ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น 1

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดเข้ามา ทั้งที่ยังไม่ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของห้อง ที่ยังนั่งก้มหน้าทำงานอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบหางตามองเพียงเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างคนที่เปิดเข้ามา ก่อนจะสนใจเอกสารตรงหน้าต่อ

“ต้อนรับแขกแบบนี้เหรอวะ”

“กูไม่ได้เชิญ”

“ห่า” ผู้มาใหม่ทรุดตัวนั่งลงไขว่ห้างที่โซฟา สีหน้าไม่สบอารมณ์

“มาทำไม” ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานเอ่ยถามขึ้น มือใหญ่ตวัดปากกาเซ็นบนหน้ากระดาษในแฟ้มเอกสารเล่มสุดท้าย แล้ววางปากกาลง ปิดแฟ้มเอกสารรวบวางไว้ตรงมุมโต๊ะ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ทำงาน หลังจากนั่งเซ็นเอกสารมานานหลายชั่วโมง

“มาชวนกินเหล้า”

“วีไอพี หรือบาร์”

“บาร์ดิวะ”

ร่างสูงพยักหน้าเบาๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินนำออกจากห้องไปเงียบๆ ทิ้งให้คนที่มาชวน มองตามหลังอย่างอ่อนใจ แล้วก้าวเท้ายาวๆตามออกไป

“ไอ้ห่าฟ้า มึงพูดบ้างก็ได้นะ ดอกพิกุลไม่ร่วงหรอก”

นภพงศ์ หรือ ฟ้าคราม  ชายหนุ่มอายุ 27 ปี บุตรชายคนโตของณดลกับฟางข้าว ใบหน้าหล่อเหลาที่ถอดแบบบิดามารดาออกมา ดวงโตคมสีออกน้ำตาลอ่อนจากเชื้อสายของทวด คิ้วเข้ม ผิวขาวจัด จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางราวกับผู้หญิง ส่วนสูง 188 เซนติเมตร รูปร่างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแบบคนออกกำลังกาย แต่ก็ไม่ได้ดูใหญ่จนน่าเกลียด มันดูลงตัวน่ามอง จนไม่ว่าใครก็ตามที่ก็ต้องเหลียวมองโดยไม่รู้ตัว

“เปลืองน้ำลาย”

“ไอเวรนี่”

กันชนก หรือ กันย์ บุตรชายคนโตของนัทธีกับลลัลนา เพื่อนรักของบิดามารดาของนภพงศ์ บ่นอย่างอ่อนใจกับเพื่อนรักของตัวเอง นภพงศ์นิสัยนิ่งเงียบตั้งแต่จำความได้ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดนัก ทั้งคู่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เริ่มหัดคลานเสียด้วยซ้ำ ด้วยเกิดห่างกันเพียงเดือนกว่า และบิดามารดาเป็นเพื่อนรักกัน ทำให้สนิทกันไปโดยปริยาย

แต่นิสัยที่ต่างกันสุดขั้ว กลับทำให้ทั้งคู่รู้ใจกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ นภพงศ์นิสัยนิ่งเงียบ แต่เวลาโมโห ใครก็ขวางไม่ได้ แม้แต่บิดามารดาของเขาเองก็ตาม ต่างกับกันชนก ที่ค่อนข้างจะขี้เล่น เข้ากับคนง่าย แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกับนภพงศ์คือความโมโหร้ายของคนทั้งคู่ ตั้งแต่สมัยยังวัยรุ่น ยามที่มีเรื่องชกต่อย กันชนกจะเป็นคนออกหน้าก่อนเสมอ เพราะถ้านภพงศ์เป็นคนออกหน้าเมื่อไหร่ นั่นหมายความว่าทุกอย่างจะพังราบเป็นหน้ากลอง

“มีอะไร” นภพงศ์ถามเพื่อนรัก มือใหญ่ยกเครื่องดื่มขึ้นจิบเบาๆ

“รู้ดีจริงนะมึง”

“รู้จักกันเท่าอายุ”

“เออ กูกลุ้มใจเรื่องยัยเพลง” ชื่อที่ออกมาจากปากกันชนก ทำให้ร่างสูงชะงักไป ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการกระดกเครื่องดื่ม กันชนกไม่ทันได้สังเกตเพื่อนรัก ยังคงบ่นต่อไป ปล่อยให้คนข้างๆได้เก็บข้อมูล

“…..”

“ช่วงนี้คนมาจีบยัยเพลงเยอะ กูกลัวน้องไปเจอพวกมาหลอก”

“น้องมึงใช่เล่นเสียเมื่อไหร่”

“แต่กูก็ยังห่วงอยู่ดี ยิ่งช่วงนี้ขอแม่ไปอยู่ที่คอนโด กูโคตรกลัวยัยเพลงพาใครมาคอนโดเลย”

คอนโดที่กันชนกพูดถึง คือคอนโดที่นัทธีกับลลัลนาเคยอยู่ ซึ่งอีกห้องที่เป็นของนัทธี ณดลขอซื้อต่อ และตอนนี้ก็ยกให้กับบุตรสาวคนเล็กเรียบร้อยแล้ว

“มึงจะกลัวทำไม ในเมื่ออีกห้องยัยพลอยก็เป็นคนอยู่ ทั้งชั้น…มีแค่น้องมึงกับน้องกู”

“ช่วงนี้คนมาจีบเยอะโว้ย กูกลัวยัยเพลงใจอ่อน”

ไร้คำพูดจากนภพงศ์ เขานั่งกระดกเครื่องดื่มฟังกันชนกบ่นให้ฟังเงียบๆ ความคิดไม่ได้อยู่กับสิ่งตรงหน้า แต่ลอยไปหาใครบางคน คนที่เป็นหัวข้อพูดถึงอยู่ในตอนนี้

ชั้นบนสุดของคอนโด

ประทานพร หรือ เพลง หญิงสาวร่างบาง อายุ 21 ปี ที่สัดส่วนเต็มตึง ในหน้าหวาน ดวงตากลมโต ผมตรงยาวถึงบั้นเอว ผิวขาวเนียน สูง 170 เซนติเมตร กำลังแต่งตัวเตรียมจะออกไปเที่ยว หลังจากที่ได้นัดกับดาราภัสเพื่อนรักของเธอเอาไว้