บทที่ 12

แกร็ก!!

“เดี๋ยวค่ะคุณลิน” ไม่ทันที่อลินจะได้ผลักประตูเข้ามา เลขาก็เรียกไว้

“อะไรคะ” อลินหันไปถาม

“คุณต้องการอะไร” ใบเฟิร์นกระซิบถาม เพียงแค่เขาบอกมาไม่ว่าอะไร ตอนนี้เธอจะยอมทำทุกอย่าง ขอเพียงให้หลุดพ้นจากสถานการณ์อึดอัดนี้ก็พอ

“จูบฉันสิ”

ใบเฟิร์นไม่มีทางเลือก เธอดึงคอเสื้อของอเล็กซ์ลงมาก่อนจะเชิดหน้าขึ้นไปจูบปากของเขาเร็ว ๆ หนึ่งที จนคนที่โดนจูบแอบตกใจอยู่ไม่น้อย

ตึก ๆ ๆ

เสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะแปลก ๆ เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างกำยำอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปนาน ความรู้สึกนี้มันเกิดจากการที่เขาตื่นเต้นอย่างนั้นเหรอ แค่โดนจูบปากทำเขาตื่นเต้นได้ขนาดนี้เชียว

“อ้าว พี่อเล็กซ์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทำไมไปนอนอยู่ตรงนั้น” อลินเดินเข้ามาหลังจากที่ใบเฟิร์นลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวแล้ว เธอไม่ทันสังเกตุเห็นว่าใบเฟิร์นกำลังถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่อเล็กซ์กลับเห็นท่าทางนั้นจนเผลอยิ้มออกมา

“เพิ่งเข้ามาก่อนที่ลินจะมา” เขาลุกขึ้นก่อนจะจัดแต่งเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่

“อ๋อ ไม่เห็นคุณแหม่มบอกว่าพี่มารอ” เธอรู้สึกแปลกใจ “แล้วมีธุระอะไรกับลินหรือเปล่าคะ”

“จริง ๆ ฉัน...” ขณะพูดเขาก็ชายตาไปมองใบเฟิร์น

“ไปไหนเฟิร์น” อลินหันไปถามใบเฟิร์นที่กำลังเดินไปยังประตู

“ไปห้องน้ำ” เธอหันมาตอบ

“อ๋อ” อลินก็ตอบกลับทันควันก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเห็นรอยลิปสติกเลอะปากของเพื่อนสนิท“เดี๋ยว ๆ ปากไปโดนอะไรมา”

“หมากัดน่ะ” ใบเฟิร์นตอบพลางเอามือปิดปากของตัวเอง แต่ก็มิวายส่งตาเขียวให้คนที่เป็นสาเหตุ

“ที่บ้านเลี้ยงหมาด้วยเหรอ” เธอไม่ได้เชื่อที่เพื่อนบอก แต่ก็ไม่รู้สาเหตุจริง ๆ เลยแกล้งถามออกไป

“หมาจรจัด”

คราวนี้เธอเห็นอเล็กซ์กัดฟันกรอด ๆ เหมือนจะต้องการแยกเขี้ยวขู่ให้เธอกลัว

“ไม่ได้การล่ะ ต้องไปฉีดยาด้วยนะ”

“อืม เดี๋ยวบ่าย ๆ จะออกไปฉีดยากันโรคพิษสุนัขบ้าซะหน่อย”

อเล็กซ์จ้องหน้าใบเฟิร์นเขม็ง นึกเจ็บใจที่กำลังโดนว่าทางอ้อม น้องสาวของเขาก็ใช่ย่อย สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน

“พี่อเล็กซ์จะกลับแล้วเหรอคะ” เธอถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายกำลังเดินไปที่ประตูอีกคน”

“อืม” เขาตอบโดยไม่ได้หันมามองน้องสาว แต่กลับจ้องใบหน้าของใบเฟิร์นไม่วางตา

“ธุระอะไรก็ไม่ยอมบอก” อลินบ่นตามหลัง

“ระวังตัวให้ดีนะ บังอาจมาว่าฉันเป็นหมา” เขากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคนกับใบเฟิร์น ก่อนจะเดินผ่านไป

ปัง!!

“ปากนั่นใช่ฝีมือพี่อเล็กซ์หรือเปล่า” อลินถามออกไปตรง ๆ เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างระหว่างสองคนนี้ หลายครั้งแล้วที่อเล็กซ์แสดงท่าทีว่าสนใจเพื่อนของเธอ ส่วนใบเฟิร์นเองก็แสดงออกชัดเจนว่าประหม่าเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ชายของเธอ

“ปะ...เปล่า” ใบเฟิร์นปฏิเสธ “พี่ชายลินจะมาทำเราทำไมอ่ะ”

“แล้วไป” อลินก็รู้สึกโล่งใจที่ใบเฟิร์นยืนยันว่าไม่ใช่ฝีมือพี่ชายของเธอ “ถ้าเกิดพี่อเล็กซ์แกล้งอะไรรีบบอกลินนะ ลินจะรีบจัดการให้”

“อือ...ได้สิ”

ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ใบเฟิร์นรู้สึกผิด เธอไม่กล้าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อลินฟัง ทั้ง ๆ ที่รับรู้มาตลอดว่าเพื่อนคนนี้เป็นห่วงเธอจากใจจริง ๆ และพร้อมที่จะช่วยแก้ทุกปัญหาให้เธอโดยไม่มีขอแม้

ในตอนเย็น ตามทางเดินที่เป็นถนนสายเล็ก ๆ สองแม่ลูกกำลังเดินจูงมือกัน มือข้างหนึ่งถือถุงพะรุงพะรัง หลังไปรับลูกชายที่โรงเรียนเธอก็แวะมินิมาร์ทเพื่อซื้อของใช้เข้าบ้าน

แต่แล้วเท้าสองข้างก็ต้องหยุดนิ่งจนลูกชายเงยหน้ามามองผู้เป็นแม่ด้วยความแปลกใจ สาเหตุเกิดจากเมื่อเธอมองทอดยาวไปด้านหน้าก็เห็นชายใส่สูทสีดำสองคนยืนอยู่หน้าบ้านเช่าของเธอ เธอหยุดมองเพื่อความแน่ใจว่าทั้งสองคนเป็นใคร แต่แล้วความสงสัยก็หายไปเมื่อชายหนุ่มที่ดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะเจอเขาอยู่บ่อย ๆ เดินออกมาจากบ้านเช่าของเธอ

“เข้าไปได้ยังไง” เธอพูดออกมาเบา ๆ

ทันทีที่สบตากับอเล็กซ์ใบเฟิร์นก็จับมือลูกน้อยแน่นขึ้นก่อนจะค่อย ๆ ก้าวถอยหลัง

ดูเหมือนว่าเขาจะรู้แล้วว่าเธอกำลังจะหนี ระยะก้าวของขาจึงกว้างขึ้นเพื่อไปให้ถึงตัวของเธอให้ไวที่สุด

“กลับมาแล้วทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ” ทันทีที่เดินเข้าไปจนถึงตัวของใบเฟิร์นเขาก็จับแขนของเธอไว้

“คุณมาทำอะไรที่นี่”

“แล้วเธอคิดว่าฉันมาทำไมล่ะ” เขาย้อนถาม

“หม่าม๊า” เด็กน้อยที่เดินไปแอบด้านหลังแม่ตั้งแต่ที่เขาเห็นอเล็กซ์เดินเข้ามาใกล้เอ่ยเรียกแม่ของเขา

“เจ้าเด็กน้อย จำฉันได้มั้ย”

แม้จะรู้สึกกลัวแต่ออกัสก็เคยเจอกับอเล็กซ์มาสองครั้งแล้ว ออกัสเลยพยักเป็นเชิงบอกว่าเขาจำอเล็กซ์ได้ แต่ก็ดูเหมือนใบเฟิร์นจะตกใจอยู่ไม่น้อย พวกเขาไปรู้จักกันได้ยังไง

“คุณจะทำอะไร” หลังจากที่เด็กน้อยถูกเขาอุ้มขึ้นจนตัวลอยเธอปล่อยของในมือให้ร่วงลงพื้นก่อนจะรีบเข้าไปแย่งลูกชายจากอเล็กซ์

“ฉันแค่จะช่วยอุ้ม”

“ไม่ต้องค่ะ วางเขาลงเถอะ”

ไม่เพียงแค่ไม่วางเขายังอุ้มออกัสเดินกลับไปยังบ้านเช่าโดยไม่สนใจเสียงร้องห้ามของใบเฟิร์น เมื่อไม่มีทางเลือกใบเฟิร์นก็ทำได้แค่เดินตามเขาไปติด ๆ

“หม่าม๊า”

“ไม่เป็นไรนะครับ” ใบเฟิร์นพยายามปลอบลูกชาย กลัวว่าอเล็กซ์จะทำให้ลูกชายตกใจ

“จะไปหาหม่าม๊า” เด็กน้อยอ้าแขนและโน้มตัวไปหาผู้เป็นแม่

“ส่งเขามาให้ฉันเถอะ” เธอพูดแกมขอร้อง พลางยื่นมือออกไป

“ไปเก็บของ” เขาไม่ยอมล่งออกัสให้ใบเฟิร์น แต่กลับใช้ให้เธอไปเก็บของ

“เก็บทำไมคะ”

“ย้ายไปอยู่กับฉัน”

“ไม่ค่ะ” เธอปฏิเสธเสียงแข็งอย่างไม่ลังเล

“ปล่อยกัสนะ” ออกัสใช้มือน้อย ๆ ตีไปที่ไหล่ของอเล็กซ์ ใบเฟิร์นที่มองอยู่ก็แอบตกใจ กลัวว่าอเล็กซ์จะโกรธแล้วทำร้ายลูกชายของเธอ

“อยู่นิ่ง ๆ สิ” เขาพยายามรวบมือเล็กนั้นไว้

“ไม่!! ปล่อยกัสลงนะ” ออกัสไม่ได้สนใจฟัง เขาทั้งดึงเสื้อและตีไหล่ของอเล็กซ์อยู่หลายครั้ง

“กัส” ใบเฟิร์นรีบเอามือจับแขนลูกชายไว้ ทำให้ร่างของเธอแนบชิดกับร่างกำยำของอเล็กซ์ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่จ้องใบหน้าของอเล็กซ์กับออกัสสลับกันด้วยท่าทางหวั่น ๆ

หมั่บ!!

มือหนารวบเอวบางไว้ทันที

“ปล่อยหม่าม๊านะ” คราวนี้ออกัสเอามือผลักหน้าของอเล็กซ์ สลับกับดึงหูทั้งสองข้างของเขาจนแดงไปหมด

“หม่าม๊าไม่เป็นไรครับ กัสอยู่นิ่ง ๆ นะ อย่าตีคุณลุงนะ” เธอรีบร้องห้ามอีกครั้ง

ทันทีที่ได้ยินใบเฟิร์นพูดกับลูกชาย อเล็กซ์ก็นิ่งไป ดูเหมือนเธอคนนี้จะมีความเป็นแม่สูงมาก ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้ชอบใจแต่กลับใจเย็นเพื่อไม่ให้ลูกชายหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“อดทนเก่งจังเลยนะ”

“คุณต้องการอะไร”

“เธอก็รู้ว่าฉันต้องการอะไร” เขากระซิบบอก

“ปล่อยลูกของฉันลงเถอะค่ะ แล้วฉันจะทำตามที่คุณบอก”

เมื่อข้อเสนอเป็นที่น่าพอใจ อเล็กซ์เองก็ไม่รีรอ เขาค่อย ๆ วางออกัสลง ทันทีที่เท้าแตะพื้นเด็กน้อยก็รีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ของเขา

“เก่งมากเลยครับ” เธอย่อตัวลงนั่งแล้วกอดลูกชายไว้ ไม่ลืมที่จะเอ่ยชื่นชมเขาที่ไม่ร้องไห้ออกมา

“ไปเก็บของสิ” เมื่อเห็นว่าใบเฟิร์นยังนั่งโอ๋ลูกชายอยู่เขาเลยไล่ไปเก็บของอีกครั้ง

“ฉันขอเหตุผลค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา

“ไม่มีเหตุผล” เขาหันหลังให้เธอพลางมองสำรวจไปรอบห้อง

แคบจะตาย กลิ่นก็อัพ อยู่กันไปได้ยังไง

“ถ้าอย่างนั้นฉันเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเก็บของไปอยู่กับคุณเหมือนกัน”

“ก่อนหน้านี้เธอบอกฉันว่ายังไง” อเล็กซ์หันไปเอามือบีบคางของใบเฟิร์นเบา ๆ เพื่อให้เธอมองหน้าเขา

“ฉันต้องการแค่เหตุผล มันยากตรงไหนหากคุณจะบอกให้ฉันรู้”

เหตุผลอย่างนั้นเหรอ ถ้าเขาบอกว่าที่ต้องการให้เธอไปอยู่ด้วยเพราะอยากใช้ประโยชน์จากตัวของเธอและเพื่อให้เขารู้ความจริงเรื่องออกัสละก็ เขาไม่มีทางทำทั้งสองเรื่องสำเร็จแน่ ๆ

“เธอคงไม่อยากเข้าคุก แล้วปล่อยลูกชายไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กหรอกนะ” อเล็กซ์เดินไปนั่งลงบนที่นอนของใบเฟิร์นแล้วไขว่ห้าง ทำตัวตามสบายราวกับอยู่ที่บ้านของตัวเอง “เหตุผลแค่นี้พอหรือเปล่า”

เมื่อไม่มีทางหลบเลี่ยง ใบเฟิร์นจึงจำยอมเก็บของใช้ที่จำเป็นแล้วอุ้มลูกน้อยขึ้นรถไปกับอเล็กซ์