บทที่ 3-1 นายหัวนาวินทร์

บทที่ 3-1

อย่าเอาแน่เอานอนกับลมฟ้าลมฝนของภาคใต้ หลังจากตกหนักมาหลายวันติดทั้งเมื่อวาน พอมาวันนี้ท้องฟ้ากระจ่างใสดั่งไร้พายุ

ภายในรถเงียบงันมีเพียงเสียงเพลงจากเครื่องเล่น เบอาพยายามข่มกลั้นอารมณ์ตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือนาวินทร์

เขาคนนั้นกับพี่ชายของนารินทร์เป็นคน ๆ เดียวกัน

แขนเรียวขาวนวลกอดเป้ด้านหน้าตัวเองไว้แน่นตาจดจ้องแต่ถนนที่นาน ๆ จะมีรถผ่านมาสักคัน

นาวินทร์เองก็เงียบไปเช่นกัน เขาเพียงไม่อยากให้สาวน้อยที่นั่งด้านข้างตกใจไปมากกว่านี้ การปล่อยให้เธออยู่กับความคิดของตัวเองอาจเป็นสิ่งที่ดีกว่า

เบอาตัวเอนเมื่อรถยนต์ปาดลงไหล่ทางเพื่อเลี้ยวเข้าสู่ทางเข้าสวนยางของที่บ้าน แล่นมาไม่นานจึงเห็นตัวบ้านหลังขนาดไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก

“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ อื้อ ปล่อยนะคะ”

นาวินทร์รวบมือที่ยกขึ้นไหว้เขาไว้ด้วยฝ่ามือเดียว

“เดี๋ยวพี่จะลงไปทำความรู้จักกับพ่อแม่เบย์หน่อย”

“ทำไมคะ? พ่อคงออกไปสวนแล้ว”

หรือว่าเขาจะบอกเรื่องที่เราไปแอบดู

สายตาสีทองหวาดระแวงทำให้นาวินทร์หัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มต่ำดังก้องภายในรถ สั่นสะเทือนไปทั้งกายสาว

“ถ้ายังงั้นคุณแม่คงอยู่ใช่ไหม”

เบอาพยักหน้าหงึก ๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมรีบเปิดประตูรถลงไปเดินแกมวิ่งนำหน้า

นาวินทร์ส่ายหน้า นี่เขากำลังทำบ้าอะไรอยู่ สาว ๆ สวย ๆ ที่พร้อมเสมอสำหรับเขามีเยอะแยะจนเลือกไม่ถูก แต่ดันจะมาเต๊าะเด็กสาวไม่ประสา

ปัง!

ร่างสูงใหญ่เดินตามเด็กสาวเข้าไปในบ้านจนกระทั่งถึงโถงกลางจึงมองเห็นหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่ง

“แม่คะ เออ นี่พี่ชายของนารินทร์ค่ะ พี่นาวินทร์คะ แม่ของเบย์ค่ะ”

“สวัสดีครับ ผมนาวินทร์ ผาสุกครับ ตั้งใจจะแวะมาหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีโอกาส อย่างไรถ้าเกิดติดปัญหาอะไรก็สามารถไปพบผมได้นะครับที่สมาคมยางของจังหวัด”

“อ้อ นายหัวนาวินทร์ หรอกหรือคะ ได้ยินแต่ชื่อมานาน”

ทิพย์ประภารับไหว้คนหนุ่มกว่า นายหัวนาวินทร์หน้าตาหล่อเหลาอย่างที่เขาเล่าลือ ทั้งยังบุคลิกสง่าผ่าเผย แข็งกร้าว ไม่ยอมคน แบบนี้เองถึงได้คุมการซื้อขายยางในภาคใต้ตอนล่างไว้จนเกือบหมด

“ครับ พอดีผมต้องเข้าเมืองจึงรับปากน้องสาวพาเบย์มาส่งบ้านครับ”

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

นาวินทร์เหลือบตามองสาวน้อยที่ยืนหลบอยู่ทางด้านหลังมารดาที่ตัวเตี้ยกว่า ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“พอดียายรินทร์เล่าให้ฟังว่าน้องเบย์ขี่จักรยานไปเรียนเองทุกวันเหรอครับ”

“อ้อ ค่ะ ที่บ้านไม่มีคนว่างไปส่งค่ะ และมันก็ไม่ไกลสักเท่าไรน่าจะไม่มีปัญหา”

“เอาแบบนี้ไหมครับ ให้รถที่บ้านแวะรับส่งพร้อมน้องสาวผม ยังไงรินทร์ก็ต้องไปโรงเรียนทุกวันอยู่แล้ว อีกอย่างก็ทางผ่านบ้าน ดีกว่าให้เด็กผู้หญิงต้องขี่จักรยานผ่านป่าเปลี่ยว ๆ”

เขามองเลยไปด้านหลังคุณน้าทิพย์ประภาทันเห็นปากกว้างเบ้ขึ้นเล็กน้อยจึงยิ้มมุมปาก

“จะดีหรือคะ เกรงใจ”

ทิพย์ประภายังแบ่งรับแบ่งสู้ ใจหนึ่งก็เกรงใจแต่ใจหนึ่งก็เห็นดีเห็นงาม ลูกสาวคนเล็กของเธอเป็นสาวสวยและกำลังเบ่งบานสะพรั่ง ขี่จักรยานกลับบ้านคนเดียวมันอันตรายจริง ๆ อย่างที่นายหัวพูดมา

“พรุ่งนี้ผมจะให้รถที่บ้านแวะรับเลยนะครับ อ้อ อีกเรื่องครับ อีกสองอาทิตย์จะเป็นวันชักพระเข้าพรรษางานใหญ่ของจังหวัดเรา ผมเลยว่าจะพารินทร์เข้าหาดใหญ่ไปเที่ยว ยังไงก็ขออนุญาตพาน้องเบย์ไปเป็นเพื่อน รินทร์ด้วยเลยครับ”

“เออ แต่ว่าต้องถามพ่อเขาก่อนค่ะ”

“ได้ครับ ถ้ายังไงให้เบย์เขาบอกมากับรินทร์เลยครับ ผมมีที่พักสะดวกและปลอดภัยทางคุณน้าไม่ต้องกังวล ผมลาเลยนะครับ”

ทิพย์ประภารับไหว้มองตามร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเดินอย่างองอาจกลับไปยังรถกระบกสี่ประตู จึงค่อยหันกลับมามองลูกสาวคนเล็ก

“นายหัวเขาจะมาจีบเบย์เหรอลูก”

“แม๊!! เปล่านะคะ เขาเป็นพี่ชายของเพื่อนเบย์”

อัญาพรออกมาจากที่ซ่อนหลังจากแอบฟังอยู่สักพัก

“จริงค่ะแม่ พรก็คิดว่านายหัวจะมาจีบน้องเล็กเราแน่นอนเลยค่ะ”

“หยุดนะทั้งคู่ เบย์ไม่ชอบเขา เบย์ไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้มักมาก”

ตึง ตึง ตึง

สองแม่ลูกหัวเราะตามหลังเมื่อมองเห็นสาวน้อยเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นบ้านไป

ปัง!

สาวน้อยล้มตัวลงนอนหลังจากปิดประตูเสียงดัง ร่างบางนอนคว่ำหน้าอย่างที่ชอบ ใช้มือหักงอนอนหนุนเป็นหมอนรองใบหน้าหวานคม

คนบ้า คนมักมาก

จิตใจสาวแรกแย้มสับสนวุ่นวาย ได้แต่ครุ่นคิดและแค้นใจว่าเขากำลังทำบ้าอะไรอยู่ เขามีคนรักอยู่แล้วทำไมถึงต้องมายุ่งกับเธอด้วย ทำไมต้องมาทำให้ใจของเธอเต้นแรง

คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัวและหาคำตอบไม่ได้ ยิ่งตอนอยู่ใกล้เขาเธอยิ่งสับสน ร่างกายของเธอไม่เชื่อฟังสมองเอาแต่ร่ำร้องอยากจะเข้าใกล้ เธอได้แต่เพียรพยายามฝืนหักห้ามจนตัวเองก็ไม่แน่ใจแล้วว่าอีกหน่อยจะทำสำเร็จไหม

เธอนึกไปถึงสายตาโลมเลียอย่างไม่ปิดบัง ดวงตาสีนิลขนตาดกหนา เขามองเธอไม่เหมือนคนอื่น เธอไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวแปลกประหลาดเมื่ออยู่กับเขา นี่ล่ะที่น่ากลัวเบอา ใจสาวกลัดกลุ้มและตัดสินใจแล้วว่า

นายหัวนาวินทร์ เบอาจะพยายามอยู่ให้ห่างมากที่สุด