หนาว

หลังจากที่เขาได้รับข้อความจากไอ้เดย์ ว่าคืนนี้แสงเหนือจะพักที่คอนโดกับพวกเขาอีกหนึ่งคืน เพราะวันนี้ไม่สามารถหาหอพักได้

ไนท์ก็รีบจัดการขับรถไปที่หอพักเก่าของแสงเหนือทันทีเพื่อย้อนกลับไปหารูปในวัยเด็กที่หอพักของคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะแจ้งยกเลิกการเช่าห้องพักปัจจุบันกับเจ้าของตึกแทน

“อยู่ชั่วคราวเหรอ หึ”

ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากเบา ๆ พลางนึกเอ็นดูคนตัวเล็ก เธออาจคิดการเข้ามาที่คอนโดของเขาเป็นการมาขอพักอาศัยชั่วคราว แต่สำหรับเขามันคือการย้ายมาอยู่ด้วยกันตลอดไปเท่านั้น

เมื่อคิดได้แบบนั้น ขากลับเขาจึงแวะซูเปอร์มาเก็ตที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนักเพื่อซื้อของใช้จำเป็นให้กับคนตัวเล็ก

เขายืนอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต พร้อมตะกร้าในมือที่มีของใช้ส่วนตัวมากมาย คนตัวโตเดินเลือกหยิบของเหล่านั้นอย่างคุ้นเคย เขาจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้เป็นอย่างดี สบู่ ยาสระผมทุกสี ทุกกลิ่น ทุกยี่ห้อที่แสงเหนือใช้เป็นประจำ แม้กระทั่งของใช้ส่วนตัวอย่างผ้าอนามัย

“อีกสามวัน…ยัยเปี๊ยกจะงอแงอีกแล้วสินะ”

เสียงทุ้มพึมพำเอ่ยชื่อเรียก ที่เขามักเรียกเธอเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็ก พลางคิดถึงวันที่เธออ่อนไหวที่สุด เขารู้ว่าช่วงนั้นอารมณ์ของแสงเหนือค่อนข้างแปรปรวน รับมือได้ยาก  แต่เขาก็เข้าใจเธอดี และรู้ดีว่าต้องจัดการยังไงกับอารมณ์ของเธอในช่วงเวลานั้น

มือหนาหยิบผ้าอนามัยใส่รถเข็นอย่างใจเย็น ก่อนจะเดินไปหยิบลูกอม และช็อกโกแลตรสชาติต่าง ๆ ที่คนตัวเล็กชอบกิน

“พี่ไนท์ค่ะ”

เสียงหวานที่ดูจะถูกประดิษฐ์เนื้อเสียงเกินความเป็นจริง ๆ ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ร่างสูงหันกลับไปมองตามเสียง ก่อนจะเห็นหญิงสาวที่มักจะอยู่กับแสงเหนือบ่อยครั้ง กำลังยืนมองอยู่ด้วยสายตาหวานเชื่อม

“มาซื้อของเหรอคะ ให้อุ่นช่วยไหมคะ อุ่นเลือกของเก่งมากนะ”

น้ำอุ่นก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย คำพูดของเธอเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยความตั้งใจที่จะให้เขาหันมอง

“ไม่ต้อง”

เสียงตอบสั้น ๆ ของไนท์ เอ่ยออกมาพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย ไร้อารมณ์ ทำให้น้ำอุ่นไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีท่าทีสนใจใด ๆ ก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วตั้งใจเลือกหยิบของใส่รถเข็นต่อไป ราวกับเธอเป็นเพียงแค่อากาศ

แม้น้ำอุ่นจะรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เขามักจะแสดงออกแบบนั้น เพราะนอกจากแสงเหนือแล้วเขาก็ไม่เคยสนใจใคร หรือให้ความสำคัญกับใครเลยสักคน

น้ำอุ่นยืนมองเขาอย่างครุ่นคิด เธอรู้ว่าแม้จะพยายามทำตัวเป็นมิตรหรือใกล้ชิดแค่ไหน ก็ไม่มีช่องว่างให้เข้าไปใกล้ได้ง่าย ๆ แต่ความยากนี่กลับยิ่งกระตุ้นให้ใจเธอเต้นแรงยิ่งขึ้น จนอยากครอบครองเขา

เธออยากได้ผู้ชายคนนี้…หรืออย่างน้อยก็ใครสักคนในแฝดของเขา ผู้ชายที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย และมีชีวิตที่ใคร ๆ ก็อิจฉา และนี่จึงเป็นเหตุผลที่เธอเลือกเข้าหาแสงเหนือ หลอกใช้คำว่าเพื่อนเป็นบันไดในการสร้างโอกาสที่จะใกล้ชิดกับชายหนุ่ม

“พี่ไนท์รีบไปไหนไหมคะ ช่วยไปส่งอุ่นที่ห้องได้ไหม”

น้ำอุ่นพยายามใช้เรียวแขนกอดอกแล้วดันทรวงทรงแล้วโน้มตัวเข้าใกล้ร่างสูง ให้เขาได้เห็นอะไร ๆ ชัดขึ้น เพื่ออวดรูปร่างที่เธอมั่นใจว่าเธอเองก็มีดีไม่แพ้ใคร ก่อนจะส่งสายตาหวานเชื่อมเพื่อสื่อความหมายแอบแฝง และเธอเชื่อว่าเขาเข้าใจและไม่มีทางที่ชายหนุ่มจะปฏิเสธคำเชิญชวนจากเธอ

“...”

ไนท์เพียงทำเพียงแค่ปรายตามอง โดยไม่คิดจะพูดอะไรออกมาสักคำ อีกทั้งเขาก็ไม่มีท่าทีสนใจใด ๆ จนน้ำอุ่นรู้สึกหน้าเสีย ก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง ๆ

“ขอตัว”

สายตาคมและคำพูดสั้น ๆ ที่เขาตอบกลับมาทำให้ เธอรู้ทันทีว่าเขาไม่ได้ ไม่เข้าใจความหายที่เธอต้องการจะสื่อ แต่เขาไม่สนใจเธอเลยต่างหาก และนั้นมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจ

น้ำอุ่นยืนมองแผ่นหลังของจากไป แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากพยายามฝืนยิ้มออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความไม่พอใจที่ร้อนระอุจนแทบอยากจะกรีดร้อง

คอนโดสิริพัฒน์

ประตูคอนโดถูกเปิดออกช้า ก่อนที่ไนท์จะเดินเข้ามาพร้อมกับของที่ถืออยู่ในมือ ทว่ากลิ่นหอมของอาหารที่ลอยออกมาจากครัว ทำให้เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะรีบมุ่งตรงไปในห้องครัว

ดวงตาคมมองภาพตรงหน้า แสงเหนือกำลังช่วยเดย์เตรียมอาหารเย็นง่าย ๆ พร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ของคนตัวเล็กทำให้ไนท์รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แตกต่างจากทุกครั้งเมื่อเขากลับมา

เขาวางถุงของใช้ลงบนเคาน์เตอร์อย่างระมัดระวัง แล้วยืนสังเกตความเคลื่อนไหวของทั้งสอง แสงเหนือหันมายิ้มให้เขาเพียงเล็กน้อย แต่สายตากลับสะท้อนความสดใสและเป็นธรรมชาติ

“มึงมาพอดี อาหารเสร็จแล้วไปรอที่โต๊ะเลย” เดย์หันมาสบตาไนท์ ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินไปล้างมือ ก่อนจะเข้ามานั่งที่โต๊ะ มองสองคนจัดแจงมื้อเย็นด้วยความเงียบ แต่ไม่ใช่ความห่างเหิน เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ

ไม่นาน ทั้งสามคนก็นั่งลงพร้อมกันบนโต๊ะ แสงเหนือหันไปหยิบช้อนส้อมให้ไนท์ ขณะที่เดย์รินน้ำใส่แก้วให้ทุกคน ไนท์เพียงพยักหน้าเบา ๆ แต่สายตาไม่ละจากรอยยิ้มเล็ก ๆ ของเธอ

หลังจากที่ทั้งสามคนเริ่มทานมื้อเย็นไปสักพัก ไนท์วางช้อนลงบนจาน พลางหันไปมองแสงเหนือ ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่าง

“คืนนี้เราต้องนอนด้วยกันที่ห้องของพี่”

แสงเหนือชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“เรา?... หมายถึง”

“ใช่เราสามคน ห้องไอ้เดย์มันยังรีโนเวทไม่เสร็จ ปกติมันนอนห้องพี่ แต่คืนนี้เราอาจจะต้องด้วยกันทั้งสามคน”

ไนท์ยกเท้าถีบไปเบาที่ขาของเดย์ เพื่อส่งสัญญาณบอกฝาแฝดตัวเองที่กำลังทำหน้ามึนงง ไม่ต่างกัน

“อ่า พี่ลืมบอกเหนือเรื่องนี้เอง ขอโทษนะที่พี่ไม่ได้บอกเพราะพี่ก็ลืมไปเลยว่าห้องพี่มันยังนอนไม่ได้จริง ๆ” เดย์รีบอธิบายต่อทันที

“เข้าใจแล้วค่ะ”

รับบางพยักหน้ารับ หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ ใบหน้าเนียนแดงก่ำด้วยความเขินอาย พลางคิดในใจว่าเดียวเธอปูผ้านอนที่พื้นเอาก็ได้ ถึงแม้เมื่อคืนเธอจะเพิ่งหลับไปพร้อมกัน แต่มันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่ต้องนอนในห้องนอนด้วยกันแบบนี้

แสงเหนือเดินไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดสบาย ๆ ก่อนจะกลับมาเห็นชายหนุ่มสองคนที่กำลังปัดที่นอนรอเธอ ทุกอย่างถูกเตรียมไว้ด้วยผ้าห่มอุ่น ๆ และหมอนอีกสามใบ

“มานอนเหอะ ดึกแล้วครับ”

“บนเตียงสามคนเหรอคะ”

“รังเกียจพี่เหรอครับ งั้นเดียวพี่สองคนไปนอนที่พื้นเอง”

ไนท์พูดเสียงเรียบ เธอเงยหน้ามองเขาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ยิ่งเห็นพวกเขาสองคนทำสีหน้าเศร้าหมอง เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดจึงรีบเดินตรงเข้าไปคว้าแขนของทั้งสองคนเอาไว้

“นอนด้วยกันเถอะนะคะ”

เธอก้าวเดินขึ้นไปบนเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอน มือเล็กจับชายผ้าห่มแน่น ความอบอุ่นจากผ้าห่มไม่ได้ทำให้ความรู้สึกตื่นเต้นและความเขินอายของเธอลดลงได้เลย ยิ่งตอนที่ทั้งสองคนทิ้งตัวลงนอนประกบเธอไว้ทั้งซ้ายและขวา หัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นแรง

“พี่ขอกอดได้ไหมครับ เหมือนว่าแอร์มันจะเย็นไปหน่อย”

ไนท์พูดเบา ๆ พลางมองตาเธอด้วยสายตาที่อบอุ่น แต่ไม่ได้กดดัน แสงเหนือกะพริบตาปริบ ๆ ใบหน้าแดงเล็กน้อย แต่พยักหน้าตอบรับคำขอนั้นแบบงง ๆ แล้วปล่อยให้เขาสวมกอดเอวบางของเธอไว้

“ไอ้ไนท์มันหนาวคนเดียวที่ไหน พี่ก็หนาวเหมือนกัน”

เดย์ขยับเข้ามาอีกฝั่งอย่างไม่ยอมเสียเปรียบ มือหนาสวมกอดเอวบางของเธอทันที ก่อนจะค่อย ๆ เบียดลำตัวแนบชิดร่างบางจนไร้ช่องว่างให้สัมผัสอบอุ่นของร่างกายแผ่ผสานเข้าด้วยกัน

“พี่ไนท์ พี่เดย์...”

เสียงหวานร้องเรียกทั้งสองคนด้วยความสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว เมื่อมือหนาเริ่มลูบไล้ไปตามเอวคอดกิ่ว ลากวนมาที่หน้าท้องบางและลากต่ำไปที่เรียวขาของเธออย่างอ่อนโยน แต่กลับสร้างแรงดึงดูดให้หัวใจของเธอเต้นแรงเกินจะควบคุม

“ถ้าเหนือรู้สึกไม่ดีก็แค่ปฏิเสธพวกพี่ออกมา”

“เหนือ...”

“ฟังเสียงหัวใจตัวเอง แล้วปล่อยมันไปตามที่ร่างกายของหนูเรียกร้องก็พอ”

เดย์กระซิบบางคนตัวเล็กด้วยเสียงที่แหบพร่า ตามมาด้วยเสียงของไนท์ที่สั่นกระเส่าข้างใบหูเธอ

แสงเหนือค่อย ๆ หลับตา ปล่อยให้สัมผัสของทั้งคู่ค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในทุกจังหวะของหัวใจ แม้จะรู้สึกเขินอาย แต่ความอบอุ่นและความต้องการส่วนลึกในใจทำให้เธอไม่อยากถอยหนี

“อ่า เด็กดี”

ไนท์ก้มหน้าลงอีกนิด ซุกหน้าลงใกล้คอและลาดไหล่ของเธอ ขณะที่เดย์เองก็เริ่มคลอเคลียไม่ต่างกัน หน้าอกอวบอิ่มของเธอถูกมือหนาของทั้งสองคนกอบกุมเอาไว้คนละข้าง ก่อนจะค่อย ๆ บีบนวดมันเบา ๆ ทำเอาหัวใจแสงเหนือเต้นแรงเกินควบคุม

“...”

แสงเหนือค่อย ๆ ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ แล้วผ่อนลมหายใจตามสัมผัสที่มีพวกเขาค่อยนำทาง แล้วปล่อยให้ร่างกายตอบสนองไปกับความเร่าร้อนที่ค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทุกสัมผัส

เธอไม่รู้ว่าควรเริ่มพูดอะไร หรือทำตัวอย่างไรดี ทุกอย่างเหมือนถูกควบคุมจากความต้องการของตัวเองและการปลุกเร้าจากร่างสูงทั้งสองคน

“อ๊ะ”

เสียงหวานดังเล็ดลอดออกมาจากในลำคอ ลมหายใจติดขัด ใบหน้าแดงระเรื่อ และเริ่มยอมรับความใกล้ชิดที่กำลังเกิดขึ้นอย่างเต็มใจ