All Chapters of ทวงรักเมีย: Chapter 1 - Chapter 10

การดึงเมียเก่ากลับเข้ามาในชีวิต ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ แต่เขา ‘ศิราช’ เลือกที่จะทำมัน“งื้อออ กดลิ้นแรงๆ ได้ไหมคะ ดันเข้าไปอีก เฟรอยากได้อีก อ๊ะ!” ร่างบางสะดุ้งเมื่อคนตัวโตกว่าดูดปุ่มคลิตอริสของเธอดังจ๊วบ ก่อนจะผละตัวออก แหงนเงยมองความทรมานของคนตัวเล็ก เฟรญ่าบีบขาเข้าหากันแน่น หอบหายใจแรง มองคนใจร้ายยืนกอดอกมองเธออยู่ปลายเตียง“อย่ามาสั่ง” มุ่ยหน้าใส่แผ่นหลังกว้างที่เปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำอย่างหงุดหงิด“ศิราชจะไปไหนคะ” ถามคนตัวสูงที่เดินออกจากห้องน้ำ สวมเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงขาสั้นสีใกล้เคียงกัน ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามเธอ ปรายตามองร่างบางที่ใช้ผ้าห่มห่อตัวอยู่บนเตียง“วันนี้ไม่เข้าร้านหรือไง รีบแต่งตัว”“ศิราชจะไปส่งเฟรญ่าเหรอคะ”เอียงคอถามเขา หย่อนขาลงจากเตียง มือทั้งสองข้างขยุ้มผ้าห่มที่พันตัวเอาไว้“อุ๊ย!” หญิงสาวเข่าอ่อนขึ้นมาเสียดื้อๆ ชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาหาเธอ อุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่า ฟาดมือใหญ่ลงบนก้นงอนผ่านผ้าห่มผืนหนา ก่อนจะดึงผ้าห่มที่เธอใช้พันตัวออก พาหญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ“แข้งขาอ่อนเหลือเกินนะ” วางเธอลงในอ่างน้ำ เปิดน้ำใส่อ่างให้เธอ“ศิราชใจร้ายกับเฟรญ่า” บ่นอุบอิบออกมา ก้ม

“เฮียใหญ่!” ไอชิโบกมือเรียกทันทีเมื่อเห็นเฮียใหญ่ของที่นี่เลี้ยวรถเข้ามาจอดในโรงรถ เฟรญ่าจับไหล่ของชายหนุ่มค่อยๆ ปีนลงจากรถไปยืนบนพื้น หันมองวงเหล้าขนาดย่อมนั่งอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าค่ายมวย ตรงนี้คือที่ประจำสำหรับคนที่ยังไม่อยากกลับบ้านหลังเลิกงาน“เข้าบ้านไป” หันกลับมามองคนตัวสูง ยกมือขึ้นแบส่งไปตรงหน้าเขา“อะไร”“ศิราชเอามือถือเฟรญ่าไปยังไม่คืนกันเลยนะคะ”“อยู่ในบ้าน ฉันโยนไว้บนโซฟา” ลดมือลง มองชายหนุ่มที่เดินผ่านหน้าเธอไปหาไอชิที่โบกมือเรียก หญิงสาวเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง เดินกลับเข้าไปในบ้าน ใส่รหัสประตูก่อนจะเปิดเข้าไปเฟรญ่ามองหามือถือของเธอเป็นอย่างแรก แต่มันไม่ได้อยู่บนโซฟาเหมือนอย่างที่ศิราชบอกเธอ มันถูกตั้งใจวางเอาไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา และลักษณะของมันก็ดูเหมือนจะถูกตั้งใจวางเอาไว้อย่างดีด้วยตรงข้ามกับสิ่งที่เขาบอกเธอทั้งหมดเลยเฟรญ่าอายุห่างจากชายหนุ่มราวๆ ห้าปี เธอเจอกับเขาในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม เด็กเรียบร้อยที่เลือกเรียนการทำอาหารควบคู่กับการทำขนมแบบเธอ ในช่วงเวลาแบบนั้นไม่เหมาะสมกับคนเถื่อนแบบเขาเลยสักนิดหญิงสาวย่างก้าวเข้าไปในชีวิตที่แสนเละเทะของชายหนุ่มหนึ่งปีเต็ม

“หายแสบหรือยัง” เชยคางเล็กขึ้น เมื่อหญิงสาวพลิกตัวหันหน้ากลับมาหาเขา เฟรญ่ากะพริบตาถี่เมื่อรู้สึกเคืองตาหญิงสาวพยักหน้ารับ ถึงจะหายแสบแต่ตาของเธอก็ยังคงแดง น้ำตาเล็ดออกมาเล็กน้อย“น้องเฟรญ่าพี่ขอโทษนะครับ” หันมองไอชิที่หันมาขอโทษเธออย่างรู้สึกผิด พี่อาทิตย์ก็ไม่ต่างกัน ทว่าทั้งสองคนยื่นห่างออกไปไกลพอสมควร เมื่อเงยหน้าขึ้นมองศิราชเฟรญ่าถึงเข้าใจว่าทำไมไม่มีใครกล้าขยับเข้ามาใกล้บริเวณโต๊ะหินอ่อนอีกเลย เธอรู้ว่าศิราชกำลังโกรธ ไม่ชอบใจมาก และทั้งสองคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอเป็นแบบนี้คงรู้เรื่องนี้ดีไม่ต่างกัน“เข้าบ้านไปอาบน้ำ” พยักหน้ารับคำคนตัวสูง ชายหนุ่มจับจูงมือเธอตรงไปที่บ้าน โดยไม่ลืมทิ้งท้ายประโยคเอาไว้ว่า“มึงสองคนเตรียมตัวเอาไว้ให้ดี” เขาจะได้กระทืบคนก็คราวนี้แหละ“มันเป็นอุบัติเหตุอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะคะ” หันหน้าไปพูดกับคนตัวสูง เมื่อเข้ามาอยู่ในบ้านแล้ว“พูดมาก ขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวแสบผิว”“อาบด้วยกันไหมคะ ตัวศิราชก็เปื้อนเหมือนกัน ทิ้งไว้นานศิราชก็จะแสบเอานะ”“คิดดีแล้วใช่ไหมที่พูดแบบนี้”พยักหน้ารับหงึกหงัก ชายหนุ่มหยักลึกมุมปาก “เอาสิ” เดินนำคนตัวเล็กขึ้นไปบนห้องเธอเดิ

23.59 น.“ฮืออ~ศิราช” พลิกตัวหันไปหาคนตัวโตที่สอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนหนา ดึงเธอเข้าไปกอด“นอนเถอะ”“แปรงฟันหรือยังคะ” พูดทั้งที่ยังหลับตา เฟรญ่าไม่ชอบกลิ่นเครื่องดื่มที่ติดอยู่กับปากเขา ก่อนนอนศิราชต้องแปรงฟันก่อนทุกครั้ง เป็นสิ่งเดียวที่เธอขอ และเขาทำให้“แปรงแล้ว” เกยคางบนกระหม่อมบอบบาง เลื่อนมือต่ำลง สอดมือเข้าไปใต้ชุดนอนตัวบางที่เธอสวมอยู่ ลูบก้นงอน และตบเบาๆ เป็นการกล่อมให้เธอหลับต่อทุกคนทยอยกันกลับ แต่ก็มีบางคนที่อยากอยู่ต่ออีกสักพัก ชายหนุ่มลงไปอยู่ต่อด้านล่างเพราะเขาเป็นเจ้าบ้าน อยู่ต่อจนได้เวลาเหมาะสม ไม่เข้าบ้านเร็วเกินไปจนน่าเกลียด และไม่อยู่ดึกไปจนผิดคำพูดกับเฟรญ่า เมื่อถึงเวลาเขาก็แค่เข้าบ้านมานอนกอดร่างนิ่ม ใครจะอยู่ต่อก็ช่าง เขาไม่สนใจเสียงแตะต่อยดังกระทบหูทันทีที่เปิดประตูออกจากบ้าน เช้าวันใหม่ที่เมฆอึมครึมตั้งแต่เช้าดูไม่สดใสเอาเสียเลย หยิบรองเท้าออกมาสวม มองหาคนตัวโตที่ลุกออกจากเตียงตั้งแต่เช้าตรู่“วันนี้ตื่นเช้านะครับคุณเฟรญ่า” หันไปมองตามเสียงทักของลุงนัย ครูฝึกประจำค่ายมวย ศิราชเป็นเจ้าของค่ายมวยจริง แต่เขาเปิดเพราะความชอบและจ้างครูฝึกที่ทำหน้าที่ควบคุมการซ้อม

เปิดประตูเข้าไปในร้านสักด้วยสภาพเปียกปอน ไม่ได้เปียกถึงขนาดเสื้อผ้าแนบเนื้อเห็นไปถึงข้างใน แต่เส้นผมถูกดัดลอนมีหยดน้ำเกาะอยู่ รวมถึงตามแขนตามขาทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว“น้องเฟรญ่า” เดินอ้อมเคาน์เตอร์มาช่วยรับกล่องข้าวจากมือเล็กไปวาง รวมถึงเครื่องดื่มที่ลิสต์ไปที่คาเฟ่ด้วย“ขอบคุณนะคะ” ยิ้มส่งให้ไอชิด้วยท่าทางเกรงใจ เพราะในร้านยังมีลูกค้าอยู่ และไอชิก็ทำงานอยู่ด้วย มีลูกค้านั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ วางแขนบนเบาะรอง ดูด้วยสายตาคงกำลังติดแทททู“ทำไมไม่รอให้ฝนหยุดก่อนล่ะครับ ถ้าเฮียใหญ่ออกมาเห็นโดนดุแน่เลย” มองออกไปนอกร้าน สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ดูจากท้องฟ้าที่อึมครึมตั้งแต่เช้า ไม่ใช่เรื่องที่คาดเดาได้ยากว่าวันนี้ฝนจะตก “นั่งอยู่ในร้านก่อนเถอะ ฝนตกหนักขนาดนี้ วิ่งตากฝนกลับไปที่ร้านเฮียใหญ่รู้จะโดนดุหนักกว่าเดิม”เฟรญ่าไม่พูดอะไร เดินไปนั่งบนโซฟา หยิบหมอนอิงขึ้นมาวางบนตัก เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก้มหน้ามองมือตัวเอง เธอตั้งใจเอาข้าวมาให้ทุกคนในร้านเพราะมีรายการสั่งไว้เป็นมื้อเที่ยง ตอนเธอถือออกมาจากร้าน ฝนที่ตกหนักช่วงสายเบาลงแล้ว เหลือแค่รินประปราย พอเธอเดินออกจากคาเฟ่ได้ครึ่งทาง