ตอนที่2 หนูนา หนึ่งฤทัย

ดั่งร้ายรักมาเฟียร้าย 

ตอนที่2 

หนูนา หนึ่งฤทัย

บ้านวราจิรกานต์

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู"

"อรุณสวัสดิ์ค่ะป้าพร"หนูนาที่พึ่งเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านเอ่ยทักทายและส่งยิ้มให้กับแม่บ้านประจำบ้านอย่างป้าพรด้วยท่าทางที่อารมณ์ดี

"คุณท่านทั้งสองรอคุณหนูอยู่ที่ห้องอาหารค่ะ"

"ค่ะป้าพร"หนูนายิ้มและเดินตรงไปยังห้องอาหารทันที

"อรุณสวัสดิ์ค่ะป๊าม๊า"หนูนาเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผู้เป็นแม่ส่วนผู้เป็นพ่อนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเป็นที่ประจำของป๊าเธอ

"อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะลูก"เจ้าสัวสินธุเอ่ยถามลูกสาวคนเดียวด้วยรอยยิ้ม

"แน่นอนค่ะป๊าเพราะว่าวันนี้กระเป๋าที่นาพรีออเดอร์ไปกำลังจะมาบ่ายนี้แล้ว"หนูนาพูดพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อกระเป๋าแบรนด์หรูยี่ห้อหนึ่งที่เขาว่ากันว่าเป็นแรร์ไอเทมของหายากแถมราคาก็พุ่งแรงแพงหูฉีกอีก แต่เธอก็สามารถฝ่าฟันจนได้มันมาเป็นของเธออย่างง่ายดายและวันนี้เธอก็จะได้สัมผัสมันด้วยมือของเธอแล้ว

"ป๊าคิดว่าหนูดีใจที่มหาลัยเปิดซะอีกนะ"

"อันนั้นก็ส่วนหนึ่งค่ะ"หนูนายิ้มตอบวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมสองของหนูนา

"ใบนี้เท่าไหร่อีกล่ะคะคุณหนึ่งฤทัย?"คุณหญิงธีรยาเอ่ยถามกับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวก่อนจะยกแก้วน้ำผลไม้ที่ให้ป้าพรคั้นสดๆมาให้ขึ้นยกดื่ม

"ขึ้นต้นด้วยเลขสองแต่อยู่ในราคาหกหลักค่ะม๊า"หนูนาตอบก่อนจะหันไปยิ้มให้กับป้าพรที่ยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้เธอ

"อาทิตย์ก่อนก็สามแสนเมื่อสองวันที่ผ่านมาก็หนึ่งแสนพอมาวันนี้อีกก็สองแสนม๊าว่าคุณหนึ่งฤทัยใช้เงินเยอะเกินโควต้าไปแล้วนะเดือนนี้"คุณหญิงธีรยากำจัดวงเงินให้หนูนาใช้เพียงแค่เดือนละห้าแสนต่อเดือนเท่านั้นแต่นี้ยังไม่ถึงเดือนเลยลูกสาวเธอเล่นใช้เงินไปเเล้วหกแสนกว่าบาท

"โธ่ม๊าขามันเป็นแรร์ไอเทมไงค่ะของมันต้องมี"หนูนาเอ่ยบอกก่อนจะตักอาหารเช้าเข้าปาก

"หนูนาลูกซื้อมาเป็นสิบๆใบม๊าก็เห็นว่านาใช้อยู่แค่ไม่กี่ใบม๊าว่าเพลาๆลงบ้างก็ดีนะ"

"เอาเถอะคุณก็ให้ลูกซื้อไปเถอะความสุขของลูก"เจ้าสัวสินธุเอ่ยบอกกับภรรยาและหันไปยิ้มให้กับลูกสาว

"คุณอ่ะตามใจลูกตลอด"ธีรยาค้อนใส่สามีอย่างไม่จริงจังนัก

"โอ้ ป๊าค่ะม๊าค่ะนาไปเรียนก่อนนะคะเดี๋ยวสายวันแรกนาไม่อยากสาย แล้ววันนี้นาจะนอนที่คอนโดนะคะ"หนูนายกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าใกล้ได้เวลาแล้วเธอจึงลุกขึ้นและเดินไปหอมแก้มป๊าและม๊าและเดินออกจากบ้านไปโดยมีสายตาของเจ้าสัวสินธุและคุณหญิงธีรยามองตามไปด้วยความเอ็นดู

"วันนี้จะขับรถอะไปดีนะ"หนูนายืนมองรถที่จอดอยู่ในโรงรถอย่างคิดหนักว่าจะเลือกขับคันไหนดีไปมหาลัยก่อนจะตัดสินใจเลือกMini cooperสีเขียวคันโปรดของตัวเองเช่นเคยและรีบขับรถออกจากบ้านไป

หนูนาหรือหนึ่งฤทัยนักศึกษาแพทย์ปีสามของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่งหนูนาเธอเลือกเรียนหมอเพราะว่ารู้สึกชอบความฝันของเธอคืออยากเป็นหมอเกี่ยวกับกระดูก หนูนาเธอเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวคนของเจ้าสัวสินธุและคุณหญิงธีรยาครอบครัวของเธอทำธุรกิจเปิดรีสอร์ตอยู่ที่เขาใหญ่ วราจิรกานต์รีสอร์ต คือชื่อรีสอร์ตของครอบครัวเธอ 

จริงๆป๊ากับม๊าของเธอไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับการที่เธอเลือกเรียนหมอสักเท่าไรเพราะพวกท่านอยากให้เธอเรียนพวกบริหารมากกว่าเพื่อจะมาต่อยอดในการดูแลรีสอร์ของครอบครัวในอนาคตแต่หนูนาก็คือหนูนาคัดค้านหัวชนฝาไปเลยสุดท้ายป๊ากับม๊าก็ยอมให้เธอเลือกเรียนในสิ่งที่เธอชอบ

หนูนาเลี้ยวรถเข้ามาในมหาลัยเธอกำลังมองหาที่จอดรถที่หน้าคณะของตัวเองเพราะเธอไม่อยากไปจอดรถที่ด้านหลังคณะเพราะว่ามันไกล

"นั่นไงเจอแล้ววันนี้โชคดีจังไม่ต้องไปจอดไกล"หนูนายิ้มออกมาอย่างดีใจในความโชคดีของตัวเองในขณะที่กำลังขับรถวนหาที่จอดและในที่สุดเธอก็เจอจนได้

เอี๊ยด!

หนูนาเหยียบเบรกรถกะทันหันเมื่ออยู่ดีๆก็มีBMW M4 COUPE สีเหลืองขับเข้ามาจอดในช่องจอดรถที่เธอกำลังเล็งไว้อย่างไม่เกรงใจและไม่มีมารยาทเลย หนูนาเธอแทบจะปรี๊ดแตกเมื่อเห็นBMW M4 COUPE สีเหลืองที่คุ้นตาและเธอก็รู้ดีว่ามันเป็นรถของใครเธอจำมันได้ดีก่อนที่เธอจะรีบเปิดประตูรถลงไปข้างนอก

"ไอ้โอม!"

"อ้าวเจ๊นา"โอมหรือธนพลน้องรหัสไม้เบื่อไม้เมาของหนูนาที่เจอหน้ากันทีไรต้องเป็นอันต้องตีกันตลอดเวลาและครั้งนี้ก็เช่นกัน โอมปิดประตูรถและเดินเข้ามาหาหนูนาที่ยืนทำหน้าบูดบึ้งใส่เขาอยู่

"ไอ้โอมนายแย่งที่จอดรถฉัน!"หนูนาชี้นิ้วไปยังที่จอดรถ

"อ้าวเหรอก็ผมเห็นว่ามันว่างก็เลยขับเข้ามาจอดโทษทีนะเจ๊ผมมองไม่เห็นรถเจ๊ด้วย"โอมพูดพร้อมกับยิ้มอย่างยียวนออกมา

"ตานายบอดหรือไงยะรถฉันสีเขียวกระแทกตานายขนาดนี้นายจะไม่เห็นได้อย่างไงฮะไอ้โอมนายกำลังกวนประสาทฉันมากกว่า"หนูนาไม่เชื่อหรอกว่าโอมจะไม่เห็นว่ารถเธอกำลังขับเข้ามาจอดมันเห็นแต่มันตั้งใจจะกวนเธอมากกว่า

"ก็ไม่เห็นอะโทษทีนะเจ๊ถ้างั้นเจ๊ก็ไปหาที่จอดใหม่แล้วกันนะผมไปเรียนก่อนแล้วกันเดี๋ยวสาย บายจ้ะพี่รหัส"โอมพูดจบก็เดินยิ้มออกไปทันที

"ไอ้โอมนายนี่มันกวนจริงๆเลย โอ๊ยไปหาที่จอดใหม่ก็ได้"หนูนายืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียวพร้อมกับคำบริบทอีกมากมายก่อนจะเดินหมุนตัวเดินไปขึ้นรถเพื่อไปหาที่จอดใหม่เพราะไม่งั้นเธอได้เข้าเรียนสายแน่นอนและเธอก็ไม่ได้อยากสายในวันแรกของการเปิดเทอมด้วย