังของหนูนาว่าลูกแก้วเดินมาแล้ว

"เดินยิ้มมาแต่เช้าอารมณ์ดีอะไรจ๊ะยัยลูกแก้ว?"หนูนาเอ่ยถาม

"ฉันก็ยิ้มปกตินะไม่มีมีอะไรเลย"ลูกแก้วเอ่ยตอบพร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆกับหนูนา

"วันนี้เพื่อนฉันแต่ละคนมากันคนละอารมณ์จริงๆคนหนึ่งก็หน้าบูดอารมณ์เสียมาแต่เช้าอีกคนก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดีมาเลย"หลินหลินเอ่ยบอกและมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนสลับไปมา

"หนูนาอารมณ์เสียใครมาอีกล่ะอย่าบอกนะว่าโอม...นี่ตีกันตั้งแต่วันเปิดเทอมเลยเหรอ?"ลูกแก้วถาม

"ถูกต้องโป๊ะเชะเลยเธอเดาได้ถูกต้องเลยลูกแก้ว"หลินหลินเอ่ยบอกพร้อมกับดีดนิ้วดังเป๊าะ

"ทะเลาะกันทุกวันไม่เบื่อหรือไงฮะหนูนา?"ลูกแก้วเอ่ยถาม

"เบื่อมากแต่ช่างเถอะขึ้นไปเรียนกันดีกว่าใกล้ได้เวลาแล้ว"หนูนาเปลี่ยนเรื่องก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะไม้ ลูกแก้วกับหลินหลินที่เห็นเพื่อนลุกก็ลุกตามเช่นกันจากนั้นทั้งสามคนก็เดินไปขึ้นเรียนกันตามปกติ

ภายในรถ

"โอ๊ยทำไมถนนเส้นนี้มันถึงได้รถติดแบบนี้นะ"หนูนาบ่นออกมาพร้อมกับกลอกตาไปมาด้วยความหงุดหงิดในขณะที่นั่งอยู่ภายในรถมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่ขับรถออกมาจากห้างสรรพสินค้า

วันนี้ตอนเย็นหลังจากที่หนูนาเธอเลิกเรียนเสร็จเธอก็ขับรถมุ่งตรงมาที่ห้างสรรพสินค้าทันทีเพื่อมารับกระเป๋าที่พรีออเดอร์ไปพอรับกระเป๋าเสร็จเธอก็รีบขับรถออกจากห้างทันทีเพราะว่าไม่อยากรถติดแต่สุดท้ายก็ติดติดเหมือนเดิม

"ปวดตูดชะมัด...เฮ้อ"หนูนาถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งที่ต้องมานั่งรอรถติดไฟแดงแบบนี้

"หรือเราจะไปทางลัดดีนะคงจะถึงคอนโดเร็วกว่า"หนูนากำลังใช้ความคิดกับตัวเองเมื่อเห็นว่าซอยข้างหน้าเป็นทางลัดที่ไม่ต้องทนรอรถติดแล้วก็ถึงคอนโดเธอเร็วกว่ามานั่งรอรถติดอยู่แบบนี้แต่ทางลัดที่ว่ามันเป็นเส้นทางที่เปลี่ยวและน่ากลัวมากตอนกลางวันพอขับผ่านได้อยู่หรอกนะแต่ตกกลางนี่สิถนนเส้นนั้นไม่มีไฟสักดวงทั้งมืดทั้งน่าวังเวงแต่ถ้าไม่ไปเส้นนั้นวันนี้เธอคงไม่ถึงคอนโดแน่

"เอาวะไปก็ไปก็แค่รีบๆขับให้เร็วที่สุด"หนูนาคิดได้แบบนั้นเธอก็เลี้ยวรถเข้าไปในซอยทันทีมือบางเอื้อมไปกดเครื่องเล่นเพลงเพื่อทำให้บรรยากาศภายในรถมันไม่เงียบเหงาจนเกินไป

ปากบางฮัมเพลงไปมาอย่างสนุกสนานทำเหมือนไม่มีอะไรแต่ภายในใจเธอกับเริ่มหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อยเพราะถนนเส้นนี้มีเพียงแค่รถเธอคันเดียวที่ขับอยู่ คิดถูกหรือคิดผิดก็ไม่รู้ที่เธอขับมาเส้นนี้ 

หนูนากลืนน้ำลายลงคอและไล่สายตามมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่างข้างทางตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมีเพียงแค่แสงไฟจากหน้ารถเธอเท่านั้นที่ยังพอเป็นแสงสว่างได้

หนูนาละสายตากลับมามองที่ถนนข้างหน้าเช่นเดิมก่อนที่ตากลมโตจะเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

กรี๊ดดดดดด!!!

เอี๊ยดดดดดด!!!

หนูนาเบรกรถอย่างกะทันหันเมื่อจู่ๆก็มีคนสองคนพุ่งตัวออกมาจากป่าข้างทางแล้วกระโดดมาขวางหน้ารถเธอเอาไว้เป็นผู้ชายหนึ่งส่วนอีกคนก็เป็นผู้หญิงและตะโกนพูดภาษาอะไรออกมาสักอย่างที่เธอฟังไม่รู้เรื่องเลยถ้าเดาไม่ผิดคือภาษาจีนใช่ไหม

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"(ภาษาจีนกวางตุ้ง)

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"(ภาษาจีนกวางตุ้ง)

หนูนาสะดุ้งตัวขึ้นด้วยความตกใจมือบางรีบกดปุ่มล็อกรถทันทีเมื่อจู่ๆทั้งสองคนก็ทุบมือลงบนฝากระโปรงหน้ารถของเธออย่างแรง

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"(ภาษาจีนกวางตุ้ง)

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"(ภาษาจีนกวางตุ้ง)

"กรี๊ดดด!...นะ...นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ยมาทุบรถฉันทำไมกัน"หนูนากรีดร้องออกมาอย่างเสียงดังเมื่อจู่ๆผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาทุบที่กระจกรถฝั่งที่เธอนั่งส่วนผู้หญิงยืนทุบอยู่ที่ฝากระโปรงหน้ารถเธอ

ปึก ปึก ปึก

"โรคจิตหรือไงมาทุบรถคนอื่น"หนูนาตะโกนอยู่ภายในรถจะขับหนีก็ไม่ได้เพราะกลัวจะขับเหยียบทั้งสองคนนี้

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"(ภาษาจีนกวางตุ้ง)

"ช่วยด้วยช่วยผมเราด้วย(ภาษาอังกฤษ)"

"ชะ...ช่วยด้วยเหรอ?"หนูนาพึมพำเบาๆเพราะอยู่ๆผู้ชายคนนั้นก็พูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษมือหนายังคงทุบกระจกรถของเธอไปด้วยพร้อมกับสีหน้าที่ดูหวาดกลัวแต่ใครจะกล้าช่วยล่ะสถานที่น่ากลัวแบบนี้เป็นโจรมาหลอกเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้เธอก็กลัวเป็นนะ

"ช่วยด้วยช่วยพวกเราด้วยเปิดประตูรถให้เราขึ้นไป บอกให้เปิดประตูรถไงเล่า!(ภาษาอังกฤษ)"ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยความโมโหพร้อมกับทุบกระจกรถของหนูนาแรงขึ้นแรงขึ้นจนเธอเริ่มกลัวจนแทบจะหยุดหายใจ

ปึก ปึก ปึก

ทั้งสองคนทุบรถหนูนาแรงขึ้นเมื่อเห็นว่าหนูนาไม่ยอมเปิดประตูรถให้ก่อนที่ทั้งสองคนจะหยุดชะงักไปเมื่อเห็นแสงไฟจากรถอีกคันขับเข้ามาจอดที่ด้านหลังของทั้งสองคน 

หนูนายกมือขึ้นมาบังแสงไฟจากรถตู้ที่ขับเข้ามาจอดที่ด้านหน้ารถของเธอพร้อมกับเปิดไฟสูงด้วยก่อนที่ประตูรถตู้จะถูกเปิดออกมาพร้อมกับชายฉกรรจ์สี่ห้าคนที่วิ่งลงมาจากรถ 

ชายหญิงคู่นั้นเมื่อเห็นชายฉกรรจ์วิ่งลงมาจากรถก็เบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจและพยายามที่จะวิ่งหนีแต่ก็ถูกชายฉกรรจ์จำตัวไว้ก่อน ทั้งสองคนพยายามดีดดิ้นเพื่อให้ชายฉกรรจ์ปล่อยพร้อมทั้งตะโกนร้องออกมาอย่างเสียงดัง

    หนูนานั่งมองเหตุการณ์อยู่ภายในรถก่อนที่จะเห็นชายร่างสูงใหญ่ที่น่าเกรงขามเดินลงมาจากรถตู้ ตากลมโตของเธอเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นชายร่างสูงคนนั้นคือคนที่เธอเดินชนเขาที่หน้าห้องน้ำที่ร้านอาหารนี่