บทที่ 38 หาวิธีคุยกับผีในบ้าน

บทที่ 38 หาวิธีคุยกับผีในบ้าน 

       ว่านเฟยเฟิ่งทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้สามีกังวลใจ แต่ก็ไม่ได้ทิ้งให้เป็นทุกข์นาน หยิบเห็ดหลินจือที่ทดลองเพาะอย่างลับๆ ออกมาให้จื่อหานดู พร้อมกับถุงใส่สปอร์เห็ดที่เก็บสำเร็จมาแล้วรอบหนึ่งออกมาไว้ข้างกัน

“น่ะนี่มัน…?”

“เห็ดหลินจือน่ะสิคะ” เฟยเฟิ่งที่เข้าไปปลูกในมิติเมื่อรู้ว่าทำได้ก็คิดจะเอามาขยายให้เป็นเรื่องเป็นราว แต่เธอเองก็รู้ตัวว่าคงทำเองไม่ไหว จึงคิดจะสอนจื่อหานแล้วยกให้เขาลงแรงไปเสีย

“คุณไปเอามาจากไหน”

“มีเทพเอามาให้ค่ะ ล้อเล่นค่ะ ก็เก็บมาสิคุณ ฉันตัดใจไม่ขายเพราะจะเอามาทดลองปลูกเลยนะว่าเราเพาะได้ไหม และคำตอบก็คือได้ แต่ว่าฉันทำไม่ไหวหรอก คุณต้องเป็นคนทำ”

“เพราะแบบนี้คุณเลยมั่นใจว่าเงินหมื่นหยวนหาไม่ยาก” ซีจื่อหานรับท่อนไม้ที่มีเห็ดมาดูอย่างสนใจ เรื่องลงแรงเขาไม่ห่วง ให้ออกแรงเท่าไหร่ก็ย่อมได้ เพราะผลตรงหน้าคงทำให้ครอบครัวสุขสบายจนไม่เห็นเค้าโครงเดิม

“ต้องทำยังไงบ้าง เหมือนที่คุณสอนชาวบ้านรึเปล่า”

“ของชาวบ้านฉันไม่ได้สอนวิธีเพาะเชื้อเห็ด พวกเขาต้องมาซื้อเชื้อเห็ดจากพวกเรา แต่ฉันจะสอนคุณทุกขั้นตอน” ว่านเฟยเฟิ่งเริ่มอธิบายและนำกระดาษมาวาดวางแผนคร่าวๆ ให้ซีจื่อหานดู 

       เริ่มตั้งแต่การนำสปอร์เห็ดมาคลุกกับข้าวที่หุงออกมาให้แข็ง จากนั้นก็ย้ายไปใส่ในภาชนะที่สามารถรักษาความชื้นได้ จนมีใยสีขาวขึ้น

“ถ้ามีสีอื่นปนมา คุณต้องทิ้งทั้งหมด ความสะอาดสำคัญที่สุด ก่อนจะใช้อะไรต้องต้มในน้ำเดือด และเอาน้ำส้มสายชูมาเช็ดให้ดี”

       เมื่อเข้าใจกันแล้วเฟยเฟิ่งก็เริ่มบอกวิธีเพาะแบบใช้ท่อนซุงเป็นวัสดุรองรับ เพราะจะเก็บผลผลิตได้ต่อเนื่องหลายปี 

“พอฆ่าเชื้อแล้ว คุณก็ต้องเจาะรู ยืมสว่านมาได้ไหมคะ หรือจะซื้อก็ได้”

“ได้ครับ ถ้าใช้ไม่นานคงยืมได้ไม่มีปัญหา”

       เฟยเฟิ่งพยักหน้าก่อนอธิบายความลึกและการหยอดเชื้อเห็ดต่อ “พออัดเข้าไปแล้ว ก็เอาขี้ผึ้งปิดรูไว้ ปิดหัวปิดท้ายด้วย แล้วก็วางพักไว้ในร่มสักสองเดือนคอยดูอย่าให้แห้งนะคะ ต้องคอยรดน้ำ หรือคุณจะขุดร่องในดินแล้วเติมน้ำในร่องไว้ก็ได้ค่ะ”

“ผมคงต้องให้คุณไปตรวจว่าทำถูกไหมในช่วงแรก”

“ได้ค่ะ อ๋อแล้วถ้าเชื้อเห็นเดินเต็มจะเห็นสีขาวแบบนี้” เฟยเฟิ่งพลิกให้จื่อหานดูด้านข้างของท่อนซุงเล็กๆ ของเธอ

“กี่วันเราถึงจะเก็บเกี่ยวได้”

“ถ้างอกออกมาแล้วก็ประมาณไม่เกินสองเดือนค่ะ ทุกๆ ห้าสิบวันก็ตัดได้ แต่อันนี้เราเอาไว้เก็บสปอร์มาทำเชื้อเห็ดกันนะคะ ไม่ควรตัดไปขาย” เฟยเฟิ่งยิ้มให้จื่อหาน ดีใจนักที่มีแรงงานพร้อมใช้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเช่นนี้

“พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปซื้อวัสดุมาก่อสร้างโรงเรือน” ซีจื่อหานรีบหันหน้าหนีเฟยเฟิ่ง ไม่ต้องการจะจ้องดวงตากลมโตคู่นั้นนานจนเกินไป

“งั้นคืนนี้ลองทำเชื้อเห็ดก่อนนะคะ ฉันจะช่วย” เฟยเฟิ่งรีบเอาผ้าคลุมท่อนซุงไว้ จากนั้นก็วิ่งปรี่ไปที่โรงเรือนเพื่อเก็บท่อนซุงไว้ให้เรียบร้อยหลังกำแพงถุงเห็ดชนิดอื่นๆ ของเธอ เมื่อต้องย้ายของมีค่าออกมาไว้นอกมิติก็รู้สึกกังวลนิดหน่อย แต่หากทิ้งไว้ในนั้นต่อไปจื่อหานคงเกิดความสงสัยว่าเห็ดนี้อยู่ไหน

.

.

.

       เย็นวันนั้นสองสามีภรรยาจัดการเชื้อเห็ดกันจนเสร็จสิ้น ที่เคยว่าแปลกหน้าจนเฟยเฟิ่งเรียกขานสามีตนเองว่าผู้ชายคนนั้น ก็เปลี่ยนแปลงไปเป็นความสนิทสนมขึ้นบ้างแล้ว แม้จะยังไม่เหมือนคู่อื่นๆ ที่เรียกกันด้วยชื่อ แต่อย่างน้อยก็ไม่ห่างไกลเท่าเดิมแล้ว

        หลังอาหารค่ำว่านเฟยเฟิ่งยังไม่เข้านอน แต่กลับนั่งดูท้องฟ้าในยามค่ำคืนแทน ปล่อยให้จื่อหานออกแบบโรงเรือนตามความรู้ที่ลักจำมาจากการเป็นช่างรับเหมาช่วงหลายปีมานี้ เพื่อให้สภาพแวดล้อมเหมาะสมกับการเพาะขุมเงินขุมทองนี้มากที่สุด

         เฟยเฟิ่งที่ถูกแม่สามีบ่นเรื่องการนั่งตากน้ำค้าง หยิบยกเรื่องการทำบัญชีร้านขายของหน้าบ้านขึ้นมาพูดกลับไปบ้าง ทำให้อันซูเจินล่าถอยไปไม่พูดคุยกับเธออีก 

        ว่านเฟยเฟิ่งได้แต่ยิ้มขำ ที่จริงแล้วหากว่าไม่ได้เจอเห็ดหลินจือในมิติ เธอคงคิดทวงร้านคืน แต่เมื่อเจอเห็ดหลินจือแล้วจึงไม่มีความจำเป็นจะต้องไปเอาของเล็กๆ น้อยๆ พวกนั้นอีก ทั้งยังมีเห็ดชนิดอื่นให้ตัดขาย เชื้อเห็ดที่ขายแต่ละบ้านไปใช้ ไหนจะผักสดที่ป้าจูเหมยมารับซื้ออยู่เสมอ เงินรายวันไม่ขาดเช่นนี้ จะสละสักอย่างให้อันซูเจินมีเรื่องให้ทำ ไม่ต้องนั่งเฉยๆ ก็ถือเป็นดีทั้งนั้น

       ทว่าในระหว่างที่กำลังจะเข้าบ้านกลับได้ยินเสียงคนเดินมาจากข้างบ้าน เฟยเฟิ่งรีบวิ่งไปดูในทันที เพราะหากเป็นผีในบ้านจะได้พูดคุยให้รู้เรื่องกันไปเสียที ผีที่หาตัวยากกว่าสิ่งใด เธอจะมัวกลัวอยู่ไม่ได้

“เป็นเธอจริงๆ ด้วย ยังสภาพน่ากลัวแปลว่าเธอน่ะยังพลังอ่อนใช่ไหม”

        ผีผู้หญิงพยักหน้ารับคำของเฟยเฟิ่งจากนั้นก็ชี้ไปทางซ้าย และชูมือขึ้นมาห้านิ้วตามด้วยการกำมือเป็นเลขศูนย์

“ซ้ายห้าศูนย์…หมายถึงอะไร” เฟยเฟิ่งขมวดคิ้ว “ถ้าเธอยังพูดไม่ได้ฉันก็ถามได้แค่คำถามที่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ได้เท่านั้น”

         ผีผู้หญิงถอนหายใจออกมา ทำให้เฟยเฟิ่งหัวเราะออกมาจนตัวโยน ที่แท้แล้วจะคนหรือผีก็คงไม่ต่างกันเท่าใดนัก

“เอางี้ เธอคือเฟยเฟิ่งตัวจริงรึเปล่า”

         วิญญาณผมยาวส่ายหน้าว่าไม่ใช่ พร้อมกับชี้ไปที่เฟยเฟิ่ง และชี้ลงพื้นดินในเวลาต่อมา

“ตกนรกแล้ว? งั้นฉันก็สบายใจหน่อยนึกว่าเธอจะมาทวงร่าง แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงกัน”

        เพื่อนใหม่ตรงหน้าของว่านเฟยเฟิ่งเริ่มจางหายไปอีกครั้ง แต่ในจังหวะก่อนที่จะจางหายเธอก็ยังพอเห็นทันว่าวิญญาณดวงนั้นชี้ไปที่ตัวเอง

“หรือเพราะพาฉันมาร่างนี้เลยไม่มีพลังแบบนี้ แต่แล้วเธอจะพามาทำไมเนี่ย นี่! อย่าเพิ่งไป”

        ว่านเฟยเฟิ่งยืนรออยู่นานก็ไม่เห็นท่าทีว่าผีตนนั้นจะกลับมาเลยท้อใจคิดจะเดินกลับเข้าบ้านไป แต่แล้วก็นึกได้ว่าควรจะหาวิธีสื่อสารกับวิญญาณตนนี้ให้ได้

“ผีถ้วยแก้วไง! เอ๋ ไม่ได้สิ ภาษาจีนเยอะขนาดนั้นกระดานคงเท่าบ้าน งั้นๆ ฉันทำกระดาษใช่ไม่ใช่ไว้ แล้วจะถามคำถามทุกเช้านะ เธอมาเลื่อนดินสอตอบแล้วกัน” 

        เฟยเฟิ่งที่ไม่แน่ใจว่าที่สื่อสารไปนั้นอีกฝ่ายรับรู้หรือไม่ จึงคิดว่าคำถามแรกควรถามว่า ‘เมื่อคืนที่ฉันบอกเรื่องกระดาษและคำถาม เธอเข้าใจไหม’ หรืออาจเป็น ‘เธอเลื่อนของได้ไหม’

“แต่ถ้าตอบได้ก็แปลว่าเลื่อนได้งั้นก็ถามอันแรก จะได้ไม่เปลืองคำถาม ใช่ๆ” เฟยเฟิ่งพึมพำ

“คุณคุยกับใครอยู่ครับ” 

        เสียงซีจื่อหานดังขึ้นจากด้านหลัง เรียกให้เฟยเฟิ่งหันไปมอง รอยยิ้มที่มาพร้อมดวงตาพระจันทร์เสี้ยวปรากฏขึ้นบนใบหน้าเนียน

“มาเมื่อไหร่คะ จะได้บอกถูกว่าคุยกับใคร”

“คุยหลายคนเลยเหรอครับ น่าสนุกดีจัง” จื่อหานที่รู้ว่าคนตรงหน้าพูดเล่นก็ไหลตามไปด้วยอย่างเต็มใจ

“คุยคนเดียวค่ะ มีเรื่องต้องเตือนความจำตัวเองนิดหน่อยเลยท่องออกมา” 

“ไปนอนได้แล้ว คุณนอนดึกเกินไป ที่เป็นลมคงเพราะแบบนี้”

“เข้าใจแล้วน่า บ่นอย่างกับลุง” 

        เฟยเฟิ่งว่ากระทบจบก็เดินนำจื่อหานเข้าบ้านไป ส่วนจื่อหานก็สอดส่องดูความเรียบร้อยรอบบ้าน เขามั่นใจว่าเฟยเฟิ่งต้องกำลังคุยกับใครบางคน เพียงแต่เขาไม่อาจเห็นอีกฝ่าย เมื่อหาไม่เจอจึงตามเข้าไปในบ้าน ถือเป็นอันจบวันของคนบ้านซี