มีเรื่อง

21.49 น.

กดปลายจมูกลงบนต้นแขนของศิราช มือเล็กควานหาแมสก์ปิดจมูกในกระเป๋า ศิราชหันมาหาเธอประคองศีรษะเล็กแนบอก หยิบกระเป๋าของเธอออกมา มองหาแมสก์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทั้งโต๊ะที่เห็นแบบนั้นก็พลอยมองมาด้วยท่าทางสงสัย

หยิบแมสก์ออกมาสวมให้เฟรญ่า ประคองใบหน้าเล็กไว้ในอุ้งมือ หยิบทิชชูออกมาซับน้ำตาให้เธอ

“ไม่เป็นอะไร” ลูบศีรษะเล็ก ดึงเธอเข้ามากอด เป็นคำพูดแรกที่เขาพูดกับเธอ หลังจากเงียบไปนาน เขากำลังเรียกเช็กบิลทั้งหมดเพราะทุกคนอิ่มกันแล้ว แต่ในระหว่างนั้นกลับมีคนเอาแก้วเบียร์เดินมาวางบนโต๊ะตรงหน้าที่เฟรญ่านั่งอยู่ โดยทับอยู่บนกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง มันจะไม่มีอะไรเลย ถ้าตัวของผู้ชายคนนั้นไม่มีกลิ่นของบุหรี่ติดมาด้วย จมูกเธอไวต่อกลิ่นพวกนี้มาก

ไอชิที่เห็นเฮียของตนไม่คิดจะให้ค่ากระดาษแผ่นนั้น ปลอบเมียตัวน้อยของตัวเองอย่างเดียว จึงลุกขึ้นเดินไปหยิบกระดาษขึ้นดู

‘ดูไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่เลยนะ’

“อยากรู้จัก” อ่านออกเสียงออกมา ทุกคนบนโต๊ะต่างมองตรงไปที่ไอชิ คนที่วางแก้วเห็นแต่ด้านหลังจำไม่ได้ เพราะทันทีที่ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ เฟรญ่าก็แสดงอาการแพ้ออกมาทันที ทุกคนจึงหันมาสนใจเฟรญ่าแทน

“เฮีย มีคนอยากรู้จักเมียเฮียอ่า” เหมือนเป็นการพูดเพื่อจุดประกายไฟในดวงตาของศิราช เห็นดวงตาขวางอย่างเอาเรื่องของศิราชนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าตัวเองพูดย้ำอะไรออกมา

หยิบกระเป๋าตังค์วางลงบนโต๊ะ “ฝากจัดการ” ไหว้วานไอชิก่อนจะดันตัวลุกขึ้นพาเฟรญ่าออกไปจากร้าน

“พูดไม่ดูอีกแล้วมึง” คล้อยหลังศิราช ก๊วนถึงได้ตำหนิรุ่นน้อง “มึงก็รู้ว่าเฮียใหญ่เป็นคนอย่างไง”

เฮียศิราชคนจริง เอาจริง ดูออกว่าหวงของมากกกก ถล่มร้านและพร้อมรับผิดชอบค่าเสียหายเต็มที่แน่นอน แต่เฮียศิราชคงไม่อยากแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวแบบนั้นต่อหน้าน้องเฟรญ่าหรอก ดูจากการควบคุมอารมณ์โดยการนั่งนิ่งเพื่อไม่ให้อารมณ์ระเบิดออกมาจนเกินควบคุม ก็ถือว่าสุดมากๆ แล้ว

“มันหลุดปากอ่ะเฮีย”

“ไปๆ จ่ายเงินจะได้กลับ” กิมเล้งว่า โบกมือไล่ให้ไอชิไปเคลียร์ค่าหมูกระทะวันนี้ ส่วนตัวเขาสองคนก็เดินออกจากร้านไปหาเฮียใหญ่ที่ยืนพาดแขนกอดคอน้องเฟรญ่าอยู่

“ฝากหน่อย กูจะไปเข้าห้องน้ำ” พูดทั้งที่ก้มหน้ามองคนในอ้อมแขน เฟรญ่ายังทำเสียงฝุดฝิดอยู่ใต้แมสก์ แต่พอออกมานอกร้านก็ดีขึ้นมาก

“ได้ครับ” ผละตัวจากเฟรญ่าเดินไปเข้าห้องน้ำ เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ โดยมีก๊วนและกิมเล้งขนานนาบ มองลุงนัยที่กำลังยืนดูเด็กในค่ายมวยปีนขึ้นท้ายรถปิ๊กอัพเพื่อไปส่ง

“น้องเฟรญ่ารู้ไหมครับว่าเฮียใหญ่ไม่พอใจเรื่องอะไร” เงยหน้ามองคุณก๊วนที่ชวนเธอคุย ส่ายหน้าตอบเขา “ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบที่มีคนมายุ่งกับผู้หญิงของตัวเองหรอกนะครับ”

“ถึงจะงงนิดหน่อยแต่ก็พอเข้าใจได้ค่ะ” คุณก๊วนยิ้มส่งให้เธอเล็กน้อย เฟรญ่าถึงได้เงยหน้าขึ้นมองคุณกิมเล้งบ้าง “แล้วคุณกิมเล้งล่ะคะ มีอะไรจะบอกเฟรญ่าไหม” ดูจากสายตาของทั้งสองคน เหมือนมีอะไรอยากจะพูดกับเธอ

“อืม..อย่างไงดีล่ะ น้องเฟรญ่าน่าจะรู้จักเฮียดีกว่าใคร คงไม่มีอะไรต้องพูดแล้วมั้งครับ” เฟรญ่าเลือกที่จะพยักหน้ารับ ศิราชคงเห็นอะไรที่ไม่เข้าตาเขาละมัง ถึงได้นิ่งเงียบกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

“คุณกิมเล้งกับคุณก๊วนคิดว่าศิราชเป็นคนอย่างไงคะ”

“แล้วในมุมของน้องเฟรญ่าเฮียศิราชเป็นคนอย่างไง?” กิมเล้งถามเธอกลับ สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มองตรงไปด้านหน้า ไม่มองใบหน้าอ่อนใสของเมียเฮียใหญ่

หนึ่งคือไม่มองเพื่อกดดันเธอ

สองการมองผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมาก นมเป็นนมไล่ต่ำลงมาเป็นเอวคอด สะโพกผายอย่างน่าหึงหวงสัสสัส เป็นเรื่องที่เขาจะหลีกเลี่ยง จะมองก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าเฮียใหญ่เท่านั้น

“ปากร้าย โหด หื่น ห่าม แต่ก็ดูแลเฟรญ่าดีมาก ดีมาโดยตลอด^^” ยามพูดถึงเฮียใหญ่ดวงตาของผู้หญิงคนนี้เป็นประกาย ซึ่งมันเป็นเรื่องดี แต่น้องเฟรญ่าอาจจะลืมไปอีกสองข้อว่าเฮียใหญ่ขี้หึง ขี้หวงมาก เจ้าตัวอาจไม่ค่อยรู้ แต่คนนอกดูออกแน่นอน

“เฮียก๊วน! เฮียกิม!” เสียงไอชิวิ่งเข้ามาหา หอบเหนื่อยหายใจ หยุดยืนตรงหน้า “เฮียใหญ่มีเรื่อง ตีกับใครไม่รู้” พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“ตรงไหนนำไปสิวะ!” ก๊วนพูดก่อนจะวิ่งตามไอชิไป เฟรญ่าที่ได้ยินแบบนั้น หัวใจดวงน้อยก็พลันเหมือนถูกกระชากอย่างรุนแรง เมื่อก่อนตอนเขาต่อยตีกับใครแล้วเธอได้ข่าวแบบนี้ทีไร เขาก็กลับมาหาเธอด้วยสภาพเละเทะ จนเธอหวาดผวาทุกครั้ง

ศิราชเดินมาเข้าห้องน้ำ ตั้งใจจะล้างหน้าเพื่อระบายความตึงเครียดที่สะสมแน่นอยู่ในอกจนยากจะอธิบาย เขาไม่อยากขับรถกลับด้วยสภาพแบบนี้ วักน้ำขึ้นมาล้างหน้า เท้าแขนอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า มองสีหน้าของตัวเองผ่านกระจก

“ผู้หญิงที่อยู่คาเฟ่ที่มึงไปสักกับคนที่ชื่อศิราชอะนะ”

“เออ โคตรแจ่มกูพูดแค่นี้ นมโคตรใหญ่ ขาวสัส”

“กูขำตอนมึงเดินเอาโน้ตไปให้เขาฉิบหาย เขาหันหน้าหนีทำท่าทางรังเกียจมึง”

“เขาไม่รู้ว่ากูแซ่บแบบฉิบหายไง พูดแล้วเจ็บใจกูอุตส่าห์ทำตัวแสนดีอาสาตักไอติมให้”

“น้องเขามากับผัวเปล่า”

“กูไม่รู้โว้ย! กูแค่อยากลองดู ถ้าได้จะจับฟัดเช้ากลางวันเย็นก่อนนอน เบื่อแล้วกูจะส่งต่อให้มึง พูดแล้วก็แข็งขึ้นมาเลยว่ะ ฮ่าๆ”

เป็นการฟังที่ใช้ความอดทนมากที่สุดเท่าที่เขารู้สึกได้ มือทั้งสองข้างกำแน่น ดวงตาแข็งกร้าวจ้องกระจกห้องน้ำ ถ้าดวงตาเขาสามารถทำให้กระจกแตกได้ มันคงแตกละเอียดไปแล้ว

“กูถ่ายคลิปไว้ด้วย ตอนกูขอนั่งด้วยไม่ให้นั่ง เสือกย้ายไปนั่งตรงอื่น ขาขาวแค่ไหนมึงดู จับนิดเดียวก็แดงแล้ว มันเขี้ยวว่ะ อยากฟัด เหี้ยไรว่ะ!?” สบถออกมาเมื่อสมาร์ตโฟนที่ถืออยู่ถูกแย่งไปใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงของใครบางคน

หมัดหนักๆ ถูกประเคนใส่ใบหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัวจนล้มลง ศิราชกระทืบเท้าบนหน้ามัน ก่อนจะตามลงไปปล่อยหมัดใส่หน้ามันไม่ยั้ง

รู้ไหมว่าช่วงเวลาไหนที่เขาน่ากลัวมากที่สุด

ก็ตอนที่ระดับการควบคุมอารมณ์ของเขาขาดกระเจิงออกจากกันอย่างไงล่ะ มันพร้อมที่จะพังทุกอย่างไม่ให้เหลือซากโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น