ตามกลิ่น เสน่หา1

หลังจากที่เล่าจบมนต์พยัคฆ์ก็ถูกเควินด่ากลับมาชุดใหญ่

“จากที่กูฟังมึงเล่ามา...ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูนะ....แม่งโคตรอยากกระโดดถีบยอดหน้ามึงเลยวะไอ้เสือ...กูดีใจอย่างสุดซึ้งที่มีเพื่อนเหี้ย ๆ อย่างมึง...กูไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่ามึงเลยนะ มีใครเคยบอกมึงมั๊ยว่ามึงมันโคตรเลวระยำ กูอยากมัดตีนรวมกันกับไอ้จงอางแล้วก็ไอ้วอก ช่วยกันกระทืบมึงให้จมดิน...ที่กูพูดตรง ๆ แบบนี้นี่มึงรู้สึกโกรธกูป่ะวะไอ้เสือ”

เควินเอ่ยถามเพราะเห็นว่ามนต์พยัคฆ์เงียบเสียงหลังจากที่เล่าเรื่องของเจ้าตัวกับน้องสาวจบลง และนั่งนิ่ง ๆ ฟังเพื่อนสนิทด่าโดยยอมรับความจริงในทุกเรื่อง

“กูจะโกรธเหี้ยไร...ในเมื่อกูยังเกลียดตัวกูเองเลย” เขาตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงเจือความเศร้า เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่ยต่อว่าเขาเจ็บจุกจนพูดไม่ออกอยู่ตอนนี้

เธอปิดโทรศัพท์ติดต่อไม่ได้เลยหลังจากคืนนั้น

มนต์พยัคฆ์รู้จากมารดา ว่าเธอขอกลับไปอยู่วัดกับแม่ชีจนกว่ามหาลัยที่เธอสอบเข้าได้จะเปิด

ที่เขารู้มา...มหาลัยเปิดเรียนมาได้หลายวันแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าคนตัวเล็กจะกลับมาบ้านสักที...

เป็นเขาอีกแล้วสินะ ที่เป็นคนทำให้เธอเสียใจ และใช้ชีวิตด้วยความล