บทที่ 11 ร่วมแสดงความยินดี

บทที่ 11 ร่วมแสดงความยินดี

บ้านตระกูลเหวินตกแต่งหน้าบ้านอย่างสวยงาม แขกเดินทางมาร่วมแสดงความยินดีกันมากมาย ฟางเซียนกับลู่หลินแต่งตัวหรูหราหากไม่บอกคิดว่าทั้งสองแม่ลูกเป็นเจ้าสาวเองเสียอีก

เหม่ยหลิงก้าวเท้าเข้ามาที่บ้านของเหวินเทียนอีกครั้ง เมื่อคราที่ก้าวออกไปเธอคิดว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแต่เมื่อสามีเก่าจะแต่งงานเธอต้องมีน้ำใจมาแสดงความยินดีเสียหน่อย

"ยินดีด้วยนะฟางเซียนวาสนาของเธอดีจริง ๆ ได้สะใภ้เป็นถึงลูกสาวเจ้าของโรงเย็บผ้าได้ยินมาว่าเป็นลูกสาวคนเดียวด้วย หากว่าอนาคตข้างหน้าไม่ใช่จะตกเป็นสมบัติของลูกสะใภ้เธอหรอกหรือ? อย่างนั้นเท่ากับว่าเหวินเทียนอาจจะเป็นผู้ดูแลกิจการ แข่งอะไรก็แข่งได้วาสนาแข่งกันไม่ได้จริง ๆ " หญิงคนหนึ่งได้นำของมาร่วมยินดีก่อนจะเอ่ยแสดงความยินดีกับฟางเซียนที่ยืนต้อนรับอยู่ด้วยใบหน้าปลื้มปริติยินดี

"โฮ๊ะ ๆ เธอก็กล่าวเกินไปแล้วจะมาตกเป็นของลูกชายฉันได้ยังไงล่ะอยากไรก็เป็นของลูกสะใภ้ฉันทางครอบครัวเราไม่ก้าวก่ายหรอก เชิญ ๆ ไปด้านในเถอะมีอาหารมากมายกินให้อิ่มหนำสำราญเลยนะ " ฟางเซียนเอ่ยถ่อมตัวแต่ในใจยิ้มกริ่มเบิกบานจนแทบจะหุบยิ้มไม่ไหว

"โอ้โห้...ฉันพึ่งจะเห็นรอยยิ้มของแม่สามีที่ฉีกยิ้มแทบจะถึงหูก็วันนี้ ตั้งแต่ฉันออกไปจากที่นี่คงมีความสุขไม่น้อยสินะคะ " ใบหน้าของฟางเซียนหุบลงทันที ลู่หลินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รีบเข้ามาขับไล่ทันที

"นี่เธอมาทำอะไรที่นี่ต้องการอะไรอีก อย่ามาทำลายวันดี ๆ ของน้องชายฉันนะ "

"นั่นสิ!! เธอจะมาทำไมต้องการจะเรียกร้องอะไรอีก ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการก็ได้ไปแล้วเอาเท้าออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้ ตัวกาลกิณีอย่างเธอที่นี่ไม่ต้องการ" คนมาร่วมงานเริ่มจับกลุ่มจ้องมองพลางกระซิบกระซาบพูดคุยกัน วันนี้เหม่ยหลิงเธอสวมชุดสีแดงสดรัดรูปเผยให้เห็นหุ่นเพรียวระหง แถมยังแต่งแต้มใบหน้าอีกด้วยเป็นที่แปลกใหม่ในสายตาของทุกคน

"ฮึ ฮึ คุณแม่สามีคุณพี่สามีไม่ต้องห่วงหรอกนะคะว่าฉันจะมาก่อกวนงานแต่งวันนี้ ที่ฉันมาเพียงเพราะอยากมาร่วมยินดีกับว่าที่ลูกสะใภ้คนใหม่ของครอบครัวนี้เท่านั้น โอ๊ะ! จริงด้วยว่าแต่ลูกสะใภ้คนใหม่รู้มั้ยนะว่าพี่สามีกับแม่สามีมีธาตุแท้ยังไงแต่ให้ฉันเดาคงไม่รู้สินะ!!! เพราะลูกสะใภ้คนนี้ทั้งรวยแถมยังเป็นคนที่คุณแม่คัดเลือกเองยังไงก็ยินดีด้วยนะคะ " ใบหน้าของฟางเซียนเริ่มบูดบึ้งกุมมือของตัวเองแน่น หากวันนี้ไม่ใช่งานมงคลของเหวินเทียนและไม่มีแขกฝั่งฝ่ายหญิงเธอคงลงมือจัดการกับลูกสะใภ้คนเก่าอย่างเหม่ยหลิงให้ล้มลงกองอยู่ต่อหน้าแล้ว เหม่ยหลิงจ้องมองกิริยาของฟางเซียนอยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะมีความอดทนมากขนาดไหน ร่างกายของฟางเซียนสั่นเทาด้วยความโกรธแต่ก็ทำได้เพียงจ้องหน้าของเหม่ยหลิงเขม็งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวขับไล่เธอออกไป

"ออกไปจากที่นี่ในตอนนี้ฉันยังพูดจาดี ๆ กับเธอ เธอคิดถึงฝ่ามือและรอยเท้าของฉันหรือไงถึงได้มายั่วโมโหกันอย่างนี้ " ไม่ทันที่ฟางเซียนจะได้พูดจบซิงเยียนเดินมาตามเธอเพื่อเข้าไปทำพิธีด้านใน

"คุณแม่คะถึงเวลาทำพิธีแล้วยังพูดคุยกับแขกไม่เสร็จหรือคะ " ซิงเยียนเดินเข้ามาถามสายตาพลันไปเห็นเหม่ยหลิงแต่งกายด้วยชุดสีแดงฉาน ใบหน้าแต่งแต้มมาอย่างงดงามแถมยังทาปากด้วยสีแดงสดแตกต่างจากวันที่เธอพบเจอเมื่อครั้งยังเป็นสะใภ้บ้านนี้ยิ่งนัก ใบหน้าของเธอซีดเซียวหากเหวินเทียนมาพบเจอเหม่ยหลิงยามนี้งานแต่งเธอคงไม่ล่มหรือ?

"ถึงเวลาแล้วงั้นหรือได้สิงั้นเราเข้าไปด้านในกันเถอะ ลู่หลินแม่ฝากส่งแขกด้วย "ฟางเซียนจับแขนของซิงเยียนเพื่อเดินเข้าไปในบ้านแต่แล้วจู่ ๆ เหม่ยหลิงกลับดึงแขนของเจ้าสาวเอาไว้เสียก่อน

"อะไรกันคะคุณแม่สามี อุ้ย!! ลืมตัวแม่สามีเก่าวันนี้ฉันอุตส่าห์มาแสดงความยินดีบ่าวสาว ในเมื่อมาแล้วและได้พบหน้าเจ้าสาวแล้วขอฉันอวยพรก่อนสิ "

ร่างกายของซิงเยียนสั่นสะท้านเมื่อถูกมือของเหม่ยหลิงจับเอาไว้ฟางเซียนรีบใช้มือของตัวเองสะบัดมือของเหม่ยหลิงออก

"มีอะไรก็รีบ ๆ อวยพรมาเดี๋ยวจะเสียเวลามงคลพอดีหากเอ่ยเสร็จก็กลับไปเสียอย่าให้ฉันต้องใช้ไม้ขับไล่เหมือนไล่ตีหมา"

"อุ้ย! คุณแม่ก็เกินไปฉันไม่ให้คุณแม่ไล่เหมือนหมูเหมือนหมาหรอกค่ะ คุณคือเจ้าสาวของเหวินเทียนใช่มั้ยและคงจะจำได้สินะว่าฉันเป็นใคร ฉันอวยพรให้เธอใช้ชีวิตอยู่กับตระกูลเหวินให้มีความสุขอย่าได้เจอเรื่องทุกข์ยากอย่างที่ฉันเจอขอให้แม่สามีเอ็นดูเธอให้มาก จริงสิอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกไว้จากใจคนที่เคยเป็นภรรยาของเหวินเทียนมาก่อน ก่อนจะนอนเหวินเทียนมักจะกระสับกระส่ายต้องคอยลูบหัวให้เขา เขาจะหลับลึกและสงบราวกับเด็กน้อย โอ๊ะ!! จริงด้วยมีอีกเรื่องหนึ่ง " เหม่ยหลิงเดินเข้ามาใกล้ซิงเยียนกระซิบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"สามีเก่าของฉันมักจะให้ฉันขึ้นคร่อมร่างเขา คล้ายกำลังควบม้าโยกเอวอย่างเร้าร้อนทำให้เขาเสียวซ่านจนควบคุมตัวเองไม่ได้ อย่างนั้นถึงจะได้ใจเขาที่ฉันบอกเพราะฉันหวังดีหรอกนะ หมดธุระแล้วฉันขอลาและจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก " เหม่ยหลิงกระซิบบอกเสร็จเธอขยับกายถอยหลังสามก้าวก่อนจะหันหลังเดินจากไปพร้อมโบกมือลา แต่ทว่ายามนั้นร่างกายของซิงเยียนสั่นเทาไปหมดดวงตาเริ่มแดงคลอไปด้วยน้ำตา เมื่อลู่หลินเห็นจึงรีบเข้ามายื่นผ้าเช็ดหน้าให้

"น้องสะใภ้อย่าไปฟังนางนั่นเลยมันบ้า อย่าร้องนะวันนี้เป็นวันดีเดี๋ยวใบหน้าจะเปื้อนได้ ไม่ว่านางเหม่ยหลิงจะพูดอะไรให้ฟังอย่าไปเชื่อเพราะมันคงอิจฉาที่เหวินเทียนไม่เอามันแล้วรีบเข้าพิธีกันเถอะ"

"นั่นสิ! หากวันข้างหน้านางเหม่ยหลิงกล้ามาเหยียบที่นี่แม่สามีผู้นี้จะเป็นคนจัดการเอง" ซิงเยียนสูดลมหายใจกลั้นน้ำตาเอาไว้เธอจะร้องไห้ได้ยังไงในเมื่อวันนี้เธอคือเจ้าสาว จึงเดินเข้าบ้านพร้อมกับแม่สามีทำพิธีการต่าง ๆ

"นางเหม่ยหลิงเกิดบ้าอะไรขึ้นมากันนะ!! ปกติไม่เห็นจะเก่งกล้าขนาดนี้ คุณแม่กับฉันเพียงแค่ถอนหายใจเธอก็สั่นกลัวแล้ว แต่เมื่อครู่นี่มันสายตาอะไรกัน! คนตายแล้วฟื้นร้ายถึงขนาดนี้เลยหรือ เฮ้อ! ขออย่าได้พบเจออีกเลย " ลู่หลินถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางเคลือบแคลงใจที่เห็นเหม่ยหลิงเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน