LOGINShare
บทที่ 1006
Related chapters
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1
ราชวงศ์ฉู่โยว เมืองหลวงเกี้ยวเจ้าสาวสองหลังหยุดเรียงกันหน้าประตูจวนหลินโหว ตามมาด้วยเสียงประทัดฆ้องกลอง ครึกครื้นมากเป็นพิเศษแขกเหรื่อมาร่วมงานเห็นภาพนี้แล้วก็ตกตะลึง “เหตุใดมีเกี้ยวเจ้าสาวสองหลังกันเล่า?”“แม่นางห้าสกุลซ่ง—ซ่งรั่วเจิน รอหลินโหวมานานสองปี ดูแลงานทั้งจวนโหวแทนเขา บัดนี้หลินโหวคว้าชัยชนะกลับมา ตบแต่งแม่นางซ่งก็คือเรื่องดีของเมืองหลวง แต่เกี้ยวเจ้าสาวเข้าประตูพร้อมกัน มิใช่ว่ายังแต่งกับคนอื่นด้วยหรือ?”“คุณหนู ตอนนี้จะทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”ซ่งรั่วเจินรู้สึกเพียงเสียงดังเอะอะอยู่ข้างหูพักหนึ่ง ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ลืมตาทั้งสองข้างก็มองเห็นชุดแต่งงานสีแดงเข้ม?เกิดเหตุอันใดขึ้น?ชุดแต่งงานซิ่วเหอและเกี้ยวเจ้าสาวสีแดงเข้ม นี่มิใช่ขบวนแต่งงานหรอกหรือ?“ท่านโหวทำเกินไปแล้ว ก่อนนี้เขาออกรบอยู่ภายนอก หากมิได้ท่านดูแลฮูหยินผู้เฒ่า ไฉนเลยเขาจะสามารถออกรบอย่างสบายใจได้? บัดนี้กลับมาอย่างยากลำบาก เขาถึงขั้นตบแต่งฉินซวงซวงเป็นภรรยาหลวงลำดับเดียวกันในวันแต่งงาน ไม่บอกกล่าวแม้คำเดียว เห็นได้ชัดว่ากำลังรังแกคุณหนู!”เฉินเซียงยิ่งพูดยิ่งโมโห บัดนี้เกี้ยวเจ้าสาวทั้งสองหลังหยุดอ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 2
ซ่งรัวเจินถามไล่เรียงกระแทกลงไป กระแทกเสียจนสีหน้าหลินจือเยว่เผือดซีด หวุดหวิดจะเป็นลมหมดสติไปแล้วเหตุใดนางกล้าพูดเรื่องเหล่านี้ออกมาต่อหน้าคนมากมายเพียงนี้!“เรื่องนี้ก็ไม่ซื่อสัตย์จริงใจจริงนั่นล่ะ ได้ยินมาว่าหลินโหวและฉินซวงซวงมีใจปฏิพัทธ์ต่อกันมาตั้งแต่แรกแล้ว สองปีก่อนฉินซวงซวงไม่ยอมแต่งกับเขา นี่เขาถึงตกลงหมั้นหมายกับสกุลซ่ง ใครเคยคิดเล่าว่าทำความดีความชอบกลับมา ฉินซวงซวงกลับยอมแต่งกับเขาแล้ว ดังนั้นจึงคิดทำเช่นนี้ จุ๊ ๆ ...”“แม่นางสกุลซ่งไม่กลายเป็นตัวโง่งมไปแล้วหรือ?”ความทุ่มเทตลอดสองปีสูญเปล่าไปแล้ว เย็บชุดเจ้าสาวให้ผู้อื่นสวม ได้รับความทุกข์อย่างแสนสาหัสแต่ยังต้องกลั้นก้อนสะอื้น นี่ใครยังสามารถทนได้กันเล่า?“พี่หญิง อย่าโมโหไปเลย”ฉินซวงซวงก้าวเท้าฉับไวขึ้นมา มิอาจข่มความแปลกใจภายในใจเอาไว้ได้เห็นได้ชัดว่าซ่งรั่วเจินเป็นพลับอ่อนให้คนบดขยี้ แต่งเข้าบ้านพร้อมกันก็เป็นนางและจือเยว่ร่วมกันวางแผน แม้นางไม่ยอมแต่ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนรับปาก ไม่โวยวายใหญ่โตอันใดใครคาดคิดนางถึงขั้นเปิดผ้าคลุมหน้าลงจากเกี้ยวเจ้าสาว โวยวายอยู่ที่หน้าประตูเช่นนี้?“ล้วนเป็นความผิดของซวงซวง ท่าน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 3
“แม่นางฉิน ได้โปรดถอดออก เพียงมองดูก็จะทราบได้” เฉินเซียงเอ่ยเพียงฉินซวงซวงถอดออก เฉินเซียงก็หยิบกำไลหยกไปให้ทุกคนดูหนึ่งรอบ “ทุกท่านล้วนเห็นอย่างชัดเจนแล้ว ด้านบนแกะสลักชื่อเล่นของคุณหนูข้าเจินเอ๋อร์เอาไว้!”“ยังไม่ต้องพูดว่าท่านโหวและคุณหนูข้ายังไม่แต่งงานกัน ต่อให้แต่งงานแล้วจริง คนมีหน้ามีตาที่ใดยักยอกสินเดิมของฮูหยินตนเองด้วยหรือ?”นับแต่โบราณจนถึงตอนนี้ สินเดิมล้วนเป็นสิ่งของติดตัวฝ่ายหญิง แม้แต่บ้านสามีก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง เว้นเสียแต่ตนเองยินยอม ทว่าหลินจือเยว่หยิบไปโดยตรงไม่บอกกล่าวเช่นนี้ เรียกว่าขโมยก็ไม่เกินจริงครั้นซ่งจืออวี้พี่ชายสามของซ่งรั่วเจินเร่งเดินทางมาถึงก็ได้ยินว่าหลินจือเยว่ยกกำไลหยกที่ท่านแม่มอบให้เจินเอ๋อร์เป็นสินเดิมให้กับฉินซวงซวง กำปั้นเจือความเกรี้ยวกราดกระแทกเข้าไปโดยตรงหนึ่งหมัด!“ไอ้สารเลว!”หลินจือเยว่ถูกกำปั้นกระแทกหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงหน้าหันไปอีกฝั่งหนึ่ง เลือดไหลออกจากมุมปากซ่งจืออวี้ไม่คิดยั้งมือเลยแม้แต่น้อย วันนี้เป็นวันมงคลยิ่งใหญ่ของน้องหญิง พวกเขาทั้งครอบครัวส่งนางออกจากจวนอย่างดีใจมีความสุข ใครคาดคิดมาถึงจวนหลินโหวจะถูกหมิ่นแคล
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 4
“เรื่องนี้โทษท่านแม่ไม่ได้ พูดได้เพียงว่าหลินจือเยว่แสดงละครได้อย่างยอดเยี่ยม หน้าหนาไร้ยางอาย!”ซ่งรั่วเจินยิ่งพูดยิ่งรังเกียจ โชคดีช่วงเวลาที่นางทะลุมิติเข้ามาในหนังสือยังมิได้แต่งเข้าจวนสกุลหลิน หากแต่งเข้าไปแล้ว นั่นต่างหากถึงจบสิ้น!หลิ่วหรูเยียนเห็นลูกสาวผู้เพียบพร้อมของตนพูดถ้อยคำหล่านี้ออกมา ยิ่งมั่นใจว่านางกำลังเสียใจ น้ำตาคลอหน่วย “ลูกสาวชะตาอาภัพของข้า...”แต่น้ำตาที่หางตายังไม่ทันตกก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากด้านนอก ของทั้งใหญ่ทั้งเล็กถูกยกเข้ามา หยาดน้ำตาหยุดชะงักในทันใด“เจินเอ๋อร์ นี่ นี่คืออะไรกัน?”“อย่างไรเสียก็ไม่แต่งแล้ว สิ่งของย่อมต้องนำกลับมา ฉินซวงซวงคนนั้นพูดทุกคำว่ารักชอบท่านโหว ข้าอยากเห็นเหลือเกินว่านางจะยอมหักใจชดเชยจวนโหวโล่งโจ้งนั่นหรือไม่!”ซ่งรั่วเจินเคยอ่านต้นฉบับหนังสือมาก่อน ย่อมรู้ว่าฉินซวงซวงก็คือคนมีอุปนิสัยชมชอบความร่ำรวยคนหนึ่ง หาไม่แล้วเพียงนางเอ่ยปาก หลินจือเยว่ก็ต้องถอนหมั้นนางเป็นแน่!แต่นางกลับไม่ทำ ก็เพื่อเงินของจวนสกุลซ่งบัดนี้เงินตกอยู่ในมือนางแล้ว ฉินซวงซวงทางหนึ่งคิดจะหลับนอนกับบุรุษของเจ้าของร่างเดิม ทางหนึ่งใช้จ่ายเงินของเจ้า
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 5
ซ่งรั่วเจินพูดอย่างจริงจัง อาการป่วยนี้สำหรับนางกลับรักษาไม่ยาก แต่ต้องใส่ใจมากก็เท่านั้นเดิมทีซ่งอี้อันคิดว่าน้องหญิงปลอบโยนตนเอง มิได้เก็บมาใส่ใจ ทว่าเห็นนางพูดอย่างตั้งใจมากเป็นพิเศษ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเชื่อขึ้นมาหลายส่วน“น้องหญิงคนดี พี่รองเชื่อเจ้า”ซ่งจืออวี้เห็นซ่งอี้อันคล้ายถูกเกลี้ยกล่อมสำเร็จแล้ว เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “พี่รอง ท่านเชื่อจริงหรือ? น้องหญิงห้าไม่เคยเรียนวิชาแพทย์มาก่อนนะ”“น้องหญิงห้าดีใจก็พอ ตอนนี้ข้าก็กลายเป็นเช่นนี้ไปแล้ว หมอทั้งเมืองหลวงล้วนมาดูแล้ว ยังมีอันใดให้กลัวอีกเล่า?”ซ่งอี้อันยกมุมปากยิ้มขมปร่า นับตั้งแต่วันที่ตาบอดอนาคตอันรุ่งโรจน์ของเขาก็สูญสลายกลายเป็นหมอกผ่านตา ถอนหมั้นก็คือเรื่องที่คาดการณ์ไว้แล้ว น้องหญิงไม่ยอมให้เขายอมแพ้ ก็เพราะหวังดีต่อเขาส่วนเป็นเรื่องจริงหรือไม่...สำคัญด้วยหรือ?ซ่งรั่วเจินมิได้ใส่ใจบทสนทนาของทั้งสองคน สายตานางเบือนไปทางด้านหลัง นับตั้งแต่เหยียบเท้าเข้าจวนสกุลซ่ง นางก็สังเกตุเห็นว่าเรือนด้านหลังถูกพลังชั่วร้ายปกคลุมอยู่เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นวันแสงแดดจ้า ทว่าด้านหลังกลับอึมครึม ต้องมีบางสิ่งกำลังสร้างปัญหาอย่างแน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 6
“เจ้าหมายถึงสร้อยข้อมือเส้นนี้หรือ?”ซ่งอี้อันถอดสร้อยข้อมือออกแล้วส่งมาให้ ก่อนหน้านี้ตัวสร้อยถูกแขนเสื้อปกคลุมเอาไว้ ซ่งรั่วเจินจึงมองไม่เห็น ครั้นเมื่อเห็นสร้อยข้อมือที่สะท้อนใต้แสงแดด ก็พบว่าของสิ่งนี้มีกระแสไอของความอัปมงคลที่หมุนวนขึ้นมา“เจ้าไม่พูดข้าก็เกือบลืมไปเสียสนิท สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของที่หลินโหวส่งมาให้ ตอนนี้งานวิวาห์ยกเลิกไปแล้ว สร้อยข้อมือเส้นนี้ก็ไม่ควรเก็บไว้”ผู้เป็นพี่คิดเพียงว่าน้องสาวของเขาแค่ตั้งใจเตือนตนเอง เพราะอย่างไรเสีย ตอนนี้สองตระกูลไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว เก็บไว้ก็ไม่เหมาะสมจริง ๆ“ท่านบอกว่าสร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของที่หลินจือเยว่ส่งมาหรือ?”ของสิ่งนี้อาบชโลมด้วยโลหิตมนุษย์ ไออัปมงคลหลอมรวม เป็นของสกปรกขุ่นมัว หลินจือเยว่จงใจหาของแบบนี้มามอบให้ ช่างมีน้ำใจนัก!ซ่งอี้อันพยักหน้า “ครั้งก่อนที่หลินโหวมาเยี่ยมเจ้าที่จวน เขาก็ให้ข้ามา บอกว่ารู้ว่าข้าชื่นชอบ ใช้เงินไปไม่น้อยเพื่อซื้อมาให้โดยเฉพาะ”“หากพี่ชายรองชอบสร้อยข้อมือก็เอาเส้นที่เป็นของข้าไปก่อน ส่วน ‘ของล้ำค่า’ ชิ้นนี้ส่งคืนให้หลินจือเยว่เถิด”ซ่งรั่วเจินหยิบสร้อยข้อมืออีกเส้นส่งไปให้ หล
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 7
จวนตระกูลซ่งหลิ่วหรูเยียนค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นซ่งรั่วเจินอยู่ตรงหน้าก็รีบเอ่ยถามว่า “เจินเอ๋อร์ จวนตระกูลจ้าวขอถอนหมั้นแล้วจริงหรือ?”ซ่งรั่วเจินพยักหน้า มองดูใบหน้าซีดเผือดของผู้เป็นมารดาด้วยแววตาที่ไม่อาจหักหาญใจ “ท่านแม่ ในเมื่อจวนตระกูลจ้าวเลือกที่จะเลิกหมั้นในช่วงเวลานี้ ก็เห็นได้ชัดว่านางมิใช่คู่ที่ดีของพี่ชาย เราไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องการหมั้นนี้”“เดิมทีจ้าวซูหว่านก็ไม่เหมาะสมกับพี่ชายรองอยู่แล้ว ข้าคิดว่าการถอนหมั้นเป็นเรื่องดี มิฉะนั้น การแต่งงานกับหญิงสาวเช่นนี้ เกรงว่าในอนาคตคงไร้ซึ้งความสุขสงบ”“แม่รู้ดีว่าจ้าวซูหว่านไม่เหมาะกับพี่ชายของเจ้า แม่เองก็ไม่เห็นด้วยกับการหมั้นหมายนี้ตั้งแต่แรก เพียงแต่พี่ชายของเจ้าไม่มีหญิงสาวที่หมายปองเสียที ในเมื่อทั้งสองคนรักกัน แม่ก็ไม่อยากจะขัดขวาง”“ตอนนี้พี่ชายของเจ้าตาบอด หมอจากทั่วเมืองมาตรวจดูแล้วล้วนบอกว่ารักษาไม่ได้ แม่ไม่อยากให้พี่ของเจ้าต้องเจ็บปวดซ้ำ ๆ …”“พ่อของเจ้าจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด ถ้าเขารู้ว่าในเวลาที่ตนไม่อยู่ ข้าไม่สามารถดูแลพวกเจ้าให้ดีได้…”หลิ่วหรูเยียนพูดพลางน้ำตาก็คลอเบ้า หมู่นี้ในจวนมีแต่
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 8
สองปีก่อนเขาไม่อาจแต่งงานกับนางในดวงใจได้จึงรู้สึกหมดหวัง ตอนรู้ว่าผู้เป็นแม่ได้จัดการหมั้นหมายให้แล้ว เขาก็ตอบรับทั้ง ๆ ที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่แม้แต่จะชายตามองนางเลยสักนิด คิดเพียงว่าคุณหนูตระกูลใหญ่ส่วนมากจะหัวโบราณและขี้ขลาด ไม่เหมือนกับซวงซวงผู้น่ารักและมีเสน่ห์ดึงดูดใจทว่าในขณะนี้เมื่อเขาเห็นซ่งรั่วเจิน ถึงได้รู้ว่านางนั้นงดงามน่ามองเพียงใดซ่งรั่วเจินเห็นหลินจือเยว่จ้องนางตาไม่กะพริบ ใจของนางก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ มีเพียงความคิดเดียวในหัวคืออยากจะควักลูกตาของคนผู้นี้ออกมาเสียมองอะไร! อัปมงคลเสียจริง!“แม่นางซ่ง เรื่องวันนี้เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ได้บอกเจ้าตั้งแต่แรก ข้าขอโทษ” หลินจือเยว่กล่าวซ่งรั่วเจินหัวเราะเบา ๆ “หลินโหว ตอนขบวนเจ้าสาวของข้ากำลังจะเข้าเรือน ก็พึ่งได้รู้ว่ามีสตรีอีกนางจะแต่งเข้าพร้อมกับข้า วันนี้ท่านยังพูดต่อหน้าแขกมากมายอีกว่าในใจท่านมีเพียงแม่นางฉินเท่านั้น”“ในเมื่อพวกท่านรักกัน ข้าก็ยินดีทำให้สมหวัง ไยต้องมาที่นี่อีก?”เมื่อเห็นหญิงสาวพูดจาไม่น่าฟัง หลินจือเยว่ก็ขมวดคิ้วไม่พอใจ เขายอมมาขอโทษด้วยตัวเองก็ถือว่าให้เกียรติตระกูลซ่งมากแล้ว
Latest chapter
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1006
“ข้าได้ยินว่าซ่งปี้อวิ๋นกับเสิ่นหวยอันลักลอบมีสัมพันธ์กันมานานแล้ว ก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนเห็น แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงไม่ยอมรับมาโดยตลอด ตอนนี้ดีนัก อยากไม่ยอมรับก็ยากแล้ว”ระหว่างที่คุยกันอยู่ก็พลันมีเสียงกรีดร้องและเสียงด่าทอดังมาจากด้านล่าง“สารเลว หน็อยแน่เจ้าเสิ่นหวยอัน กล้าดีอย่างไรมาย่ำยีลูกสาวข้าแบบนี้ วันนี้ข้าจะถลกหนังเจ้าซะ!”หลังจากที่นายหญิงซ่งทราบว่าเกิดเรื่องกับลูกสาวตนเองก็เร่งรุดมา ใครเลยจะคาดคิดว่าพอมาถึงแล้วกลับต้องมาพบสถานการณ์เช่นนี้ สายตาที่ทุกคนมองนางล้วนเจือแววเยาะเย้ยถากถาง“ข้าจะฆ่าเจ้าซะ! ตีคนสารเลวอย่างเจ้าเสียให้ตาย!”เสิ่นหวยอันเพิ่งสวมกางเกงก็ถูกนายหญิงซ่งตามมาทุบตีจึงรีบวิ่งหนีอุตลุดอยู่ในห้องยามนั้น หลี่ซื่อแม่เล็กมารดาบังเกิดเกล้าของเสิ่นหวยอันก็รุดมาแล้วเช่นกัน นางย่อมรู้เรื่องระหว่างซ่งปี้อวิ๋นและเสิ่นหวยอันจึงรีบร้อนห้ามปรามว่า “อย่าตีๆ มีอะไรก็พูดกันดีๆ เจ้าตีเด็กให้มันได้อะไรขึ้นมา?”“ลูกชายเจ้าทำเรื่องงามหน้าเช่นนี้ ทำลายชื่อเสียงของลูกสาวข้า เจ้ายังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกรึ?”นายหญิงซ่งโมโหยิ่งนัก รู้สึกเพียงว่าเสิ่นหวยอันสมกับเป็นลูกที่อนุภรรยา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1005
“กรี๊ด!”ซ่งปี้อวิ๋นรีบดึงผ้าห่มมาปกปิดร่างกายเอาไว้อย่างมิดชิดเวลานี้เสิ่นหวยอันก็ตื่นแล้วเช่นกัน มองเห็นซ่งปี้อวิ๋นตรงหน้าและคนข้างนอก หัวใจพลันกระตุกวูบ ไม่มีแก่ใจมาใคร่ครวญโดยละเอียด รู้เพียงว่าตนเองจบสิ้นแล้ว!จบสิ้นโดยสิ้นเชิง!คนที่เขานัดเจอคือองค์หญิงชัดๆ ซ่งปี้อวิ๋นมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?สถานที่ตรงหน้าเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรือนน้อยหรูหรา ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ เหตุใดจึงมีคนของทางการมาด้วยเล่า?“เจ้าคือซ่งปี้อวิ๋นกระมัง? สาวใช้ของเจ้ามาแจ้งความว่าเสิ่นหวยอันลักพาตัวเจ้าหนีไปด้วยกัน สถานการณ์ในตอนนี้...เจ้าต้องการแจ้งความเสิ่นหวยอันโทษฐานลักพาตัวกุลสตรีหรือไม่?” เจ้าหน้าที่ถามแม้ดูจากสถานการณ์ที่สองคนตรงหน้านี้ร้อนแรงกันทั้งคู่ จะไม่คล้ายว่าถูกจับตัวมาโดยไม่ยินยอมก็ตามที“สาวใช้ของข้าไปแจ้งความ?”ซ่งปี้อวิ๋นมีสีหน้างุนงง รู้สึกเพียงว่าหัวสมองขาวโพลนไปหมด ยังตั้งสติไม่ได้ในเวลาอันสั้น สาวใช้ของนางสมองมีปัญหาหรือไร อยู่ดีๆ จะไปแจ้งความทำไม?เสิ่นหวยอันถูกสาดน้ำเย็นใส่ไปอ่างหนึ่ง ชั่วขณะนี้จึงมีสารรูปชวนอนาถยิ่ง หลังจากที่ได้ยินว่าซ่งปี้อวิ๋นให้สาวใช้ของนางไปแจ้งความ สีหน้
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1004
ขณะที่ซ่งปี้อวิ๋นเป็นฝ่ายน้อยอกน้อยใจอยู่เป็นทุนเดิม ทันทีที่คนทั้งสองบังเกิดความขุ่นข้องหมองใจกันก็จะกลายเป็นศัตรูคู่แค้นซ่งจิ่งเซินว่าแล้วก็หยิบจดหมายฉบับหนึ่งส่งมาให้ “นี่คือจดหมายที่ซ่งปี้อวิ๋นเขียนให้เสิ่นหวยอัน ท่านอ่านดูสิ”ฉู่มู่เหยาเปิดจดหมายออกด้วยความสงสัย แล้วก็พบว่าบนนั้นเขียนไว้ว่าซ่งปี้อวิ๋นยินดีทุ่มเทเพื่อเสิ่นหวยอัน ขอแค่เขามีความสุข นางยินดีทำทุกอย่างบนนั้นถึงขั้นเขียนไว้ว่าซ่งปี้อวิ๋นยินดีขอให้นางออกมาด้วยตัวเอง จากนั้นก็ให้เสิ่นหวยอันใช้โอกาสนี้ลงมือทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกโดยเร็ว แผนการของพวกเขาจึงจะสามารถดำเนินต่อไปได้“ซ่งปี้อวิ๋นเป็นคนคิดวิธีนี้ขึ้นมาหรือนี่?” ฉู่มู่เหยารู้สึกเหลือเชื่อ“พวกเขาเดิมก็เป็นคนประเภทเดียวกัน ท่านก็ใช้โอกาสนี้ตัดขาดกันให้เด็ดขาดซะ อีกประเดี๋ยวก็สงบใจรอดูเรื่องสนุก”“นี่...ท่านไม่กลัวว่าจะถูกจับได้บ้างหรือ?” ฉู่มู่เหยาพบว่าคนตรงหน้าช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าโดยแท้ ถ้าถูกเปิดโปงเสียแล้ว เขาไม่กังวลสักนิดเลยหรือ?“กระหม่อมช่วยจัดการเรื่องราวให้องค์หญิง ถ้าเกิดปัญหาอันใดขึ้นมา องค์หญิงคงสามารถปกป้องไม่ให้เกิดเรื่องกับกระหม่อมได้ใช่หร
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1003
โรงเตี๊ยมเยว่ไหลเมื่อเสิ่นหวยอันค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาก็รู้สึกว่าร่างกายร้อนรุ่ม เขาซึ่งถูกกรอกสุรามาหัวสมองหนักอึ้ง ครั้นยื่นมือออกมาก็พบว่ามีแม่นางผู้หนึ่งนอนอยู่ข้างกายตนเองคิดถึงว่าวันนี้ผู้ที่เขานัดเจอคือฉู่มู่เหยา ขอเพียงคนทั้งสองข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก กระทำเรื่องอันดีงามเสร็จสิ้น แผนการของเขาก็จะสำเร็จสมบูรณ์ด้วยเหตุนี้จึงโยนความคิดทั้งหมดทิ้งไป เหลือเพียงสัญชาตญาณอันดิบเถื่อนส่วนซ่งปี้อวิ๋นที่ถูกกรอกน้ำชาตามด้วยกรอกสุราเหมือนกันซึ่งนอนอยู่ข้างๆ รู้สึกว่างเปล่าไปหมด นางมองชายหนุ่มข้างกาย จำได้ว่าคือเสิ่นหวยอันที่นางชอบจึงยอมรับทุกอย่างด้วยความเต็มใจ...บรรยากาศภายในห้องร้อนระอุขึ้นทุกขณะ คลอด้วยเสียงครางต่ำๆ ของชายหญิง ปล่อยกายปล่อยใจมากขึ้นตามลำดับคนที่อยู่ในห้องข้างเคียงได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากข้างในแล้ว แต่ละคนก็รู้สึกหมดคำจะพูดยิ่งนัก“ผู้จัดการ ตกลงที่นี่มันยังไงกันแน่? คนที่เข้าใจก็รู้ว่ามาโรงเตี๊ยม คนที่ไม่เข้าใจคงนึกว่ามาซ่องเสียอีก ดูซินี่ยังจะให้คนพักผ่อนอยู่ไหม?”“นั่นสิ ช่วยทำให้เสียงเบาลงหน่อยไม่ได้หรือไร!”ผู้จัดการก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1002
ฉู่มู่เหยาตามหลังมาดูเรื่องสนุกด้วย ทราบว่าเสิ่นหวยอันสลบไปแล้วจึงยื่นศีรษะเข้ามา เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ของซ่งจิ่งเซินก็อดสงสัยไม่ได้ “เหตุใดต้องกรอกชาเขาด้วย?”“ท่านไม่อยากรู้หรือว่าเขาใส่ยาอะไรลงไปในกาน้ำชา?” ซ่งจิ่งเซินเลิกคิ้วชวนมอง ความขบขันวาบผ่านดวงตาเวลานั้นเอง ด้านนอกนั้นผู้ติดตามของซ่งจิ่งเซินรุดเข้ามาหา “คุณชาย ซ่งปี้อวิ๋นมาแล้วขอรับ”“พวกเราถอยออกไปก่อน” พวกซ่งจิ่งเซินออกไปจากห้อง ซ่งปี้อวิ๋นเข้ามาในห้องก็เห็นเสิ่นหวยอันที่นอนหลับอยู่“พี่หวยอัน ท่านเป็นอันใดไปหรือ?”ซ่งปี้อวิ๋นมองเสิ่นหวยอันด้วยความเป็นห่วง หลายวันมานี้นางอยากเจอเขาอยู่หลายครั้ง แต่เขารักษาตัวอยู่ในสกุลเสิ่นมาโดยตลอด ไม่มีโอกาสได้พบหน้าเลยสักนิดไม่เพียงเท่านั้น จดหมายที่นางส่งไปให้ เขาก็ไม่เคยตอบกลับมานางรู้ว่าพี่หวยอันโกรธนาง แต่บัดนี้เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว นางยังจะทำอันใดได้?“ผัวะ!”เสียงฟาดหัวที่คุ้นเคยดังขึ้น ซ่งปี้อวิ๋นก็สลบไปด้วยเช่นกัน“ส่งคนไปที่โรงเตี๊ยมเยว่ไหล ก่อนไปกรอกสุราด้วย กรอกจนทั้งเนื้อตัวมีแต่กลิ่นสุรา ทำให้คนเข้าใจว่าเมาแล้ว”“คนทั้งสองแยกกันส่ง เปิดห้องสองห้อง”หลังจากที
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1001
ฉู่มู่เหยามีสีหน้าร้อนตัว แต่ก็รู้ว่าถึงตนเองจะไม่ได้พูดออกมาจนหมด ซ่งจิ่งเซินก็รู้กระจ่างแล้วคิดถึงตรงนี้ นางจึงตัดสินใจไม่ปิดบังอำพรางแล้วกล่าวอย่างเปิดเผยว่า “เอาเป็นว่าข้าเตรียมจะทำเรื่องไม่ดีจริงๆ นั่นแหละ ถ้าเจ้าจะดุข้าก็ดุมาเลย อย่างไรเสียข้าก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาได้อยู่ดีมีสุข”ซ่งจิ่งเซินเห็นท่าทางพร้อมพุ่งชนของนางแล้วก็กล่าวว่า “ยาสลบแค่นี้ของท่านเกรงว่าคงไม่พอ”“อะไรนะ?” ฉู่มู่เหยาตกตะลึง ออกจะงุนงงอยู่บ้างซ่งจิ่งเซินถอนหายใจด้วยความอ่อนใจ “ความคิดของท่านเรียบง่ายเกินไปแล้ว ท่านคิดว่าวันนี้เสิ่นหวยอันจงใจนัดหมายท่านมาสถานที่เช่นนี้เพราะต้องการยอมรับผิดขออภัยท่านหรือพยายามรั้งท่านไว้อย่างนั้นหรือ?”ฉู่มู่เหยามองซ่งจิ่งเซินด้วยความสงสัย สัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากลได้รำไร แต่ก็ยังไม่เข้าใจสิ่งที่ซ่งจิ่งเซินต้องการจะสื่อ“เขารอท่านอยู่ที่นั่นมาแต่แรกแล้ว กลัวแต่ว่าท่านยังไม่ทันได้วางยาเขา ตัวเองกลับโดนวางยาสลบไปเสียก่อน รอจนท่านรู้สึกตัวขึ้นมา ท่านว่า...ยังจะเหลืออันใดงั้นรึ?”สิ้นประโยคนี้ ฉู่มู่เหยาพลันหน้าเปลี่ยนสี “ข้า ข้าพาองครักษ์มาด้วย”สีหน้าซ่งจิ่งเ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1000
เรือนแต่ละหลังนั้นอยู่ห่างกันมาก แยกออกจากกันอย่างสิ้นเชิง แต่ละหลังไม่ส่งผลกระทบถึงกัน พูดคุยที่นี่ย่อมไม่ต้องกังวลจะถูกคนพบเห็น ดีกว่าร้านอาหารแห่งอื่นมากที่ร้านอาหารเป็นไปได้มากว่าจะได้พบเจอคนรู้จัก มีเรื่องมากมายจะพูดยังต้องระวังเป็นพิเศษ หากถูกคนได้ยิน นั่นจะยุ่งยากเอาได้ไม่เพียงแค่นี้ แม้แต่เส้นทางจากไปของที่นี่ยังมีมากมาย ระหว่างทางมีคนคอยนำทาง รับประกันว่าจะไม่พบเจอผู้อื่นก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินมา ตนเองกลับไม่เคยมาที่นี่ อย่างไรเสียราคาก็สูงมาก เดิมทีเขาก็จ่ายไม่ไหวครั้งนี้เพื่อหุงข้าวสารให้เป็นข้าวสุกกับองค์หญิง เขาจึงเอาสมบัติก้นหีบทั้งหมดออกมาใช้ขอเพียงทำสำเร็จ ภายภาคหน้าเขาได้เป็นราชบุตรเขย ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว!“ทำการค้าเช่นเดียวกัน ข้าจ่ายเงินมากถึงเพียงนั้นถึงจะสามารถเปิดร้านปิ้งย่างได้ ทั้งหมดล้วนฟังคำพูดเหลวไหลของซ่งปี้อวิ๋น ถึงได้ตกต่ำเช่นนี้!”ระยะนี้เขาอยู่รักษาอาการบาดเจ็บที่บ้าน กลับสังเกตสถานการณ์ของร้านปิ้งย่างอยู่ตลอด ผลลัพธ์กลับดี ไม่มีลูกค้า!ทุกคนล้วนเข้าร้านปิ้งย่างสกุลซ่ง คนภายในยุ่งจนปลีกตัวไม่ได้ ทุกคนยอมต่อแถวคอย แต่ไม่ยอมมาลิ้มรสที่ร้านปิ้งย
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 999
ตอนฉู่มู่เหยาได้รับจดหมายที่เสิ่นหวยอันส่งมา รู้สึกเพียงน่าขันเป็นพิเศษ“ก่อนหน้านี้ข้ากลับไม่พบว่าเสิ่นหวยอันหน้าหนาไร้ยางอายถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่พูดทั้งหมดอย่างชัดเจนแล้ว โบยก็โบยแล้ว เขายังกล้ามาหาข้า?”จดหมายในมืออ่อนโยนหวานล้ำ คล้ายไม่เคยโบยยี่สิบไม้มาก่อน คล้ายพวกเขาเป็นคนรักทะเลาะกันเท่านั้นน่าขันมากเพียงใด?หลายวันมานี้นางตรวจสอบเรื่องเสิ่นหวยอันและซ่งปี้อวิ๋นอย่างชัดเจนแล้ว ทั้งสองคนอาจหาญยิ่งนักไม่เพียงทำให้นางกลายเป็นคนโง่ ยังลอบวางอุบายลับหลังนาง หนำซ้ำยังลอบนัดพบกันเป็นการส่วนตัวอีกด้วย ทั้งๆ ที่ยังไม่กำหนดงานแต่ง ก็กล้าถึงเพียงนี้ บัดนี้ไม่รู้สมควรพูดเช่นไรถึงจะดีได้เห็นมากอีกแวบเดียวก็รังเกียจ!“องค์หญิง เสิ่นหวยอันคนนั้นไร้ยางอายจริงๆ ภายนอกสุภาพอ่อนโยน แต่แท้จริงแล้วกลับต่ำช้าไร้ยางอาย”“จะปล่อยให้ผู้อื่นเห็นจดหมายนี้ไม่ได้เป็นอันขาด หากถูกคนอื่นเห็นเข้า ยังจะไม่ทำให้ชื่อเสียงขององค์หญิงเสียหายอีกหรือ?”นางกำนัลเองก็ร้อนใจ นางมองเห็นว่าเสิ่นหวยอันส่งของมาก็อยากโยนทิ้งไป แต่ลองคิดดูให้ละเอียดแล้วยังคิดว่าไม่เหมาะสม หากองค์หญิงไม่พอพระทัย นั่นก็แย่แล้วฉู่มู
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 998
“เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลพระทัย เสด็จพ่อมีวิสัยทัศน์กว้างไกล ย่อมมีความเห็นของตนพ่ะย่ะค่ะ” ฉู่จวินถิงพูดได้เห็นท่าทางไม่แปลกใจของฉู่จวินถิง ฮองเฮานึกถึงก่อนหน้านี้ยามนางไปห้องทรงพระอักษร มีความคิดอยากขอให้ฝ่าบาทประทานสมรสระหว่างจวินถิงและหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ ท่าทางกริ้วจัดของฝ่าบาทนั้นตอนนั้นนางยังไม่รู้ว่าตกลงเกิดเรื่องใดขึ้น ทว่าบัดนี้คล้ายเข้าใจแล้วน่ากลัวว่าฮ่องเต้สังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากลตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพียงแต่นางมองไม่ออกมาโดยตลอด ชนิดที่ว่ายังชื่นชมงานแต่งนี้อีกด้วยบัดนี้คิดๆ ดูแล้ว นางโง่งมเกินไปจริงๆ........หลังตวนเฟยได้รับเซียนโบตั๋นแล้ว เรื่องแรกที่ทำคือกลับไปบูชาด้วยความจริงใจ“พระสนม สิ่งนี้เป็นจงเฟยมอบให้ฮองเฮา นางจิตใจดีถึงเพียงนี้จริงหรือ? บ่าวกังวลว่านี่คืออุบายเพคะ”แม่นมทางด้านข้างพูดเกลี้ยกล่อมอย่างอดไม่ได้ มักคิดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาถึงเพียงนี้ ยิ่งไปกว่านั้นแต่ไหนแต่ไรมาจงเฟยเป็นคนใจแคบ มีอะไรดีก็ซ่อนไว้ให้ตนเอง ไฉนเลยจะสามารถหักใจยกให้ผู้อื่นได้?“นี่เป็นของที่จงเฟยมอบให้ฮองเฮา นางกล้ามอบให้ หรือยังสามารถวางยาพิษได้อีกกระนั้น?”“หากเกิดเรื่องจริง คนซ
