บทที่ 12 นายพลคนใหม่

บทที่ 12 นายพลคนใหม่

เหม่ยหลิงลอบรำพึงในใจเมื่อได้ไปอวยพรกับสะใภ้ใหม่ของตระกูลเหวิน แต่เธอคงจะไม่โดนอย่างที่เหม่ยหลิงโดนแน่ ๆ เพราะเธอนั้นทั้งรวยแถมยังเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านด้วย เหม่ยหลิงสบายใจเดินซื้อของที่ตลาดเพื่อนำกลับไปทำซาลาเปาของเธอต่อ ใครจะแต่งงานใหม่ใครจะเป็นอย่างไรต่อไปเธอไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้หน้าที่ของเธอคือการดูแลน้องชายหาเงินและหนทางที่ร่ำรวยอยู่อย่างมีความสุข

วันเวลาผ่านมาหลายวันร้านของเหม่ยหลิงเลื่องลือไปทั่วทั้งรสชาติของไส้และตัวแป้งที่ไม่เหมือนใครทำให้ผู้คนที่ได้กินต้องติดใจจนต้องรีบมายืนคอยตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดด้วยซ้ำ แม้จะเหนื่อยกายแต่ทว่าเหม่ยหลิงกลับมีความสุขมาก ๆ

"พี่เหม่ยหลิงฉันช่วยเก็นนะครับ วันนี้พี่คงเหนื่อยน่าดูผมเห็นพี่ตื่นแต่เช้าตรู่ทำซาลาเปาเพิ่มตั้งมากมาย พี่ทำเพื่อผมขนาดนี้ผมจะช่วยงานพี่เองพี่ไปนั่งพักนะครับ" วันนี้เวยอันกลับมาเร็วเนื่องจากคุณครูที่สอนจะไปร่วมงานต้อนรับนายพลที่ย้ายมาประจำการที่กองทัพในอำเภอแห่งนี้ ที่เหม่ยหลิงหนื่อยและต้องทำซาลาเปาเพิ่มเพราะมีคนมาสั่งซาลาเปาเพื่อไปเป็นของว่างกินต้อนรับนายพล เธอจ้องมองน้องชายอย่างเอ็นดูก่อนจะวางมือจากผ้าถูโต๊ะเดินเข้ามาใกล้ก่อนพร้อมเผยยิ้มกว้าง

"แค่เวยอันตั้งใจเรียนไม่ว่าพี่จะเหนื่อยเท่าไหร่ก็ยอม"

"พี่มั่นใจได้เลยผมเวยอันจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังแน่นอนครับผมจะตั้งใจเรียนและไปเป็นทหารมียศ โตขึ้นผมจะตอบแทนพี่ให้สุขสบายเองครับ " เด็กน้อยเอ่ยออกมาเสียงดังฟังชัดแววตามุ่งมั่น

"ได้ยินเท่านี้พี่ก็หายเหนื่อยแล้ว อย่างนั้นช่วยยกหม้อนี้ไปไว้ในครัวให้พี่หน่อยนะ เดี๋ยวเย็นนี้จะทำอาหารอร่อย ๆ ให้กิน " ตั้งแต่ทะลุมิติมาที่นี่เธอได้เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหารหรือแม้แต่อาหารท้องถิ่น อีกทั่งความเคยชินของร่างกายทำให้เธอทำอาหารได้อย่างไม่ขัดข้องและมีป้าเสี่ยนมาคอยช่วยชี้แนะตลอด ตอนนี้ร่างกายของเธอกับเวยอันเริ่มมีน้ำมีนวลจากเมื่อก่อนมา

ช่วงเย็นบนโต๊ะอาหารระหว่างกินข้าวเวยอันได้พูดถึงเรื่องของนายพลคนใหม่กับพี่สาวของตัวเอง

"พี่เหม่ยหลิงคุณครูที่โรงเรียนบอกว่าวันนี้ไปงานเลี้ยงต้อนรับนายพลคนใหม่ ผมอยากเห็นจังว่านายพลคนใหม่จะเป็นยังไงจะแข็งแกร่งขนาดไหน หากได้พบผมจะถามว่าทำยังไงถึงจะได้เป็นท่านนายพลเหมือนเขา " เวยอันพูดจบคีบผัดผักใส่ชามข้าวก่อนจะนำเข้าปากเคี้ยว เหม่ยหลิงจำได้ว่าทศวรรษนี้ที่เธอเข้ามาอยู่เป็นยุคที่ทหารมีอำนาจมาก ไม่ว่าจะไปทางไหนผู้คนยังคงให้ความเคารพและเกรงกลัว

"คนใหญ่โตอย่างนั้นยากที่เราจะเข้าถึง หากเห็นก็คงไม่ได้เข้าใกล้หรอกนะคงมีลูกน้องคอยเดินประกบหน้าประกบหลัง หากว่าเวยอันอยากเป็นทหารจริง ๆ ต้องกินข้าวเยอะ ๆ ออกกำลังกายให้ร่างกายแข็งแรงและตั้งใจเรียนเก่ง ๆ "

"อย่างนั้นวันนี้ผมขอเติมข้าวอีกชามได้มั้ยครับ" เด็กชายคลี่ยิ้มให้เธอพลางยื่นชามมาตรงหน้า เหม่ยหลิงยิ้มกริ่มก่อนจะจับชามของน้องชายมาตักข้าวเพิ่มให้เขา

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไม่ว่าเวยอันจะกินกี่ชามพี่ย่อมทำให้กินได้เสมอ " ทั้งสองพี่น้องนั่งกินข้าวเย็นอย่างชื่นบานก่อนจะพากันแยกย้ายเข้านอน

ฝั่งด้านงานเลี้ยงฉลองที่อำเภอ

เพราะการเดินทางมายังที่หมู่บ้านแห่งนี้ไม่สามารถกะเวลาได้ทำให้นายพลคนใหม่ที่ย้ายมากว่าจะถึงก็เกือบจะบ่ายคล้อย ผู้ใหญ่นายอำเภอต่างพากันต้อนรับเป็นอย่างดีนายพลผู้นี้เป็นนายพลที่อายุยังไม่เยอะเพราะความสามารถของเขาไม่ว่าจะเป็นการเรียนหรือแม้แต่จะเป็นการปกครองผู้คนเขาสามารถจัดการได้เป็นอย่างดี ทำให้เขาไต่เต้ามาถึงจุดนี้ได้โดยง่ายอีกทั้งตระกูลของเขาเป็นนายทหารมาทุกรุ่น นายทหารผู้นี้มีชื่อว่านายพลเฟยอี้หาน บุตรชายคนเดียวของตระกูลเฟย เขาเคยผ่านการแต่งงานมาแล้วหนึ่งครั้งแต่ทว่าเมื่ออยู่กับภรรยาได้เพียงไม่นานภรรยาสุดที่รักของเขาได้มาจากไปจากโรคร้าย ทำให้เขาเสียใจและไม่คิดจะมองหญิงคนใหม่อีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ก็สองปีแล้วที่เขาเป็นนายพลพ่อหม้าย แถมเขาเองก็ยังไม่มีลูกกับภรรยาเลยด้วยซ้ำหากไม่พูดก็ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาเคยมีครอบครัวมาก่อน ด้วยใบหน้าที่คมเข้มหล่อเหลาเหล่าหญิงสาวมากมายต่างอยากเข้ามาใกล้ชิดส่งสายตาเย้ายวนแต่เขายังคงมีเพียงภรรยาของเขาอยู่ในใจไม่สนใจแม้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะมาแก้ผ้าต่อหน้า

"นายพลเฟยอี้หาน ฉันนายอำเภอที่นี่ขอต้อนรับท่านและดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ท่านนายพลมาประจำการที่นี่ หากวันนี้ฉันต้อนรับไม่ดีต้องขอโทษด้วยนะครับ"

"นายอำเภอฉีไม่ต้องเป็นกังวลฉันไม่ใช่นายพลที่เรื่องมากอะไร ไม่ต้องมากพิธีเพราะฉันเป็นคนง่าย อย่างไรฉันเองต้องฝากเนื้อฝากตัวกับนายอำเภอด้วยนะครับ " อี้หานเอ่ยออกมาอย่างเป็นกันเองทำให้นายอำเภอที่ยืนตัวเกร็งคลายความกังวลลงบ้างเพราะนายพลคนก่อนทั้งบ้าอำนาจและเอาแต่ใจตัวเองหากผู้ใดทำไม่ถูกใจมักจะถูกลงโทษอยู่บ่อย ๆ โชคดีที่ทางการได้ย้ายเขาไปอยู่ที่อื่น

"อย่างนั้นไปดูบ้านที่เราจัดเตรียมไว้ให้กันเถอะครับ แม้จะไม่ใหญ่โตแต่ก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างหวังว่าท่านนายพลจะพึงพอใจนะครับ " นายอำเภอฉีผายมือให้อี้หานเดินตามตนเองไปที่บ้านที่พวกเขาจัดเตรียมไว้ให้ บ้านหลังใหญ่พอสมควร เป็นที่พึงพอใจของอี้หานยิ่งนักเขาไม่ต้องการอยู่ที่ค่ายทหารจึงแจ้งทางการให้จัดเตรียมบ้านที่อยู่ปะปนกับชาวบ้านจะดีกว่า

เมื่อเดินดูรอบบ้านทุกคนต่างพากันมานั่งกินอาหารด้วยกัน อี้หานเห็นก้อนแป้งสีขาวคล้ายหมั่นโถวจึงได้หยิบมากิน ทันทีที่กัดเข้าปากเคี้ยวกินทำให้เขาชะงักเล็กน้อยรสชาตินี้นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ลิ้มรส คล้ายรสชาติที่ภรรยาของเขาทำให้กินเมื่อครั้งที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอเป็นคนชอบทำอาหารและชอบทำให้เขากินอยู่บ่อยครั้ง เขาดีใจที่ได้กินรสชาตินี้อีก เมื่อหมดหนึ่งลูกเขาได้หยิบลูกที่สองขึ้นมากิน ทำให้นายอำเภอสังเกตเห็นจึงได้เอ่ยถาม

"ดูท่าแล้วท่านนายพลคงจะชอบกินซาลาเปาสินะครับ คิดไม่ผิดเลยที่นำซาลาเปามาต้อนรับท่านนายพล ร้านนี้เลื่องลือแถมยังอร่อย อีกอย่างแม่ค้าร้านนี้ผมได้ยินมาว่าสง่างามแต่ว่าเคยผ่านการแต่งงานมาก่อน น่าเสียดายจริง ๆ" นายอำเภอถอนหายใจเมื่อพูดถึงเหม่ยหลิง ไม่ใช่แค่รสมือที่อร่อยแต่ทว่าใบหน้าของเธอก็งดงามไม่น้อย อี้หานสนใจซาลาเปาและอยากกินรสชาตินี้อีก หากกินตอนร้อน ๆ คงอร่อยกว่านี้

"นายอำเภอฉีพอบอกฉันได้มั้ยว่าร้านซาลาเปานี้อยู่ที่ไหน หากวันหน้าอยากกินอีกจะใช้ให้ลูกน้องไปซื้อมาให้"

"ร้านซาลาเปาอยู่หมู่บ้านอู่หลงหมู่บ้านถัดจากที่นี่ไปหนึ่งหมู่บ้านนะครับแต่ว่าหากอยากกินต้องรีบไปแต่เช้านะครับไม่งั้นคงไม่ได้กินแน่ ๆ ร้านนี้ขายดีรสชาติอร่อยถึงจะไร้ความร้อนแป้งก็ไม่แข็งทำให้ซาลาเปาร้านนี้ขายดิบขายดีครับ " เมื่ออี้หานได้ยินเขาคิดว่าต้องไปซื้อดูสักครั้ง ซาลาเปาของเธอทำให้เขาหวนคิดถึงรสชาติของภรรยาอยู่ไม่น้อย