ก็เด็กมันร้าย

“ว้ายยยย!” หญิงร่างบางชนเข้ากับคนตัวโตที่สูงราวเกือบสองเมตรเข้าอย่างจัง แฟ้มเอกสารร่วงกราวจากมือเล็กเกลื่อนพื้นตรงหน้าลิฟต์ ปารียาก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารเพราะต้องเอาไปให้เลขาของท่านรองประธานตรวจ โดยไม่ได้มองคนที่เธอเดินชนเพราะมัวแต่มองการแต่งกายของตัวเอง

“โอย...ซุ่มซามจังปารียาเอ๊ย” บ่นพึมพำกับตัวเองมือก็เก็บเอกสารไปด้วย

“คุณเป็นอะไรมากไหมครับ” เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังเอ่ยถามพร้อมยื่นเอกสารให้กับหญิงสาว ปารียายืนขึ้นเต็มตัวช้อนตามองคนที่ยืนจ้องเธออยู่ก่อนแล้วถึงกับอึ้ง ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาของหนุ่มลูกครึ่งดวงตาสีนิลที่อาจจะทำให้สาว ๆ ยอมสยบต่อเขาได้ ทั้งสองจ้องตากันอยู่เกือบนาที ก่อนที่ปารียาจะหลบสายตาคมกริบคู่นั้น

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ปารียาพูดตะกุกตะกักก่อนจะรับเอกสารและยิ้มแหย ๆ ให้กับคนตรงหน้าแล้วเคลื่อนตัวข้าไปในลิฟต์โดยเร็ว เธอยังตัวสั่นไม่หาย รู้สึกคุ้น ๆ ว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้จากที่ไหนมาก่อนแต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

‘ช่างเถอะ คิดไปก็ปวดหัว’

“คุณชลิตาคะ ฉันเอาเอกสารมาให้ท่านรองค่ะ” ปารียาพูดพร้อมกับยิ้มบางให้กับเลขาสาว

“อ้อ คุณปารียาวางไว้บนโต๊ะได้เลยค่ะ พอดีท่านรองเพิ่งจะออกไปพบลูกค้าเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ” ปารียาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก้าวเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายแล้ววางเอกสารไว้บนโต๊ะที่ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบก่อนจะหมุนร่างกลับลงไปทำงานตามเดิม

 ก่อนหน้านี้ปารียาทำหน้าที่ตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายคลังสินค้าอยู่สองปีพอผู้จัดการคนเก่าลาออกเธอจึงได้รับการโปรโมทเป็นผู้จัดการฝ่ายแทน รวมปีนี้ก็เกือบสามปีแล้วที่เธอทำงานให้กับบริษัท AKP แห่งนี้

“พี่แบมท่านรองเป็นไงบ้างอะ หล่อไหม” นุชจรีเอ่ยถามหัวหน้าด้วยความตื่นเต้น

“ยังไม่เจอหน้าเลยจ้ะ เขาออกไปข้างนอกก่อน” ปารียาตอบเสียงเรียบ ใบหน้าไม่แสดงความยินดียินร้ายใด ๆ

“โธ่…เสียดายจังอยากรู้จังว่าเจ้านายเราจะหล่อแค่ไหน ขนาดพี่สาวยังสวยขนาดนั้นแสดงว่าน้องชายก็ต้องหล่อไม่แพ้กันกัน” นุชจรีนั่งยิ้มเพ้ออยู่คนเดียว

“ให้มันน้อยๆหน่อยยัยนุช จะเกินหน้าเกินตาไปละ ยังไงท่านรองก็ไม่ตกมาถึงท้องเธอหรอกย่ะ” แวววิไลซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชีและการเงินพูดดักคอจนนุชจรีหุบยิ้มแบบเคือง ๆ

“พี่แววอะชอบขัดตลอด” ทำหน้ากระเง้ากระงอดจนแวววิไลอดขำไม่ได้

“ไป๊สาว ๆ ทานข้าวได้แล้ว เที่ยงแล้วเนี่ยไม่หิวกันรึไงพี่เนศรออยู่ข้างล่างละ”

“เที่ยงแล้วเหรอคะ” ปารียาเอ่ยถามก่อนจะเก็บข้าวของบนโต๊ะทำงานของตัวเอง

“เที่ยงแล้ว หรือว่าแบมมีนัดกับคุณพล” แวววิไลถามถึงแฟนหนุ่มของปารียา

“ไม่หรอกค่ะ วันนี้เขาออกไปคุยงานกับลูกค้าข้างนอกน่ะค่ะ” ปารียาสบตากับนุชจรีก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินออกไปพร้อมกัน ปกติแล้วพักหลัง ๆ มานี้พาทิศก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างสำหรับเธอสักเท่าไหร่ ชอบทำตัวห่างเหินจนเธอเองก็อดสงสัยไม่ได้

‘พี่แบมอย่าหาว่าหนูอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะคะ พอดีหนูเห็นแฟนพี่ไปเดินห้างกับผู้หญิงคนนึงค่ะ’

นั่นคือสิ่งที่นุชจรีเคยบอกเธอในเย็นวันหนึ่งก่อนที่จะเลิกงานเมื่อเดือนที่แล้ว ซึ่งปารียาเองก็แอบสงสัยในตัวแฟนหนุ่มมาสักพักแล้วเหมือนกัน พักหลังมานี้เธอโทรหาก็ไม่ค่อยรับสาย ถึงรับก็คุยกันไม่กี่คำ ไลน์ไปก็ไม่ค่อยอ่านกว่าจะตอบก็ข้ามวัน พาทิศเองทำงานในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขายจึงไม่ค่อยได้อยู่ออฟฟิศเท่าไหร่ส่วนมากจะต้องออกไปพบลูกค้ากับน้อง ๆ ในทีม ถึงปารียาจะคลางแคลงใจแต่ก็ไม่ได้ปักใจเชื่อว่าพาทิศจะมีคนใหม่จริง ๆ