Masukหลายอาทิตย์ผ่านไปหลังจากผ่านงานแต่งมาข่าวของพวกเรายังคงถูกจับตามอง ส่วนเรื่องราวปัญหาของมิเชลถูกประณามจากสื่อและประชาชนอย่างมาก ในฐานะทำตัวเมากร่างในงานสำคัญ ซึ่งความจริงแล้วทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากความตั้งใจของเพื่อนฉันเอง ยายโซต้องการเลือกที่จะแสดงตัวเป็นผู้ถูกเข้าใจผิด แต่เพื่อนฉันก็ทำจริง ๆมิเชลพูดถึงฉันไม่ดีก่อน เพื่อนสาวผู้ใจดีก็เลยตามยายนั่นตลอด เมื่อได้โอกาสก็จัดให้ไป 2 น้ำกับ 1 ดิน แล้วก็ยืมมือสื่อกับแขกในงานมาตบหน้ามิเชลนั่นแทนที่จะลงมือเอง ตอนนี้มิเชลจึงต้องเก็บตัว ถูกเพื่อนในกลุ่มถอยออกห่าง เพราะทั้งเรื่องของไดอาน่าด้วยเลยไม่ค่อยมีใครอยากเข้าใกล้ส่วนฉันหลังจากผ่านช่วงงานแต่งมาแล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด หนึ่ง ฉันเข้าใจมาตลอดว่าราฟาว่าง แต่ไม่ใช่ งานในฐานะของเชื้อพระวงศ์เยอะมาก และเขาก็มีสิ่งที่ต้องดูแลในส่วนของตัวเอง แต่ด้วยความที่เกิดมาพร้อมกับหน้าที่นี้ เขาเลยจัดการมันได้ไม่ยาก และทำตัวเหมือนว่างก็แค่นั้นเองสอง ไม่ว่าราฟาต้องออกไปที่ไหนฉันต้องไปกับเขาทุกที่ ซึ่งคนที่พึ่งเข้ามาในตำแหน่งนี้ได้ไม่นานก็ทำเอาร่างพังทุกครั้งที่กลับมา จนช่วงนี้เขารู้สึกว่าร่างกายฉั
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“งานแต่งเลื่อนกำหนดการเข้ามาเป็นวันที่หนึ่งเดือนนี้ครับ” “....” ฉันนั่งฟังสิ่งที่คุณยูรายงาน คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากันทีละนิดการที่งานเลื่อนเข้ามาแบบนี้ฉันไม่จำเป็นต้องไปถามเลยว่าเป็นเพราะใคร ก็มีคนเดียวที่เอาแต่ใจตัวเองแล้วยังสั่งเลื่อนงานได้ตามใจก็คือ คนที่ฉันต้องแต่งงานด้วยนี่แหละ“ดี” ราฟาเห็นด้วยอย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น เดาอะไรไม่เคยผิด“บ้านพักส่วนพระองค์ที่ประเทศไทย คุณภาคินแจ้งว่าจัดการหาผู้ดูแลทั้งหมดให้เรียบร้อยแล้วครับ” “....” มือที่กำลังแกะเปลือกองุ่นหยุดชะงัก แล้วค่อย ๆ เงยหน้ามองไปยังคนตัวสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม“หาผู้ดูแลให้? ฟังเหมือนตั้งใจเข้ามาช่วย แต่บังคับโดยไม่มีสิทธิ์ให้เลือกเลยใช่มั้ย” เหมือนราฟาจะรู้ทันเพื่อนตัวเอง“ครับ” คุณยูเองก็พยักหน้าเห็นด้วย“ไอ้เวร...” เสียงพึมพำของราฟาที่มีต่อเพื่อนตัวเอง ทำเอาฉันถึงกับอมยิ้มมือเล็กหยิบลูกองุ่นเข้าปาก แต่เพียงแค่ลิ้นสัมผัสรสชาติก็ต้องคายมันออกมาทันที รสขมติดอยู่ปลายลิ้นทำเอาความอยากกินหายไปจนหมดทันที เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เจอเข้ากับสายตาของคนรอบตัว นี่ฉันทำอะไรที่เสียมารยาทบนโต๊ะอาหารสินะ“ขอ
หญิงสาวในชุดกางเกงเข้าชุด ผมยาวถูกมัดรวมยกสูงแล้วสวมทับด้วยหมวกบักเก็ตสีดำ สายตามองยังร้านค้าในงานเทศกาลรอบตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ สองเท้าก้าวเดินท่ามกลางสายตาคนรอบข้างที่มองมาเป็นตาเดียวเสียงพูดคุยรอบตัวคือทุกคนต่างคุ้นหน้าในฐานะของคู่หมั้นเจ้าชายราฟา แต่เมื่อมองรอบตัวฉันที่เดินอยู่คนเดียวพวกเขาก็เลิกให้ความสนใจ เพราะเป็นไปได้ยากที่คู่หมั้นรัชทายาทลำดับที่สองจะมาเดินเล่นโดยไร้ผู้ดูแล“เอาวานิลลากับสตรอว์เบอร์รีค่ะ” ฉันหยุดยืนหน้าร้านไอศกรีมของชอบอันดับหนึ่งในใจ“รอสักครู่นะคะ” เจ้าของร้านส่งยิ้มหวานมาให้พร้อมกับหันไปจัดเตรียมออร์เดอร์หลังจากแยกกับท่านปู่ คำตอบของฉันที่ท่านได้รับทำให้ได้เห็นรอยยิ้มที่คล้ายกับปู่ของฉัน รอยยิ้มที่ใจดี อบอุ่น และมีความสุขจนปกปิดมันไว้ไม่อยู่ แค่สิ่งที่พวกเขาอยากให้เป็นมันกำลังเป็นไปในทางที่ทั้งสองรอมาตลอดแต่เราก็ร่วมกันวางแผนแกล้งราฟาสักหน่อย เก่งนักใช่มั้ย รู้อะไรก็ไม่ยอมบอก ปล่อยให้รออยู่ที่นั่นไปก่อน แต่ก็แอบคิดว่าคนที่รู้มากอย่างเขาไม่มีทางรออยู่เฉยแน่ แต่ถ้าจะให้หาเจอง่ายก็ไม่สนุกเท่าไรในระหว่างที่ยืนรอไอศกรีมอยู่นั้นก็รู้สึกได้ถึงสายตาสองคู่ที่
จุดเด่นของงานแต่งนั่นคือ เจ้าบ่าวและเจ้าสาว ยิ่งเป็นงานแต่งของรัชทายาทลำดับที่หนึ่งแล้วด้วยทุกสายตาจะจับจ้องไปยังหญิงสาวเพียงคนเดียวที่เข้าใกล้ตำแหน่ง ควีน คนต่อไปแต่เมื่องานแต่งที่หญิงสาวผู้เป็นจุดเด่นมีถึง 2 คน จึงสร้างความสนใจให้กับงานในครั้งนี้มากเข้าไปอีก งานพิธีถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตสมฐานะ ภาพงานถูกถ่ายทอดให้แก่คนทั่วโลกได้ชม เป็นครั้งแรกที่ฉันกับราฟายืนเคียงข้างกันในงานใหญ่ขนาดนี้มือเล็กถูกเขาดึงไปจับเอาไว้แน่น ตลอดงานราฟาไม่ปล่อยให้ฉันห่างจากตัว เมื่อฉันถูกจับภาพก็มีราฟาอยู่ข้างด้วยเสมอ ยิ่งงานใหญ่ขนาดนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าที่ประเทศไทยจะเป็นยังไง“ฉันเดินตามข้างหลังนายแบบปกติได้นะ ตอนนี้ยิ่งถูกสนใจในฐานะคู่หมั้นเจ้าชายด้วย เวลากล้องจับมานายจะติดเข้าไปด้วยนะ” ปกติเก็บตัวไม่ค่อยให้ใครได้เห็นภาพอยู่แล้ว“ติดแล้วยังไง” “ไม่ชอบออกมาให้คนเห็นไม่ใช่หรือไง ตอนฉันหาประวัตินายก็มีแต่รูปวัยเด็ก” ราฟาหันมามองแล้วส่งยิ้มให้“ไม่ชอบออกมาให้คนเห็นเหรอ เหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างเลยฉัน” “ไม่ได้หมายความว่าแบบนี้” “ที่ผ่านมาก็แค่มันน่าเบื่อน่ะ เลยไม่เคยอยู่เกินสิบนาที ภาพฉันก็เลยไม่ค่อยมีเท่าไร”
“คนปกติที่ไหนเขาจะเอาผู้หญิงตัวเล็กที่สวยมากแบบนี้ไปผูกไว้กลางป่าให้เสือมาเลียหน้าเล่น!” “อ้าว เป็นคนเหรอนึกว่าไม่ใช่คน” “แล้วนั่นปากเหรอ นึกว่า...” ดวงตากลมหลุบต่ำมองไปที่เท้าของคนตัวสูง“ใครเอาลงมาได้กูให้ล้านหนึ่ง” “กรี๊ด!!” เสียงแหลมสูงกรีดร้องเมื่อกลุ่มคนจำนวนมากต่างเดินเข้าไปล้อมต้นไม้สูงฉันยืนอ้าปากตาค้างมองไปยังหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมา ตอนนี้เหมือนสติกำลังจะหลุดออกจากร่าง ต้องเริ่มตกใจจากเรื่องไหนก่อนหนึ่งพี่คาริชม่าขึ้นไปอยู่ต้นไม้ทำไม สองพี่คาริชม่าขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ได้ยังไง เพราะมันสูงมากเทียบกับตึกสองชั้น สามพี่อีวานจะเอาเจ้าสาวตัวเองไปผูกกลางป่าให้เสือกินจริงเหรอ สี่ความปากแจ๋วที่ไม่ได้ต่างไปจากน้องชาย!“ปีนต้นไม้เก่งเหมือนเดิมเลยนะ” ราฟากอดอกยืนพิงรถพี่อีวาน สายตาจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนต้นไม้“ทำไมพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติอะไรขนาดนั้น” ฉันกระซิบถาม สายตาก็แอบมองไปยังพี่อีวานหมับ! แต่ก็มองได้แค่แป๊บเดียว เพราะมือของราฟาจับปลายคางบังคับให้หันกลับมามองที่เขา“สามีตัวเองอยู่นี่ เธอต้องมองแค่ฉัน” เพียะ! มือเล็กตีเข้าที่ต้นแขนเขา“มันใช่เว
“เดี๋ยว! หยุดราฟา!” ริมฝีปากบางส่งเสียงทักท้วงหลังจากดิ้นหลุดจากคนตัวสูง หันเบือนหน้าหลบริมฝีปากชวนสัมผัสของผู้ชายตรงหน้า คนถูกขัดใจแสดงอาหารออกมาชัดเจนจนรู้สึกได้ นัยน์ตาคมจ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่ภายใต้ร่าง“....” เพราะไม่กล้าดุ จึงทำได้เพียงแค่มองหน้าเท่านั้น“ไม่เป็นไปตามข้อตกลงเลย แค่นี้นายยังทำไม่ได้ ฉันก็ไม่เชื่อสิ่งที่พูดมาทั้งหมดหรอก” ถ้าไม่หยุดตอนนี้ฉันจะไม่มีโอกาสได้หยุดแล้วนะ!“ถ้าทำตามข้อตกลงทุกอย่าง ทุกอย่างก็จบใช่มั้ย” “...อือ” เราทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากันจนในที่สุดราฟาก็ยอมผละออก เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วดึงแขนฉันให้ลุกขึ้นตามมาด้วยอีกคน มือหนาเอื้อมไปหยิบเอกสารมาอ่านด้วยความตั้งใจ ก่อนจะลงมือเซ็นมันทีละใบอีกครั้ง เกือบแล้ว...เกือบปล่อยตัวปล่อยใจแล้ว!ติ้ด! ติ้ด!ระหว่างที่กำลังทะเลาะกับตัวเองอยู่เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น มือเล็กที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบ แต่ก็ช้าไปเมื่อคนที่แขนยาวกว่าหยิบมันมาให้ก่อน แต่สายตาที่เห็นเบอร์บนหน้าจอ ราฟาก็กดรับสายอย่างถือวิสาสะทันทีติ้ด!“โทรมาหาเมียคนอื่นทำไม เอาเวลาไปตามเมียตัวเองเถอะพี่อีวาน” ราฟากรอกเสียงพูดกับคนปลายสาย แล้วทำไมไปเรียก







