Novels by ซินโฟร์เน่

เสียงเครื่องยนต์ดังคำรามตลอดเส้นทาง ลมขับรถตรงดิ่งไปที่คณะ ใบใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์นัก แต่ความคิดในหัวกลับตีกันวุ่นวาย ต่าง ๆ นานา คิดถึงแต่ใครบางคนที่หายไปตั้งแต่เช้าไม่นาน แมคเคลเรล720S All Black คันคุ้นเคยก็เลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถคณะวิศวะฯ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินจากรถตรงไปยังกลุ่มเพื่อนที่กำลังนั่งรวมกันใต้ต้นไม้ใหญ่ทุกคนได้แต่ชะงักและหันมามองแทบพร้อมกัน เสียงฮือฮาของผู้คนรอบข้างดังขึ้นทันทีเมื่อเห็นหนุ่มฮอตปรากฏตัว โดยเฉพาะพวกสาว ๆ ที่ดูจะกรี้ดกร้าดเป็นพิเศษ เพราะตั้งแต่ที่มีโปรเจกต์ลมก็ไม่ค่อยได้เข้าคณะเลย“เฮ้ย ไอ้ลม! มาได้ไงวะ ปกติมึงน่าจะอยู่ที่ไซต์”“หน้าเครียดเชียว กูว่าต้องมีเรื่องแน่ ๆ”เสียงทุ้มของเดย์เอ่ยถามทันที เมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามา ตามด้วยเสียงของไนท์ที่หันไปมองตามเสียงของแฝดตัวเองลมเดินเข้ามาหย่อนตัวลงนั่งบนม้านั่งไม้ กวาดตามองพวกมันทีละคน เสยผมขึ้นด้วยท่าทีหงุดหงิด“กูมาหาพวกมึงไม่ได้หรือไง”เขาพูดเสียงเรียบ ก่อนเอนหลังพิงพนัก มือยกโทรศัพท์ขึ้นไถ่ฟีดเลื่อนไปมาอย่างหงุดหงิด เพราะไม่รู้จะไปตามหาอีกคนที่ไหน เขาเลยตัดสินใจขับรถมาหาเพื่อน ๆ ที่คณะแทน“สรุปว

แสงแดดในช่วงสายของวันที่ลอดผ่านผ้าม่านสีเข้มเข้ามา ทำให้ลมค่อย ๆ รู้สึกตัว ก่อนมือหนาจะคว้านหาร่างบางที่เขากอดมาตลอดทั้งคืน แต่ปรากฏว่าข้างกายเขากลับว่างเปล่า มีเพียงร่องรอยยับย่นบนผ้าปูที่ยืนยันว่า เมื่อคืนเขาไม่ได้อยู่คนเดียว กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของร่างบางยังติดอยู่บนปลอกหมอน ในเมื่อเขาเป็นคนอุ้มเธอกลับมาจากที่ไซต์งานมาต่อที่ห้องด้วยตัวเอง แต่เจ้าตัวกลับหายไปไหน“หนีไปอีกแล้วสินะ”ร่างแกร่งหยัดกายลุกเอนหลังพิงหัวเตียง มือหนาเอื้อมคว้าโทรศัพท์ที่หัวเตียง ก่อนจะเปิดเช็กบางอย่าง เพราะเขารู้ดีว่าคนตัวเล็กมักจะชอบโพตทุกอย่างไว้บนสตอรี่ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็ตาม แต่เช้านี้มันกลับว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยเรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ความเงียบในห้องยิ่งทำให้ความรู้สึกข้างในวาวโรจ์นขึ้นมา ลมโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอน ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นนั่ง เสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด“ได้ฉันแล้วจะทิ้งเหรอ”เสียงทุ้มพึมพำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทิ้งเขาไว้คนเดียวบนเตียงแบบนี้ร่างแกร่งลุกขึ้นจากเตียงด้วยร่างกายเปื่อยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยแดงและการขีดข่วนจากปลายเล็บ ลมยังคงเดินหาใครบางคนจน

จูบที่เริ่มจากการรุกเร้าเบา ๆ กลับกลายเป็นไฟราคะที่ลุกโชน ริมฝีปากหนาไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้พัก มือใหญ่เลื่อนจากแผ่นหลังขึ้นมากดท้ายทอยเล็ก รั้งเธอให้รับแรงจูบลึกขึ้นเรื่อย ๆ“อื้อออออ”มือหนาอีกข้างเลื่อนต่ำมาทาบเอวบาง ลากปลายนิ้วไปตามสันโค้งจนเธอสั่นสะท้าน ร่างเล็กที่นั่งบนตักเผลอขยับเบียดแน่นขึ้นทุกครั้งที่เขาดึงให้เข้าใกล้“ต้องการกันไหมครับ”ลมกระซิบเสียงพร่าแนบข้างหู ก่อนจะเล็มจูบลงมาตามแนวสันกรอบหน้า สัมผัสกับผิวเนียนที่แดงจัด“ฉัน…ไม่”คำคัดค้านเอ่ยขึ้นอย่างติด ๆ ขัด ๆ เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวซุกลงมาตรงลำคอขาว มือเล็กเผลอเกาะบ่ากว้างแน่นเพื่อหาที่พยุง เสียงหัวเราะทุ้มพร่าเล็ดลอดจากลำคอเขา เมื่อเห็นร่างบางสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขน“ร่างกายเธอมันกำลังต้องการฉัน”ลมกดจูบหนักลงที่ซอกคอ ฝากทิ้งร่องรอยรักแดงสีกุหลาบอย่างไม่ยอมออมแรง ขณะมือหนาบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่ม มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปตามเอวบางและสะโพกกลม จนเธอคล้อยตามไปกับสิ่งที่เขากำลังนำพาเธอไปคนตัวเล็กเริ่มหอบหายใจถี่ หน้าแดงจัดจนแทบลามไปถึงหู ทั้งร้อน ทั้งอาย แต่กลับมีเพียงเสียงครางกระเส่าที่หลุดออกมาเบา ๆ เท่านั้น“อื้มมม ลม”แต่คนตั

ลมเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับ ด้วยท่าทีไม่เร่งรีบ แต่กลับกดดันจนเธอรู้สึกเหมือนถูกบังคับกลาย ๆ ร่างบางชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะนั่งลงไปอย่างเสียไม่ได้ ทว่าประตูปิดลง กลิ่นกายอุ่นที่คุ้นเคยจากเมื่อคืนก็โอบล้อมเข้ามาในพื้นที่แคบทันทีร่างบางรีบเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง เพราะกลัวจะเผลอใจสั่นจากความใกล้ชิดที่ที่เกิดขึ้น“ทำหน้าเหมือนถูกลากมาขาย”น้ำเสียงทุ้มแฝงรอยหัวเราะดังขึ้นจากเบาะข้าง ๆ ซีลีนหันขวับไปมองตาขวางทันที“แต่นายบังคับฉันมาอย่างไม่เต็มใจ”ลมเหลือบตามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ริมฝีปากหนายกยิ้มกวน ๆ ก่อนโน้มตัว เอื้อมมือข้างหนึ่งมาดึงสายคาดเบลต์ข้ามตัวเธอแล้วกด ล็อกแน่น ด้วยท่าทีธรรมดาราวกับไม่มีอะไร แต่ใกล้ชิดกันจนลมหายใจของเขาเป่ารดต้นคอ ก่อนที่เข้าจะใช้ปลายจมูกไล้ผิวแก้มเธอเบา ๆ ทำเอาหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง“บังคับ?” เขาทวนคำแล้วกระซิบเสียงต่ำข้างใบหู แต่ไม่ยอมขยับออกไปไหน“ฉันแค่มาตามหาคนรับผิดชอบ เพราะเมื่อคืนมีคนขโมยกอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อย”แก้มใสของซีลีนแดงวาบขึ้นทันที เธอยกมือผลักอกเขาแรง ๆ พลางหันหน้าหนี“อย่ามาพูดบ้า ๆ นะลม!”เสียงหัวเราะทุ้มดังขึ้นในรถ เขายกมือกลับไปจับพวงมาลัยอย่

เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนลอดผ่านผ้าม่านสีขาวร่ำไร ร่างสูงขยับพลิกตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตา ภาพตรงหน้าคือห้องสีขาวเรียบดูสะอาดตาแต่กลับเป็นห้องที่เขารู้สึกไม่คุ้นชิน ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบมันกลับเต็มไปด้วยรายละเอียดที่บอกตัวตนเจ้าของห้องชัดเจนกรอบรูปหญิงสาวในชุดต่าง ๆ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม และกลิ่นน้ำหอมบางเบาที่เป็นเอกลักษณ์ของใครบางคนที่เขาจำได้ดี“ปวดหัวชะมัด”เสียงทุ้มพร่าต่ำเอ่ยกับตัวเอง เขาลุกขึ้นนั่งพลางยกมือกุมขมับความหนักอึ้งจากอาการแฮงค์เมื่อคืน ยังตามมาหลอกหลอนเขาในเช้านี้ สายตาคมยังคงมองหาเจ้าของห้องที่ที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน และเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง“หึ ยัยคุณหนูตัวแสบ”ทว่ายังไม่ทันที่ลมจะทำอะไรต่อ ภาพเลือนรางในหัวก็ปรากฏขึ้นมาในตัวทีละน้อย สัมผัสอ่อนนุ่ม และกลิ่นกายหอมบางเบาเหมือนกลิ่นของเจ้าของห้อง อ้อมแขนที่เขาโอบรั้ง และริมฝีปากนุ่มที่เขาบดจูบซ้ำ ๆ ไม่ยอมปล่อยก็ฉายชัดขึ้นมาริมฝีปากหนายกยิ้มจาง ๆ โดยไม่รู้ตัว แต่ทันทีที่เดินสำรวจไปรอบห้องกลับไม่เจอคนตัวเล็ก ความสงสัยก็แล่นเข้ามาแทนที่“หายไปไหน”เขาพึมพำเบา ๆ ขณะทอดสายตาไปยังผ้าห่มที่พับวางเรียบร้อยข้างกันบนเ

เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยคึกคักในช่วงหัวค่ำค่อย ๆ จางหาย เหลือเพียงเสียงแมลงและสายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านกายแทน โต๊ะไม้ที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนและอาหาร ตอนนี้เหลือแค่แก้วเหล้ากระจัดกระจาย และทีมงานที่กำลังฟุบหน้าลงบนโต๊ะเมาหลับไปทีละคนลมเอนหลังพิงเก้าอี้ไม้อย่างทิ้งตัว ดวงตาคมแสนเจ้าเล่ห์เริ่มพร่ามัวเล็กน้อย บนตัวเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลคละคลุ้งจนคนตัวเล็กต้องส่ายหน้าระอา“นายเมามากแล้วนะ”ซีลีนกดถามเสียงต่ำ ขมวดคิ้วมองร่างสูงที่หมดสภาพไม่ต่างจากคนอื่น ๆ“ใครเมา ไม่มี” เขาตอบเสียงต่ำแหบพร่ายืดยาวจนฟังแทบจะไม่รู้เรื่อง ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองช้า ๆ“สภาพแบบนี้ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่เมา”“ฉันไม่ได้เมาสักนิด”“ยกไม่พักแบบนั้นจะเหลือเหรอ” เธอบ่นพลางดันแก้วออกห่าง เขาหัวเราะเบา ๆ สภาพของทุกคนตอนนี้ดูไม่ต่างกันเลยสักนิด“ที่ห้าม เพราะเธอเป็นห่วงฉันใช่ไหม ยัยตัวแสบ”“พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย”เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ริมฝีปากหนาเฉียดแก้มเนียนใสไปเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดศีรษะเบาๆ เพื่อตั้งสติจ้องมองคนตัวเล็กด้วยแววตาพร่ามัว แต่แฝงไปด้วยจริงจังจนหัวใจของเธอเต้นแรง ใบหน้าร้อนผาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ แต่

บ้านสวนคาเฟ่ไอริสแสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านม่านไม้เลื้อยที่เกาะระแนงด้านหน้า เสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังแผ่วเบาอย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมของกาแฟคั่วสดผสมกับกลิ่นวานิลลาอ่อน ๆ ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศเหมือนทุกเช้าที่ผ่านมาร่างเล็กในเดรสผ้าฝ้ายสีขาวบางเบานั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้ เธอลูบหน้าท้องกลมเบา ๆ อย่างเผลอไผล ก

ซันมองเข้าไปในดวงตาสวยคู่นั้นก็จะเลื่อนมือข้างหนึ่งมาตรึงข้อมือเรียวของเธอไว้เหนือศีรษะ กดแผ่นหลังบางแนบกับผนังเย็น ก่อนจะโน้มตัวลงมาประกบริมฝีปากอย่างร้อนแรงเรียวลิ้นหนาสอดเข้ามาหยอกล้อในโพรงปากนุ่มราวกับหลงใหลในรสหวานที่ไม่มีวันพอ รสจูบของเขาอ่อนโยนแต่ก็เร่าร้อนราวกับไฟฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้ไปตามร

Dragon Clubภายใต้แสงไฟสลัวและเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม “Dragon Club” ยังคงคึกคักไม่ต่างจากทุกคืน ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาใช้บริการกันแน่นขนัด ทั้งบนฟลอร์และรอบบาร์เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเร่าร้อนและแอลกอฮอล์ที่ลอยคลุ้งในอากาศบนโซฟาหนังริมกระจกบานใหญ่ ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีเข้มที่ปลดกระดุมไว้เพียงครึ่งเผย

หลังจากช่วงเวลาแห่งความปีติยินดีผ่านไปเพียงไม่นาน ซันเอ่ยกับ ไอริสเบา ๆ“ไปบ้านสวนกันนะ พี่มีอะไรจะให้”เขาไม่รอให้เธอถามอะไรอีก มือหนาเลื่อนมากุมมือเล็ก ๆ นั้นไว้ ก่อนจะพาไปขึ้นรถ แล้วขับรถพาเธอมาจนถึงบ้านสวน ในบ่ายที่แสงแดดกำลังนวลพอดีแต่เมื่อรถเลี้ยวมาถึงทางเข้า เธอกลับต้องเบิกตากว้างด้วยความตก

สองปีต่อมาเสียงประกาศชื่อบัณฑิตดังก้องอยู่ภายในหอประชุมใหญ่ บรรดานักศึกษาในชุดครุยสีดำขลิบทองทยอยเดินขึ้นเวทีตามลำดับรายชื่อ หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวร่างบางเจ้าของดวงตากลมโตที่ในวันนี้ดูโดดเด่นไม่แพ้ใครผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อย ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ทว่าเปล่งประกาย ใต้ครุยสถาปั

มือเรียวบางเริ่มบีบครีมกะทิมะพร้าวเป็นวงกลมบนเนื้อเค้กให้สูงขึ้นเล็กน้อย โดยเว้นพื้นที่ตรงกลางเอาไว้ราดซอสตะโก้เผือกที่เตรียมแล้ว จากนั้นก็บีบครีมกะทิลงไปอีกชั้นตามด้วยเนื้อเค้กที่แบ่งไว้ ก่อนจะบาดครีมกะทิมะพร้าวสีขาวละมุนรอบเนื้อเค้กให้เรียบ ตกแต่งหน้าเค้กด้วยซอสตะโก้เผือก ปิดท้ายด้วยการนำเอาไข่แดง

“มึงจะมายืนดูคลิปโป๊ เหี้ยอะไรตอนนี้”เดย์หันกลับไปถามแฝดของตัวเองที่กำลังขมวดคิ้วมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ในระหว่างที่พวกเขากำลังรอขนมและเครื่องดื่มอย่างชาเขียวปั่นกับเค้กแครอทของโปรดแสงเหนือที่ต้องมาซื้อเป็นประจำ“ดูคลิปเหี้ยอะไร กูดูพิกัดแสงเหนือ กูว่ามันแปลก ๆ ว่ะ”เดย์ที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเองขึ้นมาทันที ก่อนจะเปิดดูพิกัดและการเคลื่อนไหวของแสงเหนือที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ“เหนือไปทำอะไรที่ตึกนิเทศ”เรียวคิ้วหนาของเดย์และไนท์ ขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ความรู้สึกสงสัยและความร้อนใจก่อตัวขึ้นมาทันที เพราะคนตัวเล็กไม่เคยไปไหนมาไหนโดยที่ไม่บอกพวกเขาแบบนี้สักครั้ง“ไอ้ซัน เครื่องดื่มกับขนมของแสงเหนือกูไว้ก่อนนะ เดียวมาเอา”“มีอะไรวะ”“กูจะรีบไปหาแสงเหนือ”ไนท์บอกกับเพื่อนสนิทตัวเองที่เป็นเจ้าของร้านคาเฟ่แห่งนี้ แม้ชื่อและกรรมสิทธิ์จะเป็นของหญิงสาวรุ่นน้องอย่างไอริสก็ตาม ก่อนจะพากันวิ่งออกไปด้วยท่าทางร้อนรน เพราะสัญชาตญาณของเขามันกำลังบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับแสงเหนือแน่นอนตึกเก่าคณะนิเทศ“ยะ อย่าเข้ามานะ”“ชูว์ ไม่ต้องร้อง มันไม่ได้มีอะไรน่ากลัวเลยคนส

แสงเหนือยังคนก้มหน้าดูบางสิ่งบนหน้าจอไอแพดอย่างตั้งอกตั้งใจ หลังจากมีการแจ้งยกคลาสในช่วงบ่าย ทำให้เธอต้องมานั่งรอฝาแฝดที่ใต้ตึกพร้อมกับเพื่อนสนิทอย่างน้ำอุ่นที่อาสามานั่งรอเป็นเพื่อน“เหนือกำลังดูอะไรอยู่เหรอ”“อ้อ เหนือดูสูตรน้ำแซนวิส ว่ามีแบบไหนน่าสนใจบ้าง เมื่อคืนพวกพี่เขาบอกว่าอยากทานนะ”หญิงสาวตอบกลับเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างไม่ได้ใส่ใจ แต่ใบหน้ากลับเห่อร้อนจนเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ หลังจากพูดออกไปตามความคิดตัวเอง ก็อดจะนึกถึงตอนที่เขาร้องขอให้เธอทำแซนวิสให้ทานไม่ได้“แซนวิสเหรอ” “อือ”น้ำอุ่นที่ยังคงจ้องมองใบหน้าที่แดงระเรื่อของเพื่อนสนิท พร้อมความรู้สึกคับแค้นเต็มอก ที่ดูเหมือนว่าเธอจะทนไม่ไหวอีกต่อไป แค่ได้เห็นใบหน้านั่น เธอก็พอเดาออก ถึงที่มาคำขอนั่นว่ามันเกิดขึ้นในช่วงเวลาไหน เพราะไม่งั้นคนตรงหน้าเธอ คงไม่หน้าแดงระเรื่อแบบนี้หรอกหากแต่ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ ทำไมคนที่สมหวังต้องเป็นแสงเหนือเพียงแค่คนเดียว ทำไมคนนั้นถึงไม่ใช่เธอ ทำไมต้องเป็นหญิงสาวธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้พิเศษอะไร ไม่รู้แม้กระทั่งความหมายของคำคำนั้นสุดท้ายน้ำอุ่นจึงได้ตัดสินใจส่งข้อความออกไปหาใครบางคนแ

“เหนือจะมีความสุขมากกว่าเดิมครับ พี่สัญญา”“อ่าส์ พี่เดย์ขามันเสียว”เรียวนิ้วแกร่งขยับเข้าออกช้า ๆ จากหนึ่งเปลี่ยนมาเป็นสองนิ้ว เพื่อค่อย ๆ ให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว รับแก่นกายที่มีขนาดใหญ่ของเขาสายตาคมมองสบตาอย่างรู้กัน ไนท์ถอดถอนตัวตนแกร่งของตัวเองออก แล้วทาบริมฝีปากหนาประกบเข้ามาแทนที่ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของคนตัวเล็กขณะมือหนายังทำหน้าที่กอบกุมก้อนเนื้อนุ่มนิ่มแล้วบีบเคล้นอย่างเพลินมือ ก่อนจะปรายตามองคู่แฝดของตัวเองที่บีบชโลมลำแกร่งด้วยเจลหล่อลื่นจนเปียกชุ่ม“อื้มมมมมมมมมม”เสียงหวีดร้องดังออกมาในลำคอ แม้ในขณะที่ริมฝีปากยังถูกทาบปิดอยู่ หยาดน้ำตาลเอ่อคลอทันที เมื่อร่างสูงดันแท่งเอ็นร้อนเข้าไปในรูรักด้านหลังที่ปิดสนิทช้า ๆ จนสุดลำ“อ่า ตอดเอ็นพี่แทบขาดแล้วยัยตัวเล็ก”“…”ร่างแกร่งเป่าผ่อนลมหายใจออกทางปาก เพื่อระบายความเสียวกระสันที่ทำเอาขนลุกไปทั้งตัว แล้วปล่อยในรูรักตอดรัดเอ็นร้อนที่กดแช่ค้างไว้จนปวดหนึบ“พี่อยากให้เหนือเห็นหน้าตัวเองตอนนี้จัง ว่ามันยั่วเอ็นพี่แค่ไหน”ไนท์ผละริมฝีปากออกช้า ๆ หลังจากที่เห็นร่างบางเริ่มปรับตัวได้ ก่อนจะกดจูบซับน้ำตาที่เอ่อคลอ เพื่อปลอบประโลมอย่างอ่

“ถ้างั้น พี่ ๆ ช่วยเหนือเปลี่ยนชุดนี้ให้หนูหน่อยได้ไหมคะ หนูอยากใส่มันกับพี่สองคน”เสียงเธอสั่นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งที่เธอก็พยายามบังคับน้ำเสียงพูดให้ดูเป็นปกติ แต่คนฟังกับยกยิ้มที่มุมปากอย่างถูกใจ“งั้นพี่คงต้องขอดูแล้วละ ว่าในกล่องนั้นนอกจากชุดแล้วมันมีอะไรให้พี่เล่นบ้าง”น้ำเสียงต่ำของไนท์ลากยาว จนคำสุดท้ายคล้ายคำล้อเลียน สายตาของเขามันเต็มไปด้วยอารมณ์และความต้องที่ฉายออกมาอย่างชัดเจนแสงเหนือกลืนน้ำลายเฮือก รู้สึกถึงจังหวะการบีบรัดตัวของหัวใจตัวเอง ที่เต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอกเธอขยับตัวถอยหลังช้า ๆ ด้วยความประหม่าจนแผ่นบางติดชิดขอบเตียง เพราะมันคือครั้งแรกที่เธอเป็นฝ่ายเชิญชวนพวกเขาก่อน“เหนือรู้ไหม ว่าพอพูดแบบนี้ มันเหมือนเหนือกำลังยั่วพี่”เสียงทุ้มต่ำราบเรียบ แต่แฝงแรงปรารถนาในทุกถ้อยคำ ทำให้หัวใจเธอสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ“รู้ค่ะ แล้วพวกพี่ไม่อยากรักหนูเหรอ”“เปลี่ยนชุดค่ะ แล้วหนูก็คลานมาหาพี่”คนตัวเล็กลุกขึ้นยืน ก่อนจะค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้น ทั้งที่ดวงตากลมโตยังคงมองไปยังร่างสูงอย่างไม่คิดจะหลบสายตาในเมื่อเธออยากมัดใจเขา ถึงมันจะน่าอา

หลายวันต่อมา สายฝนโปรยบาง ๆ เคล้ากับสายลมเย็นของปลายเดือน แสงเหนือยังคงใช้ชีวิตเหมือนปกติ ตื่นแต่เช้า ออกไปเรียน กลับมาทำอ่านหนังสือ จิบชาเขียวแก้วโปรด และพูดเสียงหวานนุ่มทุกครั้งที่ฝาแฝดโทรมาหา แต่ถึงอย่างนั้น เดย์กับไนท์ก็เริ่มจับสังเกตได้ถึงบางอย่างที่ ไม่ปกติ อย่างเช้าวันนี้ เมื่อนิติบุคคลโทรขึ้นมาแจ้งว่ามีพัสดุมาส่งดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม เพื่อขออนุญาตนำของขึ้นไปส่ง ก่อนที่เดย์จะเป็นฝ่ายเดินไปเปิดประตูด้วยความสงสัย“พัสดุของคุณแสงเหนือครับ เซ็นรับตรงนี้เลยครับ”เด็กส่งของยื่นกล่องกระดาษสีน้ำตาลขนาดกลางมาให้ พร้อมใบเซ็นชื่อ เพียงแต่สิ่งที่เขาเห็นทำเอาต้องขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความแปลกใจทันที ก่อนจะรับของสิ่งนั้นมา“ขอบคุณครับ”เดย์เลิกคิ้ว สายตากวาดมองกล่องพัสดุสีน้ำตาลที่รับมาใบตรงหน้า เป็นอีกครั้งที่พัสดุปริศนาชิ้นนี้ที่ไม่มีชื่อร้านหรือสัญลักษณ์อะไรทั้งนั้น มีเพียงสติ๊กเกอร์เขียนตัวเล็ก ๆ ว่า ของใช้ส่วนตัว โปรดอย่าเปิดโดยพลการ“ของเหนืออีกแล้ว?”เขาพึมพำในลำคอ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดมาก แต่ช่วงหลายวันมานี้ที่คอนโดของเขามีพัสดุมาส่งแทบทุกวัน ทั้งตอนเช้า และตอนเย็น และทุกครั้งมันจะไ

เสียงเครื่องยนต์ต่ำของ Porche Panamera 4E ดังสะท้อนก้องในลานจอดรถหลังคณะวิศวะฯ ขณะที่ทุกสายตาพากันหันมามองตามด้วยความสนใจรถยนต์หรูราคาเกือบสิบล้านที่ใครหลายคนหมายปองและใฝ่ฝันอยากเป็นเจ้าของ หากแต่ครั้งนี้มันกลับไม่ใช่แค่รถที่ทุกคนกำลังสนใจ แต่กลับพ่วงด้วยเจ้าของรถ อย่างฝาแฝดแห่งวิศวะแสงเหนือในชุดนิสิตเรียบร้อยสะอาดตา เธอก้าวลงอย่างระมัดระวัง ข้าง ๆ แฟนหนุ่มทั้งสองคนเดย์ และ ไนท์ เปิดประตูลงมายืนรออยู่ก่อนพร้อมเอกสารเรียนของเธอ ทว่าในมือของทั้งคู่ยังถือถุงใส่รองเท้าคัทชูและแก้วชาเขียวที่เธอชอบติดมือมาให้อย่างใส่ใจท่ามกลางสายลมยามเช้า พัดผ่านสนามหญ้าเบา ๆ ขณะที่ทั้งสามคนเดินเคียงข้างกันไปยังตึกคณะแพทย์“เดียวเลิกเรียนพี่มารับนะครับ”ไนท์พูดเสียงเรียบแต่แฝงความอบอุ่น ก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าเธอ แล้ววางรองเท้าคัทชูสีดำคู่เล็กตรงปลายเท้า ให้เธอเปลี่ยนจากรองเท้าผ้าใบเป็นรองเท้าคู่ที่เหมาะกับชุดนิสิตมากกว่า“ขอบคุณค่ะ”เสียงหวานของคนตัวเล็กเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ด้วยความเขินอาย ทำให้หัวใจคนมองอ่อนยวบกับความน่ารักสดใสนั้น“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นหอมแก้มพี่สักทีได้ป่ะ”เดย์พูดแทรกขึ้นด้