บทที่ 5 ได้สมบัติคืนมา

บทที่ 5 ได้สมบัติคืนมา

อึก อึก

'ทำไมถึงเจ็บปวดได้ขนาดนี้นะ! ' หยวนเหมยสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบว่ายามนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวความรู้สึกหน่วงที่หัวใจคล้ายโรคหัวใจของเธอกำเริบอีกครั้งแต่เมื่อเธอหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ กลับหายไป

"หรือว่าที่ฉันรู้สึกเจ็บไม่ใช่เพราะอาการของรฉันแต่เป็นความเจ็บปวดที่เหม่ยหลิงต้องพบเจอ ฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงได้อยากจบชีวิตตัวเอง ช่างไม่รักตัวเองเอาเสียเลยดูฉันสิอยากมีชีวิตอยู่ เฝ้าอ้อนวอนสวรรค์กลับไม่มีความเมตตา แต่เอาล่ะในเมื่อตอนนี้ฉันเป็นเธอฉันจะไม่ยอมตายง่าย ๆ แน่และฉันจะไม่ยอมทนกับครอบครัวนี้อีกต่อไป แม้เหวินเทียนสามีของเธอจะรักเธอมากแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้อย่างนี้จะมีไปทำไมสู้หย่าไปเสียดีกว่า คนที่รักเธอจริง ๆ มีเพียงตัวเองกับน้องชายเท่านั้น " เมื่อคิดได้อย่างนั้นหยวนเหมยลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินไปหาผู้เป็นสามีเพื่อขอให้เขาหย่าให้ตนเอง และโชคดีที่แม่สามีเองก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้พร้อมทั้งสามีของเธอ เธอจะจบเรื่องนี้ภายในวันนี้

"เหม่ยหลิงเธอฟื้นแล้วหรือ? มาสิเดี๋ยวฉันจะพยุงเธอเอง วันนี้ฉันเข้าครัวทำข้าวต้มให้เธอด้วยนะคิดว่าเธอตื่นจะยกไปให้ที่ห้อง "เหวินเทียนเห็นภรรยาของตนเดินมาเขารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปประคองด้วยความเป็นห่วง แต่ทว่ากลับถูกหยวนเหมยปัดมือออก

"ฉันเดินเองได้ จริงสิในเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าแล้วฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับทั้งแม่สามีและคุณ "

"เพี้ยนหรือไงฟื้นขึ้นมาจู่ ๆ ก็พูดจาแปลก ๆ " ฟางเซียนเหล่ตามองก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

"ใช่ค่ะ! ตอนนี้ฉันเพี้ยนเพราะตายแล้วฟื้นและต้องการเรียกร้องความยุติธรรมของตัวเอง พูดกันตามตรงในเมื่อคุณแม่ไม่ต้องการฉันให้เป็นสะใภ้ในบ้านหลังนี้และคอยรังแกฉันจนทำให้ฉันแท้งลูกมิหนำซ้ำยังใช้งานฉันสารพัด ข้าวแต่ละมื้อต้องให้กินทีหลังคุณแม่กับพี่ลู่หลินจนร่างกายพ่ายผอม เวยอันเองก็อด ๆ อยาก ๆ วันนี้ฉันจะมาเรียกร้องสิทธิ์ของฉันคืน เหวินเทียนคุณช่วยหย่าให้ฉันในวันนี้ด้วย ฉันไม่อยากจะอยู่ในบ้านหลังนี้แม้เพียงเศษเสี้ยวนาทีไม่ว่ามองไปทางใดก็เห็นเพียงความเจ็บปวดกับความทุกข์ทรมานใจที่แม่ของคุณทำกับฉันมาตลอด และอย่าบอกว่าคุณรักฉันและไม่ยอมปล่อยฉันไป หากคุณรักฉันจริง ๆ คงไม่ปล่อยให้ฉันพบเจอเรื่องไม่ยุติธรรมมาหลายปีถึงเพียงนี้ เอาล่ะในเมื่อคุณแม่ต้องการให้เหวินเทียนปองดองกับลูกสาวเจ้าของโรงเย็บผ้าก็รีบไปเอาใบหย่ามาสิจะได้ทำให้มันจบไป " ฟางเซียนแสยะยิ้มออกมาอย่างดีใจที่จู่ ๆ เหม่ยหลิงเปลี่ยนไปและยอมปล่อยบุตรชายของเธอ เธอรีบหันไปบอกเหวินเทียนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เหม่ยหลิงไปเอาใบหย่ามาให้เธอเซ็น

"เหวินเทียนลูกรีบไปเอาใบหย่ามาสิ ดีเหมือนกันต่อจากนี้ชีวิตของลูกชายฉันจะได้ก้าวไปข้างหน้ามีอนาคตที่ดี"

"แม่ทำไมแม่ถึงเห็นดีเห็นงามกับลูกสะใภ้อย่างนี้ล่ะครับไม่เอาผมไม่หย่า เหม่ยหลิงอย่าทำอย่างนี้เลยนะ! ต่อจากนี้เรามาเริ่มต้นใหม่กันเถอะ หากเธอไม่อยากอยู่บ้านหลังเดียวกับคุณแม่เราย้ายไปอยู่ที่บ้านของตระกูลเธอก็ได้นี่น่า บ้านหลังนั้นตอนนี้ก็ถูกปล่อยเอาไว้ไม่มีคนอยู่ด้วยซ้ำเธอจะได้สบายใจอย่างไรล่ะ" หยวนเหม่ยได้ยินเธอยิ้มกริ่มขึ้นมาพร้อมหัวใจที่พองโต ก่อนจะมาพูดเรื่องนี้เธอยังคิดมากเรื่องที่อยู่อยู่เลย หากเธอมีบ้านของเธอทำไมเธอถึงต้องเป็นกังวลล่ะ

"ใช่! ฉันจะกลับไปอยู่บ้าน "

"ฉันจะทำให้ทุกวันของเธอมีแต่ความสุข งั้นเราล้มเลิกความคิดที่จะหย่ากันเลยนะ"

"ไม่! ฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านของฉันหลังจากหย่ากับคุณรีบไปเอาใบหย่ามาสิ " ใบหน้าของเหวินเทียนที่ยิ้มระเรื่อกลับกลายเป็นตึงเครียดเมื่อได้ยินคำพูดที่มั่นคงแน่วแน่ของเหม่ยหลิง แต่แล้วแม่สามีกลับยืนขึ้นหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

"ฮ่า ฮ่า เธอจะกลับไปอยู่บ้านเธออย่างนั้นหรือ? ไม่มีทางเสียหรอกฉันรับเลี้ยงเธอมาให้ข้าวให้น้ำทั้งเธอทั้งน้องของเธอจะให้ฉันเลี้ยงโดยไม่มีค่าตอบแทนได้ยังไง! หากอยากออกไปจงออกไปแต่ตัวเพราะเธอจะไม่ได้อะไรออกไปแม้แต่น้อย " หยวนเหม่ยคิดอยู่แล้วว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างฟางเซียนคงไม่ยอมง่าย ๆ เธอจึงจะใช้เรื่องที่เธอได้พบเจอมาเป็นข้อต่อรอง ดูสิว่าศึกครั้งนี้ใครจะชนะ!

"หากคุณแม่เอ่ยมาอย่างนั้นฉันเองก็ไม่ขอไว้หน้า ระหว่างที่ฉันมาอยู่ที่นี่งานบ้านทุกอย่างคุณแม่โขกสับใช้ฉันอย่างกับทาส แถมยังไม่เคยให้พักแม้แต่เจ็บไข้ได้ป่วยก็ไม่เคยได้นอน ความเอ็นดูเมตตาไม่ต้องพูดถึง มีหลายครั้งที่ฉันกับน้องชายได้กินเพียงข้าวปั่นแข็ง ๆ ที่แอบซ่อนเอาไว้เพราะมื้ออาหารมื้อนั้นคุณแม่กับพี่ลู่หลินกินสองคนจนหมด เพราะความขี้งกและไม่เคยให้ฉันได้จับจ่ายใช้เงิน นี่คือความอัปยศที่ฉันเคยได้พบเจอมาและอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันสมเพชตัวเองคือการมีสามีอย่างเหวินเทียน แม้ปากจะบอกว่ารักแต่ไม่เคยปกป้องฉันได้อย่างที่พูด เพราะคอยเชื่อฟังแต่คนเป็นแม่เสมือนควายถูกจูง อย่างนั้นไม่ว่าจะเป็นบ้านของตระกูลฟ่งจะต้องกลับมาเป็นของฉันเหม่ยหลิง หากจะบอกว่าเป็นค่าเลี้ยงดูก็คงจะไม่ได้ เพราะที่ผ่านมาเป็นคุณแม่เองต่างหากที่จะต้องชดใช้ให้ฉันทั้งร่างกายและจิตใจ วันที่ฉันแท้งพี่ลู่หลินรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นหากเรื่องนี้ฉันเอ่ยปากบอกทางการเท่ากับว่าพี่ลู่หลินเป็นคนร้ายที่ลงมือฆ่าคนได้เลยก็ว่าได้ คุณแม่คิดดี ๆ จะทำยังไง ยอมหย่าง่าย ๆ ยกสมบัติของฉันคืนทุกอย่างจบกันด้วยดี หรือจะให้เรื่องที่คุณแม่กับครอบครัวนี้ทำกับฉันกระฉ่อนออกไปข้างนอก อีกอย่างถ้าเรื่องนี้ถึงหูลูกสาวโรงเย็บผ้าคิดว่าพ่อของเธอจะยอมให้ลูกสาวมาแต่งกับเหวินเทียนหรือ?" หยวนเหม่ยกอดอกเดินเข้ามาใกล้ ๆ แม่สามีที่เสียรู้ลูกสะใภ้ ไม่คิดเลยว่าการที่เธอตายแล้วกลับมาได้ครั้งนี้จะทำให้เธอปีกกล้าขาแข็ง หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงทำได้เพียงยืนตัวสั่นไม่กล้าแม้แต่จะเงยมองหน้าด้วยซ้ำไป

แต่ทว่าเหวินเทียนนั้นไม่อยากจะหย่ากับเหม่ยหลิงเลยเขารักเธอจริง ๆ แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่แม่ของเขากับพี่สาวทำเรื่องเลวทรามต่ำช้ากับเธออย่างนี้หากปล่อยเธอออกจากบ้านหลังนี้คงจะปลอดภัยมากกว่า

"ก็ได้ฉันจะหย่าและคุณแม่จะต้องชดใช้เรื่องที่ผ่านมาให้เหม่ยหลิงด้วย คืนทุกอย่างของเธอให้กับเธอและมอบเงินให้เธอไปตั้งตัวห้าสิบหยวน " น้ำเสียงเข้มขรึมได้พูดขึ้นทำให้ผู้เป็นแม่ต้องหันไปมองหน้าลูกชายทันที

"นี่เหวินเทียนลูกพูดอะไรออกมา ขนาดลู่หลินไปทำงานเดือน ๆ หนึ่งได้ค่าแรงไม่ถึงสิบหยวนต่อเดือนด้วยซ้ำนี่ลูกเสียสติไปแล้วหรือที่จะยอมจ่ายให้เธอตั้งห้าสิบหยวน "

"หรือแม่อยากให้เรื่องที่แม่กับพี่ลู่หลินทำลงไปรู้กันทั้งหมู่บ้านหรือ? อีกอย่างเงินจำนวนนั้นยังน้อยไปด้วยซ้ำที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่ต้องเจอ หากพี่ลู่หลินพบเจอความไม่ยุติธรรมเหมือนเหม่ยหลิงคุณแม่จะทนได้มั้ยครับ" หยวนเหม่ยจ้องมองสองแม่ลูกด้วยความสะใจ

"ก็ได้ ๆ เฮอะที่ฉันยอมไม่ใช่ว่าฉันรับผิดหรอกนะ แต่เพราะลูกชายของฉันเป็นคนดีมีเมตตากลัวว่าเธอออกจากที่นี่ไปแล้วไม่มีเงินจะดำรงชีวิต อีกอย่างเรื่องที่เธอตายแล้วฟื้นคนเขาคงรู้กันไปทั่วต่อจากนี้คงจะใช้ชีวิตยากหน่อยนะ ฮ่าฮ่า " แม่สามีไม่สำนึกสักนิดกลับดีใจที่ทั้งสองจะหย่ากันเพราะเธอจะได้ให้ลูกชายเข้าหาซิงเยียนได้อย่างเต็มที่