หวง

“เฮียยยยยย” เสียงเรียกยาวเหยียดทำให้เฟรญ่าที่เพิ่งลงจากรถพร้อมกับศิราชหันไปมองตามเสียงพร้อมกัน เธอยิ้มเขินเมื่อลูกค้าในร้านบางส่วนหันมามอง ขยับตัวเดินเข้าไปใกล้ศิราช

“เขินอะไร”

“คุณไอชิเรียกเสียงดัง > < “

“ฮึ ชินได้แล้ว” จูงมือคนตัวเล็กเดินไปที่โต๊ะ เสียงของไอชิก็ดังขึ้นอีกรอบ ผายมือเชิญไปยังเก้าอี้ที่ว่างสองตัว ถูกเว้นไว้ให้เฮียใหญ่กับเฟรญ่าโดยเฉพาะ

“ไมเฮียมาช้าอะ” ระยะทางไม่ไกลไม่น่าขับรถนานขนาดนี้ พวกเขาที่มาถึงก่อนจึงต้องสั่งชุดหมูกระทะโดยไม่ได้รอ “หรือว่าแวะที่ไหนกัน..” เลื่อนสายตามองโรตีในมือน้องเฟรญ่า ก่อนจะร้องอ๋อออในใจ

“ศิราชแวะซื้อโรตีให้เฟรญ่าค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง น้องเฟรญ่าอยากกินโรตี เฮียเลยแวะซื้อให้” พยักหน้าเข้าใจ ส่งสายตาล้อเลียนให้ศิราช “นั่งครับๆ ผมเริ่มเอาของสดลงเตาให้แล้ว”

เฟรญ่านั่งลงบนเก้าอี้ ใช้ไม้จิ้มโรตีเข้าปากและหันไปป้อนคนด้านข้างด้วย ชายหนุ่มอ้าปากรับ ก่อนจะยกมือเรียกพนักงาน

“ขอเตาเพิ่มอีกหนึ่งชุด”

“ทำไมอะเฮีย กินรวมกับพวกผมได้นะ” ไอชิมองเตาที่เริ่มใส่หมูใส่กุ้งสลับกับเฮียใหญ่ ดูเหวอไม่น้อยที่อยู่ๆ เฮียใหญ่จะกินแยก กิมเล้งกับก๊วนเองก็ได้แต่นั่งมองเงียบๆ “ปกติเฮียก็กินกับพวกผมอะ ทำไมครั้งนี้…”

“เฟรญ่าแพ้อาหารทะเล”

“…”

“ยังมีปัญหาเรื่องที่กูจะแยกเตาอีกไหม?”

“ครับผม ไม่มีแล้วครับ” ยิ้มแห้งส่งให้เฮียใหญ่ เฮียก๊วนใช้ตะเกียบคีบหมูที่สุกออกจากเตาป้อนเขา ก่อนจะยกมือขึ้นป้องปาก อ้าปากออกมาเพื่อคลายความร้อน ท่าทางการกินเรียกได้ว่าทุเรศ เพราะหมูที่เพิ่งเข้าปากไปร้อนมาก ลวกปากได้เลย

“กินไป จะได้เลิกพูดมาก”

“โคตรใจร้ายเลยเฮียก๊วน มันร้อน!” เขาก็ถามแทนทุกคน ไม่พูดไม่ได้หมายความว่าไม่อยากรู้

เตาหมูกระทะถูกวางลงไม่ไกลกัน ศิราชคีบหมูวางลงบนเตา ฉีกผักใส่น้ำซุป ใส่วุ้นเส้น ใส่ทุกอย่างที่เฟรญ่ากินได้ ระหว่างรอหมูสุก ก็หันไปคีบหมูอีกเตาขึ้นกิน และคีบหมูอีกชิ้นไปย่างเพื่อทดแทนที่กินไป

“น้องเฟรญ่าอดกินของอร่อยเลยอะ พี่บอกเลยว่ากินกุ้งแล้วฟินมาก” ยิ้มขำกับท่าทางของคุณกิมเล้งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามศิราช ท่าทางการใช้ตะเกียบคีบกุ้งจิ้มน้ำจิ้มและส่งเข้าปากตัวเอง เพื่อยียวนความอยากกินของเธอ แต่เฟรญ่ากลับนึกขำมากกว่าอยากกิน เพราะมันเป็นอาหารที่เธอแพ้ เฟรญ่าจึงนึกหวาดกลัวมากกว่าอยากกินละมัง

“อร่อยไหมคะ”

“โคตรอร่อย” ไอชิตอบแทน

ยิ้มส่งให้ทั้งสองคน จิ้มโรตีชิ้นสุดท้ายเข้าปาก มองหมูที่สุกแล้วถูกคีบวางลงบนจานให้เธอ รวมถึงวุ้นเส้น ผักที่สุกมากๆ เหมือนคนแก่กินด้วย เฟรญ่าชอบกินผักที่สุกมากแบบที่เละอยู่ในปาก เธอไม่ชอบผักกรอบ และคนที่คีบทุกอย่างใส่จานให้เธอก็เป็นคนที่รู้ใจเธอที่สุด

“ขอบคุณนะคะ” เงยหน้ายิ้มหวานส่งให้เขา

“ฉันรอดูเธอตัวแตกอยู่” หันมาพูดกับเธอช้าๆ อดที่จะทำแก้มป่องใส่เขาไม่ได้ เพราะทันทีที่กินโรตีหมด กระเพาะของเธอก็เหมือนจะเหลือพื้นที่รับหมูกระทะไหวแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ไหนจะโค้กที่เธอเพิ่งกินไปอีก อิ่มเร็วไม่เหมือนอย่างที่โม้ศิราชไว้แน่

“เฮียเอาหน่อยไหม” ไอชิยื่นแก้วเหล้าส่งให้ศิราช เขายื่นมือออกไปรับแต่ไม่ได้ยกขึ้นดื่ม “ไมเฮียไม่กินอ่า”

“กูขับรถ”

“แก้วเดียวไม่เมาหรอก”

“ไม่กิน” พูดแค่นี้ไอชิก็ไม่เร้าหรือต่อ ไม่กินของเฮียใหญ่คือไม่กิน รับไว้เพื่อรักษาน้ำใจเท่านั้น

“ศิราชกินได้นะ เฟรขับรถให้ได้” ชายหนุ่มส่ายหน้าตอบเธอ เฟรญ่าก็ไม่พยายามที่จะเปลี่ยนความตั้งใจของเขา คีบวุ้นเส้นเข้าปาก ก่อนจะคีบตับที่ติดมาใส่จานเธอจ่อที่ปากของศิราช เขามองตับบนตะเกียบเธอเพียงนิด ก่อนจะยอมอ้าปากรับ

“เฟรญ่าไม่ชอบกินตับ” ศิราชพยักหน้ารับ คีบตับที่อยู่บนเตาใส่จานของตัวเอง กินไปได้สักพักหมูที่เพิ่งวางลงบนจานเธอก็ถูกป้อนให้ศิราชกิน ชายหนุ่มเอนหลังพิงเก้าอี้ มองเธอที่ป้อนหมูให้เขาไม่หยุด

“ไหน ที่บอกว่าจะกินจนตัวแตก?”

“ถ้ากินอีกคำเฟรญ่าต้องตัวแตกจริงแน่เลยค่ะ” ส่ายหน้ามองเธอ อ้าปากรับหมูชิ้นสุดท้าย ก่อนจะเลิกย่างหมูให้เฟรญ่า หันไปกินหมูกระทะอีกเตา เธอไม่เหงาชอบที่ได้ยินศิราชคุยกับทุกคน แม้จะติดหยาบคายแต่ก็ฟังดูตลก เพราะเป็นนิสัยส่วนตัวที่เข้าขากันได้เป็นอย่างดี

“เฟรไปตักไอติมนะ” กระซิบบอกคนตัวสูง เขาหันไปมองตู้ไอติมเพียงนิด พยักหน้ารับ เฟรญ่าถึงได้เดินไปที่ตู้ไอติม บางทีเธอเองก็สงสัยว่าการที่ไอติมในร้านหมูกระทะตักยากมาก เป็นเพราะต้องการให้ลูกค้ารู้สึกท้อใจจนไม่อยากตักไอติมกินหรือเปล่า ขยับปากบ่นกับตัวเองเมื่อไอติมในตู้นั้นตักยากเหลือเกิน

“ให้ผมตักให้ไหมครับ” เงยหน้ามองตามต้นเสียง เป็นคนเดียวกันกับที่เธอเจอเมื่อเย็นที่คาเฟ่ เฟรญ่าชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยอมพยักหน้ารับส่งที่ตักไอติมให้

พยายามตักเองก็ตักไม่ได้ มีแต่จะทำให้คนที่ต่อคิวรอตักเสียเวลาไปด้วย

“เอารสอะไรครับ”

“ช็อกโกแลตกับวานิลลาค่ะ”

“ชอบเหรอครับ” ลำแขนกำยำของคนที่เสนอตัวช่วยเธอสั่นคลอนเพราะไอติมในตู้ตักยากมาก

“ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษค่ะ แค่อยากกิน” ตักเสร็จถึงยื่นให้เธอ

“ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกนะครับ บังเอิญจัง” เธอเพียงยิ้มรับ โคลงศีรษะลงเล็กน้อย กล่าวขอบคุณก่อนจะเดินเลี่ยงกลับไปที่โต๊ะ

นั่งลงข้างศิราช ใช้ช้อนตักไอติมเข้าปากตัวเองหนึ่งคำ และตักอีกคำจ่อที่ริมฝีปากของเขา ชายหนุ่มปฏิเสธด้วยการเบนหน้าหนีเธอ มองกิมเล้งตาขวาง

“ศิราช…” เม้มปากเข้าหากัน เมื่ออยู่ๆ อารมณ์หงุดหงิดก็ปรากฏอยู่บนหน้าเขา หันไปมองกิมเล้งก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีทีท่าสะทกสะท้านกับสายตาของศิราชแม้แต่น้อย ยังหันมาส่ายหน้าให้เธออีกด้วย

“ไม่ต้องห่วงครับน้องเฟรญ่า เฮียมองพี่แบบนี้ไม่ได้หมายความว่าจะฆ่าพี่” เฮียใหญ่ก็แค่พักสายตาไว้ที่เขาไม่ให้เผลอตาขวางใส่ใครจนมีเรื่อง ถึงจะพร้อมมีเรื่องมากแต่คงไม่ใช่ตอนที่น้องเฟรญ่านั่งอยู่แบบนี้แน่นอน อารมณ์หึงหวงสำหรับผู้ชายเป็นเรื่องปกติกับผู้หญิงที่ตัวเองสนใจ

แต่กับเฮียใหญ่คงไม่ใช่แค่ความสนใจแล้วมั้ง

เอนศีรษะพิงต้นแขนใหญ่ของศิราช ตักไอติมเข้าปากเงียบๆ แม้จะงุนงงกับอารมณ์ของเขา เธอก็จะไม่จี้ถามเขา ก็เหมือนกับที่เขาดูไม่พอใจอะไรสักอย่างในตัวเธอ แต่เลือกที่จะเงียบแทนการพูดจาเสียดสี

“ไอติมอร่อยนะคะ”

“เงียบเถอะ"