บทที่ 37 ปู่ว่านมาถึงบ้าน

บทที่ 37 ปู่ว่านมาถึงบ้าน

“อาเฟิ่งคิดอะไรแบบนั้น เป็นไปไม่ได้หรอก ทุกครั้งที่มีคนหายไปเป็นช่วงที่อาเล็กไปทำงานในเมืองทั้งนั้น อีกอย่างผู้หญิงจะหายไปแค่ช่วงฤดูหนาว ช่วงนี้ทุกคนยังปลอดภัยค่ะ”

“หายแค่ฤดูหนาวเท่านั้นเหรอ”

        เฟยเฟิ่งพึมพำกับตัวเองไม่ได้ฟังพวกผู้ชายถกเถียงกันเรื่องนี้อีก นั่นหมายความว่าช่วงเวลาที่เฟยเฟิ่งรู้มานั้นไม่ถูกต้อง ฆาตกรคนนั้นเริ่มลงมือแล้ว แต่เมื่อพ้นฤดูหนาวมาแล้วแปลว่าเธอยังคงปลอดภัย นั่นย่อมหมายความว่าก่อนที่ฤดูหนาวถัดไปจะมาถึง เธอจำเป็นจะต้องซื้อบ้านในเมืองให้ได้เพื่อความอยู่รอด!

.

.

.

       ไม่นานนักวันอังคารก็มาถึง แต่ทว่าเฟยเฟิ่งกลับไม่ได้เตรียมตัวสอนคนในหมู่บ้านเพาะเห็ดอย่างที่คิด เพราะคุณปู่ที่ได้รับจดหมายโผล่มาถึงหมู่บ้านชิวหลินเสียแล้ว

“น้ำค่ะ” เฟยเฟิ่งวางแก้วน้ำลงให้ปู่ของตนจากนั้นก็พูดต่อเมื่อเห็นว่าปู่หันซ้ายหันขวามองหาคน

“ไม่มีใครอยู่หรอกค่ะ จื่อหานไปลงนาแล้ว วันนี้หนูไม่ได้ออกไปขายของลูกเลี้ยงเลยไปนาด้วย ส่วนแม่สามีไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเขาไปไหน”

“อยู่บ้านคนเดียวทำอะไรล่ะ”

“เตรียมสอนชาวบ้านเพาะเห็ดค่ะ หนูเห็นคนต้องขึ้นเขากันทุกวัน บางวันอาจจะไม่ได้เห็ดเลยก็มีบ่อย เลยคิดว่าแบบนี้คงดีกว่า มีแอบเพาะเห็ดหลินจือไว้ด้วย แล้วหนูจะส่งให้ปู่บ้างแล้วกันค่ะ”

“เฟยเฟยลำบากแล้วจริงๆ”

“ค่ะ ลำบาก แต่ไม่ต้องมานั่งระวังว่าจะมีใครย่องมาขโมยสมบัติแม่ไปรึเปล่า ไม่ต้องระแวงว่าวันไหนชุดหนูจะขาดให้ขายหน้าคน ไม่ต้องกลัวโดนหาเรื่องให้หนูผิดจะได้ให้คุณพ่อสั่งตีหนู”

“ทำไมไม่บอกปู่ว่าฝั่งนั้นก็แกล้งหลาน”

“ถ้าบอกไปแล้วคุณปู่จะเชื่อเหรอคะ หนูไม่ใช่หลานชาย ไม่มีใครสนใจลูกสาวที่แม่ตายไปแล้วหรอกค่ะ” ว่านเฟยเฟิ่งก้มหน้าลงไม่ยอมสบตากับปู่

“เรื่องในจดหมายเป็นความจริงใช่ไหม”

“หนูจะโกหกปู่เรื่องน่าอายแบบนั้นทำไมคะ” เฟยเฟิ่งก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิมแสดงท่าทีเหมือนว่าอายนักหนา

“ถ้าปู่ยืนยันจะให้หย่าหลานจะทำยังไง” ว่านหนิงมู่ถามออกไปพลางจิบน้ำ

“ถ้าปู่จะบังคับจริงๆ สุดท้ายหนูก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้หนูมีความสุขดี มีอิสระที่อยากจะทำอะไรก็ได้ ปู่อยากให้หนูเป็นผู้ใหญ่นี่คะ”

“อืม ก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นจริงๆ แล้วจะกลับไปเรียนหนังสือไหม” หนิงมู่ยิ้มเยาะตนเองเล็กน้อย หากวันนั้นใส่ใจหลานมากกว่านี้เสียหน่อยคงไม่ต้องเกิดเหตุการณ์ส่งมาอยู่ไกลตัว จนไม่อาจพาเธอกลับไปได้อีกแล้วเช่นนี้

“กลับค่ะ แต่หนูคิดว่าควรหาทางซื้อบ้านในเมืองให้ได้ก่อน” เฟยเฟิ่งเงยหน้าเผยให้เห็นดวงตาเป็นประกาย

“เอาสิ ปู่จะช่วยห้าพันหยวน นั่นน่าจะเท่ากับที่จานจิ่งเหมยเอาสินเดิมของแม่หลานไป” ว่านหนิงมู่หลังเปิดใจลดอคติในวันที่เห็นเฟยเฟิ่งออกไปทำมาหากินอย่างตั้งใจ ก็เริ่มไล่ถามความจริงจากลูกสาวคนเล็ก เขาได้รับรู้ว่าที่เฟยเฟิ่งขนสินเดิมมารดามาจนหมดบ้าน ไม่ใช่เพราะจะเอาเปรียบน้องชาย แต่เพราะกลัวว่าหากทิ้งเอาไว้ น้องชายคงไม่เหลือสมบัติมารดาไว้ดูต่างหน้าสักชิ้น

“หนูแยกของน้องไว้แล้ว วันไหนโตพอจะดูแลของตัวเองได้ จะให้เขาไม่มีขาดค่ะ”

“ปู่รู้แล้ว ถ้าภายในสามปีหลานซื้อบ้านในเมืองได้สำเร็จปู่จะไม่บังคับให้หย่าอีก” ว่านหนิงมู่คำนวณไว้ในใจหากหลานสาวทำสำเร็จมีบ้านในเมืองได้ ข้อครหาเรื่องฐานะของหลานเขยก็คงไม่มีความหมายแล้ว คนที่จะหาเงินอย่างน้อยหนึ่งหมื่นถึงสองหมื่นหยวนได้ภายในสามปี เขาเองก็ไม่ติดใจที่จะฝากให้ดูแลเฟยเฟย

“หนูอยากซื้อให้ได้ภายในปีนี้เลยด้วยซ้ำไป” 

“ก็ถ้าไม่เกินสามปีปู่ก็พอใจทั้งหมด ให้แน่ใจว่าไม่ได้หาอยู่คนเดียวก็พอ ปู่จะขอตรวจบัญชีด้วย” ว่านหนิงมู่ที่เข้าใจกันกับหลานแล้วก็วางใจ และจะกลับไปคุยกับคนบ้านตั้งให้เข้าใจถึงข้อตกลงที่เขามีกับหลานสาว หากยินดีรอโดยไม่รู้ว่าจะได้สมใจหวังหรือไม่เขาก็ไม่ขัดข้อง แต่หากไม่ยินดีก็เข้าใจเช่นกัน

“ที่จริงสามีหนูเขาหาเงินเก่งมากเลยนะคะ ถ้าไม่ติดว่าช่วยพี่ชายใช้หนี้เมื่อสองสามปีก่อน แล้วก็ยังมีบ้านเดิมของแม่คอยผลาญ เขาก็เป็นคนรวยคนหนึ่งในหมู่บ้านเลยค่ะ”

“คุณหนูว่าน ผมพาลูกกลับมากินข้าว”

“น้าเฟิ่ง!” ซูลี่วิ่งเข้ามากอดเอวเฟยเฟิ่งเมื่อเห็นว่าคนที่ตนนับเป็นมารดากำลังนั่งคุยกับชายแปลกหน้า

“ซูลี่ จื่อซวาน นี่คือปู่ของน้าเอง ทักทายคุณทวดแบบที่น้าสอนเร็วเข้า” เมื่อเฟยเฟิ่งพูดจบ เด็กทั้งสองก็ไปหาผักที่ปลูกกันเองมาเป็นของขวัญให้แก่ทวดคนใหม่ของพวกเขา

“อืม รู้ความจริงๆ” หนิงมู่ที่รับผักมาแล้วก็ถอดกำไลหยกและแหวนหยกรับขวัญเหลนนอกสายเลือด

“คุณท่าน…นั่นอาจมีค่ามากเกินไป” ซีจื่อหานทักท้วงขึ้นเมื่อเห็นหยกที่สีใสจนมองแทบจะทะลุผ่านได้สองชิ้นนั้น

“อันที่แพงปู่เก็บไว้ที่บ้าน ที่ใส่มาข้างนอกคือเสียไปได้ ไม่เสียดาย” ว่านเฟยเฟิ่งเป็นคนตอบออกไป 

       คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกว่าคนอย่างว่านเฟยเฟิ่งอยู่ห่างไกลเหลือเกิน แม้จะยังไม่ได้รักใคร่กัน แต่เมื่อโชคชะตาพามาให้เป็นคู่ชีวิต เขาคงไม่เห็นแก่ตัวดึงคนลงมาต่ำ มีแต่จะต้องถีบตนเองให้สูงขึ้นเท่านั้น

“ขอเวลาให้ผมสักหน่อย ผมจะเป็นคนที่คู่ควรกับหลานสาวของคุณท่าน”

“ดี! ฮ่าๆๆ คิดแบบนี้สิถึงจะสมเป็นลูกผู้ชาย ปู่จะรอดูความสำเร็จของหลานเขย ฟางลี่เลือกคนได้หลักแหลมจริงๆ” 

      ว่านหนิงมู่พึงพอใจกับทัศนคติของชายหนุ่มผู้นี้ยิ่งนัก นึกแล้วก็ไม่เลวเลยทีเดียว อายุมากพอที่จะปราบพยศเฟยเฟยได้ ขยันพอที่จะมีแววสร้างตัวได้ในวันที่ประเทศเปลี่ยนแปลง และมีความคิดพอที่จะทะเยอทะยานในทางที่ถูกต้อง สุดท้ายหน้าตาดีพอที่จะให้เขายอมรับว่าสูสีเหมาะสมกับหลานสาว

“แต่หน้าตา…เหมือนว่าจะเคยเห็นที่ไหนนะ” ว่านหนิงมู่พึมพำออกมา แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเขาคุ้นหน้าตาคนตรงหน้าได้อย่างไร

“คงเห็นตอนผมไปเป็นคนงานรับเหมาน่ะครับ อาหญิงของคุณหนูว่านก็เจอผมเพราะเหตุนั้น” จื่อหานที่หูดีเป็นพิเศษตอบออกไป

“ไม่ใช่หรอก แต่ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคุณมีเวลาพิสูจน์ตัวเองสามปี ถึงเวลานั้นถ้ายังย่ำอยู่ที่เดิม ผมคงต้องขอหลานสาวคืน”

“คุณทวดอย่าเอาน้าเฟิ่งไปนะ” ซูลี่ได้ยินเช่นนั้นรีบห้าม

“ถ้าไม่ต้องการแบบนั้นก็ต้องให้พ่อเธอทำตามข้อตกลง” หนิงมู่กล่าวพลางอุ้มเด็กหญิงนั่งตัก

“ข้อตกลงอะไรเหรอครับน้าเฟิ่ง” จื่อซวานเอ่ยถาม

“คืออย่างนี้…” 

       ทว่าทันทีที่ว่านเฟยเฟิ่งพูดเรื่องซื้อบ้านในเมืองออกไป คนบ้านซีทั้งสามก็ร้องออกมาดังลั่น “ห๊า?!”

“เอาล่ะมาถึงที่นี่แล้วปู่คงจะแวะไปหาจ้วงไป่ชิงสักหน่อย ตั้งแต่มาประจำการก็ไม่ได้พบกันนานแล้ว ไม่รบกวนแล้ว ยังไงก็พาเฟยเฟยกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมตามธรรมเนียมด้วย”

“เสร็จธุระเรื่องนาแล้วจะรีบไปครับ” จื่อหานรับคำ

“ปู่ทานข้าวเที่ยงด้วยกันก่อนสิคะ” 

       ว่านเฟยเฟิ่งชักชวน แต่เมื่อเห็นปู่ส่ายหน้าปฏิเสธก็ไม่รั้งไว้ไปส่งปู่ของตนขึ้นรถ และยืนมองจนรถคันนั้นลับตาไป

“ผมจะหาเงินหมื่นหยวนในสามปีได้ยังไงกัน”

“เดี๋ยวคุณก็คิดออกค่ะ คุณหาห้าพัน ฉันหาห้าพัน ไม่ต้องคิดมาก ฉันดูบัญชีแล้ว ฉันรู้ว่าคุณจะต้องทำได้” เฟยเฟิ่งยิ้มหวาน ก่อนจะเรียกเด็กทั้งสองไปช่วยทำอาหารหลังบ้าน