น่าเสียดายนะคะ ที่คำตอบไม่ใช่คุณ!

ช่างปะไร เจ็บแล้วก็เจ็บอีก เจอแต่ความผิดหวังซ้ำๆ เมื่อไหร่หนอชีวิตเธอจะพบความสมหวังซะบ้าง มือบางกระชับเสื้อคลุมที่ไม่ได้ส่งคืนให้เจ้าของความอบอุ่นจางหายไปหมดแล้วเหลือเพียงแต่ความเปียกชื้นทั้งน้ำฝนและน้ำตาทำให้หนาวเหน็บแทนที่ คนอาภัพสะอื้นจนตัวโยนโดยไม่ทันรู้ตัวสักนิดว่ามีเท้าของใครคนหนึ่งก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“ไง ซินเดอเรลล่า ราชรถฟักทองของเธอหายไปไหนซะล่ะ” น้ำเสียงเยาะแข่งเสียงฝนทำเอาหญิงสาวสะดุ้งโหยง เงยมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ

“คุณเพชร!” เจ้าของชื่อย่างสามขุมเข้าหา ทำให้คนตัวเล็กกว่าต้องรีบกัดฟันข่มความเจ็บขยับจะหนี แน่นอนเธอยังไม่พร้อมจะรับความเจ็บปวดจากบุรุษเบื้องหน้าในเวลานี้ ทั้งร่างกายและหัวใจของเธออ่อนแอเหลือจะต่อกร

“อ้าว... จะรีบไปไหนซะล่ะ เห็นเจ้าของบ้านมาแล้วลุกหนีนี่มันไม่ไร้มารยาทไปหน่อยเหรอ” ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าขวางหน้าคุกคาม

“กลับเรือนเล็กค่ะ จะได้ไม่อยู่ขวางหูขวางตาคุณ” พยายามก้มหน้าซ่อนรอยน้ำตา

“รู้ตัวก็ดี แต่ช่วยรู้อีกอย่างนะ ที่นี่มันบ้านฉัน ถ้าเธออยู่ในบ้านนี้ไม่ว่าจะตรงไหนมันก็ขวางหูขวางตาฉันอยู่ดีนั่นแหละ” คำนั้นราวคมมีดกรีดลึก จริงสินะ นี่มันบ้านเขา ทุกอย่างที่นี่